"ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ" ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ Β'

"Μάταια θα προσπαθήσεις να θυμηθείς το μέταλλο της φωνής της, που χρόνια τώρα έπαψε να σε επισκέπτεται στα όνειρα· θα ξανάχεις την αίσθηση ότι μαντεύεις τις λέξεις που θα είχε σκεφτεί, ότι εξακολουθεί να σου λέει στα ενδότερα της συνείδησής σου τα πράγματα που θα ήθελε να ξέρεις και που δε βρήκε το χρόνο να σου πει, τις συμβουλές που τόσο θα σου είχαν χρησιμεύσει, θα σε είχαν βοηθήσει ίσως να αποφύγεις κάποια λάθη.

Ή ίσως σε ακολούθησε προστατεύοντας σε και καθοδηγώντας σε χωρίς εσύ να το καταλαβαίνεις, παρούσα και αόρατη στη ζωή σου, όπως οι ψυχές στις οποίες η θεία σου άναβε καντήλια σε φλιτζάνια λαδιού πάνω στους μπουφέδες και στα κομοδίνα, και που έδιναν ένα τρεμούλιασμα φασματικών παρουσιών στις σκιές. Ίσως επέστρεψε σε όνειρα τα οποία εσύ δε θυμόσουν όταν ξυπνούσες και σου είπε πράγματα που σε έσωσαν από πολύ δύσκολες καταστάσεις, όπου χάθηκαν πολλοί από τη γενιά σου, γείτονες και σύντροφοι της νιότης που κατέληξαν ζωντανοί νεκροί και έμειναν παγωμένοι με μια βελόνα στο χέρι και μάτια ανοιχτά, γερασμένοι και εξοντωμένοι από το θάνατο τα χρόνια που θα έπρεπε να είναι τα καλύτερα της νιότης. Θα μπορούσες να έχεις τη μοίρα της πρώτης σου ξαδέρφης, που επίσης σε επισκέφτηκε αφού πέθανε σε κάποια όνειρα, που μοιράστηκε μαζί σου τα παιδικά καλοκαίρια στο χωριό και ήταν σχεδόν ίδια με σένα όταν πέθανε η μητέρα σου, οι δυο σας αγκαλιασμένες στην κηδεία της, εκείνη όμως ήταν πάντα πιο ατίθαση, πιο ριψοκίνδυνη σε όλα, στα παιχνίδια με τα αγόρια και στις ερωτικές απόπειρες με τους πρώτους φίλους, στην έκσταση της ταχύτητας μ’ ένα μηχανάκι και στη ζάλη ενός τσιγάρου χασισιού, και αργότερα σε πράγματα πιο παράτολμα και ριψοκίνδυνα, όπου κι εσύ επίσης θα μπορούσες να έχεις πέσει, κι ας σου προκαλούσαν τόσο πανικό, όταν καταλάβαινες τη χωρίς εμφανή λόγο ανησυχία σου και τη λάμψη της αγωνίας που από πάντα υπήρχε στα μάτια σου."

Σ.104

Μετάφραση:  Δημήτρης Δημουλάς