ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΟΙΧΟΥΣ

 

14) Όταν είναι ψηλά και φοβάται να κατέβει, παίρνω μια σκάλα, τη στηρίζω στον τοίχο, ανεβαίνω σιγά σιγά μη με πάρει είδηση, την αρπάζω από το σβέρκο και την κατεβάζω κάτω προσεκτικά.

Ευγνωμονούσα πού βρίσκεται σε ασφαλές έδαφος, αρχίζει να τρέχει στο πάτωμα διαγράφοντας κύκλους, τεθλασμένες διαδρομές, χαρούμενη και ευτυχής, ώσπου εξαφανίζεται κάτω από το κρεβάτι.

Δεν υποπτεύεται ότι έχω απλώσει τριγύρω εντομοκτόνο.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΟΙΧΟΥΣ

 

13) Ο Θανάσης Αθανασίου κάθε βράδυ πριν ξαπλώσει στο κρεβάτι του να κοιμηθεί κάνει το σταυρό του και ασπάζεται την εικόνα του Αγ. Αθανασίου που έχει κρεμασμένη στον τοίχο πίσω από το προσκεφάλι του.

Μια νύχτα αμέλησε να εκπληρώσει το θρησκευτικό του καθήκον, δίχως να δοθεί καμία εξήγηση εκ μέρους του,

Αποτέλεσμα, την άλλη μέρα το πρωί, ο άγιος έλειπε από τη θέση του. 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΟΙΧΟΥΣ

 

12) Ένα βράδυ που 'βρεχε, που 'βρεχε μονότονα, ο Κ. ακουμπισμένος στον τοίχο του διώροφου σπιτιού της οδού Κλέωνος περιμένει την Λ. που έχει αργήσει στο ραντεβού.

Ο χρόνος περνάει, η δυσαρέσκεια του αυξάνεται. Μην μπορώντας να διαχειριστεί τη συναισθηματική του φόρτιση για την απουσία της Λ, ο Κ. ,απελπισμένος, αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, φωνάζοντας:

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Το μοιραίο θα είχε επέλθει προ πολλού, αν στην άκρη του δρόμου δεν φαινόταν η φιγούρα της Λ. να έρχεται προς το μέρος του. Στο αιματοβαμμένο πρόσωπο του Κ. ζωγραφίστηκε μία λάμψη χαράς. Διέκοψε την ανόητη συμπεριφορά του και βάδισε προς το μέρος της, φτιάχνοντας τα μαλλιά του με τις άκρες των δακτύλων του.