Ο Φουν-Τσι πε-ρπα-τά-ει με ά-λμα-τα, σαν να έ-χει ε-λα-τή-ρια στα πό-δια. Το βά-δι-σμά του έ-χει κα-τεύ-θυ-νση πε-ρισ-σό-τε-ρο προς τα πά-νω, πα-ρά προς τα ε-μπρός. Ό-σο πιο ξε- κού-ρα-στος εί-ναι, τό-σο τα ά-λμα-τά του γί-νο-νται ψη- λό- τε- ρα. Α-ρκε-τές φο-ρές ξε-χνιέ-ται στον αέ-ρα,
με α-πο-τέ-λε-σμα να κα- θυ- στε- ρεί να φτά-σει στον προ-ο-ρι-σμό του. Πα-ρό-λο που εί-ναι χο-ντρού-λης, η α- λτι- κό- τη- τά του δεν μει-ώ-νε-ται, αλ-λά η α-φη-ρη-μά-δα του να πα-ρα-μέ-νει στον α-έ-ρα, πα-ρα-τη-ρώ-ντας τον κό-σμο πιο ψη-λά α-πό το ε-πι-τρε-πό-με-νο, του στε-ρεί την συμ-με-το-χή στην ο-μά-δα μπά-σκετ του σχο-λεί-ου του, την έ-γκυ-ρη ά-φι-ξή του στα ερω-τι-κά ρα-ντε-βού, το δι-α-ρκές πή-γαι-νε έ-λα της ζω-ής, και το ε-πα-γγε-λμα-τι-κό του ό-νει-ρο να γί-νει σπη-λαι-ο-λό-γος. Α-ντί-θε-τα, οι γο-νείς του και οι συ-νε-πείς κα-θη-γη-τές του, τον συ-μβου-λεύ-ουν να γί-νει α-ε-ρο-βά-της, α-πό-φα-ση η ο-ποί-α μπο-ρεί να μην έ-χει ε-πα-γγε-λμα-τι-κές προ-ο-πτι-κές, αλ-λά ό-πως και να το κά-νεις, δεν πρέ-πει να α-πο-κλεί-εις το ε-ποι-κο-δο-μη-τι-κόν της πρό-τα-σης, ό-ταν αυ-τή δί-νετ-αι για λό-γους α-φη-γη-μα-τι-κής δι-ε-ξό-δου.
"The Walking Man I" 1960
Alberto Giacometti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου