ΑΡΣΙΜΠΟΛΝΤΙ(2666) ΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ

"Όταν πια δεν άντεχε άλλο, ο Άνσκυ ξαναγύριζε στον Αρτσιμπόλντο. Του άρεσε να θυμάται τους πίνακες του Αρτσιμπόλντο, τη ζωή του οποίου αγνοούσε ή παρίστανε ότι αγνοεί τα πάντα, και πράγματι δεν ήταν μια ζωή βυθισμένη στο διαρκές τρέμουλο του Κουρμπέ, όμως στους πίνακές του έβρισκε κάτι που ελλείψει καλύτερης λέξης ο Άνσκυ ονόμαζε απλότητα, ένα επίθετο που πολλοί σοφοί και αναλυτές του αρτσιμπολντιανού έργου δεν θα ενέκριναν διότι δεν τους άρεσε.

Η τεχνική του Μιλανέζου του φαινόταν η προσωποποίηση της χαράς. Το τέλος των επιφάσεων. Η Αρκαδία πριν από τον άνθρωπο. Όχι όλα, φυσικά, αλλά για παράδειγμα «Το ψητό», ένας ανάποδος πίνακας που αν τον κρεμάσεις μ’έναν συγκεκριμένο τρόπο είναι πράγματι ένα μεγάλο μεταλλικό πιάτο με ψητά κρέατα, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζεις ένα γουρουνόπουλο κι ένα κουνέλι, και κάτι χέρια, μάλλον γυναικεία, ή χέρια κοπέλας έφηβης, που προσπαθούν να σκεπάσουν το κρέας για να μην κρυώσει, και αν τον κρεμάσεις από την άλλη μεριά το μπούστο ενός στρατιώτη, με κράνος και πανοπλία, και ένα ικανοποιημένο και τολμηρό χαμόγελο όπου λείπουν μερικά δόντια, το τρομερό γέλιο ενός γέρου μισθοφόρου που σε κοιτάζει, και το βλέμμα του είναι ακόμα πιο μοχθηρό από το χαμόγελό του, σαν να ξέρει πράγματα για σένα, γράφει ο Άνσκυ, που εσύ ούτε καν υποπτεύεσαι, του φαινόταν ένας πίνακας τρόμου. «Ο νομομαθής» (ένας δικαστής ή ένας ανώτατος κρατικός λειτουργός με το κεφάλι του γεμάτο μικρά θηράματα κυνηγιού και το σώμα του γεμάτο βιβλία)  επίσης του φαινόταν ένας πίνακας τρόμου. Όμως οι πίνακες των τεσσάρων εποχών ήταν σκέτη χαρά. Τα πάντα μέσα στα πάντα, γράφει ο Άνσκυ. Λες και ο Αρτσιμπόλντο είχε μάθει μόνο ένα μάθημα, αλλά αυτό ήταν υψίστης σημασίας."

"2666"  σ.953-954