ΣΑΝ ΙΣΙΔΡΟ ΦΟΥΤΜΠΟΛ

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, είναι αρκετές οι στιγμές που σηκώνεσαι από την καρέκλα ή από το κρεβάτι σου, για να πανηγυρίσεις τις μοναδικές αφηγηματικές στιγμές που σου προσφέρει αυτή η απολαυστική ανάγνωση. Ελάχιστα, όμως, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της αναγνωστικής αναγέννησης, διαβάζεις αυτό που σε κάνει να απογειωθείς και να μείνεις μετέωρος ψηλά, μαγεμένος από την ανατροπή της αφηγηματικής κομψοτεχνίας. Ένα ευρηματικό σφύριγμα έρχεται από τα ανεξερεύνητα χάη της εμπνευσμένης ματιάς του αφηγητή, σαν την έσχατη πνοή ενός επινοημένου κόσμου, που δεν δέχεται να τον εγκαταλείψεις, είναι αυτό λέω, που σε κάνει να μην θέλεις να επανέλθεις, κορόιδο είμαι να επιστρέψω, σκέφτεσαι, αδιαφορώντας για τα τηλέφωνο που σε καλεί, το ποτό που σε περιμένει μισοτελειωμένο, τους ανήσυχους, έκπληκτους ανθρώπους που εισβάλλοντας απρόσκλητοι στο ιδιωτικό σου καταφύγιο,σε καλούν να γυρίσεις ξανά στα στρωτά και ατάραχα του επιτρεπόμενου κόσμου.

Τα τελευταία ανατρεπτικά δευτερόλεπτα του βιβλίου:

“Γεγονός, πάντως, είναι πως, χάρη στον ανώνυμο αυτόν ευεργέτη, ο Κιντίνο και η Αντόνια μπορούσαν να ‘ρχονται στο Σαν Ισίδρο τουλάχιστον μια φορά το μήνα- εκτός από τον ένατο• δηλαδή, αυτόν στον οποίο γεννήθηκε η πρώτη κόρη τους. Ο Κιντίνο ήταν αυτός που βρήκε τ’όνομά της, κι η Αντόνια το ενέκρινε ενθουσιωδώς. Ο πάτερ Πέδρο δε συμμερίστηκε τον ενθουσιααμό τους όταν ήρθε η στιγμή να τη βαπτίσει. Με τον καιρό, όμως, έμελλε κι αυτός να συμφωνήσει: μια χαρά όνομα είναι και το Χιονάτη.»

Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ"

Είναι οι συμπτώσεις, ίσως περισσότερο το ένστικτο, αυτός ο χρησμός της «αναγνωστικής παρακμής», που μας οδηγεί σε έργα τα οποία δεν θα τα ανακαλύπταμε, αν στηριζόμασταν αποκλειστικά στην ορθολογική επιμέλεια της θεματικής και υφολογικής αξιολόγησής τους. Έργα σημαντικά θα έμεναν λησμονημένα, αν επαναπαυμένοι στις επιταγές της αναγνωστικής ορθότητας, ακολουθούσαμε τις καθοδηγητικές κατευθύνσεις της εκδοτικής χειραγωγικής πρακτικής, εμπιστευόμενοι τους πανταχού παρόντες, τώρα πια, «εισαγγελείς» της αναγνωστικής νομιμότητας.

Εγκλωβισμένοι σε μια κατευθυνόμενη εκδοτική παραγωγή, συμμετέχουμε,αυτοβούλως, σε μια αναγνωστική κοινότητα, που θεωρεί ότι κατέχει την αυθεντικότητα μιας λογοκρατούμενης αισθητικής παρέμβασης. Οριοθετημένοι από μια συμμορφωτική εμπορική εκδοτική παραγωγή, που βολεύει την αισθητική μας μακαριότητα, πειθαρχούμε στην ανάγκη να αισθανόμαστε επαρκή και αναγνωρίσιμα μέλη μιας, ανελεύθερης στην ουσία, κοινότητας που ορίζει τη γνώση ως αισθητική αρετή. Ιδιότητα που μας ξεχωρίζει ως προνομιούχους εκτιμητές της κειμενικής καταγραφής, ταΐζοντας τη βιομηχανία του πολιτισμικού προϊόντος, πεισμένοι ότι η ανάγνωση είναι κορυφαία κατάκτηση της ανθρώπινης κατάστασης. Μονοδιάστατοι στο διανοητικό πεδίο των κειμενικών αφηγήσεων, ευνούχοι της πνευματικής μας αυτάρκειας και αυταρέσκειας, βυζαίνουμε το χάος των ευπρεπών γλωσσικών αφηγήσεων, αφήνοντας έξω από το νοητικό μας σύμπαν, έργα που η γοητεία τους δεν βαδίζει πάνω στις γραμμές συνεκτικής ομοιομορφίας, αλλά αποδεσμεύουν αίθριους παλμούς αφηγηματικών απολαύσεων. Έργα που όταν συναντήσουμε τη μεθυσμένη ειλικρίνειά τους, με την πνευματική εμπειρία που μας προσφέρουν, μας οδηγούν σε αναστοχασμό για την ενάργεια του αφηγηματικού λόγου. Η κατανόηση παύει να είναι η αντίδρασή μας στο κειμενικό περιβάλλον, στόχος της αναγνωστικής πράξης γίνεται ο σκασμός της κανοναρχημένης αναγνωστικής εμπειρίας, και προτεραιότητα γίνεται η ανάδειξη της αδίστακτης ομορφιάς των εσωτερικών εντάσεων της φαντασίας και της ιαματικής γλωσσικής παραφοράς.


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Φρέαρ"
http://frear.gr/?p=22095