Τρίτη, Ιουλίου 29, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΑ ΛΟΓΙΑ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ"


Συνέβησαν κι άλλα σ’αυτό το Μουντιάλ. Άλλωστε η ζωή είναι γεμάτη μικρές ιστορίες, που συνθέτουν την ύπαρξή της.  Από τη ζωή διαλέγεις να διηγηθείς ιστορίες που σου προκαλούν ενδιαφέρον, περισσότερο όμως, επιλέγεις αυτές που έχεις την ικανότητα ν' αφηγηθείς. Μια ιστορία δεν είναι μόνο αυτό που λέει, αλλά κι αυτό που αφήνει απ’έξω, υποστηρίζει ο Αχιλλέας Κυριακίδης : « Ό,τι απομένει στη δημιουργικότητα δεν έχει να κάνει τόσο με την επινόηση όσο με την τεχνική διαχείρισης αυτής της λήθης.», λέει σε μια συνέντευξή του. Είναι μια άποψη που μου δίνει τη δυνατότητα, ν' ακουμπήσω πάνω της και να καταθέσω τη δική μου σκέψη, που παρατημένη σε κάποιο υποφάκελο των αρχείων του μυαλού μου, αρκετό καιρό, δεν θα πω πόσο ακριβώς, δεν ενδιαφέρει άλλωστε, αλλά μια και το ΄φερε η κουβέντα για το χρόνο που με απασχολεί μια σκέψη, όταν αυτή μ' επισκέπτεται, μια στο τόσο, σας διαβεβαιώ ότι βαριέμαι να σκέφτομαι πολύ, με βλάπτει σωματικά και ψυχικά, δεν θα δινόταν η ευκαιρία να κλικάρω τον υποφάκελο για να τον ανοίξω, συνεχίζω,  με κίνδυνο να χαθεί  η σκέψη μου στο πλήθος των πληροφοριών της καθημερινότητας,  αν δεν διάβαζα τη συνέντευξή τού διαπρεπούς λογοτέχνη και δοκιμιογράφου, για να γράψω σ’αυτόν το επίλογο, ότι αυτό που μένει έξω από τη διήγηση δεν είναι, η «τεχνική διαχείριση της λήθης», αλλά η αδυναμία του δημιουργού να την αφηγηθεί..
Έμειναν έξω, λοιπόν, από τις ιστορίες μου, το γλίστρημα του προέδρου της FIFA, Μωρίς Ντωντιέ, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου «Ανάλατον». Ο φροντιστής της ομάδας του Καμερούν, που τον βρήκε η μπάλα στο κεφάλι, αχρηστεύοντας τα αισθητήρια όργανα του εγκεφάλου του, αποκλειστικά αυτά που δίνουν ποδοσφαιρικές πληροφορίες.  Το τηλεφώνημα της ερωμένης του Βελόσο, που του ανακοινώνει τη διακοπή της σχέσης τους, την ώρα που εκείνος ετοιμαζόταν να σβήσει το πορτατίφ και να κοιμηθεί. Ο Περάδο, αλλαγή στο 65΄, ο οποίος σκύβοντας να δέσει  τα κορδόνια των παπουτσιών του, θυμάται τα παιδικά του χρόνια στο Ελκιβίρ. Ο Πέπε, το μπολμπόυ, που δέχεται τις παρατηρήσεις του Τσέκ δε Νάμπερ, καθηγητή του των μαθηματικών στο γυμνάσιο, γιατί καθυστέρησε να επαναφέρει την μπάλα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μανουέλ Εσπόζιτο που χάνει το κινητό του, έχοντας αποθηκεύσει τους πανηγυρισμούς τού Εντράδο στο δεύτερο γκολ, και είναι απαρηγόρητος. Ο Εσταμίλ Κουόνες, ο οποίος για να μην χάσει το εισιτήριο του τελικού, το βάζει σε μια θήκη, που κρεμά στο λαιμό του, ώσπου στο τέλος αποδεικνύεται ότι το εισιτήριο είναι πλαστό. Ο ποιητής Σαν Επιφάνιο τη στιγμή που γράφει έναν ποίημα για την πρόκριση της εθνικής ομάδος της χώρας του, υμνώντας τα προαιώνια, αθάνατα, μοναδικά φυλετικά χαρακτηριστικά του λαού του, δέχεται από το Υπουργείο Εσωτερικών πρόταση, να γράψει έναν ποίημα για τα προαιώνια, αθάνατα, μοναδικά φυλετικά χαρακτηριστικά του λαού του, με αφορμή την πρόκριση της εθνικής ομάδος του, κι αυτός αρνείται, υπερασπίζοντας την πνευματική ελευθερία του. Η περικαλλής Κανελίτα, μ τν μελίχρυσον λαιμν κα μ τ λαφρς κολπούμενον στθός της, η οποία  δυο θέσεις παρακάτω, από κει που βρίσκομαι, στην κερκίδα του «Ελντραμόν» , με χαιρετά, κι εγώ δεν την βλέπω, χάσκων εν εκστάσει,  αφοσιωμένος στο κόρνερ, που ίσως μας έδινε την πρόκριση.

