Η ΞΑΝΘΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗ

- Ξανθομελέτα κι έρχεται, μου λέει.
- Αλήθεια;
- Τότε για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ;
- Έχεις δίκιο.
Ξανθομελέτησα. Είδα την ξανθομελετημένη να έρχεται. Την άγγιξα για να διαπιστώσω αν ήταν υπαρκτή. Το χέρι μου, στο σημείο εκείνο που την άγγιξα, πήρε ένα ξανθό χρώμα.
Έφυγα ξανθοσημαδεμένος.

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

"Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"

ΧΟΥΑΝ ΧΑΘΙΝΤΟ ΜΟΥΝΙΟΘ ΡΕΝΧΕΛ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "opera"


Δημοσιεύτηκε σήμερα στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Φρέαρ"
http://frear.gr/?p=22736

Εδώ διορθωμένο από μικρά ορθογραφικά λαθάκια


Γράφοντας αυτό το κείμενο απευθύνομαι, προφανώς, σ’αυτούς που τους αρέσει να διαβάζουν ιστορίες. Αλλά ποιες ιστορίες; Είναι τόσες πολλές οι έντυπες ιστορίες και ειδολογική τους κατάταξη αρκετά εκτενής, ώστε ο αναγνώστης από το πλήθος των ιστοριών που του προσφέρονται να δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιο από αυτά τα είδη είναι αυτό που θα ικανοποιήσει τη νοητική του περιέργεια, με αποτέλεσμα η παλινδρόμηση ανάμεσα τις διαφορετικές εκδοχές της μυθοπλαστικής ιστορίας, με τους υφολογικούς, αφηγηματικούς, γλωσσικούς όρους που κατασκευάζεται, να αφυδατώνει τη δυναμική του κειμένου, και να θέτει σε δοκιμασία τις αναγνωστικές αντοχές του αποδέκτη, λόγω των αφηγηματικών διακλαδώσεων, όσο κι αν εμπειρική αναγνωστική επάρκεια είναι ικανή να απορροφήσει τους κραδασμούς της διαφορετικότητας των αφηγηματικών διαχύσεων.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ιστορίες που μπορούν να τοποθετηθούν στο είδος του φανταστικού ή όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας «τάση προς τη φαντασία»*, που η λογοτεχνική τους καταγραφή έχει δώσει σπουδαία λογοτεχνικά έργα, γεγονός που εκμεταλλεύεται με αριστεροτεχνικό τρόπο ο Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ.
Η εξειδίκευση του αναγνώστη σ’αυτό το είδος δεν είναι αναγκαία συνθήκη για την ευνοϊκή πρόσληψη των διηγημάτων ούτε αποτελεί καταστατικό όρο για την ευμενή πρόσληψη του κειμένου. Από την άλλη πλευρά ο πολυμερής αναγνώστης, ίσως δυσκολευτεί, κατ’αρχήν, στην βύθιση του αφηγηματικού κόσμου του Ρένχελ, νοιώθοντας λίγο άβολα στο ανοίκειο κειμενικό περιβάλλον των διηγημάτων, αλλά η μετάβαση από την μαρκαρισμένη αναγνωστική εμπειρία στην αισθαντικότητα της αυτόχθονης λογοτεχνικής βλάστησης της φαντασίας, είναι η τακτοποίηση μιας εκκρεμότητας που αναλαμβάνει να λύσει με εξαιρετικό τρόπο ο συγγραφέας.
Αφού ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει ότι «στη βάση κάθε διηγήματος να κρύβεται μια ιδέα, μια μεταφυσική ιδέα, μια απίθανη ιδέα. Οι ιστορίες μου είναι, σχεδόν πάντα, μια απόπειρα επίλυσης αυτής της απίστευτης ιδέας. Η μια προσπάθεια να εμβαθύνω στις ρωγμές της πραγματικότητας», εμείς δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε, σκοπός μας είναι να υποστηρίξουμε με περισσότερες λεπτομέρειες πώς αυτές οι ιστορίες αποδίδουν την πρόθεση του συγγραφέα, αν καταφέρνουν να υλοποιήσουν κειμενικά αυτό που υπάρχει ως ιδέα στο μυαλό του Ρένχελ. Αν θέλετε την άποψή μου, το κέντρο της ανάγνωσής μου δεν ήταν η απίθανη ιδέα, αλλά ο απίθανος τρόπος που μπορεί να στηριχθεί λογοτεχνικά αυτή η ιδέα.
Ο τρόπος να αποδοθούν οι προθέσεις μας είναι το ίδιο το κείμενο. Αυτό είναι ο καθρέφτης της αφηγηματικής προσπάθειας, η λεκτική απεικόνιση των εξωγενών ιδεών, που παίρνουν την γλωσσική τους έκφανση εντός κειμενικού περιβάλλοντος.
Ας δούμε πώς ο συγγραφέας αποτυπώνει την ιδέες του, επιλέγοντας κάποιες κειμενικές αναφορές από το βιβλίο, που, στο μέτρο του δυνατού, μπορούν να στηρίξουν την άποψή μου, ότι τα διηγήματα αυτά μεταφέρουν μ¨ένα ευφυή λογοτεχνικό τρόπο την «φιλοσοφική έμπνευση», όπως την αναφέρει ο Μένχελ, σε μυθοπλαστική αλήθεια, επιλέγοντας το λογοτεχνικό είδος που ορίζεται ως φανταστική λογοτεχνία.
Στο διήγημα «Οι θαμώνες του La Brioche” ο αφηγητής, θαμώνας του καφέ «La brioche”, αφοσιώνεται σιγά σιγά στη σχολαστική επινόηση μιας ζωής-με παρελθόν, οικογένεια, φίλους, επάγγελμα, όνειρα, για κάθε έναν από τους θαμώνες του, μέχρι τη στιγμή κι ο ίδιος γίνεται ένα επινοημένο πρόσωπο που ξεπηδά από τις σελίδες ενός βιβλίου της Μάριον Ο’Κόνορ, που με τη σειρά της είναι ένα πρόσωπο της ιστορίας που μας διηγείται ο συγγραφέας. Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλαστικής αλήθειας διαλύονται και η μυστική διαπραγμάτευση μεταξύ γραφής και πραγματικότητας ορίζεται από την εκφραστική δυνατότητα της γλωσσικής κατασκευής.
Στη «Η μυστική εταιρεία του ονείρου» οι συγκεντρωμένοι εδώ άντρες, αυτό το εξέχον σύνολο κυρίων, διακεκριμένων ανάμεσα στους πιο εκλεκτούς αριστοκρατικούς κύκλους του Λονδίνου, ασχολούνται με την ολοκλήρωση μιας επιχείρησης που όλοι οι άνθρωποι κάποτε ονειρεύτηκαν. Έχουν πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες κάθε θνητού, κάθε ανθρώπινου όντος προορισμένου να ζήσει μία και μόνο ζωή. Ο καθένας από αυτούς ζουν δεκάδες ζωές.
Θα γίνω πιο σαφής. Ο κάθε ένας από τους άντρες δεν είναι μόνον ο εαυτός του, μα και όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Ο κάθε ένας ζει τη ζωή του για τον εαυτό του και για όλους τους άλλους. Κάθε μέρα βγαίνουν έξω, πηγαίνουν στις δουλειές τους στην πόλη, φροντίζουν τις οικογένειες και τις υποχρεώσεις τους και τις νύχτες διαπράττουν τα ολισθήματα τους . Ο κάθε ένας από τα μέλη της εταιρείας ονειρεύεται ότι είναι οι άλλοι, οπότε, κατά κάποιον τρόπο, ο καθένας είναι οι άλλοι. Έχουν συνάψει έναν δεσμό ονείρου, που τους ενώνει όπως το σμήνος μιας κυψέλης.
Ο Σόουμς γίνεται μέλος της μυστικής εταιρείας του ονείρου, χάνει την αθωότητά του, από τη στιγμή που του μεταβιβάζονται οι εικόνες και οι μνήμες ενός δολοφόνου. Από τη στιγμή που γίνεται κατά κάποιον τρόπο εκείνος, που πίστεψε πως ήταν εκείνος ή πως θα μπορούσε να ήταν εκείνος, πέφτει στο κενό, όπως ακριβώς άλλα είκοσι μέλη της μυστικής εταιρείας του ονείρου, και αυτοκτονεί.
Στο διήγημα «Η Μαρκησία ντε Σιέτε Ιγλέσιας» η ηρωίδα του ομώνυμου διηγήματος διατυμπανίζει τη σταθερή της επιθυμία να ζήσει για πάντα, ώστε να μπορεί να απολαμβάνει αιωνίως τις απολαύσεις του φαγητού και της συνουσίας. Μέχρι ότου σε βαθιά γεράματα η σωματική της κατάπτωση δεν της επιτρέπει πια να καταπιεί ούτε μπουκιά, έχει ξεχάσει τι είναι η σεξουαλική πράξη, κι όσα πρώτα πριν της χάριζαν απόλαυση, τώρα της προκαλούν μόνο αδιαφορία ή πόνο. «Θέλω να πεθάνω, αλλά δεν ξέρω πώς» ήταν η κουβέντα που αναμασούσαν τα δύστυχα χείλη της. Όλα αυτά αναφέρονται σε ένα σύντομο τόμο με τον τίτλο «Βίος και πολιτεία της Χήρας ντε Αλόνσο ντε Λέρμα, Μαρκησίας ντε Σικτεϊγλέσιας» με συγγραφέα κάποιον Ιωάννη Διάκονος, που εκδόθηκε στη Μαδρίτη το 1621, το οποίο βρίσκει ο αφηγητής στην αίθουσα ανάγνωσης «Σπάνια βιβλία και Μουσική» στην Μπρίτις Λάιμπρερι, στο Σέιντ Πάνκρας. Λίγο αργότερα εντοπίζει το αντίγραφο ενός φυλλαδίου του 1772, που σε μια χαμένη παράγραφο διαβάζει τη πληροφορία ότι στο σπίτι του Αρμάντο, κατασκευαστή σκευών στο επάγγελμα, βρίσκεται η γραία ντε Σοτοϊγλέσιας. Το λείψανο έχει απολλοτριωθεί και βρίσκεται στο παρεκκλήσιο του πατρός Βενθεσλάο, στην Εκκλησία του Τοχερίν. Ο αφηγητής επισκέπτεται το παρεκκλήσιο, και σε ένα δοχείο φυλάσσεται ένα μάτι χωρίς ίριδα- η Μαρκησία ντε Σιέτε Ιγλέσιας, να περιμένει αυτόν που θα έδινε μια και καλή ένα τέλος στο μαρτύριό της.
Στο επόμενο διήγημα της συλλογής «Τα δύο μαχαίρια», το πιο επιδέξιο της συλλογής, δύο σουγιάδες από λάμα, λαβές από μαυρισμένα κέρατα ταύρου με επάργυρη εγκοπή και συνολικό μήκος είκοσι οκτώ εκατοστά, φτιαγμένα στις 26 Νοεμβρίου 1935, μετά από μια διαδρομή που ξεκινάει από το Σοτοβέρδε, περνώντας από τη Μαδρίτη, το βόρειο Λονδίνο, τα Κανάρια νησιά, το Μαρόκο, το Τετουάν, το Εστορίλ, το Μπάιροϊτ, για να καταλήξουν στην Βιγιακεχόσα, εκεί που ο ταυρομάχος βυθίζει μέχρι τη λαβή, ένα καθαρό, αστραφτερό, κοφτερό σπαθί στην ωμοπλάτη του ταύρου, ο ταύρος μετά θάνατον, εκδικείται με τους σουγιάδες που φτιάχτηκαν από τα κέρατά του τους δύο κατόχους τους.
«Στο σπίτι των Στρόουμπρουκ» το παιγνίδι της αληθοφάνειας μας αφήνει το ερώτημα ποια ιστορία είναι αληθινή και ποια ψεύτικη. Πιστεύω ότι κάθε μυθιστορηματική ιστορία είναι ψεύτικη, γι’αυτό αν προσπαθούσα να απαντήσω στο ερώτημα, ποιος λέει την αλήθεια, ο αφηγητής ή η Ελίζαμπεθ, πρώην φίλη του αφηγητή, τα δύο πρόσωπα που επέζησαν από τη συντάντηση στο σπίτι των Στόουμπρουκ, θα πω κανένας. Η αλήθεια στην τέχνη είναι ένα τέχνασμα που προσπαθεί να κρύψει ένα ψέμα κι αντιστρόφως.
Στο «Το βιβλίο του πεπρωμένου» η φιλοσοφική ιδέα, έτσι την αναφέρει στο σημείωμα του στην ΕΡΤ ο Ρένχελ, ότι «σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είναι δυνατόν ν’αλλάξουν τα γεγονότα που είναι γραμμένα στο Βιβλίου του Πεπρωμένου, ένα βιβλίο που έγινε αυστηρά για ν’αντικατοπτρίσει όσα έχουν ήδη συμβεί κι όσα πρόκειται να συμβούν, και κάθε προσπάθεια αλλαγής των γεγονότων καταλήγει μόνο στην επιβεβαιώσή τους» *επιβεβαιώνεται όταν ο Τζον Κϊνγκσλι , μέλος της ομάδας που έγραψε το βιβλίο, είναι ο μόνος από τα μέλη της ομάδας, που, από καθαρή σύμπτωση, καταγράφει τα μελλοντικά οράματα στης ίδιας του της ζωής, με αποτέλεσμα να τρελαθεί.
Πασχίζοντας πεισματικά να παρακάμψει τις χειρότερες εκφάνσεις του μέλλοντός του, σταματά να περπατά στην εξωτερική μεριά των πεζοδρομίων τις βροχερές μέρες, γιατί ξέρει πως ένα ασημί αυτοκίνητο θα τον χτυπήσει χάνοντας τον έλεγχο σε μια λακκούβα με νερό και θα του σπάσει την κλείδα- σταματά να συχνάζει σε οποιοδήποτε μέρος επιτρεπόταν το κάπνισμα γιατί έχει διαβάσει στο βιβλίο ότι, χωρίς ο ίδιος να είναι καπνιστής, ένας μικρός όγκος θα εντοπιζόταν στον δεξιό του πνεύμονα μέσα σε δύο χρόνια- αποκτά όλο και περισσότερες εμμονές, σταματά μάλιστα να βλέπει τους συγγενείς και τους φίλους του, καθώς και τους συναδέλφους του από το Πανεπιστήμιο του Ουέστμινστερ, εξαιτίας των υποτιθέμενων βρόμικων παιχνιδιών που θα του έστηναν τα μέλη της σύνταξης του βιβλίου. Κλείνεται οριστικά στην Ψυχιατρική Κλινική του Τσέλσαμ, νότια του Λονδίνου, για την απόπειρα δολοφονίας ενός από τους αναγνώστες της ελληνικής μετάφρασης αυτής που ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ή εσείς, απ΄ ό,τι γνωρίζω, που έχετε διαβάσει το βιβλίο.
Ο αφηγητής στο διήγημα «Μάτι στο χέρι» συναντά ένα εύσωμο άνδρα με κόκκινα μαλλιά, τον Χάακον, με οδοντοστοιχία από ατόφιο χρυσάφι, κι ένα τατουάζ κάποιου ονόματος ανάμεσα στα φρύδια, που ισχυρίζεται ότι μπορεί να ονειρεύεται αντικείμενα, πλάσματα και καταστάσεις, και μετά να τα κάνει να υπάρχουν πραγματικά. Μπορεί να μεταδώσει την ικανότητά αυτή στους άλλους, αν γίνονταν φίλοι του. Ο αφηγητής αποκτά την εμπιστοσύνη του, κι έτσι ο Χάακον, του δίνει τις οδηγίες του: “ Θα πρέπει να ξαπλώνεις ανάσκελα με το παράθυρο ανοιχτό για να δροσίζει ο κρύος αέρας τη φλόγα των ονείρων σου να κοιτάζεις το άσπρο ταβάνι για να προβάλλεις πάνω του τις επιθυμίες σου να είσαι πολύ συγκεντρωμενος σε ό,τι επιθυμείς και να το βλέπεις ξεκάθαρο μπροστά σου να μπορέσεις να μπεις σε μια κατάσταση νάρκης που να μην είναι ούτε πραγματικός ύπνος ούτε και αγρυπνία. Αυτό είν’ όλο». Ο αφηγητής πείθεται, την άλλη μέρα ξυπνάει μ’ένα μάτι στο χέρι. Είναι πλέον μέλος της φυλής των σημαδεμένων ανθρώπων. Αρχίζει να ονειρεύεται, και μετά από πολλή εξάσκηση, καταφέρνει επιτέλους να ολοκληρώσει ένα-δυο μήλα. Σιγά σιγά γίνεται επιδέξιος στην τέχνη της δημιουργίας μέσω ονείρου, και τολμά στόχους πιο φιλόδοξους. Καταφέρνει να γεμίσει την ντουλάπα του μ’ ένα χρυσό μήλο, ένα τσουβάλι νομίσματα με ανύπαρκτη σφραγίδα κοπής, ένα παγκόσμιο αντικλείδι, πολύτιμους λίθους χωρίς όμοιο μεταξύ των γήινων πετρωμάτων, δύο ρολόγια με περίπλοκο μηχανισμό και άχρηστο χρονόμετρο, ένα παλιό και αστείρευτο φλασκί ουίσκι, μαχαιροπίρουνα περίπου ομοιόμορφα, το σετ αγωνιστικά αυτοκινητάκια, κι ένα κοστούμι με τέλεια εφαρμογή που προσαρμόζεται σε κάθε σωματότυπο. Κάνει και λάθη: άδεια και κλειστά κουτάκια κονσέρβες, παπούτσια χωρίς σόλα, ένα τραπέζι χωρίς πόδια, ένα ψαλίδι που έκοβε κι απ’ τις δύο μεριές, μια πόρτα που δεν άνοιγε, ένα δωμάτιο χωρίς πόρτα, έναν καθρέφτη που καθρέφτιζε επιλεκτικά, ένα κλειδί του οποίου δεν βρήκε ποτέ την κλειδαριά, μια γενειάδα χωρίς πρόσωπο κι ένα σκύλο χωρίς στόμα και πεπτικό σύστημα. Κάνει όμως το λάθος να ονειρευτεί και να φτιάξει την κοιλιά και τον αφαλό μιας γυναίκας. Από κει ξεκινάει η κατάρρευση. Αρχίζουν οι εφιάλτες, δεν ξέρει να εξαφανίζει πράγματα ούτε και να ονειρεύεται την ανυπαρξία τους, φτάνει στην τρέλα, σκέφτεται ότι όλα είναι ένα όνειρο, ακόμα και ο άνθρωπος που του μετέδωσε την ικανότητα να ονειρεύεται και να δημιουργεί, η πραγματικότητα θρυμματίζεται, ανοίγει σε χίλιες διακλαδώσεις, προσπαθεί να απαλλαγεί από το χάρισμα χωρίς να το καταφέρει, δεν ξέρει πως ακριβώς είναι, μπορεί να είναι δημιούργημα του ονείρου του άλλου του εαυτού. Το αντίγραφο του αντιγράφου.
Ποια είναι λοιπόν τα κρυμμένα ζώα στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου και πού βρίσκονται;
" ΚΟ ΟΡΟ ΟΚ".Ασπόνδυλο, πιθανώς της συνομοταξίας . Στερείται σώματος και οργάνων, με εξαίρεση το μοναδικό μάτι από το οποίο και αποτελείται. Εκμεταλλεύεται την εικόνα ξένων σωμάτων τα οποία ιδιοποιείται μέσω της αντανάκλασής τους στην κόρη του ματιού του. Ικανό να προκαλέσει παραισθήσεις στα θηράματά του. Είδος ανακαλυφθέν σε τέλμα της Αγκόλας». Πρόκειται στην κυριολεξία για ένα μάτι διαμέτρου τριάντα περίπου εκατοστών, χωρίς κανένα μυ να το στηρίζει, χωρίς καν βλέφαρα. Πλάσμα του οποίου η μύτη, τ’ αφτιά, τα χέρια, το στομάχι, όλα ήταν συγκεντρωμένα στην κόρη του ματιού.
Το «ΣΑΝΓΚ ΓΙΑΝΓΚ», πουλί προερχόμενο από την Κίνα. Διαθέτει ένα και μοναδικό πόδι που του επιτρέπει να πηδά εξαιρετικά μακριά.Τρία πηδήματα του Σανγκ Γιανγκ ισοδυναμούν με την περίμετρο της γης. Αυτό το μικρό πουλί έξι εκατοστών συνηθίζει να πίνει νερό των ποταμών και να το κατακρημνίζει στη γη προκαλώντας βροχή. «ΣΚΙΤΤ» Πουλί που αναπαράγεται στο βόρειο σέλας. Σύμφωνα με τους Νορβηγούς, το Σκιττ προϋπήρχε της στερεοποίησης του πλανήτη, με τη μορφή του πνευματικού αερίου. Υποστηρίζουν επίσης, ότι ο λόγος για τον οποίο ο Δημιουργός των Πλανητών του Ηλιακού Συστήματος διατηρεί αυτήν την περιοχή του σύμπαντος, είναι επειδή εκεί κατοικεί το Σκιττ. Πλάσμα αποτελούμενο από τρία σώματα, τρία στόματα κι έναν μόνο πρωκτό. Το «ΤΡΙΑΚΛΟ» είναι θηλαστικό του οποίου τα τρία ανθρωπόμορφα σώματα ενώνονται στις άκρες των μεσαίων δαχτύλων. Είναι παμφάγο, τρέφεται με φυτά από το ένα στόμα, αυγά και γαλακτοκομικά από το άλλο και ζώντα ζώα από το τρίτο. Δεδομένου ότι τα σώματα ενώνονται κυκλικά, το είδος κινείται διαγράφοντας κύκλους, η κοινωνική του οργάνωση είναι πενιχρή και δεν διαθέτει ευφυΐα ανάλογη της σωματικής του ανάπτυξης. «ΝΑΓΚΑ». Φίδι-δράκος με εφτά κεφάλια προερχόμενο από το Ινδοστάν. Κατοικεί σε παλάτια σκαμμένα κάτω από τη γη. Το Νάγκα είναι ένα ανώτερο ον το οποίο όταν αθροίσει έναν απροσδιόριστο αριθμό αμαρτιών, υποβιβάζεται σε ανθρώπινο σώμα. Μετά την υποβάθμιση, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα σφάλματά του και να συμφιλιωθεί με τη φύση, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από την εμφάνιση που του προκαλεί απέχθεια. Ενσάρκωσή του η Σαμ, η Σαμάνθα, το αφεντικό του αφηγητή. Το «ΨΑΡΙ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ» κατοικεί στα βάθη των καθρεφτών. Θα είναι το πρώτο που θα ξυπνήσει όταν θα λυθούν τα μάγια που κρατούν σε βαθύ λήθαργο τα πλάσματα του κόσμου των καθρεφτών.
Το «ΫHANX» που το ύψος του δεν ξεπερνά τα τρία εκατοστά. Έχει την αθώα όψη εκείνων των λαστιχένιων παιχνιδιών με τα οποία παίζουν τα παιδιά κάτω των δύο ετών. Από άποψη εμφάνισης, το πιο κοντινό στο Ϋhanx πλάσμα που μπορούμε να βρούμε στη γνωστή φύση —αν και πιθανόν να έχει μεγαλύτερη σχέση με τους μύκητες και τη φτέρη— είναι το μύδι. Η διαφορά ήταν ότι το Ϋhanx έχει μια σειρά από τέσσερα μάτια στρογγυλά σαν μαργαριταράκια, τέσσερα πλοκάμια —ή νημάτια— που συστέλλονταν, ένα μοναδικό πόδι παρόμοιο με των δίποδων, και ήταν μπλε. Μπορεί να μεταμορφωθεί σε ιδέα ή σε καπέλο.
Το Ϋhanx εκτοξεύει τα τέσσερα συστελλόμενα νημάτιά του, τα μπήγει ανώδυνα στο κεφάλι του αφηγητή και σπέρνει εκεί τα σπόρια του.
Τι να πιστέψουμε ή όχι είναι αποκλειστική υπόθεση του αναγνώστη. Αν θέλετε τη δική μου γνώμη μου αρέσουν τα αληθινά ψέματα.
Προσπερνώ το αδύναμο αφηγηματικά διήγημα της συλλογής « Η σοφίτα των Καρλάιλ» όπου ο υποτιθέμενος γιος τού Τόμας Καρλάιλ και της Τζέινι Ουέλς, της γυναίκας του, ο οποίος, κλεισμένος στη σοφίτα του σπιτιού, όταν σκέφτεται πως κάτι υπάρχει, η ένταση της σκέψης του κάνει το αντικείμενο, όσο αντιφατικό κι αν είναι, να εμφανιστεί στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς τον Ουάλας Μπένζαμιν Τάιλερ, τον άνθρωπο που τον συναντά στη σοφίτα, ο οποίος μετά την συνάντηση αυτή παύει να υπάρχει, από τη στιγμή που έτσι το αποφάσισε ο ένοικος της σοφίτας του αριθμού 5 της Τσέινι Ρόου, για να φτάσω στο φεγγαρόφωτο, τελευταίο διήγημα της συλλογής «Το μαργαριτάρι, το μάτι, οι σφαίρες», όπου ο Στιβ Ο’ Ντόνιοχιου, αυτοκτονεί γιατί δεν μπορεί να αντέξει άλλο το αβάσταχτο βάρος ενός σύμπαντος, επειδή κουβαλάει στο μάτι του ένα ολόκληρο σύμπαν, με τους γαλαξίες του και τα πλανητικά του στοιχεία. Δεν προχωρώ σε περισσότερες λεπτομέρειες γι’αυτό το ευρηματικό διήγημα, γιατί ένα «κοσμικό αστείο» αξίζει να γίνει γνωστό σε απ’ευθείας συνάντηση με τον αφηγητή του, για να μη χάσει τίποτα από την γοητεία της αποκάλυψής του.
Συμπερασματικά, η ευδοκία της συγγραφής μπορεί να στηρίζεται σε ονόματα σαν του Χουάν Χαθίντο Μουνιόθ Ρένχελ, και η επικράτεια της αναγνωστικής μας εμπειρίας , ευτυχώς, θα διευρύνεται.

* http://www.ert.gr/…/mystiki-eteria-tou-onirou-grafi-o-juan…/

ΤΑ ΔΥΣΤΥΧΑ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ(01-146)

1
Χάσανε το μηχανάκι
τους το πήρε το κοράκι
2
Του λυγμού το παρακάλι
έσκασε σαν πορτοκάλι
3
Της Μιμής το μεγαλείο
έλουζε λεωφορείο
4
Αντηχούμε από λάθη
Στων παθών μας τη στηθάγχη
5
Προφανώς και είμαι μόνος
όμοιος πράσινος αστυνόμος
6
Του ρινόκερου το χάδι 
σέρνει ένα παραγάδι
7
Ο κόκοράς μου κάθε αυγή
κρέμεται από μια κλωστή
8
Του μυαλού μου τα εντός
Είναι ένας συμφερτός
9
Με τα απαραίτητα προσόντα
Αναπνέεις σαν το Honda
10
Αναλόγως των ιόντων
Βρίσκεσαι εντός των όντων

11
Το ζυμάρι κι αν το πλύνεις
Βρέφος στο συμβάν θα μείνεις
12
Κουτουλώντας μια εικόνα
Πάτα και καμία κόρνα
13
Της καρδιάς μου ο βυθός 
εκατάντησε λωλός
14
Σε χλιδάτο καναπέ
Με προκάλεσες «για πε, για πε!»
15
'Αχρωμο το λυκαυγές
Θα ταιριάζει στις κραυγές
16
Μπήκαν μέσα στο σαλόνι
Έντρομοι οι δυο μου κλώνοι
17
Μύρισέ μου τη γραβάτα
Για να βγούμε απόψε στράτα
18
Γέμισέ μου το ποτήρι
Κι ας το φτύνουν καλογήροι
19
Κέρασέ με λίγο "μαύρο"
Να σου κάνω εγώ το γαύρο
20
Κάνε με εσύ να πάθω
Και σε πάω και στον Άθω

21
Βλέπω εδώ μπροστά μου 
τ'αέρινα οστά μου
22
Κύλησε αυτό τον πάγο
Θα σε πάω εγώ στο μάγο
23
Άπλωσέ την την πετσέτα
Και μαζί της αν θέλεις πέτα
24
Παγωτό μου, παγωτό
Δεν μπορώ στην κιβωτό
25
Ανιχνεύω οιμωγές
Πίσω από τις υπεκφυγές
26
Φύλαξέ μου μία Pepsi
από τη δική σου τέρψη
27
Πίνω μελιχρό κρασάκι
το χλωμό κακοκαιράκι
28
Διογκώνω με τον πόνο
τον ανύπαρκτό μου κώνο
29
Χθεσινές βαριές κλωστές
έντρομες πυκνές βροχές
30
Δανεικός ο απαγγέλων
υμνητής μισών αγγέλων

31
Ο μαχαραγιάς στο Ρίο
είναι μέλος στο ωδείο
32
Το μαλλί του εστεμμένου
στο γυαλί του εσφαλμένου
33
Ο προώλης κι ο εξώλης 
εν καιρώ σεμνός καριόλης
34
Στη φωλιά του το μερμήγκι
έβγαλε καινούργια κήλη
35
Επιμένει ο κυρ Μένιος
να 'ναι πάντα ασημένιος
36
Ευγενής κατάσκοπος
περπατεί κατάκοπος
37
Ρυμουλκώντας ένα ψάρι
έφτασες μέχρι το Θάρι
38
Μου επέστρεψες τη βέρα
μιαν απρόσμενη Δευτέρα
39
Εντοπίστηκε στο χιόνι
του θανάτου το βελόνι
40
Για να γίνει ομαδικός
έγινε μαγειρευτός

41
Ντιν! Ντιν! Ντιν!
Έκανε η Φλωρεντίν
42
Το πονηρό σου το μουσάκι
έμοιαζε με παρεό του Μάκη
43
Χύθηκε όλο το Red Bull
στο γενάκι του Αμπντούλ
44
Πιάσαν έξαφνα τον Άρη
διαιρώντας το φεγγάρι
45
Έπιασα ένα κοχλία
ήταν ίδιος ο Ηλίας
46
Δεν ήτανε μόνο κουφός
ήτανε και γυπαετός
47
Μέσα σε τούτο το καμίνι
γίναμε σαν μελαμίνη
48
Έφτασα σε μια ανηφόρα
που δεν είχε κατηφόρα
49
Δεν αφήνω τον καθένα
να μου πιάνει τον αυχένα
50
Πάντα έχω δυο αιτίες
όταν γράφω μαλακίες

51
Όμορφα σφιχτά αυγά
να τα πιάσεις απ'τ' αυτιά
52
Του σπιτιού μου το παπί
δεν μπορεί να πει το πι
53
Εκτελώ διαφημήσεις
με του κάδρου τις μιμήσεις
54
Μάτια όμορφα μεγάλα
τυλιγμένα μες στο γάλα
55
Του γιατρού το πηγαινέλα
θέλει άλλη μανιβέλα
56
Μη νομίζει ο κάθε Σάκης
πως θα γίνει Μπαμπασάκης
57
Εκτελώντας μια μαρίδα
Πάει του έστριψε η βαλβίδα
58
Στο λουλούδι του μηρού
κρύφτηκε μια αλεπού
59
Έμαθα γεωγραφία
στο κορμί σου Ζωγραφία
60
Άφησέ με για να μπω
θα σου κάνω τον Ρεμπώ
61
Μέσα σε γλυκό σταφύλι 
κολυμπούσανε δυο φίλοι
62
Μην κλειστείς σε μοναστήρι
πριν διαβάσεις Καλοκύρη
63
Έχασα το ένα μου το μπούτι
χθες το βράδυ στο μπαρμπούτι
64
Για να κάνει την κουλή
εκουρεύτηκε γουλί
65
Το χρηστό της κωλομέρι
το γουστάρανε δυο γέροι
66
Του αστερία ο παλμός
ήτανε εικονικός
67
Έβλεπε μες στη ομίχλη
με το διπλανό του νύχι
68
Ανακάτευε με την κουτάλα
τα νυχτερινά του πλάνα
69
Έριχνε μια χθεσινή βροχή
μέσα στην καταπακτή
70
Δεν αποτελεί πειστήριο
το Πράσινο Ακρωτήριο
71
Το πηρούνι δεν ψηλώνει
ας διαβάζεις και Μηλιώνη
72
Εκτελώ δια βίου
τις μπουκιές του Ζαφειρίου
73
Πίνοντας χρυσόγαλο
ξεχνούσε το ρυζόγαλο
74
Πάνω σε άλαλο μυγάκι
αναβοσβήνει ένα φωτάκι
75
Όλο γκρρρρ! και γκρρρρ! και γκρρρρ!
μην μπορώ να πω το μπρρρρ!
76
Ευτυχώς δεν ξεφουσκώνει 
του σπιτιού μου το μπαλκόνι
77
Σ’ένα άγνωστο νησί
μου φωνάξαν: Αλτ! Τις ει!
78
Της Νεμέας το κουνούπι
το τρομάξαν δύο γδούποι
79
Αναστήθηκε ο θαμμένος
κι ας μην ήταν πεθαμένος
80
Η δική μου σαγιονάρα
δεν τελειώνει πάντα σε «άρα»
81
Της Περγάμου τα παιδιά
γυάλιζαν μια τουφεκιά
82
Στης Περσίας τα σαλόνια
γλίστραγαν πολλά γκαρσόνια
83
Ο ασχήμων οιωνός
έμεινε χωρίς κοινό
84
Τον Σαρακηνό γορίλα 
τον πληρώνω με τον μήνα
85
Μην προφέροντας το λάμδα
κάνεις σαν την Εσμεράλδα
86
Ο Παντέλος ο ιππότης
μασκαρεύτηκε σαν πότης
87
Απ’τό μαγικό μπλοκάκι
έκοψα ένα παϊδάκι
88
Ήχοι βουλκανιζατέρ
στο αναμμένο λαμπατέρ
89
Επινόησε χαπάκια
απ’της Pepsi τα καπάκια
90
Ο αδέσποτος δεσπότης
είναι πρόθυμος αιμοδότης
91
Ήταν τόσο πειστικός 
που μιλούσε σαν Ινδός
92
Διακρίθηκε ως μετρ
που σερβίρει μιλιμέτρ
93
Κάποια στιγμή θα βαρεθώ
να μετράω στο μετρό
94
Πώς η μηλιά έγινε μηλέα
απ΄ την παλέτα του Μαλέα
95
Τύφλα να ‘χει το παγάκι
μπρος σε τούτο το παγκάκι
96
Ο εκτελωνισμός του βίου
είναι έργο του αιδοίου
97
Τα δάχτυλα τού ενός ποδιού
ήταν κάποιου αλλουνού
98
Από του μαξιλαριού το αρνάκι
του ‘λειπε το ένα χεράκι
99
Ποιος ακούει βήματα
πάνω από τα κύματα;
100
Τι ωραία που περνούσα
με του ύπνου την πατούσα
101
Η φωνή της Αργολίδος 
είναι σπάνια ως είδος
102
Εσκεπτόμην εν τω Ρήνω
τη μορφή σου στο Τορίνο
103
Έδειχνε εκστατικός
λες και ήτανε νεκρός
104
Μου έκανε εντύπωση
που βάδιζες με είκοσι
105
Σε κάθε του πανσέληνο
ευώδιαζε πανσέληνο
106
Από την ακροστιχίδα
μου φωνάζαν: " Μη φοβάσαι, άντε πήδα!"
107
Ακούω ένα τζίτζικα
που τραγουδάει τσίφτικα
108
Ο απόμαχος στυλίστας
στραβοπάτησε εκτός λίστας
109
Ξεκινώντας κυκλικώς
εγινόταν φιλικός
110
Δεν υπάρχει χοιρομέρι
που να σε κρατάει απ'το χέρι
111
Οδηγεί μια λιμουζίνα
στο τραπέζι στην κουζίνα
112
Απ’τις αρχές του Απρίλη
άρχισε να πίνει Illy
113
Τον ονόμασαν Δευκαλίων
ελλείψει επαρκών στοιχείων
114
Ο Βαγγέλης(πρώην φυστικάς)
λανσάρισε καινούργιο ανφάς
115
Ξάπλωσε πάνω στη σπάλα
και ξαπόστασε μια στάλα
116
Ανεβαίνει πάνω στην πλάτη
και του κάνει τον πελάτη
117
Κάτω από τις ορχιδέες
ανταλάσσανε ιδέες
118
Τα 'βαλε έτσι στ' αστεία
με τη διχοστασία
119
Ευλαβής μαντατοφόρος
εξερράγη στο Άγιο Όρος
120
Ευρυγώνιες αράδες
τις θαυμάζουν οι γραφιάδες

121
Κάλεσε την Αγία Τριάδα
για να κάνουνε βαρκάδα
122
Κάτι μέσα μου ανθίζει
αλλά δεν ξέρω αν καρπίζει
123
Τότε έστρεψε την κάννη
αναιδής κατά την πλάνη
124
Δεν σου ξανακάνω like
δεν διαβάζεις τον Updike
125
Εκρεμώ εν κενώ
πού καιρός να βρω κοινό
126
¨Εφτασε χωρίς αιτία
να ξοδεύει αμνησία
127
Είσαι χαριτοδιπλωμένη
όταν είσαι διπλωμένη
128
Δεξιά στον ουρανό
είδαμε τον Ζυρανό
129
Εντολή του πανδοχέα
να δακρύσουνε παρέα
130
Οι εκδρομές μας στο σαλόνι
είναι αυτό που μας ενώνει
131
Τρυπώντας ένα κάστανο 
άρχιζε το χάχανο
132
Φύτρωσε ένα ποντικάκι
στο απέναντι παρκάκι
133
Διάβαζε το «Σεραφίνο»
και δεν είδε «Il postino”
134
Ευτυχώς δεν είναι νύχτα
για να πάρω τη σφυρίχτρα
135
Απ’ το αλληγορικό κουτί
ακούστηκε: «μπα, γιατί;»
136
Εκτενώς με τριγυρίζει
ένα απέραντο μερμήγκι
137
Εγκατέλειψε τη χώρα
με μια δίπτερη αιώρα
138
Θα ήθελα να ήμουν εγώ
όλα αυτά που εννοώ
139
Το παιζε πρωτευουσιάνος
και δεν έβγαζε το κράνος
140
Ποιες είναι αυτές οι μέλισσες
που ασύνετα αμέλησες;
141
Απ'το στενό του Μαγγελάνου
ακουγόταν Τζένη Βάνου
142
Το Θωμά! Βρε το Θωμά!
Πόσο μοιάζει του ψωμά!
143
Βρήκα δύο βρήκα τρεις
μου απομένουν άλλοι τρεις
144
Διαρκώς ατενίζει κάτι
των Κυκλώπων τ' άλλο μάτι
145
Από τα χέρια του «Κινγκ Κόνγκ»
έμαθε να πίνει γκρογκ
146
Τα παιδιά του τον Ζαχαρία
τον φωνάζουνε Ηλία*


* Εδώ τελειώνουν τα "ΔΥΣΤΥΧΑ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ"
Γίνεται κατανοητό ότι η δροσιά, τουλάχιστον για μένα, είναι ο οδηγός της ποιητικής νοικοκυροσύνης.

"ΤΑ ΔΥΣΤΥΧΑ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ" δημοσιεύτηκαν από την 21 Ιουλίου μέχρι 14 Σεπτεμβρίου 2018 στο facebook με το δημόσιο όνομά μου Σπύρος Παύλου


Ο πίνακας "Voar" είναι της  Maria Helena de Castro Neves de Almeida

ΙΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΟ

Ιερείς από τη Χίο
ναυαγήσανε στην Ίο
Όταν φτάσαν στο βυθό
ανεβάσαν πυρετό
Πριν προλάβουν να πνιγούν
είχαν πάψει πια να ζουν

Δημοσιεύτηκε στο facebook 6 Σεπτέμβρη 2018

The beheaded boy… (and the Priest)" 1962, Yves Klein

Η ΤΟΥΡΤΑ

Δεν παράγγειλα την τούρτα
και κατέβασε τα μούτρα
-Πού το είχες το μυαλό σου
έπαιζες με το φαλλό σου;
Επερίμενε ο πελάτης
δεν δα κανένας χάφτης!
-Συγνώμη ήτανε παρασπονδία
απάντησα με ορρωδία
Δεν θα το ξανακάνω
θα τηρώ το κάθε πλάνο
-Πρόσεχε άλλη φορά
αποκρίθηκε ψυχρά
Μ’έδιωξε μ’ένα νεύμα
κι έτσι λύθηκε το θέμα

Δημοσιεύτηκε στο facebook 26 Αυγούστου 2018

"The Birthday Cake" 1975, Le Pho

Ο ΠΕΤΕΙΝΟΣ

Έχω ένα πετεινό
που αργεί το πρωινό
Τρέχω να'τονε ξυπνήσω
σκέφτομαι να μην αργήσω
Τον σκουντώ να σηκωθεί
μου αφήνει μια πορδή
Τον μπαγάσα θα γιαχνίσω
με τους φίλους σαν δειπνήσω
Το βρασμένο του κορμί
μια γκουρμέ διαδρομή
γευστικώς θ’ αναπαυθεί
με κρασάκι απ’του Στάθη
στου στομάχου μας τα βάθη


Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Facebook 1 Σεπτέμβρη 2018

"Le Coq" 1947, Marc Chagall

ΣΑΝ ΙΣΙΔΡΟ ΦΟΥΤΜΠΟΛ

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, είναι αρκετές οι στιγμές που σηκώνεσαι από την καρέκλα ή από το κρεβάτι σου, για να πανηγυρίσεις τις μοναδικές αφηγηματικές στιγμές που σου προσφέρει αυτή η απολαυστική ανάγνωση. Ελάχιστα, όμως, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της αναγνωστικής αναγέννησης, διαβάζεις αυτό που σε κάνει να απογειωθείς και να μείνεις μετέωρος ψηλά, μαγεμένος από την ανατροπή της αφηγηματικής κομψοτεχνίας. Ένα ευρηματικό σφύριγμα έρχεται από τα ανεξερεύνητα χάη της εμπνευσμένης ματιάς του αφηγητή, σαν την έσχατη πνοή ενός επινοημένου κόσμου, που δεν δέχεται να τον εγκαταλείψεις, είναι αυτό λέω, που σε κάνει να μην θέλεις να επανέλθεις, κορόιδο είμαι να επιστρέψω, σκέφτεσαι, αδιαφορώντας για τα τηλέφωνο που σε καλεί, το ποτό που σε περιμένει μισοτελειωμένο, τους ανήσυχους, έκπληκτους ανθρώπους που εισβάλλοντας απρόσκλητοι στο ιδιωτικό σου καταφύγιο,σε καλούν να γυρίσεις ξανά στα στρωτά και ατάραχα του επιτρεπόμενου κόσμου.

Τα τελευταία ανατρεπτικά δευτερόλεπτα του βιβλίου:

“Γεγονός, πάντως, είναι πως, χάρη στον ανώνυμο αυτόν ευεργέτη, ο Κιντίνο και η Αντόνια μπορούσαν να ‘ρχονται στο Σαν Ισίδρο τουλάχιστον μια φορά το μήνα- εκτός από τον ένατο• δηλαδή, αυτόν στον οποίο γεννήθηκε η πρώτη κόρη τους. Ο Κιντίνο ήταν αυτός που βρήκε τ’όνομά της, κι η Αντόνια το ενέκρινε ενθουσιωδώς. Ο πάτερ Πέδρο δε συμμερίστηκε τον ενθουσιααμό τους όταν ήρθε η στιγμή να τη βαπτίσει. Με τον καιρό, όμως, έμελλε κι αυτός να συμφωνήσει: μια χαρά όνομα είναι και το Χιονάτη.»

Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ"

Είναι οι συμπτώσεις, ίσως περισσότερο το ένστικτο, αυτός ο χρησμός της «αναγνωστικής παρακμής», που μας οδηγεί σε έργα τα οποία δεν θα τα ανακαλύπταμε, αν στηριζόμασταν αποκλειστικά στην ορθολογική επιμέλεια της θεματικής και υφολογικής αξιολόγησής τους. Έργα σημαντικά θα έμεναν λησμονημένα, αν επαναπαυμένοι στις επιταγές της αναγνωστικής ορθότητας, ακολουθούσαμε τις καθοδηγητικές κατευθύνσεις της εκδοτικής χειραγωγικής πρακτικής, εμπιστευόμενοι τους πανταχού παρόντες, τώρα πια, «εισαγγελείς» της αναγνωστικής νομιμότητας.

Εγκλωβισμένοι σε μια κατευθυνόμενη εκδοτική παραγωγή, συμμετέχουμε,αυτοβούλως, σε μια αναγνωστική κοινότητα, που θεωρεί ότι κατέχει την αυθεντικότητα μιας λογοκρατούμενης αισθητικής παρέμβασης. Οριοθετημένοι από μια συμμορφωτική εμπορική εκδοτική παραγωγή, που βολεύει την αισθητική μας μακαριότητα, πειθαρχούμε στην ανάγκη να αισθανόμαστε επαρκή και αναγνωρίσιμα μέλη μιας, ανελεύθερης στην ουσία, κοινότητας που ορίζει τη γνώση ως αισθητική αρετή. Ιδιότητα που μας ξεχωρίζει ως προνομιούχους εκτιμητές της κειμενικής καταγραφής, ταΐζοντας τη βιομηχανία του πολιτισμικού προϊόντος, πεισμένοι ότι η ανάγνωση είναι κορυφαία κατάκτηση της ανθρώπινης κατάστασης. Μονοδιάστατοι στο διανοητικό πεδίο των κειμενικών αφηγήσεων, ευνούχοι της πνευματικής μας αυτάρκειας και αυταρέσκειας, βυζαίνουμε το χάος των ευπρεπών γλωσσικών αφηγήσεων, αφήνοντας έξω από το νοητικό μας σύμπαν, έργα που η γοητεία τους δεν βαδίζει πάνω στις γραμμές συνεκτικής ομοιομορφίας, αλλά αποδεσμεύουν αίθριους παλμούς αφηγηματικών απολαύσεων. Έργα που όταν συναντήσουμε τη μεθυσμένη ειλικρίνειά τους, με την πνευματική εμπειρία που μας προσφέρουν, μας οδηγούν σε αναστοχασμό για την ενάργεια του αφηγηματικού λόγου. Η κατανόηση παύει να είναι η αντίδρασή μας στο κειμενικό περιβάλλον, στόχος της αναγνωστικής πράξης γίνεται ο σκασμός της κανοναρχημένης αναγνωστικής εμπειρίας, και προτεραιότητα γίνεται η ανάδειξη της αδίστακτης ομορφιάς των εσωτερικών εντάσεων της φαντασίας και της ιαματικής γλωσσικής παραφοράς.


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Φρέαρ"
http://frear.gr/?p=22095

ΤΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Πρώτη μαρτυρία

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο προπονητής Κλωντ Βεραμάν, απογοητευμένος από την εμφάνιση της ομάδας του και το ευρύ εις βάρος της αποτέλεσμα, τελειώνοντας την ολιγόλεπτη ομιλία του για την τακτική τού δευτέρου ημιχρόνου, βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια των ποδοσφαιριστών του, για να τους πείσει ότι γίνονται ακόμη θαύματα, η κατάσταση μπορεί ν’ανατραπεί, επιστράτευσε το έσχατο επιχείρημά του. Άρχισε να ίπταται είκοσι πόντους πάνω από το έδαφος, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ποδοσφαιριστών του.

Δεύτερη μαρτυρία

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο προπονητής Κλωντ Βεραμάν, απογοητευμένος από την εμφάνιση της ομάδας του και το ευρύ εις βάρος της αποτέλεσμα, τελειώνοντας την ολιγόλεπτη ομιλία του για την τακτική τού δευτέρου ημιχρόνου, βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια των ποδοσφαιριστών του, για να τους πείσει ότι γίνονται ακόμη θαύματα, η κατάσταση μπορεί ν’ανατραπεί, επιστράτευσε το έσχατο επιχείρημά του. Άρχισε να περπατά επί των υδάτων, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ποδοσφαιριστών του.

Τρίτη μαρτυρία

Στο ημίχρονο του αγώνα, ο προπονητής Κλωντ Βεραμάν, απογοητευμένος από την εμφάνιση της ομάδας του και το ευρύ εις βάρος της αποτέλεσμα, τελειώνοντας την ολιγόλεπτη ομιλία του για την τακτική τού δευτέρου ημιχρόνου, βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια των ποδοσφαιριστών του, για να τους πείσει ότι γίνονται ακόμη θαύματα, η κατάσταση μπορεί ν’ανατραπεί, κατέφυγε στην έσχατη λύση. Η εφευρετικότητά του είχε επανέλθει. Εγκαταλείποντας τις μεταεδεμικές ανθρώπινες συμβάσεις, με το αφανέρωτο γρατζούνισμα της έμπνευσης στην καρωτίδα του μυαλού του, χτύπησε στην πλάτη, με το νούμερο 14, τον Jesus, και του είπε αποφασιστικά:

- Μπαίνεις στη θέση του Εν Κανά. Από σένα εξαρτώνται όλα. Αν δεν κάνεις εσύ το θαύμα σου, τότε ποιος θα το κάνει;

Μπες κι απόδειξε ποιος είσαι, ήταν η καταληκτική του πρόταση.

