Κυριακή, Μαΐου 31, 2009

ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ




Haydn ή Moto GP;

10 σχόλια:

Lapsus digiti είπε...

Επειδή ακούμε τον υπέροχο Jim Hall στο Concierto de Aranjuez, θέτουμε κι εμείς ένα ψευδοδίλημμα:

Joaquin Rodrigo ή Poderosa II του Alberto Granado;

Και με τα δύο φτάνεις ακονιτί οπουδήποτε...

Καλό Βράδυ!

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Αγαπητή Lapsus digiti
Επειδή το δίλημμα που έθεσα δεν ήταν ψευδό, τελικά κοιμήθηκα. Ξενύχτης γαρ.
Τώρα που γράφετε για την Poderosa II, μου θυμίζετε την πτώση του Pedrosa. Χάνει, πιθανώς, τον επόμενο αγώνα.
Κλείνω τη μέρα μου με συνεχή ακρόαση του Haydn.
Καλή σας νύχτα!

librarian είπε...

Μα γιατί να μπαίνουμε σε τέτοια διλήμματα;

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Μα γιατί, ο Haydn και το Moto GP, μεταδίδονταν για ένα χρονικό διάστημα την ίδια ώρα.
Σας εύχομαι μια όμορφη νύχτα!

Ανώνυμος είπε...

Haydn με ακουστικά στον προαστιακό. Η απόλυτη σάτιρα των όσων συμβαίνουν γύρω.

ρ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...


Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό ως προς την ακοή. Το βλέμμα;

Ανώνυμος είπε...

το βλέμμα; περιφέρεται από εδω και από εκεί, προσπαθώντας να σκεφτεί όχι ιστορίες για τις ζωές των άλλων επιβατών (πολύ συνηθισμένο!) αλλά να μαντέψει τις επόμενες κινήσεις και κυρίως τις σκέψεις τους. πράγματα που όλοι κάνουμε δηλαδή μέσα σε ένα τρένο!


ρ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...


Από μια παλιά μου ανάρτηση:
Ορατό και κινητό, το σώμα μου συμπεριλαμβάνεται στον αριθμό των πραγμάτων, είναι ένα απ’αυτά, εμπεριέχεται στο υφάδι του κόσμου και η συνοχή του δεν είναι παρά η συνοχή ενός πράγματος. Επειδή όμως κινείται και βλέπει, τοποθετεί τα πράγματα σε κύκλο γύρω του. Τα πράγματα αποτελούν ένα παράρτημα ή μια προέκταση του ευατού του, είναι κολλημένα στη σάρκα του, μετέχουν του πλήρους ορισμού του. Όσο για τον κόσμο, αυτός είναι φτιαγμένος από την ίδια τη στόφα του σώματος. Αυτές οι ανατροπές, αυτές οι αντινομίες, συνιστούν διαφορετικούς τρόπους για να πούμε ότι η όραση εμπεριέχεται ή επισυμβαίνει στο μέσον των πραγμάτων, εκεί όπου ένα ορατό αρχίζει να βλέπει και να γίνεται ορατό δι’εαυτό και μέσω της όρασης όλων των πραγμάτων. Εκεί όπου, όπως το νερό το εγκλωβισμένο μες στο κρύσταλλο, εμμένει η αδιαιρετότητα του αισθανόμενου και του αισθητού.
Από το βιβλίο του Μωρίς Μερλώ - Ποντύ "Το μάτι και το πνεύμα"

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ερωτικά αντιλαμβάνεται τη σχέση πραγμάτων και εαυτού, τη συνοχή σώματος και πραγμάτων και για αυτόν το λόγο μου αρέσει πολύ αυτό το απόσπασμα.

ρ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...


Έχετε δίκιο. Η φαινομενολογική θεώρηση του Ποντύ μιλά για τη δύναμη της σαρκικής επιθυμίας ευελπιστώντας να αναδείξει τη σπουδαιότητα όσων βιώνουμε με το σώμα μας και σκοπεύουμε με το βλέμμα μας.