Αρκεί να δω κάτι και αμέσως γνωρίζω και πώς να το πλησιάσω, πώς να το φτάσω, έστω κι αν δεν γνωρίζω πως ακριβώς λειτουργεί ο μηχανισμός του νευρικού συστήματος. Το κινούμενο σώμα μου μετέχει του ορατού κόσμου, αποτελεί ένα μέρος του κόσμου τούτου και ακριβώς εξαιτίας αυτού του γεγονότος μπορώ να το κατευθύνω μέσα στο ορατό. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι και η όραση επίσης εξαρτάται από την κίνηση. Δεν βλέπει κανείς παρά μόνο αυτό το οποίο κοιτάζει. Τι θα ήταν η όραση δίχως την κίνηση των ματιών; Αλλά και αυτή η κίνηση πάλι δεν θα μπέρδευε τα πράγματα, αν ήταν τυφλή ή αν αποτελούσε ένα απλό αντανακλαστικό, αν δεν διέθετε τις δικές της κεραίες και τη δική της οξυδέρκεια, αν η όραση επροηγείτο αυτής της κίνησης; Όλες οι μετακινήσεις μου, αξιωματικά, φιγουράρουν σε μια γωνιά του τοπίου μου, αναφέρονται στο χάρτη του ορατού. Οτιδήποτε βλέπω βρίσκεται μέσα στο πεδίο βολής μου, ή , τουλάχιστον, μέσα στο πεδίο βολής του βλέμματός μου και σημειώνεται στο χάρτη του «δύναμαι». Ο καθένας απ’ αυτούς τους δύο χάρτες είναι πλήρης. Ο ορατός κόσμος, καθώς και ο κόσμος των κινητικών προταγμάτων μου αποτελούν πλήρη μέρη ενός και του αυτού Είναι.
Από το βιβλίο "Το μάτι και το πνεύμα" του Μωρίς Μερλώ - Ποντύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου