Η ΚΙΑΡΑ(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ "ΒΗΜΑGASINO")

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ
Η Κιάρα ετοιμάστηκε να μπει στο μπάνιο. Είχε περάσει μια κουραστική μέρα στο γραφείο. Είχε παραδώσει την ύλη για τη στήλη της, στον διευθυντή. Σχόλια μικρά, πως είναι να ζει κανείς σε μια πόλη σαν την Αθήνα .Είχε συμμετάσχει το μεσημέρι στη σύσκεψη για το κλείσιμο της ύλης του περιοδικού, και αποδέχτηκε την πρόταση της Λένας για φαγητό στο «Cosmos». Η φοβία της για τα επικίνδυνα βακτήρια στο πιάτο της, Salmo-nella, Listeria, E.coli 157, μέχρι να βγει στην αγορά η μηχανή Immuno Flow, και ο έλεγχος να γίνεται επί τόπου, μέσα σε 10-15 λεπτά, την ανάγκαζαν να ακολουθεί τις γαστριμαργικές προτάσεις των συναδέλφων, Μαρίας Χαραμή, Κώστα Δαβία, των οποίων οι γαστρονομικές γνώσεις ήταν αναμφίβολα αποδεκτές στον ανερχόμενο κόσμο της γευσιγνωσίας. Ήταν δύσκολο να βρεθεί στο «Tanti Baci», στη Νέα Υόρκη, που με τόσο κολακευτικά λόγια της είχε μιλήσει ο συνάδελφος, Αυγουστίνος Ζενάκος. Καταχώρησε όμως στην ηλεκτρονική της ατζέντα τη διεύθυνση : 10th Street between 7th and 8th Avenue, New York. Πήρε τη διαβεβαίωση ότι στην παρέα δεν θα υπάρχουν δημοσιογράφοι, διότι όλοι διαθέτουν και από μια άποψη, η οποία διαφέρει των απόψεων των άλλων. Όταν συγκεντρώνονται κάπου όλοι μαζί συζητούν για τη συζήτηση και όχι για το θέμα της συζήτησης. Ως εκ τούτου δεν καταλήγουν πουθενά. Σνομπάρουν ο ένας τον άλλον, ενώ δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αφού όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι και πάνω κάτω τα ίδια επιθυμούν. Την αναγνώριση, το scoop, την επιτυχία. Ήταν έτοιμη λοιπόν να αναρωτηθεί: Παραμένει ο ίδιος barman που της είχε γεννήσει το αφελές ερώτημα: Πόσες μέρες είχε να λουστεί; ή μήπως το έκανε για μόδα;
Είχε αρκετή ώρα μπροστά της. Ένα ζεστό μπάνιο με αφρόλουτρο Dune του Christian Dior θα χαλάρωνε το σώμα της και η κούραση θα έφευγε μαζί με τον στρόβιλο νερών που χυνόταν στη λευκή μπανιέρα του Moda Bagno.
Στέγνωσε τα μαλλιά της, καστανόξανθα, κομμένα ασύμμετρα, ίσια, που τώρα έλαμπαν μεταξένια, άπλωσε το Gel της L' Oreal και τους έδωσε λάμψη και όγκο, αφήνοντας τις μύτες να ξεφεύγουν σε μικρές τούφες από τα πρόχειρα «σινιόν». Άπλωσε την κρέμα σώματος Sheiseido στο σώμα της και ένοιωσε τη χαλαρότητα να την κυριεύει. Φόρεσε τα εσώρουχα που αγόρασε από το Carpe diem της οδού Καλαμακίου, και άρχισε να μακιγιάρεται. Ήθελε σήμερα το μακιγιάζ να είναι αόρατο, με ελάχιστα τονισμένα τα μήλα του προσώπου της, ελαφρώς βαμμένα χείλη ροζ περλέ, ως το δραματικό. Λάτρευε τα άψογα ζωγραφισμένα φρύδια της Ντίνα Αβέρωφ, το βαθύ βλέμμα της Αμαλίας Μεγαπάνου, την κλασική κομψότητα της Λόλα Ρίτσου- Ζολώτα, την γαλάζια ματαιοδοξία των ματιών της Μαρία Ραγκούση Τζανετάκη, το κόκκινο κραγιόν της Δάφνης Σημίτη. Αλλά όλα αυτά ήταν πρότυπα που την ενέπνεαν να καταγράψει τον θαυμασμό της. Ήταν αρκετά νέα για να υιοθετήσει αυτό το στυλ. Δεν ήταν άλλωστε ούτε 35 χρονών. Ζωγράφισε την εξωτερική γωνία των ματιών με το eye liner της Max Factor, έδωσε ανεπανάληπτη καμπύλη και όγκο στις βλεφαρίδες της, με μια μόνη κίνηση, με την illusionist maximum curling mascara της Estee Lauder.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Το suractif της Lancaster είχε κάνει το θαύμα της.
Βγήκε από το μπάνιο πήγε στο στερεοφωνικό Super Audio CD της Sony και το έβαλε σε λειτουργία. Η μουσική από το Modjo πλημμύρισε το δωμάτιο. Η μουσική αυτή την ηρεμούσε. Η νύχτα που είχε μπροστά της ήταν απαιτητική . Είχε αφομοιώσει τον δεκάλογο της Μπριτζετ Τζόουνς, ερμηνευμένο από τη Γαλάτεια Λασκαράκη, προσπαθώντας να αποστηθίσει το Νο 04 και η επιλογή ρούχων ήταν ζήτημα τόσο μείζον και καθοριστικό όσο και η μεσημεριανή σύσκεψη. Απλώνοντας το χέρι της προς τα μαλακά, εξαιρετικής ποιότητας υφάσματα τα άγγιξε όλα που ήταν κρεμασμένα κατά χρωματικές ενότητες και θαύμασε για μια άλλη μια φορά την ανεκτίμητη συλλογή της. Φορέματα Fendi, Prada, Max Mara, Armani, Valentino, Jean Colana(το αγαπημένο της) . Θυμήθηκε με αυταρέσκεια την ιστορία κάθε ρούχου, πότε και που το απέκτησε. Άλλοτε σε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό, Ρώμη, στους δρόμους γύρω από τη Βία Κοντότι, Λονδίνο, και άλλοτε εδώ. Ειδικά το φόρεμα του Valentino όταν σε μια άτυχη στιγμή, 7 Νοεμβρίου, γύρω στις επτάμιση , η κάρτα ανάληψης Alfabank ξέφυγε από τα χέρια της και έπεσε μέσα σ΄ένα φρεάτιο. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος που σήκωσε το μέταλλο του φρεατίου και βάζοντας το χέρι της μέσα , πήρε την κάρτα και απόκτησε το φόρεμα που τόσο αποζητούσε.
Το απαλό, αέρινο, μαύρο φόρεμα της Anne Tyler της τόνωσε την αυτοπεποίθηση. Προχώρησε προς το έπιπλο της τουαλέτας, άναψε το φωτιστικό σε λευκό χρώμα «Bloody Mary» της εταιρείας Luminaza, και τα είδε εκεί, μέσα στο κρυστάλλινο μπολ, να την φωνάζουν σχεδόν να τα φορέσει. Τα Μeli Melo την κοιτούσαν με τα διάφανα, ρομαντικά μάτια τους. Ένα ντελικάτο δέσιμο από πλατίνα αγκάλιαζε τις εξωτικές πέτρες. Πέτρες λαμπερές και πολύχρωμες, καθεμιά με τη γεύση της. Οι πέτρες έμοιαζαν να επιπλέουν και η σύνθεση, αέρινη και ευέλικτη, θύμιζε έναν χορό φρούτων σε μια ιεροτελεστία της άνοιξης. Άγγιξε απαλά , όπως αρμόζει σε κάτι τόσο σπάνιο, το δακτυλίδι. Ύστερα έπιασε διστακτικά κάτι σαν κύμα που πάλλεται και περνά όμοια με ανατριχίλα την αλυσίδα από κρίκους των οποίων το σχέδιο αντιγράφει το μοτίβο ενός φύλλου. Τότε τα μαργαριτάρια, τα ήσυχα και τρελά μαργαριτάρια, χόρεψαν μια παράσταση για εκείνη. Σαν σχοινοβάτες επάνω σε χρυσαφένιο κρίκο στριφογυρνούσαν αγνοώντας την έννοια της ισορροπίας, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο εξωτικά. Τα χρώματα, κίτρινο, μπλε, φούξια, μοβ, γαλάζιο και πορτοκαλί, αναπήδησαν σαν τις τροχιές από ανταριασμένους πλανήτες ώσπου έγιναν μια λάμψη λευκή που την τύφλωσαν με το φως τους. Ήταν η Collection Delice de Cartier.