"Man reading" 1959
Paul Wunderich

Τρίτη, Ιουλίου 22, 2014

ΕΠΙΛΟΓΟΣ




Ο επίλογος των ιστοριών μου έχει, ήδη, γραφτεί. Ήμουν έτοιμος να τελειώσω μ' αυτό το απρόβλεπτο αφηγηματικό παιγνίδι,  που με απασχολούσε τους τελευταίους δύο μήνες, δημοσιεύοντας λίγα λόγια για ότι έμεινε έξω απ' αυτόν τον κύκλο ιστοριών, δικαιολογώντας για ποιο λόγο το έκανα. 
Αλλά η ιστορία των παιδιών που δολοφονήθηκαν, ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο στην παραλία της Γάζας, ξεπερνά κάθε λογοτεχνική αφήγηση. Ο επίλογος των ιστοριών μου κάποτε θα δημοσιευτεί. Αλλά δεν θα καλύπτει καμιά αναγκαιότητα, όπως κι οι ιστορίες που προηγήθηκαν.

Αφορμή για το σχόλιο μου έδωσε η ανάρτηση εδώ:
http://lagrimasdeoro.wordpress.com

Παρασκευή, Ιουλίου 18, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΚΑΤΗ ΕΒΔΟΜΗ"




                         ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Ο Αρτούρο Βελάσκεθ άνοιξε το παράθυρο της κουζίνας  και έριξε μια ματιά στον γκρίζο ουρανό της πόλης. Μια αναποφάσιστη ομίχλη κάλυπτε τους δρόμους που φωτίζονταν από το χλωμό φως των τσιμεντένιων στύλων. Η μυρωδιά μιας αόρατης, μακρινής βροχής,  έφτανε μέχρι το σπίτι. Άφησε το παράθυρο ανοιχτό, ώστε να επικουρεί η ατμόσφαιρα της πόλης τη μελαγχολία του, έβαλε την αγαπημένη του μουσική, και συλλογίστηκε πόσο ανάγκη είχε ένα ακόμη γκολ.

Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ"

                                                                   
                                                                         Η ΑΠΟΝΟΜΗ


             Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Η απονομή του παγκοσμίου κυπέλλου θα γινόταν από τον πρόεδρο της παγκόσμιας ομοσπονδίας ποδοσφαίρου. Η στιγμή που περίμενε ένα ολόκληρο έθνος έφτασε. Ο Ροντρίγκο Κουαρόν σε λίγα λεπτά θα κρατούσε το κύπελλο στα χέρια του και θα το σήκωνε ψηλά στο ουρανό. Οι συμπατριώτες του, στο γήπεδο και την πατρίδα, ήταν έτοιμοι να πανηγυρίσουν. Ο πρόεδρος, αφού έδωσε συγχαρητήρια στον αρχηγό της ομάδας, του πρόσφερε το βαρύτιμο έπαθλο. Ο Κουαρόν πήρε το κύπελλο χαρούμενος στα χέρια του. Προσπάθησε να το φέρει στο ύψος του στήθους, να το φιλήσει, και μετά να το σηκώσει ψηλά, όπως επιβάλλει το τυπικό, αλλά η προσπάθειά του είχε αντίθετο αποτέλεσμα. Όση ενέργεια κι αν κατέβαλε, δεν μπορούσε να το συγκρατήσει. Τα χέρια του λύγιζαν από το βάρος του. Λίγο ακόμα και θα το ακουμπούσε στο έδαφος. Σε βοήθειά του έσπευσε ο συμπαίκτης του Αλφόνσο Κάμπος, που έβλεπε την αδυναμία του αρχηγού του, απορημένος, αλλά και η δική του προσπάθεια ήταν αποτυχημένη. Η αμηχανία και η έκπληξη έγινε έκδηλη στα πρόσωπα των επισήμων, των θεατών, των ποδοσφαιριστών, όλων όσοι παρακολουθούσαν την τελετή της απονομής. Οι προσπάθειες των άλλων ποδοσφαιριστών της παγκόσμιας πρωταθλήτριας είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Το τρόπαιο για το οποίο πάλεψαν, ίδρωσαν, μάτωσαν,  δεν μπορούσαν τώρα να το κρατήσουν στα χέρια τους. Η  ονειρεμένη στιγμή που περίμεναν με τόση ανυπομονησία είχε χαθεί.
          Ο Εστραγκόν μετά την πρώτη έκπληξη, αποφάσισε να δράσει. Κατέβηκε τρέχοντας από την κερκίδα, έφτασε στο χώρο των επισήμων, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις και το κυνηγητό των φυλάκων, άρπαξε το κύπελλο από το βάθρο, όπου είχε τοποθετηθεί ξανά, απωθώντας τον πρόεδρο της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, που τον κοιτούσε οργισμένος για το θράσος του, και μέσα σε αποθέωση, από σαράντα χιλιάδες θεατές, το ύψωσε θριαμβευτικά στον ουρανό.
Η ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας του είχε στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου. Ο Εστραγκόν με το κύπελλο στα χέρια, απρόσμενος  ήρωας ενός ολόκληρου λαού, έκανε το γύρο του θριάμβου, χειροκροτούμενος, ενώ οι ποδοσφαιριστές της χώρας του, κοιτούσαν με ανυπομονησία τον πρόεδρο της παγκόσμιας ομοσπονδίας, που εξακολουθούσε να κρατάει το πολυπόθητο τρόπαιο στα χέρια , καθυστερώντας να τους το παραδώσει, βλέποντας κι αυτός, έκπληκτος, μαζί με τις ογδόντα χιλιάδες θεατές, την πορεία θριάμβου του Εστραγκόν.

