Το γεγονός ότι το σώμα μου ταυτόχρονα ορά και οράται συνιστά ένα αίνιγμα. Αυτό το οποίο κοιτάζει όλα τα πράγματα, μπορεί επίσης να κοιτάζει και τον εαυτό του και να αναγνωρίζει σ’αυτό που βλέπει την «άλλη όψη» της ορώσας δύναμής του. Βλέποντας βλέπει τον ίδιο τον ευατό του, αγγίζοντας αγγίζει τον ίδιο τον ευατό του. Είναι ορατό και αισθητό για τον ίδιο τον ευατό του. Είναι ένα εγώ, όχι όμως λόγω διαφάνειας, όπως η σκέψη, η οποία δεν μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε παρά μόνον αφομοιώνοντάς το, συγκροτώντας το και μεταμορφώνοντάς το σε σκέψη. Είναι ένα εγώ το οποίο προκύπτει μέσα από τη σύγχυση, το ναρκισσισμό, το συμφυές εκείνου ο οποίος βλέπει μ’αυτό που βλέπει, εκείνου ο οποίος αγγίζει μ’αυτό που αγγίζει, του αισθανόμενου με το αισθητό- ένα εγώ λοιπόν το οποίο εμπεριέχεται μέσα στα πράγματα, το οποίο έχει μια καλή και μια ανάποδη όψη, ένα παρελθόν και ένα μέλλον.....
Από το βιβλίο "Το μάτι και το πνεύμα" του Μωρίς Μερλώ - Ποντύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου