Αυτή η εσωτερικότητα δεν προηγείται της υλικής διάταξης του σώματος, ούτε πολύ περισσότερο προκύπτει απ’αυτήν. Αν τα μάτια μας ήταν φτιαγμένα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε το βλέμμα μας να μην μπορεί να αγγίξει κανένα μέρος του σώματός μας, ή αν εξαιτίας κάποιου κακόβουλου σχεδίου, τα χέρια μας ήταν ελεύθερα να περιπλανιούνται στα πράγματα, αλλά ανίκανα να αγγίξουν το κορμί μας- ή αν απλώς, όπως ορισμένα ζώα, είχαμε τα μάτια μας τοποθετημένα πλάγια, έτσι ώστε να μην υπάρχει επικάλυψη των οπτικών πεδίων- τότε, αυτό το σώμα το οποίο δεν θα αντανακλούσε τον εαυτό του, το οποίο δεν θα αισθανόταν τον ευατό του, αυτό το σχεδόν αδαμάντινο, το σχεδόν άσαρκο σώμα, δεν θα ήταν ένα σώμα ανθρώπινο και δεν θα είχε ανθρώπινη υπόσταση. Η ανθρώπινη υπόσταση, όμως, δεν παράγεται ως αποτέλεσμα των αρθρώσεών μας ή της τοποθέτησης των ματιών μας,( και ακόμα λιγότερο εξαρτάται από την ύπαρξη καθρεφτών, οι οποίοι, ωστόσο, είναι οι μόνοι που καθιστούν ορατό για μας ολόκληρο το σώμα μας). Αυτές οι ενδεχομενικότητες, καθώς και άλλες παρόμοιες, δίχως τις οποίες δεν θα υπήρχε άνθρωπος, δεν μπορούν, με την απλή άθροισή τους και μόνον, να κάνουν να υπάρξει έστω και ένας μόνον άνθρωπος. Η ζωογόνηση του σώματος δεν οφείλεται στη συναρμογή αυτών των μερών- ούτε άλλωστε στην κάθοδο ενός απ’ αλλού ερχόμενου πνεύματος σ’ένα αυτόματον, πράγμα το οποίο θα εξακολουθούσε να σημαίνει ότι το ίδιο το σώμα στερείται εσωτερικότητας και «εγώ». Ένα ανθρώπινο σώμα βρίσκεται εδώ μόνον όταν, ανάμεσα σ’ εκείνον που βλέπει και το ορατό, ανάμεσα σ’ εκείνον που αγγίζει κι εκείνο που αγγίζεται, ανάμεσα στο ένα μάτι και το άλλο, ανάμεσα στο ένα χέρι και το άλλο υπάρχει ένα είδος διασταύρωσης, όταν ανάβει η σπίθα του αισθανόμενου- αισθητού, όταν πιάνει εκείνη η φωτιά η οποία δεν θα σταματήσει να καίει μέχρι τη στιγμή που ένα κάποιο σωματικό ατύχημα θα αποδομήσει αυτό που κανένα τυχαίο συμβάν δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσει....
Από το βιβλίο του Μωρίς Μερλώ-Ποντύ "Το μάτι και το πνεύμα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου