ΣΑΝ ΙΣΙΔΡΟ ΦΟΥΤΜΠΟΛ

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, είναι αρκετές οι στιγμές που σηκώνεσαι από την καρέκλα ή από το κρεβάτι σου, για να πανηγυρίσεις τις μοναδικές αφηγηματικές στιγμές που σου προσφέρει αυτή η απολαυστική ανάγνωση. Ελάχιστα, όμως, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της αναγνωστικής αναγέννησης, διαβάζεις αυτό που σε κάνει να απογειωθείς και να μείνεις μετέωρος ψηλά, μαγεμένος από την ανατροπή της αφηγηματικής κομψοτεχνίας. Ένα ευρηματικό σφύριγμα έρχεται από τα ανεξερεύνητα χάη της εμπνευσμένης ματιάς του αφηγητή, σαν την έσχατη πνοή ενός επινοημένου κόσμου, που δεν δέχεται να τον εγκαταλείψεις, είναι αυτό λέω, που σε κάνει να μην θέλεις να επανέλθεις, κορόιδο είμαι να επιστρέψω, σκέφτεσαι, αδιαφορώντας για τα τηλέφωνο που σε καλεί, το ποτό που σε περιμένει μισοτελειωμένο, τους ανήσυχους, έκπληκτους ανθρώπους που εισβάλλοντας απρόσκλητοι στο ιδιωτικό σου καταφύγιο,σε καλούν να γυρίσεις ξανά στα στρωτά και ατάραχα του επιτρεπόμενου κόσμου.

Τα τελευταία ανατρεπτικά δευτερόλεπτα του βιβλίου:

“Γεγονός, πάντως, είναι πως, χάρη στον ανώνυμο αυτόν ευεργέτη, ο Κιντίνο και η Αντόνια μπορούσαν να ‘ρχονται στο Σαν Ισίδρο τουλάχιστον μια φορά το μήνα- εκτός από τον ένατο• δηλαδή, αυτόν στον οποίο γεννήθηκε η πρώτη κόρη τους. Ο Κιντίνο ήταν αυτός που βρήκε τ’όνομά της, κι η Αντόνια το ενέκρινε ενθουσιωδώς. Ο πάτερ Πέδρο δε συμμερίστηκε τον ενθουσιααμό τους όταν ήρθε η στιγμή να τη βαπτίσει. Με τον καιρό, όμως, έμελλε κι αυτός να συμφωνήσει: μια χαρά όνομα είναι και το Χιονάτη.»

Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ"

Είναι οι συμπτώσεις, ίσως περισσότερο το ένστικτο, αυτός ο χρησμός της «αναγνωστικής παρακμής», που μας οδηγεί σε έργα τα οποία δεν θα τα ανακαλύπταμε, αν στηριζόμασταν αποκλειστικά στην ορθολογική επιμέλεια της θεματικής και υφολογικής αξιολόγησής τους. Έργα σημαντικά θα έμεναν λησμονημένα, αν επαναπαυμένοι στις επιταγές της αναγνωστικής ορθότητας, ακολουθούσαμε τις καθοδηγητικές κατευθύνσεις της εκδοτικής χειραγωγικής πρακτικής, εμπιστευόμενοι τους πανταχού παρόντες, τώρα πια, «εισαγγελείς» της αναγνωστικής νομιμότητας.

Εγκλωβισμένοι σε μια κατευθυνόμενη εκδοτική παραγωγή, συμμετέχουμε,αυτοβούλως, σε μια αναγνωστική κοινότητα, που θεωρεί ότι κατέχει την αυθεντικότητα μιας λογοκρατούμενης αισθητικής παρέμβασης. Οριοθετημένοι από μια συμμορφωτική εμπορική εκδοτική παραγωγή, που βολεύει την αισθητική μας μακαριότητα, πειθαρχούμε στην ανάγκη να αισθανόμαστε επαρκή και αναγνωρίσιμα μέλη μιας, ανελεύθερης στην ουσία, κοινότητας που ορίζει τη γνώση ως αισθητική αρετή. Ιδιότητα που μας ξεχωρίζει ως προνομιούχους εκτιμητές της κειμενικής καταγραφής, ταΐζοντας τη βιομηχανία του πολιτισμικού προϊόντος, πεισμένοι ότι η ανάγνωση είναι κορυφαία κατάκτηση της ανθρώπινης κατάστασης. Μονοδιάστατοι στο διανοητικό πεδίο των κειμενικών αφηγήσεων, ευνούχοι της πνευματικής μας αυτάρκειας και αυταρέσκειας, βυζαίνουμε το χάος των ευπρεπών γλωσσικών αφηγήσεων, αφήνοντας έξω από το νοητικό μας σύμπαν, έργα που η γοητεία τους δεν βαδίζει πάνω στις γραμμές συνεκτικής ομοιομορφίας, αλλά αποδεσμεύουν αίθριους παλμούς αφηγηματικών απολαύσεων. Έργα που όταν συναντήσουμε τη μεθυσμένη ειλικρίνειά τους, με την πνευματική εμπειρία που μας προσφέρουν, μας οδηγούν σε αναστοχασμό για την ενάργεια του αφηγηματικού λόγου. Η κατανόηση παύει να είναι η αντίδρασή μας στο κειμενικό περιβάλλον, στόχος της αναγνωστικής πράξης γίνεται ο σκασμός της κανοναρχημένης αναγνωστικής εμπειρίας, και προτεραιότητα γίνεται η ανάδειξη της αδίστακτης ομορφιάς των εσωτερικών εντάσεων της φαντασίας και της ιαματικής γλωσσικής παραφοράς.


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Φρέαρ"
http://frear.gr/?p=22095

ΤΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Πρώτη μαρτυρία

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο προπονητής Κλωντ Βεραμάν, απογοητευμένος από την εμφάνιση της ομάδας του και το ευρύ εις βάρος της αποτέλεσμα, τελειώνοντας την ολιγόλεπτη ομιλία του για την τακτική τού δευτέρου ημιχρόνου, βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια των ποδοσφαιριστών του, για να τους πείσει ότι γίνονται ακόμη θαύματα, η κατάσταση μπορεί ν’ανατραπεί, επιστράτευσε το έσχατο επιχείρημά του. Άρχισε να ίπταται είκοσι πόντους πάνω από το έδαφος, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ποδοσφαιριστών του.

Δεύτερη μαρτυρία

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο προπονητής Κλωντ Βεραμάν, απογοητευμένος από την εμφάνιση της ομάδας του και το ευρύ εις βάρος της αποτέλεσμα, τελειώνοντας την ολιγόλεπτη ομιλία του για την τακτική τού δευτέρου ημιχρόνου, βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια των ποδοσφαιριστών του, για να τους πείσει ότι γίνονται ακόμη θαύματα, η κατάσταση μπορεί ν’ανατραπεί, επιστράτευσε το έσχατο επιχείρημά του. Άρχισε να περπατά επί των υδάτων, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ποδοσφαιριστών του.

Τρίτη μαρτυρία

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο προπονητής Κλωντ Βεραμάν, απογοητευμένος από την εμφάνιση της ομάδας του και το ευρύ εις βάρος της αποτέλεσμα, τελειώνοντας την ολιγόλεπτη ομιλία του για την τακτική τού δευτέρου ημιχρόνου, βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια των ποδοσφαιριστών του, για να τους πείσει ότι γίνονται ακόμη θαύματα, η κατάσταση μπορεί ν’ανατραπεί, κατέφυγε στην έσχατη λύση. Η εφευρετικότητά του είχε επανέλθει. Εγκαταλείποντας τις μεταεδεμικές ανθρώπινες συμβάσεις, με το αφανέρωτο γρατζούνισμα της έμπνευσης στην καρωτίδα του μυαλού του, χτύπησε στην πλάτη, με το νούμερο 14, τον Jesus, και του είπε αποφασιστικά:

- Μπαίνεις στη θέση του Εν Κανά. Από σένα εξαρτώνται όλα. Αν δεν κάνεις εσύ το θαύμα σου, τότε ποιος θα το κάνει;

Μπες κι απόδειξε ποιος είσαι, ήταν η καταληκτική του πρόταση.

Ο πίνακας "Untitled" είναι του Nathan Oliveira

Ο ΝΕΣΤΟΣ

Ο Νέστος γεννήθηκε στο Ζεν Πρεμιέ από Έλληνα πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Επέστρεψε στην Ελλάδα επτά χρονών, κι εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην οδό Κορδικτώνος 12, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του. Έμαθε να οδηγεί μοτοσυκλέτα, παραδόξως, στο Μοναστηράκι. Έκανε τον έξυπνο απαγγέλοντας θεατρικούς μονολόγους, που είχε αποστηθίσει κρυφά από τον κατήγορο πατέρα του. Είχε το χάρισμα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, υψιβρεμέτης εκρηκτικός. Πιστοποιούσε με ακράδαντα επιχειρήματα ότι έπασχε από ευκοιλιότητα. Δαπανούσε ασυλλόγιστα, με γενναιοδωρία τα χρήματα που έβρισκε σε ελεύθερα, προσβάσιμα μόνο σ’αυτόν ΑΤΜ. Έπλεκε μύθους από μαλλί Μολοκότου, διπλοπατούσε  όταν επέστρεφε οινοβαρής από τόπο χλοερό. Ερασιτέχνης φύλακας ανοιχτών πυλών, αυτόκλητος σχολιαστής χαροποιών κειμένων, τον ένοιαζε, γι’αυτό ήταν αρκούντως προσεχτικός, περισσότερο η αριστερή φτέρνα του από τη δεξιά. Πράος και συγκαταβατικός, δεν θύμωνε ακόμη κι αν έβρισκε το πάτωμα του σπιτιού του τσαλακωμένο. Άγνωστο παραμένει αν υποτάχθηκε -ερωτικά;- στη μελτεμώδη κόρη, που τον επισκεπτόταν ως ποθοριπίδιο ερωτικών εκκρεμοτήτων. Επιφανής Χριστιανός, προβάριζε, με την αναποφασιστικότητα του ζωντανού, κουστούμια για τον Παράδεισο, πιστεύοντας ότι είναι ανάρμοστο να εμφανιστούμε ενώπιον Του με τα σκουλικιασμένα και τριμμένα κουστούμια της ταφής μας. Εγκωμίαζε τον Χρυσόκωλο για τον χρυσό του κώλο, μαρτύρησε, δίχως να το καλοσκεφτεί, πού κρυβόταν ο Αλταφίνι, πριν στείλει την μπάλα στα δίχτυα του βουβαμένου, ακύμαντου τερματοφύλακα. Ελασσωνικός μέχρι υστερίας, απόφευγε τη μελιτοφαγία σεπτών διδαχών. Ενδοκρινολογούσε πριν πάρει μια συναισθηματική απόφαση. Κατείχε, ισχυριζόταν, πιστοποίηση αυθεντικότητας της ύπαρξής του, διατυμπάνιζε δια τυμπάνων τις απορρυπαντικές του αποφάσεις. Δακρυρροούσε μπροστά στην ευκαρδία των άλλων. Η εικόνα του πάγωνε όταν δεν είχε καλό σήμα. Ένθερμος υποστηριχτής της πρηνούς θέσης των ακροατών του, μετέδιδε τους επιστήθιους ψυχικούς βηματισμούς του με εκπορθητικές φωνητικές μαρμαρυγές. Διέθετε τον ακριβή αριθμό αιμοπεταλίων που χρειαζόταν κάθε μέρα. Φανατικός θαυμαστής του συγκροτήματος « Τα τέσσερα μπετά», αντλούσε κοσμοφόρες πνοές από το  εαρινό φρέαρ της μουσικής τους. Παιδαριώδης, αλλά παράλληλα διπλογάτα, οπωροπαντοπωλούσε όταν χρειαζόταν να πρωτοτυπήσει με την ευρεσιτεχνία του. Πίστευε πως  η αθανασία, η ανακαινισμένη ψυχή του ανθρώπου, όπως την ονόμαζε, σιγανοπαπαδίζε μπροστά στις δυσκολίες  απόδειξής της. Ακρομελετούσε τα μάτια ερωτουλούδων γυναικών, και χανόταν όταν δεν υπήρχαν άλλα λόγια να περιγράψουν το λεκτικό του ολόγραμμα.

Στην τελευταία ένσαρκη παρουσία του, χνώτισε τον εντολοδόχο άγγελό του με μαύρο ρούμι.


Διορθωμένο ξανά Σάββατο απόγευμα.


Ο πίνακας "Boy" είναι του Zhang Xiaogang

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

-Έλα, πέσε, τι  περιμένεις; μου φωνάζει η Ζυράννα.

Φορούσε ωραία φούστα κλος, ως τη μέση της γάμπας, και τα φύλλα της πήγαιναν από δω κι από κει, σχεδόν φτερούγιζαν, αν και στεκόταν ακίνητη.

Άπλωσα τα χέρια κι αφέθηκα στο αραιωμένο ασημί του ονείρου. Βρέθηκα όμως στο έδαφος, ευτυχώς ελαφρά χτυπημένος· το χώμα ήταν φρέσκο. 

-Ούτε ένα όνειρο δεν μπορείς να σκηνοθετήσεις, την άκουσα να λέει, τη στιγμή που έσκυβε από πάνω μου, μ’ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη.

*«Φορούσε ωραία φούστα κλος, ως τη μέση γης γάμπας, και τα φύλλα της πήγαιναν από δω κι από κει, σχεδόν φτερούγιζαν»
Η περιγραφή αυτή είναι αντιγραφή  από την εγγραφή «Σάββατο 12 Απριλίου 1997(Αθήνα)», στο βιβλίο της Ζυράννα Ζατέλη «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ονείρων». Βέβαια η συγγραφέας αναφέρεται στη μάνα της, κι εγώ χρησιμοποιώ εδώ τα λόγια της, αλλάζοντας  την νοηματοδότησή τους, προσθέτοντας τη δική μου αφηγηματική εικόνα: “αν και στεκόταν ακίνητη».

Το έργο "The dream" είναι του Jean Arp

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΑΘΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

1) Υπάρχουν τρεις εναλλακτικές επιλογές όταν δεν πετύχει το περπάτημά μας:

α) Το επαναλαμβάνουμε
β) Τον αντικαθιστούμε με άλλο
γ) Το ξεχνούμε

2) Ένα πετυχημένο περπάτημα είναι καλύτερο από ένα αποτυχημένο περπάτημα. 
Η απόφανση είναι οριστική, μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

3) Ένα αποτυχημένο περπάτημα δεν μπορεί να μετατραπεί σε πετυχημένο. Το τέλος του είναι οριστικό και αμετάκλητο.

4) Η αποτυχία ενός περπατήματος κρίνεται από την επιτυχία ενός, πιθανώς, πετυχημένου, που προηγήθηκε ή θα ακολουθήσει.

5) Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την επιτυχία ή την αποτυχία του περπατήματος.

6) Ένα πετυχημένο περπάτημα δεν αναιρεί ένα αποτυχημένο που έχει κριθεί τελεσίδικα ως αρνητικό από τον δημιουργό του.

7) Το μέλλον ενός αποτυχημένου περπατήματος κρίνεται από την προσμονή ενός πετυχημένου.

8) Η επιτυχία του περπατήματος εμπεριέχει, εν δυνάμει, τη μελλοντική αποτυχία του κι αντιστρόφως.

9) Ο περιπατητής δεν ξεκινάει το περπάτημά του αν σκέφτεται την αποτυχία.

10) Ο πετυχημένος περιπατητής είναι το πρότυπο των αποτυχημένων περιπατητών.

11) Ένας περιπατητής δεν παραιτείται από την προσπάθειά του όταν αποτύχει. Παλεύει να πετύχει τον στόχο του.

12) Η έπαρση του πετυχημένου περιπατητή είναι ο ναύλος για τη μελλοντική αποτυχία του.

13) Η αυτογνωσία τού αποτυχημένου περιπατητή είναι όρος για την μελλοντική επιτυχία του.

14) Ένας πετυχημένος περιπατητής δεν πρέπει να επαναπαύεται στην επιτυχία του. Η αποτυχία είναι ευρηματική .

15) Ο πετυχημένος περιπατητής μπορεί να κάνει δηλώσεις, εξηγώντας την επιτυχία του. Ο αποτυχημένος επιβάλλεται, για να ερμηνεύσει την αποτυχία του.

16) Η αποτυχία του περιπατητή δεν είναι το τέλος των περιπάτων του.

17) Ο αποτυχημένος περιπατητής πρέπει να διατηρεί την αισιοδοξία του, όπως ο Μάξιμος Ευδαίμων.

18) Ο πετυχημένος περιπατητής είναι ένας πραγματιστής. Ο αποτυχημένος είναι ένας ονειροπόλος

19) Αξιολόγηση ενός πετυχημένου κι ενός αποτυχημένου περιπάτου δεν υπάρχει. Αυτό δεν αναιρεί την αναγκαιότητά της.

