Διαβάζοντας χθες την ποιητική συλλογή "ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ", μέρα που συνέπεσε με τη δημόσια κατακραυγή, την άκαιρα επαναλαμβανόμενη διαπόμπευση του κ. Χάρη Βλαβιανού, με την επάνοδο ενός θέματος από το μακρινό 2014, με τεκμηριωμένες αποδείξεις ως λογοκλόπου, ήταν τέτοια η αναγνωστική εμπειρία και τα ποικίλματα της συγκίνησης, που αντί να καθηλωθώ στο έδαφος, όπως απαιτούν οι συνθήκες, μετά από μια τέτοια αισθητική απόλαυση, άρχισα να ανυψώνομαι στους ουρανούς, «με κιθάρας, και με τύμπανα, και με κύμβαλα, και με σάλπιγγας», εγώ το ενσαρκωμένο Χερουβίμ, ψάλλοντας ύμνους, βγαλμένους από τους στίχους του ποιητικού έργου, για να ζηλέψουν οι άγγελοι δηλαδή, αναγγέλλοντας ότι κάτι κάνουμε και μεις εδώ κάτω στη γη για να ομορφύνουμε την υποχρεωτική πραγματικότητα στην οποία είμαστε παγιδευμένοι.
Απάγγελνα με φωνή, που παραδόξως είχε αποκτήσει μια γλυκύτητα, λες και ήταν μπακλαβάς με δυο μπάλες παγωτό καϊμάκι.
Κι όποιος κατάλαβε εκεί πάνω.
«ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΣΟΥ»
Δεν θα το έχεις προσέξει
έτσι αγέρωχα που περπατάς
αλλά όταν ανεβαίνεις την Ακαδημίας
ακόμη και το άγαλμά του
σκύβει με τρόπο να κοιτάξει
τι κρύβεται κάτω απ’το μεταξωτό σου φόρεμα.
Και για μια στιγμή
αυτός ο σεβάσμιος γέροντας
με το θλιμμένο βλέμμα
ξυπνά, γίνεται πάλι ώριμος άντρας,
κι αρχίζει ξεδιάντροπα να σε φλερτάρει
Χαλάλι του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου