ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Α'

"Νομίζεις πως ξέρεις ποιος είσαι και αίφνης προκύπτει πως έχεις μετατραπεί σ’ αυτό που κάποιοι άλλοι θέλουν να βλέπουν σε σένα, και σιγά σιγά φαίνεσαι πιο ξένη στον ίδιο σου τον εαυτό, η σκιά σου είναι η κατάσκοπος που ακολουθεί τα βήματά σου, και στα μάτια σου βλέπεις τη ματιά αυτών που σε κατηγορούν, αυτών που αλλάζουν πεζοδρόμιο για να μη σε χαιρετήσουν και που σε λοξοκοιτούν με το κεφάλι κατεβασμένο όταν σε συναντούν. Η ζωή όμως αργεί ν’ αλλάξει, και στην αρχή αρνείται κανείς να παρατηρήσει τα σήματα κινδύνου, να θέσει εν αμφιβάλω την τάξη και τη στερεότητα του κόσμου, που ωστόσο έχει αρχίσει να διαλύεται, την καθημερινή πραγματικότητα, όπου αρχίζουν να ανοίγονται μεγάλα κενά και σκοτεινές τάφροι, στο άπλετο φως της μέρας, τους συνηθισμένους χώρους της ζωής, την πόρτα που ανά πάσα στιγμή μπορούν να ρίξουν κάτω τα χτυπήματα, την τραπεζαρία όπου τα παιδιά παίρνουν το κολατσιό τους ή κάνουν τα μαθήματα του σχολείου και όπου το τηλέφωνο προσλαμβάνει μια πικρή και δυσοίωνη παρουσία, γιατί κάθε χτύπημα διασχίζει τον αέρα σαν παγωμένη ατσάλινη λεπίδα, με τη φονική ταχύτητα και τη συντομία πυροβολισμού."

σ.75-76