Ο πίνακας "Untitled" είναι του Nathan Oliveira

Ο ΝΕΣΤΟΣ

Ο Νέστος γεννήθηκε στο Ζεν Πρεμιέ από Έλληνα πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Επέστρεψε στην Ελλάδα επτά χρονών, κι εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην οδό Κορδικτώνος 12, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του. Έμαθε να οδηγεί μοτοσυκλέτα, παραδόξως, στο Μοναστηράκι. Έκανε τον έξυπνο απαγγέλοντας θεατρικούς μονολόγους, που είχε αποστηθίσει κρυφά από τον κατήγορο πατέρα του. Είχε το χάρισμα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, υψιβρεμέτης εκρηκτικός. Πιστοποιούσε με ακράδαντα επιχειρήματα ότι έπασχε από ευκοιλιότητα. Δαπανούσε ασυλλόγιστα, με γενναιοδωρία τα χρήματα που έβρισκε σε ελεύθερα, προσβάσιμα μόνο σ’αυτόν ΑΤΜ. Έπλεκε μύθους από μαλλί Μολοκότου, διπλοπατούσε  όταν επέστρεφε οινοβαρής από τόπο χλοερό. Ερασιτέχνης φύλακας ανοιχτών πυλών, αυτόκλητος σχολιαστής χαροποιών κειμένων, τον ένοιαζε, γι’αυτό ήταν αρκούντως προσεχτικός, περισσότερο η αριστερή φτέρνα του από τη δεξιά. Πράος και συγκαταβατικός, δεν θύμωνε ακόμη κι αν έβρισκε το πάτωμα του σπιτιού του τσαλακωμένο. Άγνωστο παραμένει αν υποτάχθηκε -ερωτικά;- στη μελτεμώδη κόρη, που τον επισκεπτόταν ως ποθοριπίδιο ερωτικών εκκρεμοτήτων. Επιφανής Χριστιανός, προβάριζε, με την αναποφασιστικότητα του ζωντανού, κουστούμια για τον Παράδεισο, πιστεύοντας ότι είναι ανάρμοστο να εμφανιστούμε ενώπιον Του με τα σκουλικιασμένα και τριμμένα κουστούμια της ταφής μας. Εγκωμίαζε τον Χρυσόκωλο για τον χρυσό του κώλο, μαρτύρησε, δίχως να το καλοσκεφτεί, πού κρυβόταν ο Αλταφίνι, πριν στείλει την μπάλα στα δίχτυα του βουβαμένου, ακύμαντου τερματοφύλακα. Ελασσωνικός μέχρι υστερίας, απόφευγε τη μελιτοφαγία σεπτών διδαχών. Ενδοκρινολογούσε πριν πάρει μια συναισθηματική απόφαση. Κατείχε, ισχυριζόταν, πιστοποίηση αυθεντικότητας της ύπαρξής του, διατυμπάνιζε δια τυμπάνων τις απορρυπαντικές του αποφάσεις. Δακρυρροούσε μπροστά στην ευκαρδία των άλλων. Η εικόνα του πάγωνε όταν δεν είχε καλό σήμα. Ένθερμος υποστηριχτής της πρηνούς θέσης των ακροατών του, μετέδιδε τους επιστήθιους ψυχικούς βηματισμούς του με εκπορθητικές φωνητικές μαρμαρυγές. Διέθετε τον ακριβή αριθμό αιμοπεταλίων που χρειαζόταν κάθε μέρα. Φανατικός θαυμαστής του συγκροτήματος « Τα τέσσερα μπετά», αντλούσε κοσμοφόρες πνοές από το  εαρινό φρέαρ της μουσικής τους. Παιδαριώδης, αλλά παράλληλα διπλογάτα, οπωροπαντοπωλούσε όταν χρειαζόταν να πρωτοτυπήσει με την ευρεσιτεχνία του. Πίστευε πως  η αθανασία, η ανακαινισμένη ψυχή του ανθρώπου, όπως την ονόμαζε, σιγανοπαπαδίζε μπροστά στις δυσκολίες  απόδειξής της. Ακρομελετούσε τα μάτια ερωτουλούδων γυναικών, και χανόταν όταν δεν υπήρχαν άλλα λόγια να περιγράψουν το λεκτικό του ολόγραμμα.

Στην τελευταία ένσαρκη παρουσία του, χνώτισε τον εντολοδόχο άγγελό του με μαύρο ρούμι.


Διορθωμένο ξανά Σάββατο απόγευμα.


Ο πίνακας "Boy" είναι του Zhang Xiaogang

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

-Έλα, πέσε, τι  περιμένεις; μου φωνάζει η Ζυράννα.

Φορούσε ωραία φούστα κλος, ως τη μέση της γάμπας, και τα φύλλα της πήγαιναν από δω κι από κει, σχεδόν φτερούγιζαν, αν και στεκόταν ακίνητη.

Άπλωσα τα χέρια κι αφέθηκα στο αραιωμένο ασημί του ονείρου. Βρέθηκα όμως στο έδαφος, ευτυχώς ελαφρά χτυπημένος· το χώμα ήταν φρέσκο. 

-Ούτε ένα όνειρο δεν μπορείς να σκηνοθετήσεις, την άκουσα να λέει, τη στιγμή που έσκυβε από πάνω μου, μ’ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη.

*«Φορούσε ωραία φούστα κλος, ως τη μέση γης γάμπας, και τα φύλλα της πήγαιναν από δω κι από κει, σχεδόν φτερούγιζαν»
Η περιγραφή αυτή είναι αντιγραφή  από την εγγραφή «Σάββατο 12 Απριλίου 1997(Αθήνα)», στο βιβλίο της Ζυράννα Ζατέλη «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ονείρων». Βέβαια η συγγραφέας αναφέρεται στη μάνα της, κι εγώ χρησιμοποιώ εδώ τα λόγια της, αλλάζοντας  την νοηματοδότησή τους, προσθέτοντας τη δική μου αφηγηματική εικόνα: “αν και στεκόταν ακίνητη».

Το έργο "The dream" είναι του Jean Arp

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΑΘΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

1) Υπάρχουν τρεις εναλλακτικές επιλογές όταν δεν πετύχει το περπάτημά μας:

α) Το επαναλαμβάνουμε
β) Τον αντικαθιστούμε με άλλο
γ) Το ξεχνούμε

2) Ένα πετυχημένο περπάτημα είναι καλύτερο από ένα αποτυχημένο περπάτημα. 
Η απόφανση είναι οριστική, μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

3) Ένα αποτυχημένο περπάτημα δεν μπορεί να μετατραπεί σε πετυχημένο. Το τέλος του είναι οριστικό και αμετάκλητο.

4) Η αποτυχία ενός περπατήματος κρίνεται από την επιτυχία ενός, πιθανώς, πετυχημένου, που προηγήθηκε ή θα ακολουθήσει.

5) Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την επιτυχία ή την αποτυχία του περπατήματος.

6) Ένα πετυχημένο περπάτημα δεν αναιρεί ένα αποτυχημένο που έχει κριθεί τελεσίδικα ως αρνητικό από τον δημιουργό του.

7) Το μέλλον ενός αποτυχημένου περπατήματος κρίνεται από την προσμονή ενός πετυχημένου.

8) Η επιτυχία του περπατήματος εμπεριέχει, εν δυνάμει, τη μελλοντική αποτυχία του κι αντιστρόφως.

9) Ο περιπατητής δεν ξεκινάει το περπάτημά του αν σκέφτεται την αποτυχία.

10) Ο πετυχημένος περιπατητής είναι το πρότυπο των αποτυχημένων περιπατητών.

11) Ένας περιπατητής δεν παραιτείται από την προσπάθειά του όταν αποτύχει. Παλεύει να πετύχει τον στόχο του.

12) Η έπαρση του πετυχημένου περιπατητή είναι ο ναύλος για τη μελλοντική αποτυχία του.

13) Η αυτογνωσία τού αποτυχημένου περιπατητή είναι όρος για την μελλοντική επιτυχία του.

14) Ένας πετυχημένος περιπατητής δεν πρέπει να επαναπαύεται στην επιτυχία του. Η αποτυχία είναι ευρηματική .

15) Ο πετυχημένος περιπατητής μπορεί να κάνει δηλώσεις, εξηγώντας την επιτυχία του. Ο αποτυχημένος επιβάλλεται, για να ερμηνεύσει την αποτυχία του.

16) Η αποτυχία του περιπατητή δεν είναι το τέλος των περιπάτων του.

17) Ο αποτυχημένος περιπατητής πρέπει να διατηρεί την αισιοδοξία του, όπως ο Μάξιμος Ευδαίμων.

18) Ο πετυχημένος περιπατητής είναι ένας πραγματιστής. Ο αποτυχημένος είναι ένας ονειροπόλος

19) Αξιολόγηση ενός πετυχημένου κι ενός αποτυχημένου περιπάτου δεν υπάρχει. Αυτό δεν αναιρεί την αναγκαιότητά της.

20) Ο περιπατητής είναι η η μετακινούμενη μελαγχολία του καθιστικού ανθρώπου.


Διορθωμένο Σάββατο πρωί

Η φωτογραφία "A Line made by walking"  είναι του Richard Long