Σήμερα το πρωί στο περίπτερο ρώτησα αν μαζί με το «Βήμα» υπήρχε και το βιβλίο της προσφοράς. «Ποιο βιβλίο» με ρώτησε η περιπτερού με απορία. Κόμπιασα λίγο αλλά το ξεστόμισα μέσα, σχεδόν, από τα δόντια μου, μ’ένα ελαφρύ χαμόγελο για να χαλαρώσω λίγο την ένταση της στιγμής. «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι» ψιθύρισα. Με κοίταξε με έκπληξη, σαν να μην είχε ακούσει καλά. «Δεν έχω κοιτάξει ακόμα» απάντησε συγκαταβατικά.
Ένοιωσα τόσο άσχημα για την ερώτησή μου. Αναδιπλώθηκα, ευχαριστώ καλημέρα σας, την χαιρέτησα και έφυγα ντροπιασμένος.
2 σχόλια:
εκφυλιστική αναγκαιότητα / καταστροφικές συνέπεις
Αγαπητή ζωηρόχρωμη,
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Όπως λέει και ο Καρούζος "Χεστέα η κατάσταση".
Σας χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου