ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ

Σε βορεινόν δωμάτιον ξενοδοχείου
Οι ερασταί παρομοιάζουν τα τελούμενα
Με τόμον χονδρόν της ιστορίας
Περιλαμβάνοντα πορίσματα και πεπραγμένα
Αναριθμήτων εποχών


Οι σπίθες των ματιών της νέας
Και πριν κατακλιθή ακόμη
Πριν εξομοιωθούν οι αναπάλσεις της
Με τα σκιρτήματα των νεαρών δορκάδων
Που έβλεπε η κορασίς στα δάση
Οι σπίθες των ματιών της νέας
Φωτίζουν το δωμάτιον απλέτως

Και ιδού που κατεκλίθη
Τώρα σκιρτούν οι σφαίρες των μαστών της
Σαν τόπια παιζόμενα με περιπάθειαν
Σαν μπάλες πιεζόμενες με ηδυπάθειαν
Εν μέσω ζωηρών παλμών καρδίας
Εν μέσω αναφωνήσεων λαγνείας
Εν μέσω αλληλουχίας πράξεων
Που ισοδυναμούν με περιδέραιον του οποίου
Εκάστη χάνδρα αντιστοιχεί σ’ένα κεφάλαιον
Των γεγονότων που περιλαμβάνουν οι ιστορίες
Οι πλούσιες σε πράγματα σαφή ή και ακαθόριστα
Με περιπέτειες παντοειδείς
Με εκπλήξεις σαν στόματα ανοικτά
Με πράγματα σαν σπίτια ονειρικά
Γιομάτα από μυστήριον και προσδοκίαν
Ας πούμε πύργοι σκωτικοί στο Balmoral
Στο Braemar ή κάπου αλλού κοντά στα «Lochs»
Σπίτια νεοκλασσικά της Βιργινίας
Σπίτια παρισινά του «art moderne»
Ή αρχαικά στις όχθες της Αχερουσίας
Σπίτια των Ηλυσίων φωτεινά
Ή τρώγλες των slums στις λαικές της Λόντρας συνοικίες.



Τώρα στον δρόμο του ξενοδοχείου περνά
Παρέλασις στρατού με τμήματα ποικίλα
Με τμήματα διαβιβάσεων
Με άρματα βαρέα μάχης
Τα τηλεβόλα των είναι μακρά
Και είναι τα σκέλη της νέας πολύ ανοικτά
Παρά την ζήλεια των αντεραστών
Που σε άλλα σημεία της πόλεως την γυρεύουν
Είναι η στιγμή της αγαλλιάσεως ποταμός
Κ’ οι στεναγμοί της νεάνιδος νέφη ελαφρά
Νέφη λευκά σαν πούπουλα της ευφροσύνης
Καθώς προ του ξενοδοχείου περνά
Με εμβατήρια με μπάντες
Στιλπνός στρατός των εθνικών εορτών
(Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου στην Ελλάδα
Quatorze Juillet της Γαλλικής Δημοκρατίας
7 Νοεμβρίου στις πλατείες της ΕΣΣΔ
4 Ιουλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες)
Και όλο ξεσπούν χειροκροτήματα και επευφημίες
Με κάτι στην ατμόσφαιρα που ενθυμίζει
Την έξαρσιν των ταυρομαχιών όταν ο ταύρος πίπτει
Με «κοραθόν»
Με «μπαντερίλλος»
Με παραλήρημα σφοδρόν του πλήθους
Ιδίως την ώραν που περνούν τα τάνκς
Με στρατιώτας όρθιους να χαιρετούν εις τους πυργίσκους


Έτσι περνά η ώρα και ο στρατός
Η νέα βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιον
Τα δυο παράθυρά του μένουν ανοικτά
Όπως τα σκέλη της και η ψυχή της
Παρά την ζήλεια των αντεραστών
Παρά την επαγρύπνησιν της αυστηρής μητρός της
Που θα μπορούσε κάλλιστα μάνα των Γράκχων νάναι
Ή σύζυγος καθηγητού ρωμαικού δικαίου
Κ’ενώ το ρίγος επεκτείνεται
Και ο ήλιος λάμπει και πλαταγίζουν οι σημαίες
Αεροσκάφη σε πυκνούς σχηματισμούς
Διασχίζουν τον αιθέρα
Την ώρα που εκτοξεύονται αι θηλαί
Και ενδυναμώνουν αι γαμικαί ωθήσεις
Και αγάλλονται οι ερασταί στας στοναχάς των
Και ακούονται οι ερπύστριες των αρμάτων
Και διαδίδεται παντού η φήμη
Ότι ο νέος στρατός αήττητος κατέστη.


Και ιδού καθώς
Επάνω από τας κεφαλάς των θεατών
Και το διάπυρον σύμπλεγμα των λαγνουργούντων
Σκάνε τα ρόδια των ζητοκραυγών
Κ’εντείνονται οι στεναγμοί των ηδονιζομένων
Επιταχύνονται οι κινήσεις των σωμάτων
Και ενώ αντηχεί ως ρυθμικόν στακάττο
Το ποδοβολητό του διερχόμενου πεζικού
Και ακούονται ευκρινώς οι ερπύστριες των βαρέων αρμάτων
Αίφνης με ορμήν το σπέρμα αναβλύζει
Και ενώ σείει τα σώματα σεισμός
Ο ίμερος χύνεται πυκνός
Μέσα στον δίαυλον τον ανοικτόν που τον προσμένει
Στον δίαυλον που τον δέχεται
Όπως η διψασμένη γη τον όμβρον.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