VICTORIA

Εκεί που είναι όλα τακτοποιημένα στο μυαλό σου, δυστυχώς, ή έτσι νομίζεις, ευτυχώς, έρχεται αυτή η ταινία και τα ανατρέπει όλα. Ταχτοποιημένα κι αταχτοποίητα.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΩΤΗΣΗΣ

Eντός γλωσσικής νομιμότητας κάνω ότι κάνουν οι άλλοι. Εκτός νομιμότητας, ο αντίστοιχος εαυτός μου, που με εκπροσωπεί, άνευ εξουσιοδοτήσεως, κάνει αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι. Δεν ξέρω πότε είναι καλύτερα. Αυτοί που με γνωρίζουν μπορούν να δώσουν  κάποια απάντηση.


Η φωτογραφίας είναι δική μου

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΩΓΚΙ ΜΑΡΤΣ

Μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος

Η ανάγνωση του βιβλίου τελείωσε. Για το βιβλίο δεν θα γράφω γιατί είμαι ο πλέον ακατάλληλος. Θα γράψω, όμως, για ορισμένα σημεία τα οποία δεν κατάλαβα. Όποιος θέλει μπορεί να με βοηθήσει. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Ή όχι;

1) "Με το τσόχινο καπέλο του με γύρο, σαν των ντεντέκτιβ,..." σ.49

Πως είναι ένα καπέλο με γύρο;

2) "Ήταν στέρεος άνθρωπος με σχετικά χαμηλή τάση ρεύματος..." 50

Τι σημαίνει στέρεος άνθρωπος; Με σχετικά χαμηλή τάση ρεύματος δεν ρωτώ, το καταλαβαίνω. Υπάρχει αυτό το «σχετικά» που δίνει το κλειδί της ερμηνείας.

3) "....οι γυναίκες έπλεκαν στο παράθυρο της κουζίνας, στον καθαρό καλοκαιρινό αέρα που είχε μια καφετίλα τοίχου,..."σ.53

Ποιος είχε την καφετίλα-άκου καφετίλα- τοίχου, το παράθυρο της κουζίνας ή ο καλοκαιρινός αέρας;

4) ".. με το πρόσωπό του, ενός βοειοφάγου,...."σ.55

Τι είναι ο βοειοφάγος; Μήπως αυτό που νομίζω;

5) «... μεγαλωμένη από το χέρι της μητέρας της με το πιο αγνό και λευκό φαΐ,....." σ.55

Τι είναι το λευκό φαΐ;

6) «….την τάιζε περισσότερο από ποτέ, και το παιδί είχε στο πρόσωπό του το χρώμα που δίνει το πολύ φαί· ένα πρόσωπο πυρετικό, εύθικτο και βαρβαρικό.» σ.61

Συνεπώς, αν δεν θέλετε τα παιδιά σας να έχουν πρόσωπο πυρετικό, εύθικτο και βαρβαρικό, μην τα ταΐζετε πολύ.

7) «... κι ο άνεμος σαν κύματα γυαλιού παράσερνε αγριόχορτα...» σ.62

Μα τι είναι, Θεέ μου, τα κύματα γυαλιού;

8) «Εγώ καθόμουν μπροστά, στον φτεροπλούμιστο αέρα...» σ. 64

Μα μπορεί ο αέρας να είναι φτεροπλούμιστος;

9) «...στην αιματόφλουδη σαββατιάτικη σκοτεινιά της στάχτης της φερμένης από τον άνεμο....» σ. 67

Τι ‘ναι πάλι τούτο το «αιματόφλουδη σαββατιάκικη σκοτεινιά»;

10) «...Για το γραμμόφωνο, για την Σίγκερ, για το σετ επίπλων από μοχέρ....» σ.76

Αν έχει πέσει στην αντίληψή κάποιου «σετ επίπλων από μοχέρ» ας στείλει καμιά φωτογραφία.

11) «... τα πυκνά μαύρα της μαλλιά να πέφτουν λυτά και κονδυλώδη από έναν κεφαλόδεσμο...» σ.79-80

Αν κάποιος έχει δει σε περιοδικά μόδας, κομμωτήρια, στο δρόμο, σε ταινία, παντού τελοσπάντων, κονδυλώδη μαλλιά, ας βοηθήσει λιγάκι.

12) «.....Ο Ντόναλντ ήταν ο όμορφος• μελαχρινός και σγουρομάλης, γιος της μητέρας του.» σ.88

Μα ποιανού γιος θα ήτανε; Της θείας του;

Εκτός κι αν ο μεταφραστής ήθελε να μας πει ότι έμοιαζε της μητέρας του. Αλλά γιατί δεν μας το λέει. «Φυστός η μάνα του ο Σπυράκος» λέγανε παλιά.

13) «Ναι, μπορούσε να είναι μελαγχολικός σαν τις λάσπες» σ.89

Μα αντικαταθλιπτικά και οι λάσπες; Πού καταντήσαμε;

14) «Ετούτες οι ανοιχτές ψηλοτάκουνες γαλότσες και το γρήγορο κουδούνισμά τους...» σ.90

Δωδεκάποντη γαλότσα;

15) «...ενώ κρυφά μέσα μου έκσταση κι ένα οδυνηρό ανάβλυσμα με πλημμύριζαν.» σ.90

Τι είδος συναισθήματος μπορεί να είναι ένα «οδυνηρό ανάβλυσμα»; Οδύνης;

Πόνου; Τότε τι δουλειά έχει το εδώ το "ανάβλυσμα";

16) «....εμένα με το οξύληκτο κασκέτο μου του πατινάζ....» σ. 93

Το «οξύληκτο» καλό;

17) «.....στα λευκά του ματόκλαδα και τα μάγουλά του φανερωνόταν κάτι φευγαλέο, ένα αντανακλαστικό απορρέον από μια σοφία..» σ.95

Το «απορρέον» ακόμη πιο καλό;

18) «...να ρίχνει το λαμπερά κακόβουλο φως του στις φλύκταινες και στις κύστες του τραχιά μπογιαντισμένου τοίχου...» σ.101

Μ’αυτά που κάνει το «κακόβουλο φως»(! )δεν θα έχουν μόνο οι τοίχοι φλύκταινες και κύστες, αλλά θ’αποκτήσουμε κι εμείς.

19) «....Οι διοικητικοί τροχοί ήδη γυρνούσαν και οι προσπάθειες της ενδεκάτης ώρας ήταν ανώφελες.» σ.104

Χωρίς σχόλιο. Αδυνατώ. "Οι διοικητικοί τροχοί" ακόμη γυρίζουν στο κεφάλι μου.

20) «...ή από ανθρώπινη αποφασιστικότητα που κόχλαζε κι εξεχέετο τυφλά από τα βάθη.» σ.104

Αυτό το «εξεχέετο» με σκότωσε. Προσκυνώ, νεκραναστημένος. Ζόμπι, δηλαδή.

21) “ Μας πήρε καμιά ώρα να φτάσουμε στο ίδρυμα με το σύρμα στα παράθυρα, το αλεξίσκυλο συρματόπλεγμα, το ασφαλτοστρωμένο του προαύλιο..» σ.106

Μπορεί κανείς να βοηθήσει για το «αλεξίσκυλο»;

22) «....με το δασύτριχο στόμα του να χάσκει γελώντας.»σ.117

Δασύτριχο στόμα να χασκογελάει. Να φαίνονται, δηλαδή, δασείς τρίχες στα ούλα, τη γλώσσα, τον ουρανίσκο, άντε και στα χείλη. Ανακατεύομαι μόνο που το σκέφτομαι. Που να το ‘βλεπα κιόλας.

23) «....με αόρατα αμάξια να ρεγχάζουν και να βομβούν προς το πάρκο..» σ.137

Ρεγχάζουν τ’ αμάξια;

24) «..και ηφαιστειακό πιπερόλιθο είναι πιο κοινό από το κρυστάλλινο..» σ.138

Υπάρχει «ηφαιστειακός πιπερόλιθος»;

25) «...ή καυτά προϊόντα, από γούνες έως σχολικές προμήθειες..» σ.144

Να προσέχουμε μην καούμε όταν πιάσουμε στα χέρια μας αυτά τα προϊόντα. Μακριά οι σχολικές προμήθειες-άκου σχολικές προμήθειες- από τα παιδιά. Μην έχουμε κανένα ατύχημα.

26) “…στην ειδικά κατασκευασμένη καρέκλα του με τα κακαριστά καρούλια». Σ.125

Διαβάζεται κακαριστά.

27) «...που για κάθε χωριστό άτομο αρχίζουν με την Εδέμ, και να περνούν μέσα από πέδες, οδύνες...». σ.151

Παίδες, προσοχή στο πέδες.

28) «...των αμνών και της μελωδικής γακτοπότριας αθωότητας,...».σ.152

Πολύ γάλα πίνει η αθωότητα. Καιρός να ενηλικιωθεί.

29) «...να παροτρύνει, να προπονεί, να χρεμετίζει να δείχνει...». σ.155

Να χρεμετίζει με την καλή έννοια.

30) «...όπως καθόμουν εκεί, μες στην κυανή ζέστα,....» σ. 158

Η ζέστη αποκτά χρώμα, μάλιστα κυανό. Βέβαια επειδή υπήρχε ήλιος. Αν χιόνιζε το κρύο θα αποκτούσε χρώμα λευκό.

31) “Άνοιξε το τσαντάκι της το καμωμένο, θαρρείς, από θαμπές μεγάλες κεραίες και, με βραχείες κινήσεις...». σ173

Η νέα, λοιπόν, τάση της μόδας. Τσαντάκι από κεραίες, μεγάλες και θαμπές. Τώρα τι κεραίες είναι αυτές,δεν γνωρίζω. Ζητώ τη βοηθειά σας. Εμένα το μυαλό μου πήγε στις «κεραίες τις εποχής μας». Μπρρρρρρρρρ, κρύεεεεε.

32) «Μερικές φορές την ημέρα ο ίδιος ο ‘Αινχορν κυλούσε ως το προσκεφάλι του πατέρα του για να ζητήσει συμβουλές και να πάρει πληροφορίες, τώρα που όλα ήταν στο χέρια του• σοβαρός και συνοφρυωμένος καθώς άρχιζε να νοιώθει την αταξία όσων έπρεπε να διευθύνει-και το κοινωνικό κουβεντολόι έγινε επικίνδυνες νύξεις της ερήμου.» σ.173

Λάθος το κόπι-πέϊστ. Διαφορετικά, πώς δικαιολογείται το «έγινε επικίνδυνες νύξεις της ερήμου» στο κείμενο.

33) «...-οι άνθρωποι παραμέριζαν μπροστά στις ευμάλακτες ρυτίδες του και τα μικρά του μάτια....»σ.182

Βρε μπας και δεν χρησιμοποιώ κατάλληλη αντιγηραντική κρέμα; Και δεν είναι καμιά της πλάκας . Δεν θέλω να κάνω διαφήμηση, αλλά στο κατάστημα καλλυντικών μου είπανε- δηλαδή η Ιωάννα, έτσι έγραφε το ταμπελάκι στο στήθος της, ότι προκαλεί άμεσο ξύπνημα της επιδερμίδας χάρη στο συνδυασμό συστατικών που της προσφέρουν αναζωογόνηση, τόνωση και ενέργεια, επιτρέποντας στην επιδερμίδα να αντιστέκεται καλύτερα στην κούραση και το στρες. Με την εφαρμογή, τα σημάδια της κούρασης σβήνουν και θα ξαναβρώ την όμορφη όψη μου. Έτσι σε πλήρη φόρμα, τέλεια ενυδατωμένη και αναζωογονημένη, η επιδερμίδα μου θα δείχνει φρέσκια, γεμάτη δύναμη και ζωντάνια. Διαθέτει, αυτό το ρήμα χρησιμοποίησε η ευειδής πωλήτρια, φόρμουλα μη λιπαρή ,δεν κολλάει και είναι φαγεσωρογόνα. Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα καλά, αλλά δεν ρώτησα τι σημαίνει, για να μη φανώ άσχετος, ως προς τις τελευταίες κατακτήσεις των προΙόντων περιποίησης. Φυσικά, συμπλήρωσε, η εύστομος κόρη, ότι έχει- εδώ απλοποίησε το λεξιλόγιό της- φόρμουλα δοκιμασμένη υπό δερματολογικό έλεγχο.

34) «...ανάμεσα στα κουκουρίσματα και τα οσφρητικά άλατα των γυναικών με τα φανταχτερά τους ρούχα..»σ. 183

Καλά τα κουκουρίσματα το κατάλαβα, άργησα βέβαια αλλά το κατάλαβα, δηλαδή το βρήκα, τέλος πάντων, αλλά τα «οσφρητικά άλατα» τι είναι;

35) «...και επίσης, άνεργο σύζυγό της, σχετικά με τα συνήθειά του» σ.198

Πέστε μου ότι είναι τυπογραφικό λάθος.

36) “ …να της δοθεί η ευκαιρία να στολίσει το παρελθόν με φανταστικά λουλούδια, άνθη μιας κρυφής ανησυχίας.» σ.183

Το «άνθη μιας κρυφής ανησυχίας» είναι  μπόνους για την υπομονή σας.

36) « ...με το άνθος στο πέτο, μυρίζοντας λονσιόν ρείκι, τσιμπώντας πληροφορίες...» σ.229

Λονσιόν ρείκι! Πουφφφφφφ!

37) «...Έπαιρνα κι ένα βιβλίο μαζί μου, αλλά ήταν πολλή η καφετίλα στις σελίδες από τον ήλιο.» σ.236

Βιβλιόφιλοι, μη διαβάζετε κάτω από τον ήλιο το καλοκαιράκι στις διακοπές σας, Μόνο κάτω από ομπρέλλα. Βέβαια δεν θα αποκτήσει «καφετίλα» το κορμί σας, αλλά θα συνεχίσετε το φιλαναγνωστικό σας πάθος. Δεν μπορούμε να τα ‘χουμε όλα σ’αυτή τη ζωή.

38) «...κι από τα δικά σου συνήθεια...» σ.236

Ααααα, πάλι μπροστά μου, άρα δεν είναι τυπογραφικό λάθος.

39) «Το πρόσωπό του ήταν παχύ....με μάτια μαύρα σαν τη σάρκα των κινεζικών καρπών λίτσι και με γκρίζες πισινότριχες για μαλλί, κοντοκουρεμένες...» σ.242

Εντάξει, πισινότριχες, πάω πάσο.

40) «Τώρα σηκώθηκε, όπως κι εγώ, λιγάκι αργότερα» σ.245

Κουίζ: Ποιος σηκώθηκε τώρα, ποιος αργότερα. Μήπως κι δυο τώρα, ή μήπως και οι δυο αργότερα. Αλλά το «τώρα» και το «αργότερα» τι ρόλο παίζουν; Εντάξει, κάποιον ρόλο παίζουν για να ‘ναι στην πρόταση.

41) «Όταν έκανα επίσκεψη και τον έβλεπα μες στο θυσανοσωρείτη της μάλλινης φανέλας του...» σ.198

Τι μαθαίνεις όταν διαβάζεις λογοτεχνία! Κι όμως η λέξη μαρτυρείται από το 1896 στο Λεξικόν Ελληνογαλλικόν του Άγγ. Σ. Βλάχου. Τι να την κάνεις μετά την μετεωρολογία;

42) «Κατηφόρισα στο στενό τσιμεντένιο δρομάκι, κάτω από κοιμισμένα παράθυρα, με τον Άιχορν...» σ.213

Εδώ το μόνο που μπορώ να πω είναι: “Καληνύχτα παράθυρα!»

43) «Η ιδιορρυθμία της ήταν στο βάψιμο του προσώπου της, το πασπαλισμένο με σκόνη εντόμου και μαύρο του φούμου, και με κόκκινο σαν φτερού νυχτοπεταλούδας στα μάγουλά της.» σ. 214

Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά! Άκου «πασπαλισμένο με σκόνη εντόμου». Χριστός φυλάξοι!

υγ. Αμφιβάλλω αν οι νυχτοπεταλούδες έχουν κόκκινα φτερά. Εδώ ζητάω τη βοήθεια του κοινού.

44) «...δανέζικης σταθερότητας, ιταλιάνικης και σπανιόλικης έμπνευσης, και κωλυόμενης από τον κατάρρου μαθηματικής ευφυΐας...» σ.219

Το «κατάρρου» σαν Ρουμάνικο όνομα μου μοιάζει

Εγώ: -Κρυάδες

45) «...και υπήρχαν τοίχοι από κουτιά, και σκαμνιά για τις δοκιμές, σε κύκλο κάτω από την κηρήθρα του πεζοδρομίου» σ.221

Τι είναι η «κηρήθρα του πεζοδρομίου»; Αδυνατώ να το καταλάβω.

46)«Ήταν βρόμικος, συνοφρυωμένος, με αίμα στα μάτια, και με γρατσουνιές στα ξανθά του γένια.» σ.222

«αίμα στα μάτια», καλά, σήμερα είναι Παρασκευή ας, είμαστε λιγάκι επιεικείς, όμως, πείτε μου, σας παρακαλώ, πείτε μου, πώς μπορείτε να διακρίνετε γρατσουνιές σε γένια, έστω κι αν είναι ξανθά;

47) «Πήγα λίγο από το καρπούζι μου τουρσί» σ.228

; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ;

48) «Για τους νέους φίλους που δεν ήξεραν τα μοσχαρίσια της νεφρά, προετοίμαζε τα πάντα στο σπίτι....» σ. 228

Να που το μάθαμε εμείς. Η κυρία Ρένλινγκ είχε μοσχαρίσια νεφρά. Ή δεν κατάλαβα καλά;

49) « ...με τα ανοιχτόχρωμα μάτια της και τις χλωμές αλεπουδίσιες κηλίδες των φακίδων της μες την πούδρα της...» σ.229

«χλωμές αλεπουδίσιες κηλίδες των φακίδων της». Ποιητικός υπερρεαλισμός.

49) «...με το νερό λαμπρό και σκοτεινιασμένο...» σ.245

Καλό;

50) «...με το κορμί της μες στο μακρύ ριχτό της φόρεμα σαν ανθρώπινο μπουρέκι.» σ. 247

Τι μου θύμισε το μπουρέκι. Την παιδική μου ηλικία.

51)«..με τα πόδια που, καίτοι ήταν κολοσσιαία, βάδιζαν με προσοχή, με τους γοφούς προς τα μπρος...» σ. 255

Πως θα βάδιζαν οι γοφοί. Προς τα πίσω; Βαδίζει κανείς μπροστά και προς τα πίσω οι γοφοί του;

52) «..παρά τα χαρίσματά της, το ψηλό της στήθος, την καμπύλη των γοφών της...» σ. 256

Μπορείς να το πεις το στήθος και ψηλό.

53) «...Και, ακόμα και κυριολεχτικά, η κυρία Ρένλινγκ είχε πολλή δύναμη, που, καθώς η ίδια δεν έκανε καμία ορατή δουλειά, έπρεπε να προέρχεται, ετούτη η μυϊκή της ευρωστία, από τον κρυφό της πόθο» σ. 260

Εντάξει είπαμε, αλλά μην τα ισοπεδώσουμε όλα! Κάνουμε «ορατή δουλειά» , μην εκτεθούμε.

54) « ....να λιάζομαι και να ΄χω τη βολή μου, απαλλαγμένος από τη μελαγχολία και τους σπίλους.» σ.263

Μιλάμε για τους γνωστούς «σπίλους»;

55) «...αλλά είχε σφριγηλό κεφάλι, καίτοι ήταν κάπως εξασθενημένο από τον διαρκή αγώνα...» σ.264

Ευτυχώς που υπάρχει το «κάπως», διαφορετικά σκέτο «εξασθενημένο» θα με έβαζε σε υποψίες.. Τι μπορεί να κάνει ένα επίρρημα!

56) «....και μαλλιά και φρύδια ρωμαλέα και μαύρα.» σ.264

Και « ρωμαλέα και μαύρα». Ώρα να πηγαίνω.

57) «...και μετά μου ζήτησε να τον σπρώξω μέχρι την τουαλέτα, πράγμα που έκανα, με τις ρόδες του να κακαρίζουν, έχοντας όπως πάντα ανάγκη από λίγο λαδάκι.» σ.266

Λοιπόν, είτε ο Άινχορν άλλαξε αναπηρική καρέκλα είτε εδώ υπάρχει μια μικρή εξασθένιση της μνήμης. Ίσως και κάποια προχειρότητα, αν και αυτή την εκδοχή δεν θέλω ούτε καν να την σκέφτομαι. Εξηγούμαι: στη σ. 125 η καρέκλα τού Άινχορν έχει «καρούλια». Εδώ στη σ. 266 έχει όπως βλέπουμε «ρόδες». Αυτή, φυσικά, η αβλεψία φαίνεται ασήμαντη μπροστά στην ουσία. Είτε ως «καρούλια» είτε ως «ρόδες» κακαρίζουν.

58) “...με στιλπνή ασσυριακή φράντζα και με απαλόστηθα ρούχα...» σ.267

Πολύ ποιητικό το βρίσκω το «απαλόστηθα ρούχα».

59) «Λυγερός, πιέζοντας νευρικά το τιμόνι, με τη μακριά τεθλασμένη του μύτη ...» σ. 276

Η μύτη του φαντάζομαι θα ήταν κάπως έτσι όπως φαίνεται στην εικόνα.

60) «...τους πυκνόκτιστους λόφους και την αιθαλομίχλη του• με ανεμίδια και χαλίκι να σου ΄ρχονται στο πρόσωπο.» σ. 284

Τα ανεμίδια(πληθυντκός; ) πες το καταλαβαίνω, αν και διατηρώ επιφυλάξεις για την ερμηνεία του, αλλά χαλίκια στο πρόσωπο; Τι εφιάλτης!

61) «...το τρένο έφυγε μες τα φώτα των σηματοφόρων και την ελαιώδη μελαγχολία των γραμμών» σ. 286

«ελαιώδη μελαγχολία των γραμμών»

Μελαγχολώ όταν το διαβάζω. Με νεφελώδη εκνευρισμό!

62) “ …τα συναισθήματά μου ήταν εκείνα τα βαθιά, θλιμμένα, και χωρίς παρηγοριά, ενός σκεπτόμενου ζώου, με την καρδιά μου...» σ.287

Δεν κάνω πλάκα, σκεπτόμενου ζώου γράφει.

63) «....’Ενιωθες τη ζέστη να σου πιέζει το πρόσωπο» σ.288

Σιγά-σιγά από την πίεση της ζέστης μπορεί να πνιγούμε.

64) «...είπε ο αρχιφύλακας, με μονόφθαλμη έμφαση στο πρόσωπό του...» σ.292

Αν γράφαμε, αντί μονόφθαλμη, κυκλωπική έμφαση θα ήταν λάθος;

65) «Ο παραπαίων μπανταρισμένος αιματομάλλης σπρώχθηκε στο φως...» σ.293

Να σας πω την αλήθεια, όταν το διάβασα το μυαλό μου πήγε στο γνωστό άσμα:

«Μακρυμάλλη μακρυμάλλη

Άιντε βρες κι εσύ μιαν άλλη

Η αγάπη που της είχες

Ήταν ένα μάτσο τρίχες»

66) «....Στο τμήμα υπήρχε μια αυγινή καπνίλα και κουρασμένη βιάση, καθώς οι αστυφύλακες...» σ.298

Τώρα τι να πω; Θα το αποκαλύψω, κι ας θεωρηθεί επιβαρυντικό στοιχείο για το χαρακτήρα μου. Είμαι ένας κουρασμένος βιαστικός. Είχα βρει διάφορους χαρακτηρισμούς για να προσδιορίσω τον εαυτό μου, χρόνια τώρα, όχι μόνο εγώ, αλλά και οι άλλοι που συναναστρέφομαι, είτε κατ΄ιδίαν είτε δημόσια, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε βρεθεί πιο ακριβής προσδιορισμός για το πρόσωπό μου. Τι μαθαίνεις όταν διαβάζεις!

67)«...από τον ελαιώδη καπνό και το καυσαέριο των αυτοκινήτων» σ.298

Κάτι από παλιά.

68) « Η Τίλι την είχε κάψει με τη λαβίδα της για το κατσάρωμα των μαλλιών..» σ.304

Νομίζω ότι το ψαλίδι για κατσάρωμα μαλλιών δεν έχει λαβίδα. Εκτός κι αν με κορόιδεψε ο πωλητής όταν την αγόρασα. Βέβαια την εποχή που γράφτηκε το έργο μπορεί να υπήρχαν. Κυρίες μου, ευπρόσδεκτες οι παρατηρήσεις σας.

69) «.....τραβώντας τα χέρια του από τα μανίκια με μεθοδικό μόχθο σαν των μερμηγκιών που κουβαλούν μύγες.» σ.305

Γι’αυτό η αμόρφωτη μητέρα μου όταν ήμουν μικρός μου έλεγε, «τράβηξε τα μανίκια σου, όταν τρως», αντί το σωστό «τράβηξε τα χέρια σου από τα μανίκια».

Αλλά εδώ που τα λέμε, για να μην ξεχαστώ, ποτέ δεν είδα μερμήγκια να κουβαλούν μύγες, ούτε βρέθηκε κανείς να μου το διδάξει.

70) «...Συν τοις άλλοις, υπήρχε κάτι πομπήιο που με ενοχλούσε στη δουλειά...»σ.316

Τι είναι το πομπήιο που μπορεί να ενοχλεί, ακόμη και στη δουλειά;

Μήπως η συνέχεια του αποσπάσματος: «..η χλιδή των σκύλων και οι τρόποι τους που αντανακλούσαν πολιτισμένη νοοτροπία, κακομαθημένο χαρακτήρα παραχαϊδεμένου παιδιού και νευρώσεις. Μαζί με τη συχνά ενοχλητική σκέψη πως τα λεφτά που πλήρωναν στη λέσχη ήταν περισσότερα απ’όσα πλήρωνα εγώ για τη μαμά στον Οίκο.»

Έχουν τα παραπάνω κάτι πομπήιο που δεν καταλαβαίνω;

71) «Συν τη φιλενάδα του Γκιγιώμ, που ήταν σπουδαίος κόμματος, κουνίστρα με πελώριο μπούστο-μοτσαρέλα, κυρία μέσης ηλικίας...» σ.317

Σπουδαίος κόμματος με μπούστο-μοτσαρέλα; Αλλά αν ήξερα τι είναι το μπούστο-μοτσαρέλα μπορεί και να συμφωνούσα.

72) «...που πήγαινε γραμμή στο κρεβάτι και τον περίμενε πάνω που αρχίζαμε να κλείνουμε το βράδυ, στενάζοντας εκεί μέσα σαν λευκό δέντρο που θροΐζει». Σ.317

Λευκό δέντρο;

73) “Αυτό που τον συνάρπαζε ήταν ο ασήμαντος άνθρωπος που προσπαθεί να έχει φορτίο αντίθετο προς το κεντρικό μαγνητικό και να χορεύει τον δικό του χορό στην περιφέρεια» σ.323

Δεν κατάλαβα τίποτα. Κανείς να βοηθήσει; Μήπως το « κεντρικό μαγνητικό» δίνει κάποια λύση; Αλλά τι είναι αυτό;

74) «Η μικρή κοπέλα που μου άρεσε ήταν ξαπλωμένη με μύτη σαν σαμάρι...»σ.324

Ωχ! Πάλι η μύτη. Όχι τεθλαμένη σαν του Γκόρμαν στη σελίδα 276, αλλά σαν σαμάρι. Αλλά τώρα θα μου πεις, ποια είναι καλύτερη μύτη; Η τεθλασμένη ή σαν σαμάρι; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

75) «Φάγαμε σούπα με κιμά...»σ.325

Μπρρρρρ! Θα ξεράσω

76) «.. να πηγαινοέρχονται μες την υγρασία και την ομίχλη μια καφετίλα στην ευθύγραμμη ομοιομορφία της» σ.339

Αυτή η καφετίλα πάλι μ’έκανε να ξεχάσω την «ευθύγραμμη ομοιομορφία της».

77) « ...συν τοις άλλοις ήταν μεσαιωνικά κατάμεστο από νοικάρηδες....» σ.339-340

Το “Καραϊσκάκης “να δεις μεσαιωνικά που θα είναι κατάμεστο με τον Παναθηναϊκό. Όχι βέβαια με νοικάρηδες, αλλά από θεατές  γαύρους.

78) «με μακριά φρύδια που συνεχίζονταν ελαφρώς προς τα πάνω με πολύ λεπτό μολύβι, σαν μαστίγιο ευγλήνης....» σ.344

Μα τι είναι το μαστίγιο ευγλήνης;

79) «κι είχε μια ακούλτουρη προδιάθεση» σ. 346

Δηλαδή; Προδιάθεση χωρίς κουλτούρα;

80) «...και η ίσια μύτη του είχε νευρικά ιδιόμορφη απόληξη, που πρέπει να ήταν επίκτητη, λόγω χαρακτήρα, κι όχι κληρονομημένη» σ.346

Επιτέλους μια ίσια μύτη, αλλά με νευρικά, εδώ τα χαλάμε, ιδιόμορφη απόληξη.

Μια κανονική μύτη δεν θα συναντήσω, Θεέ μου;

81) «...θα κάνετε μια βόλτα στο κέντρο να νοσφισθείτε από τους νοσφιστές ....» σ.346

Επειδή το είπε έτσι ο Παντίγια πρέπει να διαβάσω κι εγώ με αυτή την λέξη, για να μην την καταλάβω και να χρειάζομαι λεξικό;

82) «...κι άφησα το ακουστικό να κρέμεται ροπαλοειδώς από το καλώδιο» σ.349

Δεν μπορώ να φανταστώ το ακουστικό να κρέμεται ροπαλοειδώς. Άσε που το δικό μου είναι ασύρματο.

83) «...και με την ολόισια λευκή χωρίστρα του, στο μέσον των ανοιχτών καστανόξανθων μαλλιών του...» σ.351

Λευκή χωρίστρα σε καστανόξανθα μαλλιά; Μήπως δεν τα έβαφε συχνά;

84) «...και της μπουρζουάδικης ταρίχευσης του παράτολμου άντρα μες στην ταπετσαρία των επίπλων του σαλονιού» σ.352

Τον ταρίχευσαν τον παράτολμο άντρα τα καθοίκια; Και μάλιστα «μες στην ταπετσαρία των επίπλων του σαλονιού»;

85) «Προσπαθούσε να με εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του σχετικά με το μαρξικό κάρβουνο και μπαμπάκι...» σ.358

Κι εγώ που νόμιζα ότι υπάρχει μαρξιστική θεωρία, άντε μαρξική, αν θέλετε. Αλλά μαρξικό κάρβουνο κα μπαμπάκι τώρα το μαθαίνω. Τι είναι το διάβασμα, ε;

86) «...κι αυτό το ευωδιαστό απάνθισμα τσιτάτων...» σ.358

Γιατί είμαστε μαρξιστές; Για ευωδιάζουν τα τσιτάτα μας.

85) «..ήρθε να με δει ύστερα από τον μονοήμερο μήνα του μέλιτος..» σ.360

Καλά, μονοήμερος μήνας

87) « ...Το καθήκον τού να κάνει τολμηρά και θρασέα πράγματα...» σ.365

Πραγματικά, θρασέα πράγματα

88) «...κι από τη ζεστή κενότητα και τη μετάδοση αγώνων μπέιζ μπολ όπου ξύλο ηχεί να κροτεί κι απλώς στενεύουν κι άλλο τα όρια του απροσδιόριστου , του αδιάγνωστου κακού». σ.382

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Διαφορετικά το «ξύλο ηχεί να κροτεί».

89) «...ακόμα και τότε, το νερό έκανε μεταβολή στην όχθη ...» σ.388

Ουδέν σχόλιον!

90) «...τα τζάμια ήταν γεμάτα γυάλινους ρόζους και βρόμικα...»

Βγάζουν και τα τζάμια ρόζους;

91) « Και μετά φτάσαμε στη μεγαλοπρέπεια του ξενοδοχείου με την ολύμπια βαρύτητά του και τη δίχως εφησυχασμό μαρμάρινη λεπτομέρειά του....» σ398-399

Ως γνωστόν η μαρμάρινη λεπτομέρεια δεν εφησυχάζει ποτέ!

92) «....ένα δωμάτιο με λευκούς τοίχους ...βαριούς καθρέφτες κρεμασμένους από μεταξωτές ρύμες...» σ.401

Τι είναι πάλι οι ρύμες; Το γνωστό που ξέρουμε από παιδιά;

93) «Δεν λέω ότι συμμεριζόμουν εκατό τοις εκατό τη γνώμη του ή το ηθικό του τού αλόγου του δελφίνου, που από την πολλή την έπαρση σχεδόν γκρέμιζε τις ταπισερί...»σ. 403

Τι είναι «το ηθικό του τού αλόγου του δελφίνου». Παρακαλώ μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί θα σκάσω.

94) «Δεν χρειαζόταν όμως παρά να δεις το πρακτικό της στόμα, για να καταλάβεις πως οτιδήποτε σχετικά με την θνητότητα επιτρεπόταν εκ των προτέρων...» σ.404

Κάποιο «πρακτικό στόμα» δεν θ’ανοίξει για να μου εξηγήσει το παραπάνω απόσπασμα;

95) «...και τα δάχτυλά του, μέσα στο άνοιγμα του πουκαμίσου του, να τραβούν τα δασιά μαλλιά στο στήθος του...» σ.410

Μαλλιά στο στήθος; Και μάλιστα δασιά; Πάω πάσο.

96) «...Αλλά, αλίμονο, τα δύο ημίσεα της προφητείας ήταν μαζί εκεί...» σ.413

«Δύο ημίσεα». Δηλαδή, δύο μισά, για μας τον λαό; Δύο μισά ίσον ένα ολόκληρο; Ή κάνω λάθος;

97) «...και εκείνοι με τα φτυάρια τους άρχισαν να ξύνουν τη βρόμικη σιωπή...» σ.415

Τόσο βρωμιάρα ήταν η σιωπή που χρειάζονταν φτυάρια για να την ξύσουν; Χαχαχαχα, κρυάδες. Το παρατράβηξες το σκοινί, αθερίνα, όπως έλεγε η Ντόρι στο "Ψάχνοντας το Νέμο", μια κλασική ατάκα, στο γνωστό κινηματογραφικό φιλμ κινουμένων σχεδίων.

97) «....σφυρίζοντας γεμάτος αυτοπεποίθηση με τα κλειδιά μελωδικά μες το παλτό...» σ. 420

Χρειαζόταν λίγο μελωδία η αφήγηση.

98) «...όμως δεν υπήρχε πλέον η ίδια οικειότητα σε τούτο το χολ το γεμάτο πλούτη μισοαπογεγραμμένα από το φεγγάρι ...» σ.421-422

Φεγγαράκι μου, ή κάνεις απογραφή ή δεν κάνεις. Δεν μπορείς να αφήνεις τη δουλειά μισή.

99) «Υπάρχει ένας τρόπος, δεν αμφιβάλλω, να τα κουβαλάς όλα αυτά τα πράγματα όπως ο χείμαρρος τα κλαδάκια, αν ορίσεις την ενέργειά σου να ρέει έτσι, και το βάρος νεκροτομείων και αμαξιών εξαρτάται από την υδραυλική ανυψωτική δύναμη που διαθέτεις» σ.422

Που βρίσκεται, ρε παιδιά, αυτή η «υδραυλική ανυψωτική δύναμη» να τη διαθέσουμε κι εμείς;

100) «Ναι, αυτοί οι άνθρωποι των μπίζνες έχουν μεγάλη ενέργεια. Υπάρχει ένα ερώτημα σχετικά με το τι ακούγεται για να την παράγει και τι πράγματα μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάψουμε. Υπάρχει η καύση ενός ατόμου. Άγρια βορινά δάση χάνονται σαν σάπια ξύλα. Πού είναι το προσάναμμα της ανταγωνίστριας φωτιάς και ποια θα είναι η δύναμή της" σ.422

: : : : : : : Βοήθεια από το κοινό.

101) «Τραχιά ευτυχισμένο; Ναι, ή σκληρά εύθυμο ή κάτι συνάμα πνευματικό και γυμναστικό, με τα φρύδια διαγραμμένα με λεπτό τρόπο, από τον πόνο» σ.424

Συνδυασμός σκληρού-εύθυμου και πνευματικού-γυμναστικού. Ο καλύτερος διαφημιστικός οδηγός για ινστιτούτα αισθητικής προσώπου.

102) «Με θιγμένα σκοτεινά ρουθούνια, αυτός, της είπε:» σ.430

Σιγά, φίλος, σου θίξαμε τα ρουθούνια;

103) «Αλλά κάτι μου έλεγε επίσης ότι δεν παίρνεις τόσο ευρεία στάση ώστε να κάνει την ανθρώπινη ζωή αδύνατη...» σ.436

Τελικά τα πάντα στη ζωή είναι θέμα ευρείας στάσης.

104) «Είδα τη βιαστική του πλάτη και το καπέλο του καθώς έμπαινε τρεχάτος από τον κύκλο της πόρτας» σ.444

Μόνο η πλάτη του ήταν βιαστική και όχι το καπέλο του;

105) «Και, βαθύτερα, χαραμάδες καλικατζαρόφωτου από την κουζίνα του όπου όλη η οικογένεια έτρωγε μακαρόνια...» σ.450

Βαριέμαι να ψάχνω για καλικαντζαρόφωτα.

106) «...με την κοντόχοντρή του, όμως, δασύτητα, και τα μεγάλα του οπίσθια...» σ.467

Σκοτοδασυπυκνόθριξτριχη έκφραση. Αδυνατώ να την αντιληφθώ.

107) « Δεν με ενοχλούσαν οι άνθρωποι αλλά το κουδούνισμα των τούβλων κι ο μελαγχολικός εκείνος κρότος των πενήντα σφυριών που χτυπούσαν ταυτόχρονα» σ. 475

Αν έλεγα στην κόρη μου, ας πούμε, γιατί αλλού δεν θα τολμούσα, γιατί θα με έπαιρναν με τις πέτρες, ακούς "κουδούνισμα των τούβλων από το μελαγχολικό κρότο των σφυριών" ελπίζω, λόγω σεβασμού και μόνο, να μη με απέπεμπε, χλευάζοντάς με. Φυσικά, δεν το ρισκάρισα.

108)«... εκείνο όμως που εμένα μου έκανε εντύπωση σ’αυτό, ήταν μια αίσθηση αρχαιότητας, και παχιάς κρούστας». σ.479

Ούτε την «αίσθηση αρχαιότητας, και παχιάς κρούστας» τολμώ να εκφράσω για να αποδώσω τα συναισθήματά μου. Κορόϊδο είμαι;

109) «...με τους υπαλλήλους στο λιανεμπόριο, που έκαναν μια μεγάλη απεργία, και με τα αχαλίνωτα μαγαζιά ρούχων, στο Σικάγο Χάιτς...» σ.480

Δημοκράτης είμαι, αλλά πολύ αέρα πήραν τα μαγαζιά ρούχων στο Σικάγο Χάιτς. Χρειάζονται μια «πειστική» χαλιναγώγηση.

110 )".εκείνες τις φυλώδεις νύχτες του πρώτου πράσινου, σε οδούς του κάτω Νόρθ Σάιντ..» σ.481

Τι να πω τώρα; Για «τις φυλώδεις νύχτες του πρώτου πράσινου». Όχι δεν θα πω.

111)«... να θέλει να είναι στυλάτος στον ιππόδρομο, να φοράει κουστούμι με οδοντωτό καρό,...» σ.484

«οδοντωτό καρό" Όχι, θα συνεχίσω να διαβάζω το βιβλίο. Δεν έδωσα άδικα 20 €.

112) " έριχνε τόνου πάγο στην ιδιωτική του λίμνη όταν χλίαινε τον Ιούλη¨σ.516

Ιούλης είναι, δεν θα χλιάνει η "ιδιωτική του λίμνη";

113) Νέες λέξεις που έμαθα στη σελίδα 517: « αποπλύδι», «πιατόνερο» σ. 517

114) «...ή ότι είχε τρίχες στο λαιμό, που είχαν ξεφύγει από τη χτένα της• τρίχες ιαπωνικά μαύρες» σ. 519

Εντάξει, είπαμε να κρατήσουμε το επίπεδο. Αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ.

115) «Έσο ο σοφότερος άνθρωπος που σέρνεται, καβαλικεύει...» σ.521

Αυτό το «έσο» το θυμάμαι απ’τους προσκόπους. Για την αρχαία σημασία του μην με ρωτάτε. Μόνο την οριστική του ειμί έμαθα στο γυμνάσιο.

116) «Η ομορφιά του βλάπτεται απ’ότι υφίσταται ο ισχυρισμός ώστε ν’αποδειχτεί. Να κάτι που ξέρω». Σ.522

Εσύ ξέρεις, εγώ που δεν καταλαβαίνω τι ξέρεις;

117) «... υπήρχε κάποιος που πουλούσε αετιδείς» σ.526

Δηλαδή πουλούσε αετοπούλια, αετόπουλα;

118) «Δεν έκλεισε τα μάτια της, όμως δεν ήταν ανοιχτά για να βλέπουν εμένα ή οτιδήποτε άλλο•υγρά και αργά, δεν έκαναν καμία προσπάθεια αλλά μόνο δέχονταν κι έδειχναν» σ.543

Ήταν ανοιχτά ή κλειστά, έβλεπαν ή δεν έβλεπαν, δέxovταν ή έδειχvαν.’Η όλα μαζί;

119) « Βλέποντας το άγριο εκείνο ζώο μες στο κλουβί του, ένιωσα σκοτάδι και μετά ένα ανάβλυσμα στα πόδια μου σαν να είχα κατουρηθεί επάνω μου» σ.544

Κατουρήθηκε ή δεν κατουρήθηκε. Αν όχι, τι ήταν το «ανάβλυσμα»;

120) «Όταν, ώστόσο, θέλησε να τον βγάλει έξω, αυτός επιτέθηκε κι έσκισε με το ράμφος του.» σ.546

Τι έσκισε; Δεν κάνω πλάκα, είναι ολόκληρη η πρόταση. Από τελεία σε τελεία.

121) «...κι ο λαιμός της φανέρωνε πάθος, όμως τα χέρια της ήταν μάλλον αδύνατα» σ.547

Όλα ή σχεδόν όλα τα έχω διαβάσει- λέμε τώρα- για το πάθος, αλλά ο λαιμός να φανερώνει πάθος, το διαβάζω πρώτη φορά.

122) « Το πουλί μου είχε φανεί να είναι στο άνθος της ηλικίας του, όμως ο γέρος είχε πάνω κάτω δίκιο...» σ. 547

Προς Θεού, μην πάει ο νους σας σε κάτι σεξουαλικό, αλλά πουλί είναι ο αϊτός της Τέα. Αν και το «μου» δεν έχει τόνο, κάπου προς το σεξουαλικό πήγε το μυαλό μου.

Το "μου" έστω και χωρίς τόνο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΙΤΙΚΟ. ΗΡΕΜΗΣΤΕ !

123) «...και μ’έστελνε να ελέγξω αν όλα ήταν καλά- η δερμάτινη λωρίδα γύρω από τους ταρσούς του, τα μπουλντόζια, τα κύρια λουριά...» σ.548

Έχει το πόδι του αϊτού ταρσούς;

124) «Κάτω από τα γάντια, το δέρμα σου στριβόταν από τα νύχια του, κι έκαναν πολλή ζημιά» σ.548

Να στρίβω γρήγορα από δω!

125) « Έπρεπε να τον κουβαλάω μαζί μου παντού(τον αετό εννοεί), ως και στην τουαλέτα, και καθιστός ή όρθιος είχα το μάτι του απάνω μου, και το σχόλιό του και τη βούλησή του, που προσπαθούσα να τα δω και να τα νιώσω» σ.550-551

'Οπα σχόλιο ο αετός! Και βούληση!

126) «Η παραξενιά της βραδιάς σε τούτη την ξένη πόλη θα με αιχμαλώτιζε- ήταν τόσο πράσινη και τα κτήρια κόκκινα...»σ.552

«Πράσινη παραξενιά», παράξενο!

127) «Αλλά προσπαθούσα να της πω ότι ο αϊτός μες στο δωμάτιο μ’έκανε ανήσυχο κι αδέξιο όταν κάναμε έρωτα, κι επίσης ότι εντέλει ήταν ζώο, όχι παιδί στο λίκνο, που θα έπρεπε να του έχεις βυζί ή μπουκάλι» σ.554

Σιγά θα το πνίξετε το «παιδί στο λίκνο» με το μπουκάλι.

128) «...Και κάνοντάς το με τη βούλησή του κι όχι όπως υπήρχαν σε τούτο το ύψος άλλες μορφές ζωής, τα σπόρια και οι σπόροι με αλεξίπτωτο, που δεν βρίσκονται εκεί ως άτομα αλλά ως μαντατοφόροι του είδους» σ.555

Τι είναι πάλι αυτοί οι σπόροι με αλεξίπτωτο, πάλι; Κι αυτές οι «άλλες μορφές ζωής... που δεν βρίσκονται εκεί ως άτομα αλλά ως μαντατοφόροι του είδους» μπορεί κανείς να μου το εξηγήσει;

Ένα βιβλίο που το περιμέναμε τόσα χρόνια και μας το βγάλαν από τη μύτη.

129) «Ζητάνοι με σκυλίσια φωνή στα σκαλιά της εκκλησίας σού υποδύονται την τελευταία ορρωδία σε παλαιά εκκλησιαστικά ισπανικά και σου δείχνουν...» σ.556

Ορρωδία; Η γνωστή-άγνωστη λεξούλα; «Σε παλαιά εκκλησιαστικά ισπανικά»;

Απορία δεύτερη: «στα σκαλιά της εκκλησίας σού υποδύονται» ο τόνος γιατί χρειάζεται; Μήπως θεωρηθεί η αντωνυμία εγκλιτική;

130) «Υπήρχαν δύο αίθρια, το ένα με συντριβάνι και βαρελoειδείς καρέκλες από βοϊδοτόμαρο...» σ.565

Βαρελειδείς καρέκλες!

131) «...φανταχτερές κάποιες , με μεσοφόρια στους γοφούς τους, κι ας ήταν ξεσχισμένες από νύχια και πετσοκομμένες, μες το αίμα ως τα με όμοια με παραμάνες λευκά τους δάχτυλα» σ.566

Δεν πιστεύω η παραμάνα να σημαίνει κάτι άλλο εκτός από παραμάνα;

132) «...κι εκεί μπορούσες να δεις τα σημεία που κοίλανε η δύναμη της μεγαλοεπένδυσης» σ.566

«που κοίλανε»;

133) «...υπήρχε πάνω από τη γραμμή των δένδρων ένα αραιό νέφος από στάλες νερού ωχρότερο από τον αέρα» σ.566

Είναι ωχρός ο αέρας; Έχει χρώμα και δεν το βλέπω;

υγ. Το «ένα αραιό νέφος από στάλες νερού» το αφήνω, αν και εκείνο «το στάλες νερού» δεν μου κάθεται καλά.

134) «Αυτό που εγώ όμως θέλω από την αντίθεση μεταξύ του διακριτικού φωτός και εκείνου που εκθέτει, είναι να υπονοήσω ποιες είναι οι αξιώσεις ή οι ψευδαισθήσεις, που το πιο διακριτικό μοιάζει να επιτρέπει» σ.567

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

135) «..κρεμάστηκε από το μηρό του πουλιού..» σ.571

Δεν ξέρω αν έχουν μηρό τα πουλιά.

136) « ...ο πιο βαθύς ήχος μέσα σε κείνη τη βαθιά, την ορυκτή μελαγχολία» σ. 575

Όταν διαβάζω τέτοια μελαγχολώ. Δεν ξέρω αν είναι "ορυκτή μελαγχολία", αλλά πάντως είναι η μελαγχολία που όλοι γνωρίζουμε.

137) «Περνούσαμε λοιπόν δίπλα από τις άσπρες πέτρες και τους τοίχους, που ξεφλούδιζαν στη ζέστη• από τα σιδερένια αγκάθια, τα οστά του θανάτου, εκείνες τις πιτζάμες που κυμάτιζαν με ταπεινωμένη ράχη....»σ.578-579

Εντάξει όλα τ’ άλλα, γι’αυτό το «εκείνες τις πιτζάμες που κυμάτιζαν με ταπεινωμένη ράχη» τι μπορείς να πεις;

138) «Ύστερα, σε μια προεξοχή αποπάνω μας, είδα μία να μας κοιτάζει...είδαμε την ελισαβετιανή της ράχη να χάνεται». σ.579

Αν και το «αποπάνω» πρέπει να γραφτεί με δύο λέξεις, το προσπερνώ, γιατί στην γραμματική είμαι σκράπας, αλλά η ελισαβετιανή ράχη-ναι για ιγκουάνες μιλάει- τι σημαίνει ή για να το διατυπώσω καλύτερα, τι εννοεί ο ποιητής;

139) «Ήταν πιο ταχείες από τους αγριόχοιρους» σ.580

Οι ιγκουάνες φυσικά. Ταχείες.

140) «Ήταν δύσκολο να της αφαιρέσεις αυτό της άγριας φύσης, ότι ανάκατη μ’αυτήν θα έπρεπε να υπάρχει και ανθρώπινη, όπως τα κτήνη που καλοδέχτηκαν τους συντρόφους του Οδυσσέα στης Κίρκης το παλάτι»σ.582

Τον χαίρομαι και τον θαυμάζω. Να τρέχω να διαβάσω τη μετάφραση του Μαρωνίτη.

Κτηνώδες το «κτήνη».

141) «Ίσως παραέπινα την καπνιστή τεκίλα που άμα δεν ήσουν συνηθισμένος...»σ .583

Νομίζω ότι η καπνιστή τεκίλα δεν υπαρχει. Υπάρχει καπνιστός σολομός, αλλαντικά καπνιστά κρέατα, καπνιστά τυριά, καπνιστά ψάρια. Καπνιστή γεύση, ίσως.

Λες ν'αρχίσω το κάπνισμα;

143) «Συνάντησα σε μια παράξενη στιγμή, βλέπω, εκείνους τους συγγραφείς στο μεγάλο βιβλίο των ουτοπιών» σ.588

Και αόριστος και ενεστώτας;

144) «...με εκείνη τη φωνή που ήταν σαν χούφτα αρχαίο άχυρο-τόσο ψιλή και μακρινή ήταν πάντα» σ.589

Στην αρχή όταν διάβασα την φράση «αρχαίο άχυρο» δεν ήξερα τι ήταν. Όταν συνέχισα, κατάλαβα ότι ήταν κάτι ψιλό και μακρινό.

145) «Μερικοί χρειαζόμαστε πολύ καιρό για να ανακαλύψουμε ποιο είναι το τίμημα του να είμαστε στη φύση και ποιες είναι οι αλήθειες σχετικά με τη θέση μας αυτή. Το πόσος είναι αυτός ο καιρός εξαρτάται από το πόσο γρήγορα διαλύονται οι κοινωνικές ζάχαρες» σ.592

Τι είναι οι κοινωνικές ζάχαρες;

146) « ...αλλά οι αχνοί αντίλαλοι πιο δριμέων κλιμάτων ποίκιλλαν τους μήνες...» σ.596

Μίγμα υψηλής ποίησης και γλώσσας.

143) « Καθόμουν στη σκεπή έξω από το δωμάτιό του, με κυρτωμένους ώμους....» σ.601

Πρόσεχε εκεί πάνω στη σκεπή!

147) «...του ξεφυσήματος του καπνού μέσα από τη σατιρική του μύτη...» σ.602

Πάλι η μύτη, και μάλιστα σατιρική. Σατυρεύομαι.!

148) « Ήμουν εν τω μέσω μιας παρτίδας στου Λούι Φου...» σ. 605

Τίποτα. Εν τω μέσω συγχύσεως, τίποτα.

149) «...μαζί με τούτα τα μαλλιά που ξεκινούσαν ακανόνιστα από το μέτωπό της, φλεγόταν η κόκκινη τρίχα που ήταν μέρος του μυστικού του μαύρου». σ.605

Θα έλεγα πάλι τίποτα, αλλά αυτό το «η κόκκινη τρίχα που ήταν μέρος του μυστικού του μαύρου» με προκαλεί.

150) «...κι απλώς κωπηλατείς στον ρηχό κόλπο πηγαίνοντας αργά από τη μια τσουγκράνα για όστρακα στην άλλη...» σ. 612

Δεν μπορώ, σταματάω τα σχόλια και τις ερωτήσεις.

Προσωρινά!

151) «Έτσι, ήμουν τόσο έξαλλος από ενθουσιασμό, ώστε η αίσθησή μου μες στο κεφάλι μου ήταν όπως όταν με μια σκούπα χτυπάνε το ταβάνι....» σ.612

Κι εγώ έξαλλος είμαι, αλλά η αίσθησή μου μες το κεφάλι μου είναι σαν σφυριά να χτυπάνε το ταβάνι κι όχι σκούπες.

Σαν πολλά «μου» ή μου(!) φαίνεται;

152) «...οι μπελάδες του ήταν γνωστοί τοις πάσι» σ.614

Χωρίς σχόλιο.

153) “Σε τούτα τα λόγια της, η ανταπόκριση μου ήταν τρομερή, έλιωσα προς το μέρος της» σ.627

Κουίζ:

Προς ποιο μέρος έλιωσε; Δεξιά, αριστερά, μπροστά, πίσω;

Λύση

Για να μην σας κουράζω, προς το μέρος που βρισκόταν αυτή και τα λόγια της!

154) «Ένιωθα το βάρος της γεμάτο, ταυτόχρονα μαλακό και βαρύ...» σ.635

Πως θα ήταν το βάρος, άδειο;

155) «Καθώς τα πράγματά της έβγαιναν, και στο κρύο της νύχτας οι ώμοι της, τα στήθη της, και η υγρή της ζέστη με τρέλαιναν...» σ.636

Ερωτική λογοτεχνία υψηλής τέχνης. Ειδικά εκεί που «τα πράγματά της έβγαιναν» καβλώσαμε.

156) «Αλλά μπορούσα προβάλω και πολλούς άλλους λόγους χωρίς να φτάσω ψηλά ως τους πρόποδες του αναπόδραστου» σ.636

Σιγά, μην κουραστείς από την ανάβαση!

157) «Ξυπολυμένα πόδια», «φαιοπράσινο κρύο» σ.637

Καινούργιες λέξεις, κ.Σαραντάκο;

158) «Φορούσε το καπέλο με τα καψούλια» σ.639

Πάλι αυτό το καπέλο

159) «Όμως, παραόδευα γρήγορα προς το μέλλον» σ.639

«Παραόδευα»;

160) «... και με πέτρες οίκτου στοιβαγμένες απάνω μου ...» σ.646

«Πέτρες οίκτου»;

161) «...καθώς αυτός οδηγούσε το παιδί του από το χέρι» σ.647

«οδηγούσε το παιδί του από το χέρι»; Να προσέχετε να μην βγήτε στο αντίθετο ρεύμα!

162) «...ένας δρόμος, σαν σηπόμενη Σεβίλλη που έπεφτε σε σωρούς από σκουπίδια» σ.661

Εσείς που έχετε πάει στη Σεβίλλη, την έχετε πετύχει ποτέ σηπόμενη;

163) «Αυτός, με το άτριχο κεφάλι, την κόκκινη μύτη και το πικρό και μνησίκακο στόμα» σ.667

Είναι το στόμα μνησίκακο ή αυτός με «το άτριχο κεφάλι»;

164) «... Ωστόσο, υπήρχαν κυανά σημεία ανησυχίας κάτω από τα μάτια της ετούτη την εποχή» σ.705

«κυανά σημεία ανησυχίας». Αρχίζω κι ανησυχώ.

165) «....με ρυτίδες σαν ίχνη από πόδια κόρακα στις άκρες των ματιών του» σ.705

Τώρα ανησυχώ περισσότερο. Πώς είναι οι ρυτίδες από «ίχνη από πόδια κόρακα», για να κοιτάξω τις δικές μου;

166) «Μου μεταπέστειλαν ένα γράμμα από το Μεξικό, αλλά ήταν της Στέλλας» σ. 707

Τι σημαίνει, ρε παιδιά, το «μεταπέστειλαν»;

167) «Όπως ήταν, παλιά, ο ευρετηριασμένος Σαίξπηρ του Άινχορν» σ.716

Δεν ψάχνω, δεν μου πάει το «ευρετηριασμένος» και ας υπάρχει σαν λέξη. Δηλαδή «ευρετηριασμός» ή ευρετηρίαση, γιατί για μετοχή χλωμό το βλέπω.

168) «...για να μη μιλήσουμε για μια αίσθηση ακαταδεξιάς κι αυνανισμού που απέπνεε η όψη του» σ.731

Λες να καρφωνόμαστε;

169) «Έβλεπες πως συνεχίζονταν άφθονα τα στήθια της κάτω από τα ρούχα της...» σ.745

du monde au balcon. Γουστάρω την ελληνική μεταφραστική εκδοχή. Το «άφθονα» με τσιτάρει.

170) «τα κάστρα πρεσπουρέ» σ.757

Χρειαζόμαστε επειγόντως σεφ! Ή γαστρονόμο.

171) «Το σώμα μου, που ίσως είναι ό,τι είμαι όλο κι όλο, το μοχθόν αυτό πλάσμα....» σ764

Αυτό το «ίσως» με τελείωσε. Και είμαι ένα μοχθόν πλάσμα που προσπαθεί να καταλάβει.

172) «....κι είχε γατίσια μουστάκια ασορτί με τις ευφυείς του ρυτίδες και το πλατιά χαμογελαστό του στόμα» σ.770

Στον Μιντουτσιάν αναφέρεται για να καταλάβετε. Δεν χαμογελούμε με τα γατίσια μουστάκια του, ευγένεια πάνω απ’όλα, αλλά δεν μπορούμε να μην ζηλέψουμε «τις ευφυείς ρυτίδες» του.

173) « ....μερικές φορές άκουγα το αλάτι μες στο νερό, σαν θρόισμα...» σ.801

Χωρίς σχόλιο

174) «...ότι ήταν...ψυχοβιοφυσικός, που το προτιμούσε περισσότερο απ’όλα» σ.808

Μάλλον καινούργιο επάγγελμα

175) «...με όλη τη σωρειτοειδή Ρώμη αποκάτω...» σ. 835

Μετά τους «θυσανοσωρείτες» σ. Η σωρειτοειδής Ρώμη. Καλά πάμε.

176) «Κάθεται δίπλα στην πουλόστηθη σόμπα στο σαλόνι...»

Τελειώνουμε, θα το αντέξουμε κι αυτό.

177) «Στο chauffe-eau, εκείνο το μπρούντζινο κουτί με τα δόντια από φλεγόμενο γκάζι, η φλόγα χιλίων κηρίων έκανε να πέφτουν ψίχουλα μέσα, από το πράσινο μέταλλο.» σ.839

Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς. Διακρίνω μια κούραση σε όλους μας τώρα που βαδίζουμε προς το τέλος.

178) «...έχω κουραστεί με όλες αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες , τους πλάστες πεπρωμένων, του βαρέος ύδατος εγκεφάλους...» σ842

« βαρέος ύδατος εγκεφάλους». Εδώ σταματώ. Διάλλειμα.

179) «...Κοίταξα έκπληκτος ...και το παγωμένο ....μεμβρανώδες πρόσωπό της...» σ.860

«μεμβρανώδες πρόσωπό της». Αντέχω.

180) «...Στο αρχαίο νερό, οι ράχες των κυμάτων ήταν λυκίσια γκρίζες κι έσκαζαν λευκές στη μακριά αμμουδιά και κομματιάζονταν» σ.860

Μάθαμε τι χρώμα ήταν οι ράχες των κυμάτων στο αρχαίο νερό. Δεν το λες και λίγο!

ΤΕΛΟΣ !!!

Γράφτηκε σε συνέχειες  από 7 Γενάρη έως 1 Φλεβάρη στο facebook με το όνομα "Παύλου Σπύρος"