-Φύγε! Πάψε να με παρακολουθείς! φωνάζω, και του δείχνω τα εφεδρικά δόντια, που φοράω στο στόμα μου τις νύχτες, για ώρα ανάγκης.
Ξέρω ότι τα φοβάται, αλλά συνεχίζει να έρχεται. Δεν είναι η λάμψη τους ούτε το σχήμα τους, κοφτερό και μεγαλειώδες, σαν σπαθί, αλλά οι κραυγές τους, που τον κάνουν να τρέπεται σε άτακτη φυγή, πανικόβλητος.
Ο ύπνος τώρα είναι βαθύς, γλυκός, κι ανέφελος.
Διορθωμένο λίγο αργότερα.
"Le sommeil" 1932
Pablo Picasso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου