ΒΑΔΙΖΩ ΑΡΓΑ, ΠΕΤΑΩ ΓΡΗΓΟΡΑ

Βαδίζω αργά, πετάω γρήγορα. Όταν αισθανθώ απειλή δεν τρέπομαι σε άτακτη φυγή, αλλά με ψυχραιμία, συντεταγμένους ελιγμούς, παράτολμες καταβυθίσεις, περιστροφικές ακροβασίες, θριαμβευτικές ανυψώσεις,  ριψοκίνδυνες αναστροφές, εμπνευσμένες προσποιήσεις, εναλλακτικές διαδρομές, με όλα τέλος πάντων τα αναβαθμισμένα τεχνάσματα που επινοώ, αυτοσχεδιάζοντας πειθαρχημένα, απομακρύνομαι από το πεδίο βολής, μέχρι να βρω το κατάλληλο σημείο να προφυλαχθώ• θάμνους, τοίχους, δένδρα, κι από κει ανταποδίδω τα πυρά. 

Αποτέλεσμα της συμπλοκής είναι να έχουμε θύματα. Εγώ, προς το παρόν, βρίσκομαι από την πλευρά των ζωντανών.

υγ. Αντιγράφω λέξεις, φτιάχνω ιστορίες.

"Person Throwing a Stone at a Bird"

Joan Miro

Date: 1926

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ

Στριφογυρνώντας στο κρεβάτι μου, κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, ακούω κρωξίματα γλάρων. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα και πρωτόγνωρη εικόνα, που πρέπει οπωσδήποτε να αποθανατίσω. Ερασιτέχνης, αλλά φανατικός φωτογράφος, δεν αφήνω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η υπνική αδράνεια δεν είναι πολύ έντονη για να με εμποδίσει να πάρω το κινητό μου, που είναι αφημένο δίπλα στο κομοδίνο, να καδράρω στο σημείο απ'όπου έρχονται οι ήχοι, να πατήσω το κλείστρο στην οθόνη αφής, και να περιμένω να τελειοποιηθεί η φωτογραφία. Αυτό όμως που εμφανίζεται στην οθόνη είναι τσαλακωμένα σεντόνια, ένα μέρος του τοίχου, και τα δάχτυλα των ποδιών μου που είναι ξεσκέπαστα. Απογοητευμένος από την επιμονή της πραγματικότητας να φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν, κλείνω τα μάτια και κοιμάμαι τώρα σιωπηλός. Τίποτα πια δεν διαταράσσει τον ύπνο μου.

Οριστικό, Τρίτη μεσημέρι 17.09.2019

"Landscape with seagulls" 1889

Lev Lagorio

Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΠΙΘΑΝΟΣ

Βαδίζω εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο. Ξαφνικά νοιώθω ένα τσίμπημα στο δεξί μου πόδι. Γυρίζω και βλέπω τον δηλητηριώδη άντρα ν’ απομακρύνεται έρποντας. Δεν φοβήθηκα. Γιατί να φοβηθώ; Εξόριστος ήμουν. 

Συνεχίζω τον περίπατό μου, όσο απίθανος κι αν φαίνομαι.


"Santo versus Second Avenue" 1982
Jean-Michel Basquiat

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ

Πίστεψα πολύ σ' αυτό το κείμενο, γι' αυτό το έστειλα στο περιοδικό “ΑΣΣΟΔΥΟ», το οποίο εκτιμώ για το κειμενικό του παράδοξο. Ένα περιοδικό πρωτότυπο και αντισυμβατικό, θεματικά μετέωρο και απρόβλεπτο, ώστε να με κάνει να ονειρεύομαι, όλον αυτόν τον καιρό που το διαβάζω, να δημοσιεύσω κάποτε ένα κείμενο μου στις στήλες του. Τώρα που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, θα ξεκουραστώ, γιατί νομίζω ότι αυτό που γράφω εδώ, είναι το επιστέγασμα της σκέψης μου για το είδος της λογοτεχνίας που αγαπώ. Μετά αν τα καταφέρω και γράψω ένα κείμενο, που θα γίνει αποδεκτό από ένα ακόμη περιοδικό για αποφυλακισμένους φαντασιόπληκτους, το οποίο δεν θα αποκαλύψω, τότε μπορώ να πω ότι τόσα χρόνια δεν πήγαν χαμένα.

Το δημοσιευμένο κείμενο εδώ:

http://1-2.gr/2019/09/06/ena-paraxeno-symvan-sthn-ag-dhmhtrioy/

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΓΙΑΣΙΝ

Ο φίλος μου ο Γιασίν βρίσκεται υπό  παρακολούθηση από τον τερματοφύλακα της Χόνβεντ Κορυδαλλού. Η ομάδα του Κορυδαλλού έχει δημιουργηθεί από Ούγγρους πολιτικούς πρόσφυγες, οι οποίοι διωγμένοι την εποχή του κομμουνιστικού καθεστώτος, βρήκαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, όπου έφτιαξαν μια πολυπληθή κοινότητα.  Ο τερματοφύλακας της Χόνβεντ, γνωστός από τον τοπικό αθλητικό τύπο ώς  «ο πορτιέρο με τα κίτρινα γάντια», παρακολουθεί τον Γιασίν από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου της  πολυκατοικίας της οδού Στρατηγού Παπάγου,  κάθε φορά που ο Γιασίν βγαίνει από το σπίτι του. Εξοπλισμένος με πλήρη εξάρτηση ασύρματης ενδοεπικοινωνίας, δίνει εντολές για τις κινήσεις του Γιασίν σε κάποιον αόρατο αποδέκτη, ο οποίος στη συνέχεια τις μεταδίδει  σε κάποιον άλλον, ο οποίος τις μεταφέρει  στον επόμενο  κ.ο.κ. Όλα αυτά σύμφωνα με τα λόγια του Γιασίν, όταν βρίσκει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μας, πράγμα εντελώς επικίνδυνο και τολμηρό.

Αποτέλεσμα αυτής της ενδελεχούς και επίμονης παρακολούθησης o Γιασίν δεν βρίσκεται ποτέ στον προορισμό τον οποίο έχει επιλέξει, αλλά σε κάποιον άλλον, ο οποίος είναι αναντίστοιχος με τη βούλησή του. Περιπλανιέται ατέρμονα, με ελιγμούς και παραπλανητικές διαδρομές , προσπαθώντας να βρει τρόπο να παραβρεθεί στον  χώρο των επιθυμιών και των αναγκών του, δίχως να γίνεται αντιληπτός απ’τους διώκτες του.

Η προσπάθειά του αυτή τον έχει οδηγήσει σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο και οι προσπάθειές μας να τον βοηθήσουμε να βρει μια λύση, ώστε να τελειώσει αυτή η απρόσμενη διαταραχή της ζωής του, έχει εδώ και καιρό βαλτώσει. Πρέπει να αποδεχθούμε ότι,  πρώτον  η παρακολούθηση είναι πραγματική, πράγμα  για το οποίο έχουμε αρχίσει να αμφιβάλουμε τον τελευταίο καιρό, διότι τα στοιχεία που μας παρουσιάζει ο Γιασίν γίνονται όλο και πιο αντιφατικά,  δεύτερον,  οι αποδείξεις  για την στήριξη καταγγελίας δεν είναι πειστικές, ώστε να ζητήσουμε τη βοήθεια των αστυνομικών αρχών. Στηριζόμαστε στις αφηγήσεις του, όταν τον συναντούμε, πράγμα σπάνιο, μετά από μια σειρά ευρηματικών σχεδίων και συνωμωτικών κανόνων, κατάλοιπο του πάλαι ποτέ επαναστατικού μας παρελθόντος, αλλά η μονοκρατορία του λόγου του δεν είναι ισχυρό κίνητρο για να πείσει τις αρχές να αναλάβουν την υπόθεση.

Είμαστε  μαζεμένοι εδώ οι φίλοι του, στο μπαρ «Το ναυάγιο» και τον περιμένουμε,  μπλεγμένοι και μεις σ’αυτό το ακατανόητο παιχνίδι, προσπαθώντας να ανακεφαλαιώσουμε και να μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία μας, να συζητήσουμε τις επόμενες κινήσεις μας, ώστε ο Γιασίν να απαλλαγεί από το άχθος της παρανομίας , αλλά η ώρα περνάει κι ο Γιασίν δεν φαίνεται πουθενά. Κάπου αλλού βρίσκεται, κάτι δεν πήγε καλά στην προσπάθειά του να ξεφύγει από την παγίδα που του έχουν στήσει, κι εμείς έπρεπε να το είχαμε αντιληφθεί .

Από το διπλανό τραπέζι ακούω ένα ψηλό, με περιποιημένο μούσι, απρόσχετο ντύσιμο, ελαφρά καραφλό, να αναφέρεται  στο όνομα του Γιασίν. Στήνω αυτί και προσπαθώ να πιάσω τη συνομιλία. Μιλάει για κάποιον που βρίσκεται υπό  παρακολούθηση, από τον τερματοφύλακα της Χόνβεντ Κορυδαλλού. Τα λόγια του  αποκτούν ενδιαφέρον, «ο τερματοφύλακας της Χόνβεντ, γνωστός από τον τοπικό αθλητικό τύπο ώς  «ο πορτιέρο με τα κίτρινα γάντια», παρακολουθεί τον Γιασίν από το παράθυρο του δευτέρου ορόφου της  πολυκατοικίας της οδού Στρατηγού Παπάγου,  κάθε φορά που ο Γιασίν βγαίνει από το σπίτι του. Εξοπλισμένος με πλήρη εξάρτηση ασύρματης ενδοεποικινωνίας, δίνει εντολές για τις κινήσεις του, σε κάποιον αόρατο αποδέκτη, ο οποίος στη συνέχεια τις μεταδίδει  σε κάποιον άλλον, ο οποίος τις μεταφέρει  στον επόμενο  κ.ο.κ,» αφηγείται , οι άλλοι τον κοιτούν δύσπιστα, και για να τεκμηριώσει τη διήγησή του βγάζει  από την τσέπη του το κινητό του τηλέφωνο και κάτι τους δείχνει στην οθόνη. Οι άλλοι αρχίζουν να διαβάζουν, περνώντας το τηλέφωνο από χέρι σε χέρι. Η ανάγνωση διαρκεί ελάχιστα λεπτά και μόλις τελειώνουν, κοιτάζουν τον ψηλό αμίλητοι. «Και σου αρέσει αυτό που διαβάσαμε;» τον ρωτά, σπάζοντας  την αμήχανη σιωπή, αυτός που κάθεται δίπλα του, με το ρολόι Bergstern στο δεξί του χέρι, καπνίζοντας συνέχεια. Εκείνος στρέφει το βλέμμα του σε μένα, με κοιτάζει σαν να βλέπει κάποιον που γνωρίζει, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί πού.

«Καλό είναι, αλλά δεν δίνει διέξοδο, αφήνει την ιστορία μετέωρη» τους απαντά. 

Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, ο Γιασίν δεν φαίνεται πουθενά, και η ώρα περνά.

"Goalkeeper" 1950

Sergiy Grigoriev

ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ "ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ"

Βιβλία διαβάζουμε αρκετά, όσοι τέλος πάντων διαβάζουμε. Εγώ διαβάζω ελάχιστα  και πολύ καλά κάνω. Η ζωή δεν μπορεί να περιοριστεί στις σελίδες ενός βιβλίου. Η ομορφιά βρίσκεται έξω από το τυπωμένο χαρτί. Αυτή είναι η επιλογή μου και την χαίρομαι.

Από τα ελάχιστα βιβλία που διαβάζω , αναρωτιέμαι ποια είναι εκείνα που με κάνουν να σταθώ περισσότερο χρόνο μαζί τους,  που δεν θα τα εγκαταταλείπω μετά την ανάγνωσή τους στα ράφια της βιβλιοθήκης μου, αλλά νοιώθω την επιθυμία να επανέρχομαι συχνά σ’αυτά. Είναι τα  βιβλία που νοιώθω την ανάγκη  να μιλήσω γι’αυτά, να κάνω μια δημόσια εξομολόγηση για την αφηγηματική γενναιοδωρία  που μου πρόσφερε η ανάγνωσή τους.

Να μεταφέρω την απόλαυση που μου προκάλεσε η αφήγηση της ιστορίας, ενός αποσβεσμένου εγώ,στη δική μου επικράτεια,τ η λαχτάρα να αποκτήσει το εγώ μου νέα σύνορα, να διαρρήξει την μικροαστική ατομικότητα της ανάγνωσης, να γίνει ασύνορη ευχαρίστηση, και η μελαγχολία του αναγνωστικού εγωτισμού να διευρυνθεί σε μια συλλογικότητα που θα οικειώνει τον αναγνώστη με τους εσωτερικούς τόπους ενός άλλου σώματος και σκέψης.

Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς ένα κείμενο που σε γοήτευσε, η μυθοπλαστική εικόνα ενός άλλου κόσμου, ανοίκειου με τον κόσμο που ζεις, μια εικασία για την πραγματικότητα, θα μεταφερθεί ώστε να γίνει προσβάσιμη και αποδεκτή από τον εμπράγματο κόσμο που κυριαρχεί στην νόηση των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεσαι; Πώς το αλλότριο του πράγματος θα αποκτήσει γνωστικό ενδιαφέρον, δηλαδή από επιφύλαξη θα γίνει γνωστικό αντικείμενο; Ο περιορισμός γίνεται όλο και πιο περιοριστικός όταν θέλεις να γράψεις για βιβλία που δεν υιοθετούν  μια περιγραφική αφήγηση, αλλά είναι ένας υπαινικτικός σχολιασμός  για την νοητική υπερβολή της γλωσσικής γεωγραφίας;

Στα ερωτήματα αυτά δεν βρήκα κάποια ικανοποιητική απάντηση, που να με οδηγήσει σε μια ακόμη συμβατική παρουσίαση ενός βιβλίου που με εξέπληξε, εφαρμόζοντας τους δικούς μου κώδικες, που έτσι κι αλλιώς είναι αυθαίρετοι, καθαρά προσωπικοί, ελλειπτικοί και ενστικτώδεις .

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Στο παρόν κείμενο δεν χρησιμοποίησα καμία δική μου λέξη. Είναι ένα μονταρισμένο κείμενο από τα επιλεγόμενα του μεταφραστή τού βιβλίου Συμεών Γρ. Σταμπουλού και από τη  συζήτηση για το βιβλίο που έγινε τον Απρίλιο του 2019 στο πατάρι του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Gutenberg. Ελπίζω να μην πρόδωσα το πνεύμα του συγγραφέα, αν και η τυχόν αδυναμία μου να τα καταφέρω, αναιρείται από την απ’ευθείας ανάγνωση των επιλεγομένων και την παρακολούθηση της συζήτησης https://www.youtube.com/watch?v=R6zgmBoXaT0&pbjreload=10, που είναι φυσικά περισσότερο τεκμηριωμένα. 

Μια αναγνωστική εμπειρία που εκλεπτύνει το βλέμμα μας για την μερική κατανόηση του κόσμου. 

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

1) Τα 34 πεζόμορφα ποιήματα με τον επινοημένο τίτλο «Γραμματική των γλωσσών της Βαβέλ» διά χειρός μαΐστορα Ρουστικέλο ντα Πίζα, ποιητή από την Πίζα, περιέχει τις συνομιλίες του μέσερ Μάρκο Πόλο, ευγενούς από τη Βενετία, με τον Ρουστικέλο, στο δεσμωτήριο Παλάτσο ντελ Καπιτάνο στη Γένουα, όπου κρατήθηκε μετά τη σύλληψή του την 1η Ιουλίου του 1298 , ύστερα από την ήττα του Βενετσιάνικου στόλου από τους Γενουάτες κατά τη ναυμαχία στη νήσο Κούρτσουλα. Το χειρόγραφο, κατά τον Jurgen Buchmann, χρονολογημένο στα 1299, εντοπίστηκε σην Ρώμη το 1985, από την ερευνήτρια Beatrice Signorelli (αγνώστων λοιπών στοιχείων!). 

Είναι ένα είδος σημειώσεων περιθωρίου, βασισμένων στις αφηγήσεις του Μάρκο Πόλο, που δεν εντάχθηκαν στο κυρίως έργο του, μεταφρασμένο στα Ελληνικά ως «Τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο». Το βάρος της αφήγησης εδώ βρίσκεται στις λεπτουργικές παρατηρήσεις για τη λειτουργία των αρχέγονων γλωσσών, περισσότερο στις χειρονομίες και τη μιμική και λιγότερο στα λόγια των ανθρώπων. Το ταξίδι του Μάρκο Πόλο γίνεται τώρα εσωτερικό, πραγματεία γλωσσολογική, άναρχο σχόλιο στη δύναμη και τη φθαρτότητα της γλώσσας και της εκφοράς της ως ομιλίας απόπειρα ερμηνείας του μύθου για τον Πύργο τη Βαβέλ. Επιπλέον είναι  ένα πολυστρωματικό σχόλιο για τη λειτουργία της μετάφρασης. Τις(υποτιθέμενες) αφηγήσεις του Μάρκο Πόλο,τις οποίες η Signorelli μεταγράφει από  το βενετσιάνικο ιδίωμα στη σύγχρονη ιταλική, απ΄όπου ο Buchmann μεταφέρει το χειρόγραφο στη γερμανική γλώσσα•όθεν η μεταφορά στην ελληνική κ.ο.κ

Μία υψηλών προδιαγραφών λογοτεχνία καμωμένη από άηχους, δασείς φθόγγους και μετέωρες χειρονομίες.
 ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ κ.ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΥ

2) Ο Buchmann είναι ένας μεταφραστής, ένας αναμεταφραστής μιας αρχέγονης αρχικής γλώσσας η οποία έχει χαθεί, μόνο από θραύσματα μπορούμε να την υποπτευτούμε, στις χειρονομίες των κατοίκων της Άπω Ανατολής της εποχής του Μάρκο Πόλο, που διατηρούσαν ίχνη της αρχέγονης εκείνης γλώσσας. Στη μιμική που υπήρχε ακόμη, στο ρήμα μιας ιδιολέκτου που χρησιμοποιούσαν με ένα ρήμα στο λόγο τους με πολλαπλές σημασίες, και αυτό ίσως είναι το ρήμα του Θεού.

Ο συγγραφέας παίρνει την persona του Μάρκο Πόλο, ταυτίζεται μαζί του, και αντί να βάλει στο κέντρο την πόλη βάζει τη γλώσσα. Γιατί βάζει τη γλώσσα; Εδώ μπαίνουμε στην ουσία του έργου, που παύει να είναι αλληγορία μόνο και μεταφορά, και κυριολεκτικά γίνεται λόγος στα πράγματα της Ευρώπης, στον σημερινό  πολιτικό λόγο , στο δημοσιογραφικό λόγο,  στην εφαρμοσμένη εμπράγματη δημοκρατία, στην εργαλειοποίηση της γλώσσας, η οποία έχει γίνει ακριβώς το όργανο για να χάσουμε την επαφή μας με αυτή.

Το βιβλίο δεν είναι παιγνίδι, είναι κυριολεξία, είναι γραμμένο από τον Buccmann, αφού κάθε μετάφραση δημιουργεί ένα νέο γεγονός. Η ουσία του βιβλίου βρίσκεται στο ότι υπάρχει μια αναγωγιμότητα της γλώσσας, η δημιουργία ενός υπερβατικού εγώ, όπου έχει καταληθεί η ουσίωση της ύπαρξής μας, που κάποτε ήτανε μέσω της γλώσσας. Κάποτε είμασταν συνομιλία(Χαίντερλιν), όχι εν διαλόγω, τώρα είμαστε σε συνομιλία. Αυτή η διαφορά που φαίνεται μικρή αλλά είναι ουσιώδης. Το βιβλίο αυτό μας βάζει στο όχι είμαι σε συνομιλία, αλλά είμαστε συνομιλία. Την εποχή που οι άνθρωποι ήταν κατηγορούμε νό, δεν ήταν κατάσταση.

υγ. Ας μου συγχωρεθούν οι τυχόν αβλεψίες στην μεταγραφή του προφορικού λόγου και οι συντελεστές του βιβλίου ας φανούν επιεικείς για την πρωτοβουλία μου.

Ιούλιος και μισός Αύγουστος 2019

Η ΚΑΘΟΔΟΣ

Προσπαθούν να με πείσουν ότι βρίσκομαι σε κάθοδο, ενώ εγώ πίνω τον απογευματινό καφέ μου, καπνίζω τα Luckies τσιγάρα μου, τραβώντας εθιστικές καπνοφόρες τσούρες, καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου στο μικροκαμωμένο μπαλκονάκι μου. Απολαμβάνω τον ουρανό που βάφεται πορφυρός,  από έναν ήλιο  που βυθίζεται σαν ένα ουράνιο κεράσι, επηρμένο από το μέγεθος και τη μεγαλοπρέπειά του. Το θεραπευτικό, ιλαρό αεράκι που κατεβαίνει από τον Υμηττό με γαληνεύει και με ζωοποιεί. Αλλάζω σταθμούς στο τραντζιστοράκι, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, χαϊδεύω το σκύλο μου, που είναι ξαπλωμένος δίπλα μου, ανταποδίδοντας την αφοσοίωσή του, ενώ σκέφτομαι να του χαϊδέψω την ουρά, αλλά το αναβάλω για μια ακόμη φορά, όπως κάνω χρόνια τώρα. Αλλάζω θέση στη στάση των ποδιών μου, προσπαθώντας να βρω την πιο ξεκούραστη θέση για το σώμα μου, κι αυτοί κάτω, οι οπαδοί της ευκοσμίας του βίου,  στο πεζοδρόμιο, έκπληκτοι και αναστατωμένοι,  περιμένουν ανυπόμονα την τελική και οριστική πρόσκρουσή μου στον πυρακτωμένο δρόμο. 

Η σύγκρουση στο έδαφος είναι ολέθρια και συντριπτική. Οι αυτόπτες μάρτυρες σε πανικό, άλλοι απομακρύνονται έξαλλοι και φοβισμένοι, μη μπορώντας να αντέξουν το αιματοβαμμένο θέαμα του διαλυμένου κορμιού μου, οι πιο ψύχραιμοι στέκονται πάνω από το άψυχο σώμα μου, που έχει πάρει μια αποκρουστική, ακατανόητη στάση, τσακισμένο και δύσμορφο, προσπαθώντας να συντάξουν τα λόγια τους με λογική αντιστοιχία,  με προοπτική να βρουν μια συναινετική απόφαση για το τι θα πρέπει να αποφασίσουν για μένα ή καλύτερα για το πτώμα μου.

Σκύβω ν’ακούσω τη συνομιλία τους. Η απόσταση είναι μεγάλη, ο θόρυβος από το δρόμο δυσκολεύει την ακοή. Το μόνο που φτάνει στα αυτιά μου είναι η τρεμάμενη φωνή ενός μεσήλικα, σκυμμένου πάνω μου, να λέει: «Είναι ο ένοικος του τρίτου ορόφου, εκείνος που σκέφτεται διαρκώς να χαϊδέψει την ουρά  του σκύλου του, αλλά δεν το κάνει ποτέ». 

Δεν ακούω σειρήνες ασθενοφόρου και έχει ήδη νυχτώσει.

Xanti Schawinsky on a Bauhaus balcony

Laszlo Moholy-Nagy
1928

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑΝΤΙΚΩΝ

Μετά από μάχη εκατό ημερών ο στρατός του ηττήθηκε. Ο Τρενόγαυρος αναγκάστηκε να παραδοθεί. Έβαλε το τεταρτημόριό του στη θήκη και βάδισε ευθυτενής, αγέρωχος, με σταθερά βήματα, εξόχως τολμηρός, προς τον μεγάλο, άσπονδο και οριστικό νικητή, που τον περίμενε καθισμένος αναπαυτικά στο θρόνο του, η ένδον φαντασμαγορία του απολύτως ακύμαντη, έτοιμος να δεχθεί την υποταγή τού ταπεινωμένου εχθρού του.

Ο Τρενόγαυρος γονάτισε και άφησε το θηκάρι με το τεταρτημόριο στον Γονύσαυρο, αποδεχόμενος την ήττα του. Δεν έμενε τίποτε άλλο, παρά να τον κόψουν κομμάτια, πράγμα το οποίο και έγινε μετά από τρία λεπτά.

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΦΟΙΒΟΣ!

Ο Γιώργος Αριστηνός με την επανέκδοση του βιβλίου του “Ο δολοφόνος”, αποκαθιστά τον Φοίβο, δολοφόνο τεσσάρων γυναικών, σύμφωνα με τον συγγραφέα της έκδοσης του 2001, αφού ντοκουμέντα της εποχής δεν υπάρχουν, για να επιβεβαιώσουν τις δολοφονίες, δίχως όμως να αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόκρυψη τού πραγματικού δολοφόνου για 17 ολόκληρα χρόνια. Ο Αριστηνός αποκαλύπτει στην αναθεωρημένη έκδοση του 2018 ότι δολοφόνος είναι ο Μάριος, ο οποίος δρα στον ίδιο χώρο και χρόνο με τον Φοίβο , έχει το ίδιο επάγγελμα, οικογενειακή καταγωγή, ιδέες, εμφάνιση, γούστα, διαδρομές, στέκια, φίλους, κοινό παρελθόν, και κυρίως δολοφονεί με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια πρόσωπα, στους ίδιους τόπους 

Όλοι εμείς που καταδικάσαμε τις πράξεις ενός δολοφόνου, εμπιστευόμενοι τα λόγια του συγγραφέα, κάποιοι τις δικαιολόγησαν κιόλας, πριν 17 χρόνια που διαβάσαμε το βιβλίο, απαιτούμε τη δημόσια αποκατάσταση της τιμής του άδικα συκοφαντημένου αυτόχειρα από τον συγγραφέα, ελπίζοντας ότι σε μία πιθανή επανεκτίμηση της μυθιστορηματικής εκδοχής, δεν θα αλλάξει ξανά το πρωταγωνιστικό πρόσωπο της ιστορίας.

Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ

Kάθε απόγευμα, γύρω στις τέσσερις, την ώρα που σχολάω απ’ τη δουλειά, με περιμένει υπομονετικά ένας άντρας, στο απέναντι πεζοδρόμιο, γύρω στα σαράντα, με καστανά μαλλιά, εκεί βέβαια που υπάρχουν,  μπλου τζην παντελόνι και  φανέλα με τ’όνομά μου γραμμένο στην πλάτη του. Μόλις με βλέπει να βγαίνω απ’το θυρωρείο, όπου χτυπάω την κάρτα εισόδου-εξόδου, σηκώνει τα χέρια ψηλά, αρχίζει να τα χτυπάει ρυθμικά, κάνοντας επιτόπια ελαφρά πηδηματάκια, και μελωδεί ενθουσιασμένος:

“Σπύρος Παύλου ολέ!ολέ!ολέ!»

Είναι  ένας τρόπος να δηλώσει την εμπιστοσύνη, την πίστη και  την αφοσοίωσή του,  στην προσπάθεια που καταβάλλω καθημερινά   να ανταποκριθώ στα επαγγελματικά μου καθήκοντα, με  ευσυνειδησία, εντιμότητα και τιμιότητα, σε παραγωγικούς ρυθμούς που θυμίζουν σταχανοβίτη σε σοβιετικό πεντάχρονο.

Δεν αντέχω στον πειρασμό  παρά να υποκλιθώ μπροστά του, με ανεπαίσθητο λύγισμα της μέσης μου, εκφράζοντας μ’αυτόν τον τρόπο  την ευχαριστία μου για την συμβολή του στην αναπτέρωση του ηθικού μου,  ώστε να συνεχίσω την προσπάθειά  μου με περισσότερο ζήλο και αυτοπεποίθηση. Όποιες φορές μου ζητάει αυτόγραφο, που δεν είναι λίγες, αν και δεν γνωρίζω σε τι αποσκοπεί η επαναλαμβανόμενη παράκλησή του, το κάνω δίχως να δυσανασχετώ, πρόθυμος να ανταποκριθώ στο πάθος του για την απόκτηση κάποιας ιδιόχειρης αφιέρωσης από το ίνδαλμα του, εκφράζοντας τη λατρεία του για μένα. Υπερβολή που κορυφώνεται όταν επιμένει να υπογράψω στη φανέλα ή το μπουφάν του , προτείνοντάς μου έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο, επιθυμία στην οποία ανταποκρίνομαι δίχως κανένα ίχνος αυταρέσκειας.

Ικανοποιημένος από την χειρονομία και την  προσήνειά μου, εγκαταλείπει την θέση του, όταν πια εγώ έχω ήδη απομακρυνθεί από το υπόγειο πάρκιγκ, τουλάχιστον εκατό μέτρα, ενώ τον παρακολουθώ  από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου, να ρίχνει ματιές θαυμασμού κι αφοσοίωσης στη θέση του οδηγού, στην οποία βρίσκομαι εγώ αυτοπροσώπως,  

Κάποιοι ισχυρίζονται πως ο ενθουσιώδης οπαδός μου είναι ο εργοδότης μου. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η καθημερινή μου αποθέωση γίνεται από τον ιδιοκτήτη της ανταγωνίστριας εταιρείας ,  με σκοπό να με προσελκύσει, ώστε να υπογράψω συμβόλαιο συνεργασίας μαζί του. 

Οτιδήποτε από τα δύο κι αν συμβαίνει, εγώ απολαμβάνω τη δημοφιλία μου, και τον υγιή ανταγωνισμό του καπιταλισμού, όπως εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου.

"Hotel Worker" 1952

Varlin

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ (NEW VERSION)

Κάπου-κάπου ρίχνουμε και καμιά πενιά σε φιλόξενα μαγαζιά

Σημερινή δημοσίευση στο περιοδικό "φρέαρ" το οποίο και ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
(Επαυξημένο κείμενο)

Με προσκάλεσαν από τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης «Το αχινόπαπο* 97,3», να παραχωρήσω συνέντευξη στο πολιτιστικό ένθετο του προγράμματος. Θα γινόταν μια ελεύθερη κουβέντα, όπως μου υποσχέθηκαν, δίχως πρόγραμμα, σκοπό και στόχο, φουσκολογίες και παρλαπίπες, γενικόλογη, ανέμελη, όλα αυτά δικά τους λόγια, και παρακμιακή, τουλάχιστον εκ μέρους μου, πρόσθεσα, με αφορμή το τελευταίο μου διήγημα «Innova ANF 125», δημοσιευμένο στο περιοδικό "Οδική επαγρύπνηση", που εξέδιδε μια ομάδα φιλότεχνων και φιλότιμων υπαλλήλων του υπουργείου Συγκοινωνιών. Το διήγημα αναφερόταν σε κάποιον τύπο, μέσης ηλικίας, ο οποίος μετά από ένα οδυνηρό ατύχημα, αποφάσισε να οδηγεί το μηχανάκι του, ένα Innova ANF 125, όρθιος πάνω στη σέλα, ισχυριζόμενος ότι σε περίπτωση πιθανού ατυχήματος θα είχε τη δυνατότητα να το εγκαταλείψει, πηδώντας έγκαιρα σε ασφαλές έδαφος, και να αποφύγει τα δυσάρεστα.

Αποδέχθηκα την πρόσκληση, ευχαριστώντας για την τιμή που μου έκαναν. Έθεσα όμως μια προϋπόθεση: να καπνίζω κατά τη διάρκειά της. Δεν δέχθηκαν, κι έτσι η συνέντευξη δεν δόθηκε ποτέ. 

Με εξέπληξε η άρνησή τους, αφού η συνέντευξη θα δινόταν τηλεφωνικά.

* Το όνομα τού ραδιοφωνικού σταθμού το εμπνεύστηκαν οι συντελεστές του από το γνωστό παραμύθι του Λοραίν Παπιγιόν (1793-1845), «Το αχινόπαπο», στο οποίο μια μάγισσα από το Τζιμπουτί, αποφασίζει να κολυμπήσει στα άγνωστα νερά της θάλασσας των αστεριών. Εκεί πατάει έναν αχινό, τα αγκάθια του βυθίζονται στο δέρμα του δεξιού ποδιού της, ο πόνος είναι έντονος και επίμονος, με αποτέλεσμα η μάγισσα, δυσαρεστημένη και προσβεβλημένη, να μετατρέψει τον αχινό σε αχινόπαπο. Το αχινόπαπο μοναδικό είδος στο ζωικό βασίλειο, υποχρεώνεται να επιβιώσει μόνο του, αποδιωγμένο από τα άλλα ζώα και τους ανθρώπους, περιπλανιέται τρώγοντας υπολείμματα τροφών, κυρίως τις νύχτες, ώσπου πεθαίνει σε βαθιά γεράματα επιστρέφοντας στη γενέθλια γη.

http://frear.gr/?p=25247

"Man Smoking"

Fernando Botero

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Με προσκάλεσαν από το τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης "Το αχινόπαπο 97,3", να παραχωρήσω συνέντευξη στο πολιτιστικό ένθετο του προγράμματος. Αποδέχθηκα την πρόσκληση, ευχαριστώντας για την τιμή που μου έκαναν. Έθεσα όμως μια προϋπόθεση: να καπνίζω κατά τη διάρκειά της. Δεν δέχθηκαν,  κι έτσι η συνέντευξη δεν δόθηκε ποτέ.
Με εξέπληξε η άρνησή τους, αφού η συνέντευξη θα δινόταν τηλεφωνικά.

Δεύτερη γραφή
Παρασκευή 21.06.2019

"Man Smoking"

Fernando Botero

Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΗ

Ο Ιούλιος Καίσαρης, αισθανόμενος  πως δεν του μένουν παρά λίγες ώρες ζωής, τις στιγμές αυτές της απελπισίας, του στοχασμού και της επιθανάτιας αγωνίας, αποφασίζει, με μια κίνηση επικοινωνιακού εντυπωσιασμού, να μεταδώσει σε ζωντανή σύνδεση την κηδεία του στο διαδίκτυο, που θα πραγματοποιηθεί τρεις μέρες αργότερα στο νεκροταφείο της γενέθλιας γης του. 

Την απευθείας μετάδοση παρακολουθούν  οι διαδικτυακοί φίλοι του, ειδοποιημένοι, μέσω messenger, από τον ίδιο τον Καίσαρη.

Αποτέλεσμα της βέβηλης, ακατανόητης  ανασύνθεσης  του χρόνου, του παραλογισμού της επινόησης, στην κηδεία του, που έγινε τρεις μέρες αργότερα, στον ίδιο χώρο και ώρα , παραβρέθηκε  μόνο η γυναίκα του , η Holly Hunder, η οποία  τη στιγμή της διαδικτυακής μετάδοσης εκτελούσε στο ιδρωμένο, γυαλιστερό  μέτωπο του υπομονετικού εραστή της τρίποντα.

Yad

Douglas Abdell · 1972

ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ

Φτάνοντας στην πλατεία Rossio έμεινα έκπληκτος βλέποντας του αετούς της Λισαβόνας να βαδίζουν αινιγματικοί, με το ζωογόνο φύσημα της υπεροχής στο πρόσωπό τους, το βλέμμα τους χαμένο, αφοσιωμένο στον κόσμο των κορυφών και των αιθέρων, ανάμεσα στο ανθρώπινο πλήθος, ως μέρος της καθημερινότητας της πόλης. Η άχραντη ομορφιά τους με αποκαθήλωσε από την πραγματικότητα και θέλησα να τους φωτογραφήσω. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου κι εστίασα στην απατηλή όψη τους. Η κίνησή μου τους έκανε να στραφούν προς το μέρος μου (από ένστικτο, έμπνευση, θεϊκή προειδοποίηση;), σταμάτησαν την ανέμελη περιπλάνησή τους στο πλακόστρωτο της πλατείας και με σταθερό βήμα, σε σχηματισμό, άρχισαν να βαδίζουν απειλητικά εναντίον μου. Όταν με πλησίασαν σε κοντινή απόσταση, ένας από αυτούς, πέταξε λίγο πάνω από τη γη, κι όρμησε εφιαλτικά, στοχεύοντας, ευθυσκόπως,  το κινητό μου(ένα Apple iPhone XS Max 64GB Space Grey 4G , με λειτουργικό σύστημα Apple iOS 12, Οθόνη6.5" Super Retina HD OLED HDR 2688x1242 (458 ppi), Ενσωματωμένη μνήμη 64 GB, Ασύρματη διασύνδεση Wi-Fi 802.11a/b/g/n/ac, Ασύρματη επικοινωνία Bluetooth 5.0, NFC, Επεξεργαστή Apple A12 Bionic Chip, Μνήμη RAM 4GB, πρόσθετα χαρακτηριστικά Face ID, True Tone display, 3D Touch, IP68, 4K video recording, GPS, GLONASS, Galileo, QZSS, iBeacon microlocation, FaceTime audio, Dolby Digital Plus, Dolby Vision/HDR10, Βαρόμετρο, Αισθητήρα κίνησης, Αισθητήρα εγγύτητας, Αισθητήρα φωτισμού περιβάλλοντος, Maps, iBooks PDF reader, Siri, AirDrop, AirPlay, AirPrint, Spotlight Search, iCloud, iCloud Keychain, Twitter and Facebook integration, Dual optical image stabilization, Κάμερα 12 Megapixel Dual Camera f1.8 (Telephoto: f/2.4) με Dual OIS, Κάμερα 2η 7 Megapixel f/2.2, Εγγραφή βίντεο 4K @ 24/30/60fps, 1080p @ 30/60fps, 720p @ 30fps, Ανθεκτικότητα Water & Dust Resistant (IP68), Μπαταρία Lithium Ion, Χρόνο ομιλίας Έως και 25 ώρες Διαστάσεις (ΠxΒxΥ) 7.74 cm x 0.77 cm x 15.75 cm, Βάρος 208 g, Κάρτα SIM Nano SIM).  Ράβδισε με επιτελική διαστροφή την οθόνη με επιμονή, πριν το πετάξω έντρομος στο έδαφος. Μετά το τέλος της δημόσιας, σώφρονος  τιμωρίας μου, ο εντεταλμένος εκτελεστής της αποστολής, γεμάτος υπερηφάνεια  για την ευτυχή κατάληξη του καθήκοντος, επέστρεψε στους ομοιόφρονες συναιθριαστές, γυρίζοντας κάπου κάπου το κεφάλι  του για να διασκεδάσει με τις αντιδράσεις μου, όπως το εξέλαβα από το  βλέμμα του, αν και έδειχνε από το βάδισμά του έναν αετό μετρημένο και σοβαρό. Έπιασα το κινητό από κάτω, με την οθόνη σπασμένη, με βαριά, δυστυχώς, λειτουργικά τραύματα, από την πρόσκρουση στο έδαφος. 

Υπόσχομαι γραπώς, δημόσια, ότι δεν θα ενεργοποιήσω το φωτογραφικό μου ένστικτο, αποθανατίζοντας του αετούς της Λισαβόνας στην πλατεία Rossio,  αν βρεθώ ξανά εκεί. Σας συμβουλεύω να μην το επιχειρήσετε, αν κάποτε την επισκεφτείτε, όταν η αρχοντική, ευσταλής ομορφιά των αετών της, σας οδηγήσει, ελέω τουριστικού ζήλου, να  τους φωτογραφίσετε, ακόμη κι αν κρατάτε μικρότερης αξίας κινητό από το δικό μου.

ΑΓΓΕΛΙΑ

Ζητείται ετερόφυλο ζευγάρι διαβολικών εραστών για να συμμετάσχει, με πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μυθιστόρημα 300 περίπου σελίδων.
Συστατικές επιστολές δεκτές.
"Couple"

Richard Lindner

ΤΟ ΨΑΡΟΚΟΚΚΑΛΟ

Τη στιγμή που ο Γιάννης Θαλασσινός, σε ηλικία τεσσάρων χρονών, απολάμβανε μια μπουκιά ολόφρεσκης τσιπούρας, επιμελώς καθαρισμένης από τη μητέρα του, ένα ψαροκόκκαλο που διέφυγε της προσοχής της, κάθησε στον οισοφάγο, εκτός αν κάνω λάθος κι είναι στο φάρυγγα,  μπορεί και στο λάρυγγα, δεν αποκλείεται, ή στην τραχεία, πού να ξέρω εγώ, ας πούμε στο λαιμό του και να τελειώνουμε, το μεσημέρι της 28^ης Οκτωβρίου 1962.  Παρά τις ερασιτεχνικές, απεγνωσμένες προσπάθειες της οικογένειάς του, τις επαγγελματικές των γιατρών, το ψαροκόκκαλο έμεινε σφηνωμένο στο λαιμό του (για τον οποίο συμφωνήσαμε ως προς την ονομασία του), καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο Γιάννης Θαλασσινός σημαδεύτηκε τόσο από το ατυχές συμβάν, ώστε  η επαγγελματική ζωή του ταυτίστηκε με το ξένο σώμα, που τόσο απρόσμενα είχε εγκατασταθεί στο συγκεκριμένο σημείο του σώματός του.
 Όταν πέθανε ο πατέρας του, ο Θαλασσινός μόλις είχε τελειώσει τη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά, κι ετοιμαζόταν να αναλάβει θέση λογιστή στην εταιρεία «ΣΕΜΝΟΣ ΕΠΙΠΛΟ», που διατηρούσε στην οδό Λασκάρεως 22 στο Μπραχάμι, ο θείος του, εκ πατρός, Μιχάλης Ξυλόγλυπτος. Εγκατέλειψε τα σχέδια της οικογένειάς του για ένα ασφαλές, τηρουμένων των αναλογιών, επαγγελματικό μέλλον, ανακουφισμένος, και κληρονόμησε το ουζερί τού πατέρα του, με το όνομα «Το ψαροκόκκαλο». Τίτλος προφανώς  αναφερόμενος στο απρόσμενο γεγονός που συνέβη στον ατυχή Γιαννάκη, δίχως να  δοθεί επίσημη επιβεβαίωση εκ μέρους της οικογένειάς του στις φανερές ή κρυφές αιτιάσεις των αδιάκριτων πελατών.
Με το ψαροκόκκαλο καρφωμένο στο λαιμό,  η φωνή του Θαλασσινού απόκτησε ένα μοναδικό ηχόχρωμα, το οποίο ο κάτοχός της καλλιέργησε με αυτοδίδακτες φωνητικές ασκήσεις, αποκτώντας μια ιδιαίτερη φωνητική ικανότητα,  η οποία έγινε γνωστή στο ευρύτερο κοινό, κατά τη διάρκεια των εξόδων του σε ταβέρνες και μπαρ της περιοχής του, με αποτέλεσμα, ο συνθέτης Πέτρος  Κοκκαλιάρης όταν τον άκουσε σε κάποια ταβέρνα της Καισαριανής, ενθουσιασμένος από την ιδιαιτερότητα της φωνής του και τις λύσεις που έδινε στο επίκτητο ελάττωμά του, του πρότεινε να τραγουδήσει κάποια τραγούδια από το σι-ντι που ετοίμαζε. Ο Θαλασσινός επιφυλακτικός στην αρχή, όπως συμβαίνει συνήθως στους απροετοίμαστους στους αιφνιδιασμούς και τις εκπλήξεις της καθημερινότητας, δέχτηκε απρόθυμα την πρόταση του συνθέτη.
Η επιτυχία ήταν μεγάλη,  η φήμη του εκτοξεύτηκε, οι προτάσεις από άλλους συνθέτες πλήθαιναν διαρκώς, με αποτέλεσμα να γίνει πανελληνίως γνωστός, με αποκορύφωμα το σουξέ «Το ψαροκόκκαλο», σε μουσική Θανάση Ψαρρά και στίχους Λίλου Βάρκα, το οποίο ακουγόταν μανιωδώς σε όλη την ελληνική επικράτεια, φτάνοντας στο νούμερο ένα του ελληνικού τσάρτ, όπου παρέμεινε για τουλάχιστον τρεις μήνες. Ο Θαλασσινός σε συνδυασμό με την  ιδιαίτερη φωνητική πρωτοτυπία λανσάρισε μια εκκεντρική, αν και παρωχημένη ενδυματολογική εκδοχή, με απρόσμενη αποδοχή από το κοινό, φορώντας, μετά από απαίτηση της δισκογραφικής εταιρίας του, κουστούμι ψαροκόκκαλο, όταν ερμήνευε τα τραγούδια του στις δημόσιες εμφανίσεις στα νυχτερινά μαγαζιά και ψυχαγωγικές εκπομπές της τηλεόρασης.
Άφησε το μαγαζί στη γυναίκα του και την μητέρα του, που ήταν αρκετά ικανές να διατηρήσουν τη φήμη του στο ευπαθές περιβάλλον της γαστρονομίας, στο οποίο επέστρεψε  αργότερα, την εποχή που το καλλιτεχνικό  άστρο του άρχισε να φθίνει,  ο νόμος της αγοράς τον είχε αφήσει άνεργο, μετά από αρκετά χρόνια δημοφιλίας και επιτυχιών.
Ο Γιάννης Θαλασσινός  στον ακροτελεύτιο σπασμό του, ηττημένος οριστικά από το θάνατο, ένα βράδυ του Φλεβάρη του 2016, νικημένος από καρκίνο του λάρυγγα, αναζητώντας ελάχιστη πνοή ζωής,  ανασηκώθηκε από το ιδρωμένο μαξιλάρι, άφησε ένα αποχαιρετιστήριο χαιρετισμό στην οικογένειά του,  μ’ ένα απόκοσμο ήχο, λες και έκλεινε την πόρτα της ζωής πίσω του, και τίναξε από μέσα του σαν ορμητικός χείμαρρος το ψαροκόκκαλο, που καθόρισε τη ζωή του.  Το αιμάσσων  παρελθόν του στάθηκε στην άκρη των χειλιών του,  αποκαλύπτοντας το κομμάτι της σωματικής ενδοχώρας του, που τον συντρόφευε όλα  αυτά τα χρόνια των ορατών και αόρατων αποκαλύψεων της ύπαρξής του.


υγ. Κάποια λόγια στο κείμενο  "οισοφάγο......και να τελειώνουμε" είναι πιστή αντιγραφή από τη μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη στο βιβλίο του Ζωρζ Περέκ " Ποιο παπάκι με νικελένιο τιμόνι στο προαύλιο" σ.76

«Bottle and Fish» 1941

Georges Braque

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ

-Ποιος κοιμάται περισσότερη ώρα; Ο δούκας ντ’ Ωγέ ή ο Συδρολίνος, στο μυθιστόρημα του Ρεϊμόν Κενώ «Τα γαλάζια άνθη»;
 - Αυτή ήταν η μοναδική ερώτηση που δεν απάντησα. Συνέχισα να συμμετέχω στο παιγνίδι, αν και μου προτάθηκε να σταματήσω, ελπίζοντας να διπλασιάσω το ποσό των δεκαπέντε χιλιάδων ευρώ, που κέρδιζα μέχρι εκείνη τη στιγμή, αποτυγχάνοντας ν'απαντήσω στην τελευταία ερώτηση.
-Και ποια ήταν η απάντηση;
-Δεν ξέρω. Το ονειρεύτηκα.