Πέμπτη, Μαΐου 07, 2009

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΠΙ

Αναρωτιέμαι αν τα blogs, είναι μια διέξοδος για τη δημιουργία, εννοώ μια πόρτα εξόδου στη μοναχικότητα του δημιουργού ή ένα ακόμη καταναλωτικό προιόν με το ελκυστικό περιτύλιγμα της ελεύθερης δημόσιας κατάθεσης της εκφραστικής αναγκαιότητας.
Με λίγα λόγια, η γραφή στα blogs, είναι μια εσωτερική παρόρμηση απαραίτητη για την ισορροπία ή την τρέλλα του δημιουργού, ή το μέσον δημιουργεί ανάγκες, οι οποίες, ίσως, δεν θα είχαν γεννηθεί στο μυαλό μας ούτε σαν έκφραση αλλά ούτε ως υπαρξιακές προτεραιότητες;
Ακόμα πιο απλά: Αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα , αυτά που γράφονται κάθε μέρα που θα είχαν πάει; Στο καλάθι των αχρήστων ή δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ;

8 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Θα τα λέγαμε με τους φίλους μας πίνοντας τετράωρους καφέδες και καπνίζοντας ένα πακέτο, όπως κάναμε πριν τον καιρό των ιστολογίων. Απλά θα είχαμε περιοριστεί στον κύκλο των γνωστών μας. Ενώ τώρα «γνωρίσαμε» και πέντε ανθρώπους από άλλες πόλεις. Μάθαμε ότι οι ανησυχίες και οι αγωνίες μας μπορεί να είναι κοινές και διαπιστώσαμε πως δεν έχουμε φάει μόνο εμείς την πετριά με την ποίηση και τα συναφή.
Από την άλλη απομυθοποιήσαμε και όσους μυθοποιούσαμε επειδή είχαν γράψει μερικούς καλούς στίχους.
Προσωπικά δε μετανιώνω που ασχολήθηκα. Αντίθετα, λυπάμαι για όσα δεν θα προλάβω, από αυτά που μας χαρίζει καθημερινά η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας.
Ωραία σκέφτεστε πάνω στο παπί! :)

Καλησπέρα!

I.I είπε...

Έχεις δει πολλούς δημιουργούς στα Blogs; Στα δάκτυλα μετριούνται όσοι μπορούν να διεκδικήσουν αυτό τον τίτλο. Οι περισσότεροι ασκούν την τέχνη της ομφαλοσκόπησης...

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

@Αγαπητή Μαριάννα
Έχω την εντύπωση, για πολλούς από μας, αν στην παρέα τους έλεγαν αυτά που γράφουν, θα έπεφτε σφαλιάρα. Ας του ρθει, που λέγαμε μικροί.
Από την άλλη υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι και έργα που αν δεν υπήρχαν τα μπλογκ, δεν θα γνωρίζαμε τη ύπαρξή τους.
Πάντως παρ'όλα αυτά το ερώτημα παραμένει.
Σε καληνυχτώ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

@ΙΙ
Αγαπητέ τα κριτήρια της δημιουργίας δεν έχουν περιορισμούς. Άρα η ερμηνεία ενός έργου αν είναι δημιουργία ή όχι είναι ανευ αντικειμένου.
Βεβαίως υπάρχουν αυτοί που ομφαλοσκοπούν. Για να πούμε κι έναν αφορισμό: Δίχως ομφαλοσκόπηση δεν θα υπήρχε τέχνη.
Τους χαιρετισμούς μου.

roidis είπε...

όλα αυτά που γράφονται, αλλά βεβαίως πολύ λιγότερα, θα έμεναν παλιόχαρτα, σημειώσεις σε συρτάρια, ξεχασμένα. Οι κουβέντες μας θα έφταναν σε μερικά αυτιά του ενός καφενείου, ενός περιορισμένου ακροατηρίου...

Τώρα όμως είναι αλλιώς, κι αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου βολικό.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Αγαπητέ Ροίδη
Συμφωνώ ότι θα γράφαμε λιγότερα και το ακροατήριο θα ήταν ασφαλώς μικρότερο. Αλλά το ερώτημα είναι αν ανακυκλώνουμε ιδέες σ'ένα κοινό πολυπληθέστερο, χωρίς να αλλάζει η ουσία. Εννοώ ότι μήπως το μέσον μας οδηγεί σ'ένα δημόσιο λόγο που ο πυρήνας του δεν είναι η πληθυντική του στόχευση αλλά ένας κόσμος εν αναμονή με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σας εύχομαι καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Ετσι πεθαίνουν οι ασήμαντοι του διαδικτύου
κλείνοντας το κουμπί του ηλεκτρονικού υπολογιστή
ο κόσμος τους καταρρέει
και εξαφανίζεται
στην πραγματική ζωή κανείς δεν ανησυχεί
ούτε νοιάζεται
για την απώλεια του τίποτα

στέλνω χαιρετισμό
M.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

@M.
Σου στέλνω κι εγώ χαιρετισμό.