20) Ο περιπατητής είναι η η μετακινούμενη μελαγχολία του καθιστικού ανθρώπου.


Διορθωμένο Σάββατο πρωί

Η φωτογραφία "A Line made by walking"  είναι του Richard Long

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΟΣΜΟ

Καθυστέρησα να φτάσω στον άλλο κόσμο.
-Άργησες, μου λέει η μητέρα μου. Πού ήσουν;
 Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ κι έβλεπε τηλεόραση.
-Στον άλλο κόσμο, της λέω.
-Θα φας;
-Όχι, έφαγα με τους φίλους μου, την καθησυχάζω.
-Καλά, αλλά πρέπει να με ειδοποιείς,  μην φτιάχνω φαγητό  όταν πρόκειται να φας αλλού. Αυτός ο άλλος κόσμος σ’έχει απορροφήσει..
-Να μ’εμπιστεύεσαι, της προτείνω, και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.
Η μητέρα μου παραμένει προστατευτική, ακόμη και στην έκπληξη που της κάνω, προσποιούμενος ότι είναι ζωντανή.

Διορθωμένο Πέμπτη, νωρίς το πρωί.


Ο πίνακας "Man and woman in a large room" είναι του Richard Diebenkorn

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΟΠΠΙΝΣ

Χθες βράδυ ήμουν καλεσμένος στο σπίτι της Μαίρης Πόππινς. Η βραδιά κύλησε υπέροχα. Όλα ήταν εξαίρετα. Ο κήπος, το φεγγάρι, τα φαγητά, οι εκλεκτοί καλεσμένοι, η ευγενική οικοδέσποινα, οι όμορφες συζητήσεις. Γύρω στα μεσάνυχτα, η Μαίρη Πόππινς, όταν η συνάντηση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, για την τιμή που της κάναμε να αποδεχθούμε την πρόσκλησή της, όπως μας είπε συγκινημένη, μας τραγούδησε το «A Spoonfull of sugar” Η φωνή της ήταν ίδια της Τζούλι Άντριους στην ομώνυμη ταινία. 
Αναχώρησα πλήρης ευωχίας, κρατώντας την ομπρέλα της, την οποία μου παραχώρησε πρόθυμα, γιατί είχε αρχίσει ψιχαλίζει.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ(1958)

(Ξαναγεννημένο κείμενο)

Βλέποντας τη ζωγραφική του Νίκου Κακουλίδη, ο ορατός κόσμος της πραγματικότητας αποσύρεται βίαια, σαν να μην έχει πια λόγο ύπαρξης, δίνοντας τη θέση του σ’έναν εικαστικό κόσμο, απρόσμενο και ευρηματικό, που κυριαρχεί αποκαλυπτικός των σκοτεινών ανθρώπινων εκκρεμοτήτων. Η ζωγραφική του υπονομεύει την ευδαιμονία της ακύμαντης πραγματικότητας, κινητοποιώντας αισθήσεις, βαθιά κρυμμένες κάτω από την «αβρότατη επιφάνεια» των ανθρώπινων διαπλέξεων. Ο κόσμος του αποκαλύπτει έναν καλλιτεχνικό ευεργετικό οικισμό, όπου όλοι μπορούμε να βρούμε στέγη, αρκεί ν' απαλλαχθούμε από τα μάτια της καλής μας σώφρονος καρδίας. Αυτόνομος, με δικούς του αρχιτεκτονημένους κανόνες, μας καλεί να τον επισκεφτούμε, κουβαλώντας το βαρύ διανοητικό φορτίο της καθημερινότητας. Οι εικόνες του υποδέχονται το βλέμμα μας απελευθερωτικά, η καλλιτεχνική συγκίνηση που μας προκαλεί, με τις παγιδευμένες, ακίνητες μορφές του, μας εμβαπτίζει σ'έναν αυτογενή κόσμο, δίνοντας τέλος στη νυχτική γαλήνη της μακάριας πραγματικότητας. Το ελλαμπές σκότος της ζωγραφικής του Νίκου Κακουλίδη μας προσφέρει τον δικό του εκπωματισμό της αλήθειας, ανάμεσα στις τόσες που προτείνονται και συνιστούν τον κόσμο μας. Μόνο που αυτή η αλήθεια, υπερούσια από τη μυστηριακή καταγωγή της, τα όριά της ανιχνεύονται πέρα από μουσειακά σύνορα της αποδεικτικής πραγματικότητας.

GEGEN DIE WAND

Έγραφα πριν λίγες μέρες για επιστροφή στις παλιές καλές ταινίες του Φατίχ Ακίν, μετά την τελευταία πομπώδη, συμβατική ταινία του "IN THE FADE".

GEGEN DIE WAND

"Η Σίμπιλ λίγο μετά από τον συμβατικό γάμο της με τον Τσάιτ φεύγει και πηγαίνει με το νυφικό να τα πιει στο bar. Κάνει έρωτα μ’έναν άγνωστο, γυρίζει το πρωί σπίτι, φορώντας ακόμα το νυφικό της. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει έρωτας, η συμφωνία μεταξύ τους δεν κινδυνεύει να διαρραγεί. Ο Τσάιτ συνεχίζει να κάνει έρωτα με την φιλενάδα του, ένα έρωτα βίαιο, άγριο, η Σίμπιλ συνεχίζει ν’ αναζητά εφήμερους εραστές της μιας βραδιάς . Όλα λειτουργούν όπως είναι συμφωνημένα. Η ζωή σου κι ή ζωή μου. 

-Τσάιτ, φεύγω, πάω για πήδημα, του λέει η Σίμπιλ, ανέκφραστα. Ο Τσάτ με την ίδια συναισθηματική αδιαφορία δέχεται τα λόγια της. Έλα όμως που η ζήλεια, ο εγωισμός είναι πάνω από μια προγραμματική συμφωνία. 