Σάββατο, Ιουλίου 12, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ"

Ο Κουασιμόδο Σάντσεζ γονάτισε στο χορτάρι, και προσευχήθηκε στο Θεό, να αστοχήσει ο Βιτόριο Πανίνι στην εκτέλεση του τελευταίου πέναλτι. Η προσευχή του έφυγε σαν βολίδα στον ουρανό, προσπερνώντας τις προσευχές όλων των άλλων πιστών στον κόσμο, που προσεύχονταν την ίδια στιγμή, για διαφορετικούς λόγους, κι έφτασε πρώτη στον προορισμό της. Ο Πανίνι έστειλε την μπάλα ελάχιστα άουτ.

Το γλυπτό The Prayer” Constantin Brancusi

Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ"


                                                                          ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ

-Το βλέπετε αυτό το σημάδι; Ακόμα κρατάει. Δεν είναι από το κτύπημα του Μαρτέλ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 58, όπως πιστεύουν όλοι. Είναι από την κλωτσιά της γιαγιάς σας, όταν έμαθε ότι η Εσμεράλδα ήταν ερωμένη μου.

Τετάρτη, Ιουλίου 09, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ"


-Στ’αρχίδια μου το ποδόσφαιρο, οι αγώνες, οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι διαιτητές, οι θεατές, οι νίκες, οι ήττες, η περηφάνεια, οι πανηγυρισμοί, οι εξαλλοσύνες, οι χαρές, οι λύπες. Το μόνο που σκέφτομαι, είναι η στιγμή που θα τη σφίξω, ξανά, στην αγκαλιά μου.
Αυτά σκεφτόταν ο Ζοάο Πίσμα τη στιγμή που έβαζε την τελευταία πινελιά στα φρεσκολουσμένα μαλλιά του.
Αργότερα, όταν έπιασε φωτιά, μπροστά στα μάτια της Καρμελίτας, λίγο πριν νοιώσει  την ανάσα της στο πρόσωπό του,  δεν πρόλαβε να συνδυάσει το γεγονός, με τη βλασφημία που διέπραξε. 

Σάββατο, Ιουλίου 05, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΩΔΕΚΑΤΗ"


Το γήπεδο ήταν πλήρες. 65416 θεατές. Όλες οι θέσεις γεμάτες, εκτός μιας. Του Μαύρου Καβαλάρη, του επονομαζόμενου Εκδικητή.
Κανείς δεν είχε αντιληφθεί, ότι ο Μαύρος Καβαλάρης είχε αρχίσει να χάνει τη μνήμη του.

Παρασκευή, Ιουλίου 04, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΔΕΚΑΤΗ"

                                                                 
                                                                     ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Ο κομμωτής Ερνέστο Πάντσεφ έκλεινε το μαγαζί του, βιαστικά, γιατί πλησίαζε η ώρα του αγώνα. Η μητέρα του είχε ετοιμάσει το αγαπημένο του φαγητό, το οποίο θα απολάμβανε, έχοντας την τηλεόραση ανοιχτή απέναντι του, και με σίγουρη την πρόκριση, θα έβγαινε να το γλεντήσει στο μπαρ “Esperanza”, με τον αγαπημένο του φίλο Κάρλο.
Την ώρα που ετοιμαζόταν να πάρει το σακάκι του, στην πόρτα εμφανίστηκε μια λεπτή κοπέλα, με ίσια, μακριά μαλλιά και βλέμμα ανήσυχο.
-Δεν σας πρόλαβα, έτσι;
-Από ότι βλέπετε, ετοιμαζόμουν να φύγω. Έχω, ήδη, καθυστερήσει.
-Αν μπορούσατε να με εξυπηρετήσετε. Έχω ένα σημαντικό ραντεβού και δεν μπορώ να το αναβάλλω. Πως μπορώ να πάω με τέτοια μαλλιά; Προσπάθησα να τα φτιάξω μόνη μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Πως θα μπορούσα, άλλωστε, με αυτό το χάλι; Ροζάριο, ξέχασε το, είπα, χρειάζεσαι κομμωτήριο.  Δεν θα καθυστερήσετε, ένα απλό φρεσκάρισμα θα κάνετε. Όλα τα άλλα μαγαζιά έχουν κλείσει. Όλοι έφυγαν για να παρακολουθήσουν τον αγώνα.
Ο Ερνέστο, κοίταζε τα μαλλιά της Ροζάριο και συμφωνούσε μαζί της, αλλά δεν ήθελε να εκφράσει επαγγελματική άποψη. Θα ήταν περισσότερο καταδικαστική από την γνώμη της, και η αξιοπρέπειά του δεν του το επέτρεπε, κυρίως, για ανθρώπους που συναντούσε πρώτη φορά. Σκεφτόταν την μητέρα του να τον περιμένει καθισμένη στην κουζίνα, με το φαγητό σερβιρισμένο στο πιάτο.
-Είναι για το ραντεβού που τόσο περίμενα. Ο Κερένιο μετά το αγώνα θα με συναντήσει στου Πέντρο για ποτό. Να ξέρατε πόσο περίμενα αυτήν τη στιγμή. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του.
Η Ροζάριο απορούσε για την εξομολογητική της διάθεση και μάλιστα σ’έναν άγνωστο. Αλλά δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο πέρα από το ραντεβού της με τον Κερένιο. Ας την χαρακτήριζαν όπως ήθελαν, δεν έδινε λογαριασμό σε κανένα, αν κι ο Ερνέστο έδειχνε πρόσωπο που μπορούσες να εμπιστευτείς, ακόμα κι αν δεν τον γνώριζες.
Ο Ερνέστο απών από τέτοιες ερωτικές απόπειρες, βλέποντας τα λαμπερά μάτια τής κοπέλας δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Ας μην έβλεπε τα πρώτα λεπτά του αγώνα. Η μητέρα του ήταν κατάλληλη να του μεταφέρει τις φάσεις που θα έχανε. Ήταν καλύτερη από σπορτκάστερ.
Βέβαια δεν είχαν προβλέψει την ήττα της ομάδας τους, την απογοήτευση του Κερένιο, που, εντελώς απελπισμένος, θα συνέχιζε να πίνει μπύρες, μέχρι τα ξημερώματα, αγνοώντας τις κλήσεις της Ροζάριο.

Ο πίνακας είναι του Marek Włodarski

Τρίτη, Ιουλίου 01, 2014

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΚΑΤΗ"


Ο ΠΕΡΓΑΜΟΝΤΟ ΣΟΥΑΡΕΖ
Ο  Περγαμόντο Σουάρεζ ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που θα έχανε τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου. Είχε παρακολουθήσει όλους τους τελικούς των τελευταίων σαράντα χρόνων. Αλλά φέτος, την ημέρα του τελικού, είχε βάρδια στο εργοστάσιο παπλωμάτων, στο οποίο δούλευε σαν φύλακας.  Να προφασισθεί ασθένεια, δική του ή των μελών της οικογένειάς του, θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια, αφού ήταν γνωστό το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Ειδικά αν επρόκειτο για τελικό Μουντιάλ. Είχε σκεφτεί όλους τους πιθανούς τρόπους να αποφύγει τη δουλειά την ώρα του τελικού, αλλά μάταια. Το μόνο που του απόμεινε ήταν να σκηνοθετήσει το θάνατό του ή να πάει με βαριά καρδιά στη δουλειά. Επέλεξε, φυσικά, το πρώτο.
Το πτώμα του βρέθηκε, κατά την διάρκεια του αγώνα, τσακισμένο, στα βράχια μιας απόκρημνης ακτής, μετά από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα στη γυναίκα του, ενώ αυτός απολάμβανε μια παγωμένη μπύρα στην καφετέρια του Ραμίρεζ, πανηγυρίζοντας, έξαλλα, το γκολ του Γκόμεζ, αν και γνώριζε πολύ καλά τι του είχε συμβεί λίγα χιλιόμετρα παρακάτω.

Ο πίνακας "Landscape" είναι του Salvador Dali