Τρίτη, Σεπτεμβρίου 22, 2020

ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ;

 

Ένα μικροδιήγημά μου δημοσιευμένο στο περιοδικό "Ασσόδυο". 

Ευχαριστώ τη συντακτική επιτροπή του περιοδικού.

https://1-2.gr/2020/09/21/soy-arese/ 


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 20, 2020

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ!


 Όταν είμαι τοιχοκολλημένος δεν με πειράζει αν μου σκίζουν τα μάτια, μου βγάζουν τα δόντια τα ηγεμονικά παιδιά, η βροχή να μου μαστιγώνει το πρόσωπο, ο ήλιος να καίει το σώμα μου ή αν κατουράνε στα πόδια μου τα σκυλιά. Όλα αυτά τα υπομένω. Αυτό που δεν μπορώ να υποφέρω είναι πως δεν μπορώ να σε ειδοποιήσω ότι, ο κολυμβητής  που σε φλερτάρει στου «Γρηγόρη», επιδεικνύοντας τις κολυμβητικές ικανότητές του στο πρόσθιο, το κρόουλ και το ύπτιο στην ανήσυχη επιφάνεια του μαγαζιού, είναι ένας λαθρέμπορος μεταμφιέσεων, ένας επηρμένος ανακυκλωτής του ζικ ζακ των ερωτικών του κατακτήσεων.


"Wall Composition" 1952
Fernand Leger

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 10, 2020

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Ο Τοσοδαμικρούλης πάει-έρχεται, πάει-έρχεται, πάει-έρχεται, πάει-έρχεται, πάει-έρχεται. Για να μην πολυλογούμε, πηγαινοέρχεται μέσα στο όνειρό του ανυπόμονος, περιμένοντας την πραγματικότητα. Κάπου κάπου ρίχνει ματιές στο ρολόι του. Όταν ξυπνάει το πρωί, ανοίγει τα μάτια του, αφήνει ένα αναστεναγμό ανακούφισης και λέει:
-Αχ! τι ωραία! Ήρθε.


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 06, 2020

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 16η


Πίνουμε τον καφέ μας, Κυριακή πρωί, στην καφετέρια «Sonetto», με τον Ζαν Εμαγιέ, γαλλοτραφή θαμώνα των μπιστρό του Παρισιού τη δεκαετία του ογδόντα. Χαζεύουμε το κομμάτι της ζωής που μας αναλογεί, αμίλητοι, ώσπου ξαφνικά ο Ζαν σπάει τη σιωπή του.
«Αν δεις μια μύγα να κλαίει, ξέρεις τι μπορεί να της έχει συμβεί:» ρωτάει. Η ερώτησή του με αιφνιδιάζει, και πριν προλάβω να αντιδράσω συνεχίζει:
«Είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί αρκετό καιρό. Υπάρχουν  διάφορες εκδοχές, αλλά δεν μπορώ να καταλήξω σ’ένα συμπέρασμα. Χώρισε με τον αγαπημένο της;  Πεινάει και δεν βρίσκει τροφή; Έχει μείνει άστεγη;  Έχει κάποια μη αναστρέψιμη αρρώστια; Έχασε κάποιο αγαπημένο της πρόσωπο;  Δεν μπορεί να κάνει μπάνιο, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, που η ζέστη είναι αφόρητη;  Δεν της αρέσει το όνομά της; Γιατί δεν μπορεί να ξαπλώσει ποτέ ανάποδα να ξεκουραστεί και είναι αναγκασμένη να στέκεται συνέχεια στα πόδια της;  Επειδή οι άνθρωποι δεν την αφήνουν στην ησυχία της;
«Όλοι έχουμε τα βάσανά μας, Εμαγιέ. Είτε είμαστε επίγειοι είτε ιπτάμενοι» του λέω, ξεπερνώντας την έκπληξή μου, και συνεχίζω να παρακολουθώ τον κόσμο που μου αναλογεί, που τώρα έχει περιοριστεί στα εξαίσια πόδια της Σούλας, που μόλις μπήκε στο μαγαζί και μας αιχμαλώτισε όλους.