Ο Τσάιτ είναι ένας παγιδευμένος άνθρωπος, που θέλει να πνίξει στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά το παρελθόν του. Η Σίμπιλ είναι μια νέα κοπέλα, δίχως παρελθόν, με το μέλλον μπροστά της. Η Σίμπιλ θέλει να ζήσει, ν’απαλλαγεί από το καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, το προδιαγεγραμμένο μέλλον της πολιτιστικής παράδοσης. Ο Τσάιτ είναι ένας αυτοκατοστροφικός σαρανταπεντάρης, που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να πεθάνει. Πώς οι δυο αυτοί χαρακτήρες μπορούν να συναντηθούν; Μπορεί ο έρωτας να είναι επιδραστικός, ώστε ν’αλλάξει τις ζωές τους, να τις κάνει να συναντηθούν στον αισθηματικό πυρήνα της ζωής κι όχι στα παράγωγά της; Το επώδυνο παρελθόν τού Τσάιτ μπορεί να γιατρευτεί από την γοητεία και την αντισυμβατικοτητα της Σίμπιλ; Μήπως δεν έχει να δοκιμάσει να εξαγνίσει την ερωτική του απελπισία με την αδιέξοδη σχέση του με την κομμώτρια φίλη του; 

Η ελευθερία, η ατομικότητα, η προσωπική αναβάθμιση, που επιλέγουν να ακολουθήσουν τα δυο πρόσωπα της κινηματογραφικής ιστορίας δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα. Και οι δυο θα νικηθούν από τον έρωτα. Ο ομιχλώδης Τσάιτ και η ηλιότροπη Σίμπιλ θα συναντηθούν, συναισθηματικά, θα πετάξουν από πάνω τους τις ελκυστικές αλλά αδιέξοδες επιλογές τους και θα ερωτευθούν. Κι εκεί βρίσκεται το δράμα. Όταν ο Τσάιτ φωνάζει δημόσια, είμαι ερωτευμένος, με μάγεψε, αυτός ο παραιτημένος, ο μοναχικός εμμονικός ,έχει χάσει το παιγνίδι. Θα νικηθεί από τη ζήλια•τώρα είναι ένας συμμορφωμένος άνθρωπος, υποταγμένος σε μια αποκλειστικότητα που του ξεφεύγει, βασικό στοιχείο του ερωτικού πάθους, μέχρι να φτάσει στον φόνο. Σε μια έκρηξη οργής θα σκοτώσει τον εφήμερο εραστή της Σίμπιλ, που προσβάλλει δημόσια το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του και θα φυλακιστεί. 

Από την στιγμή εκείνη όλα έχουν χαθεί• όχι ως χρόνος, αλλά ως επικοινωνία και ανταλλαγή συναισθημάτων. Η Σίμπιλ «ο ο ακρωτηριασμένος που εξακολουθεί να τον πονά το κομμένο  του πόδι», με κίνδυνο της ζωής της περιμένει. Η άρνηση του εαυτού της την κάνει ν’ αψηφά τον κίνδυνο. Κινδυνεύει με βιασμό, ίσως με βίαιο θάνατο, αλλά η απελπισμένη αναμονή, η έξαρση της ερωτικής αφοσίωσης, είναι η επιλογή της. Ο χρόνος λειτουργεί ευεργετικά. Απορροφά τους κραδασμούς της αντισυμβατικότητας• δρα αποτρεπτικά σε οριστικά συμπεράσματα. Ο ερωτευμένος που περιμένει, δεν μπορεί να θυμάται συνέχεια, κινδυνεύει από «υπερκόπωση μνήμης». Ο συμβιβασμός, η συμμόρφωση της Σίμπιλ με την πραγματικότητα είναι αναπότρεπτη. Η ερωτική επανεύρεση με τον Καχίτ, μετά την αποφυλάκισή του δεν μπορεί να την απαλλάξει από την «αρχιτεκτονημένη ηρεμία» της οργανωμένης ζωής. Αυτό υποστηρίζει ο Ακίν, αφήνοντας τον Τσάιτ να επιστρέψει πίσω στη Γερμανία δίχως την Σίμπιλ.

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ

Την Πρωτομαγιά του 2018, ο Σπύρος Παύλου διαβάζει τα διηγήματα του Βασίλη Γκουρογιάννη, εμπιστευόμενος τις εκπλήξεις του μυαλού του, εν μέσω φίλιων, συμμαχικών επετειακών υπερβολών και αυτονόητων υπενθυμίσεων. Διαφεύγει διαβάζοντας  από τη μονοφωνική επιφάνεια του παρόντος, εμπιστευόμενος τη διαρκή γοητεία της λογοτεχνικής παραμυθίας, υπότροπος του ανοίκειου, αντικαθιστώντας το θεολογίζον, τώρα πια, δούναι-λαβείν της καθημερινότητας,  με την ευτεχνία των ευρηματικών διηγήσεων, και νοιώθει όμορφα.

IN THE FADE

Δυστυχώς απογοητευτικό. Στυλιζαρισμένος κινηματογράφος, συμβατική κινηματογραφική γλώσσα, καταγγελτικός μέχρι αφέλειας λόγος, πολιτικά και ιδεολογικά αποδυναμωμένος.

Επιστροφή στις παλιές ταινίες του Φατίχ Ακίν που αγαπάμε.

ΓΟΥΝΤΙ Ο ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟΣ

Ο Γούντι ο Τρυποκάρυδος μπήκε στο μπαρ φορτωμένος χιόνι. Το καπέλο, τα ρούχα, τα παπούτσια του ήταν χιονισμένα. Ένας μετακινούμενος χιονάνθρωπος. Έκλεισε την πόρτα πίσω του, έτριψε τα χέρια του να ζεσταθούν και προχώρησε προς τον πάγκο του μπαρ. Η γωνιά που καθόταν καθημερινά ήταν αδεια, σαν να υπήρχε μια αόρατη πινακίδα που έγραφε ” RESERVED, Γούντι ο Τρυποκάρυδος».

-Εουσέμπιο , είπε στον μπάρμαν, που τον υποδέχτηκε μ’ένα βλέμμα οικειότητας, βάλε ένα διπλό κονιάκ να ζεσταθούμε. Ήπιε το ποτό του, με δυο γερές, γεμάτες γουλιές, όσες κι η δόση που είχε παραγγείλει. Ένοιωσε καλύτερα, τώρα που ο μέσα σαρκικός κόσμος του ζεστάθηκε, βρίσκοντας το ρυθμό του.

Έσπρωξε το άδειο ποτήρι στον Εουσέμπιο, που σταμάτησε στη μέση μια τυπική, επαγγελματική συζήτηση που είχε στήσει με την Μπάρμπι. Η Μπάρμπι ήταν μια καλλονή που έψαχνε τον ιδανικό εραστή, τον οποίο δεν είχε βρει, μέχρι τη στιγμή που έφτασε ο Γούντι, κι απ’ ό,τι φαινόταν δεν θα έβρισκε ούτε σήμερα. Ο Εουσέμπιο γέμισε το ποτήρι με κανονική δόση, το άφησε πάνω στο σουβέρ κι απομακρύνθηκε, καταλαβαίνοντας ότι ο Γούντι σήμερα δεν είχε όρεξη για πολλές κουβέντες.

Ο Γούντι κατάφερε ν' ανάψει τον υγρασιασμένο καπνό της πίπας του, μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, κοίταξε γύρω του, βεβαιώθηκε ότι όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι σ’ένα αξιοπρεπές μπαρ, στο οποίο ήταν καθημερινός πελάτης, από τον καπνό των τσιγάρων που θόλωνε την ατμόσφαιρα, τα χαμηλά, διακριτικά φώτα, τις μισοσβησμένες, χαμηλόφωνες φωνές των πελατών, τη μουσική του Coltrane, μέχρι τη μυρωδιά του αλκοόλ που άφηνε το αποτύπωμά της στις μεθυσμένες ανάσες των θαμώνων και στα υγρά στίγματα των τραπεζιών.

Ο Γούντι πίνει τώρα το ποτό του αργά, επιρρεπής στην ευκοσμία της αλκοολόχου μνήμης, αυτομολεί, για μια ακόμη φορά, στην θερμοκοιτίδα κόρης εξαίσιας, αλλά ερωτικά ασταθούς, κατά τα φαινόμενα του νου του, αποφεύγει τον Εουσέμπιο, που έχει επιστρέψει κοντά του, με μια κοφτή τρίπλα, γνωρίζοντας ότι δεν ήταν καλός αμυντικός, αλλά ικανότατος επιθετικός, γκολτζής ολκής στην επαγγελματική επικοινωνία. Όταν ο Εουσέμπιο απομακρύνθηκε, το βλέμμα του βυθίστηκε στον πάτο τού ποτηριού, στο οποίο τώρα έπλεαν ελάχιστα ίχνη αλκοόλ, τράβηξε δυο-τρεις ρουφηξιές ακόμη από την πίπα του, που κόντευε να σβήσει, έφερε το ποτήρι κάθετα στο στόμα στραγγίζοντάς το, έγλειψε τα σκασμένα από το κρύο χείλη του, μη επιτρέποντας καμιά σταγόνα αλκοόλ να πάει χαμένη. Ακούμπησε τα χρήματα στον πάγκο, δίχως να κοιτάξει τον λογαριασμό, χαιρέτισε μ’ ένα σιωπηλό χαιρετισμό τον Εουσέμπιο, που δεν αντιλήφθηκε την κίνησή του, έχοντας γυρισμένη την πλάτη του, αφοσιωμένος στην συζήτησή του με την Μπάρμπι, σηκώθηκε και τράβηξε προς την έξοδο.
Ανοίγοντας την πόρτα ένα παγωμένο ρεύμα αέρα έπνιξε το γέλιο του.

ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

«................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................».                                                                                                             


Διορθωμένο απόγευμα Τρίτης

Ο πίνακας "Coalesced Space" είναι του Ross Bowns

   
                                                                          

ΤΣΙΚΕΝ ΣΤΟΡΥ

«Μπες μέσα, θα κρυώσεις!» της φώναζε ο Μάρκο Μπαρίλα από το παράθυρο του σαλονιού, στη νοηματική γλώσσα. Εκείνη δεν τον άκουγε, συνέχιζε ν’απολαμβάνει την ψιλή βροχούλα, που έπεφτε σαν φιδές από τον κόκκινο ουρανό.

Είχε καταφέρει να επιβιώσει από μια ανεξήγητη αρρώστια, που είχε σκοτώσει τις δεκαπέντε κότες που έθρεφε στο χωράφι του. Ήταν η μοναδική που διασώθηκε από το θανατικό, κι ο Μάρκο Μπαρίλα την πρόσεχε και την αγαπούσε όπως τον σκύλο του, τον «Φρανσουά Οζόν».

Γνώριζε ότι ακόμη κι αν την φόβιζε με την σωματική του παρουσία, εκείνη δεν θα παραδινόταν στην απειλή. Γι’αυτό ο Μάρκο έκλεισε το παράθυρο, κι έμεινε να παρακολουθεί το πλάτωμα, που άρχιζε να χρυσίζει, φιλοξενώντας φιλοφρόνως το βλέμμα τού θεατή του.

Την άλλη μέρα την βρήκε νεκρή μπροστά στην πόρτα του, προφανώς από την απέλπιδα προσπάθεια της να του ζητήσει βοήθεια, μετανιωμένη για την ανυπακοή της, που την οδήγησε στον θάνατο. 

Ο πίνακας "Peasant Woman with chicken" είναι της Marie Bronislava Vorobyeva-Stebelska(Marvena)

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΕΣΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Ο Ανέστης Αναστασίου επιμένει ότι θα είναι με το μέρος των αναστημένων την ημέρα της Κρίσης. Για ν’αποδείξει την ακατανόητη και υπερφίαλη, σε μας, πεποίθησή του, για να κάμψει τις έντονες διαφωνίες μας, νεκρώνεται μπροστά μας, σε όποιο σημείο κι αν ξεκινά η βέβηλη συζήτησή μας. Ο νεκρικός διάλογος του με το Θείο, που δεν μας αποκαλύπτει ποτέ,  διαρκεί δέκα δεκαπέντε λεπτά.  Ακίνητος, δίχως σφυγμό, με τα μάτια να κοιτούν ψηλά τον ανύπαρκτο σε όλους μας Σωτήρα, θεολογίζει σωματικά. Μετά σηκώνεται, χλωμός, αρχίζει σιγά σιγά να εγκλιματίζεται στη θερμοκρασία του Υπάρχειν, με τους επουράνιους παλμούς  ζωγραφισμένους στα μάτια του.

-Για του λόγου το αληθές, λέει, κι αφήνει τη νοητή πλάκα του τάφου του ανοιχτή για τους άπιστους Θωμάδες.


Ο πίνακας "Portrait of a man" είναι του Lucian Freud.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΕΡ ΣΟΦΟΝΙ;

« Ο Πιερ Σιφονί με κρατάει αιχμάλωτο, δεμένο με χειροπέδα απ’το αριστερό του χέρι. Όλα τα χρόνια της αιχμαλωσίας προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο το κάνει, τι σκοπό εξυπηρετεί. Ποιος είναι τελοσπάντων ο Πιερ Σιφονί;».
Ο Στέργος Γλυκός γράφει αυτό το σημείωμα, αν και γνωρίζει ότι δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του. Έχουν απαγορεύσει να βρίσκονται μπουκάλια στο δωμάτιο που νοσηλεύεται.
Οι θάλασσες μπορούν να περιμένουν.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Κάθε μέρα, ή σχεδόν κάθε μέρα, κάνω τον απογευματινό μου περίπατο, επιβεβλημένο από τον γιατρό για την καλή λειτουργία της καρδιάς μου, διαβάζοντας. Όταν περπατώ σε επαρχιακούς δρόμους, άλλωστε δεν έχω εναλλακτική διαδρομή, η ομοιομορφία, η ησυχία και η επαναληπτικότητα τού τοπίου με σπρώχνουν στη ανάγνωση. Κάπου κάπου συναντώ κι άλλους περιπατητές, συνήθως με ακουστικά στα αυτιά, γρήγορο βάδισμα, ιδρωμένο πρόσωπο, τη φανέλα τους καμιά φορά σημαδεμένη  από τον ιδρώτα στο στήθος, να με  κοιτάζουν απορημένοι, και να συνεχίζουν το βάδισμά τους, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι τους. Απολαμβάνω την έκπληξή τους,  όταν με βλέπουν με το κεφάλι σκυμμένο στο βιβλίο, χαμογελώ κρυφίως, ενίοτε δημοσίως, συνεχίζοντας το διάβασμα.

Αυτό όμως που ευχαριστιέμαι περισσότερο είναι οι οδηγοί, οι οποίοι λόγω της ταχύτητας με την οποία είναι εθισμένοι να οδηγούν, ακόμη και σε απόμερους δρόμους, βρίσκονται απροετοίμαστοι γι’αυτό που θα συναντήσουν. Όταν φτάνουν κοντά μου, στρέφουν το κεφάλι τους στον απρόσκλητο γήινο-εξωγήινο, που τους χαλά την εικόνα του κόσμου, όπως τον γνώριζαν, μέχρι τη στιγμή της συνάντησής μας, κινδυνεύοντας να χάσουν την αυθεντικότητα της εικόνας του, που έχουν αποθηκευμένη στο μυαλό τους, αν συνεχίσουν να με παρατηρούν για περισσότερα δευτερόλεπτα, αφού η πορεία τους δεν θα είναι αυτή που έχουν προγραμματίσει, αλλά η τεθλασμένη που θα τους οδηγήσει εκτός δρόμου, με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Όλα αυτά μέχρι χθες, απογευματάκι Δευτέρας 22 Απριλίου 2017, όταν ο οδηγός του οχήματος ΡΟΚ 1342, προφανώς για να με ειρωνευτεί, μου πετάει την προβλέψιμη  ατάκα: «Πρόσεχε μην σου φύγει κανένα «και». Σπάνια και επιλεκτικά λειτουργώ με το συναίσθημα. Αποφασίζω να του κάνω νόημα να σταματήσει. Αιφνιδιασμένος από την αντίδρασή μου, σταματά λίγα μέτρα παρακάτω, και χαμογελώντας με ρωτάει, ειρωνικά κι απαξιωτικά, έτσι  κατάλαβα, αν θέλω κάτι.
"Βλέπεις τίποτα αστείο εξυπνάκια;" τον αιφνιδιάζω ρητορικά.
"Τίποτα".
"Σου φαίνομαι αστείος; Σου φαίνομαι κάνας σαχλαμάρας;"
" Όχι". *
«Άνοιξε την πόρτα", του λέω απειλητικά, δείχνοντας το πιστόλι FIVE-SEVEN, στο ειδικό διαμέτρημα των 5,7Χ28, που κρατούσα στο χέρι μου. Τον είδα να χάνει το χρώμα του, βλέποντας την κάννη του όπλου σε απόσταση είκοσι πόντων μακριά από τη μύτη του.
Μπήκα στη θέση του συνοδηγού, τον ανάγκασα με το ένα χέρι ν'ανοίξει  το στόμα του, ενώ με το άλλο τον καθήλωσα στο  μαξιλαράκι του καθίσματος. «Φά΄το, ρε πούστη,» μουγκρίζω θριαμβευτικά, και του χώνω στο απροστάτευτο στόμα το «και» που είχα μαζέψει από κάτω.

Είπαμε ότι οι επιλογές σου σε καθορίζουν. Αρκεί να τις πάρεις την κατάλληλη στιγμή και ν'αποφασίσεις ποιο ρόλο θα παίξεις· του θύτη η του θύματος.

* Ο διάλογος είναι από το διήγημα "Σφαίρα στο κεφάλι" του Tobias Wolff, σε μετάφραση Γιάννη Παλαβού
"Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ"
σ.165
Εκδόσεις "Ίκαρος"

Επιτέλους Διορθωμένο Κυριακή  βράδυ.

ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΌΤΗΤΑ

Κάπου κάπου κάνουμε καμιά επίσκεψη. Αν οι οικοδεσπότες είναι ευγενείς μας φιλοξενούν.

Να μείνουμε μακριά από τη επικαιρότητα. Μόνο έτσι μπορούν η έμπνευση, η τύχη, το ένστικτο, να λειτουργήσουν μακριά από το αγριεμένο πλήθος της επιβεβαίωσης. Δίχως αυτονομία και αυτοδυναμία σκέψης, εν μέσω μιας αέναης επαναληπτικότητας περί ωφελιμότητας, δυσκολευόμαστε να υποστηρίξουμε τη μοναδικότητά της επιλογής μας. Τα αγκάθια της πνευματικότητας δεν είναι η αγνωσία, η άκριτη βύθιση στην ασημαντότητα της συλλογικής καθημερινότητας, αλλά η συσσώρευση πληροφοριών που παρουσιάζονται ως αναγκαιότητα, λειτουργώντας ως μήτρα μιας, ήδη, επιβαρυμένης γνώσης. Ο εναγκαλισμός με το απαραίτητο, σαν μέτρο επιλογής μεταξύ αμέτρητων αφηγηματικών εκδοχών της λογοτεχνικότητας, φαντάζει ιδανικός, προκρίνεται ως στόχος μιας επιτυχημένης πορείας προς την ταυτοποίηση με το αισθητικά επικυρωμένο λόγο μιας διακριτής ομάδας κατ’ επίφασιν βιβλιοκριτών. Ο απεγκλωβισμός από το φορτίο της ανάγκης, από τη συμμετοχή στο παρόν, την εμμονική μας στάση μπροστά στο εφήμερο, που παρουσιάζεται με μορφή οικουμενικής αποδοχής και τεκμήριο διαχρονικότητας, που συμπυκνώνει την εμπειρία μιας πληροφορημένης κοινότητας, γίνεται αποδεκτό για την οικονομία της ανάγνωσης, αφού οι «εργολογικές της όψεις» της αναγνωστικής πράξης δεν είναι απεριόριστες.

O φόβος μήπως βρεθούμε πίσω, έστω δίπλα, σίγουρα όμως όχι μέσα στον πυρήνα της επικαιρικής μεταφοράς, η οποία ως προνομιακός χώρος μιας ομάδας μυημένων βιβλιοσκώληκων, οι οποίοι όσο προσπαθούν να βρεθούν όσο πιο κοντά γίνεται στο συνεχές της βιβλιογραφικής παραγωγής τόσο περισσότερο απομακρύνονται από την ουσία του αναγνωστικής επιθυμίας, μας οδηγεί σε έναν διαρκή αγώνα βιβλιογνωστικής επάρκειας, σ’ ένα παρατεταμένο αναγνωστικό σπριντ που μας εξαντλεί πριν τη γραμμή τερματισμού.

Γράφω για κάποιον άλλον σημαίνει ότι πρώτα απ’ όλα γράφω για τον εαυτό μου. Δεν είπαμε ότι κάθε κείμενο που γράφουμε ή διαβάζουμε είναι η ύπαρξή μας καθρεφτισμένη στο χαρτί; Η γλωσσική απεικόνιση της συνείδησής μας, των ιδεών μας; Η αμηχανία μας μπροστά στη γραφή; Αλλά και όλα όσα έχουμε αφήσει απ’ έξω και μπορούν να συμπληρώσουν, με απόκρυψη, την εικόνα του κόσμου μας; Το έξω είναι απαξία, το μέσα, είναι ευλογία, καθαγιασμένη από την ειδίκευση που αποκτήθηκε με επιμέλεια, προγραμματισμό, από τον βηματισμό που δεν διακινδυνεύει να λοξοδρομήσει. Όμως, δίχως πάθος για το άγνωστο, το απρόβλεπτο, ο καθρέφτης είναι παραμορφωμένος. Το πρόσωπό μας δεν είναι αυτό που βλέπουμε αλλά αυτό που φαίνεται.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Ralph Morse.]

http://frear.gr/?p=21052

Η επιλογή της φωτογραφίας είναι  του περιοδικού.

ΕΓΓΑΣΤΡΙΜΥΘΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗΣ

Σήμερα, Κυριακή πρωί, ήμουν ένας εγγαστρίμυθος περιπατητής, που διάβαζε τα «Τετράδια ονείρων» της Ζυράννας Ζατέλη, με τη φωνή της Εύας Φωτεινιά, βαδίζοντας στους ήσυχους δρόμους της πόλης.