Μάζεψε από το κομοδίνο το «Σκοτεινά Διηγήματα» του Παπαδιαμάντη, που διάβαζε ταυτόχρονα με το «Μανία για τον Καραβάτζο» του Oliver Banks.. Της το είχε συστήσει ο φίλος της Νίκος Πιπέρης, ο οποίος το «ανακάλυψε»μέσα στο ρητορικό και ανεπίκαιρο «Ο δολοφόνος» του Γιώργου Αριστηνού, και πέρασε στο σαλόνι. Η συμμετρία, η απλότητα, και η πρωτοτυπία ολοκλήρωναν την ταυτότητα του σπιτιού. Ο χώρος γεμάτος με φυσικό φως, ευθείες γραμμές , γεωμετρικές φόρμες και χρώματα, χρώμα σιελ, ένα καθαρά ρομαντικό χρώμα, προέκτεινε την μπλε αίσθηση του ουρανού μέσα στο σπίτι. Η ματιά της έπεσε στη δερμάτινη κορνίζα Tubinocuio με την φωτογραφία πάνω στη νοικιασμένη βέσπα όταν έκανε το γύρο του Βατικανού. Έδιωξε τις σκέψεις , απεχθανόταν τις αναπολήσεις . Τις θύμιζαν μελοδραματισμούς.
Έβαλε ένα Dry Martini στο ποτήρι Kosta Boda άναψε ένα τσιγάρο Davidoff, και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά. Τα παιδιά του πάνω διαμερίσματος εκτονώνονταν παίζοντας κυνηγητό, τρέχοντας σαν αγέλη αφηνιασμένων ελεφάντων. Δεν ήταν βέβαια ώρα κοινής ησυχίας για να αξιώσει δικαστικώς σύμφωνα με τις διατάξεις των 989 και 997 του ΑΚ την ποινική τους δίωξη. Το αίτημα για παιδεία, ησυχία και πειθαρχία θα αντιμετωπιζόταν από τον γείτονα με περιφρόνηση, αν όχι με υστερία. Έριξε μια ματιά γύρω της. Το αντίγραφο του Κασεμίρ Μάλεβιτς «Αεροπλάνο που πετάει», η flat TV Philips, το τετράγωνο τραπέζι σαλονιού Technal Plazza, ο δερμάτινος καναπές του οίκου Cassina, που ευτυχώς ξέφευγε από το γούστο των έξη διαφορετικών τύπων ανθρώπων, το φωτιστικό του P. Starck, βρίσκονταν σε αντιστοιχία με την προσωπική της ερμηνεία του κόσμου. Άφησε να φανεί ένα χαμόγελο αυταρέσκειας στα καλοσχεδιασμένα χείλη της. Το χτύπημα του κουδουνιού την επανέφερε στην πραγματικότητα. Κατεβαίνω αμέσως, απάντησε, άπλωσε το άρωμα του Chivanchy στο σώμα της με μικρές απαλές πινελιές, φρεσκαρίστηκε με την πούδρα της Lancome, φόρεσε τα παπούτσια αγορασμένα από το «Tod’s Boutique», Βουκουρεστίου 13, άρπαξε την τζάντα της, ρίχνοντας μέσα βιαστικά το Nokia 8310 και βρέθηκε στο αυτοκίνητο της Λένας, ένα ασημί Toyota Yaris Sport.
Το CD της Pioneer έπαιζε το «Budda Rary» από τον d.j Ravin. Η οδήγηση ήταν προβλέψιμη, καί όλες οι φυλές της ασφάλτου παρούσες. Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η διεισδυτική ματιά του Μάκη Μηλάτου.
Ανέβηκαν την Μεσογείων και μετά το Στρατιωτικό Νοσοκομείο έστριψαν αριστερά τη Ξενοπούλου, βγήκαν στην Βασιλείου και μετά από μια μικρή παράκαμψη βρέθηκαν στην Ομήρου. To «Cosmos» ήταν ένας χώρος λειτουργικός, ευχάριστος, με κυρίαρχα στοιχεία το λευκό και το ξύλο, με απαράμιλλη κομψότητα, ξεχωριστό design, με την εικαστική παρέμβαση του Jeff Koons. Η παρέα περίμενε κάτω από ένα πίνακα του Νίκου Κακουλίδη.
Ο chef Χρήστος Τζιέρας τους πρότεινε:
Ορεκτικό: Σαλάτα με μαριναρισμένο σολομό με πιπέρι και άνηθο, κέικ πατάτας, βινεγκρέτ γλυκιάς μουστάρδας.
Κυρίως πιάτο: Λαβράκι ψημένο σε κρούστα αλατιού με βινεγκρέτ βασιλικού, κολοκυθάκια και ντομάτες σχάρας.
Επιδόρπιο: Σουφλέ πικρής σοκολάτας με παγωτό και σάλτσα από φυστίκια Αιγίνης.
Παράγγειλαν κρασί και η πρόταση της Κιάρα για ένα πιάτο μανιτάρια έγινε αμέσως αποδεκτή. Γεύτηκαν ένα Chardonnay Κτήμα Χατζημιχάλης, βραβευμένο στο International Wine and Spririt Competitition 98 με αργυρό μετάλλιο, χρυσόξανθο, λαμπερό, με ελκυστικά αρώματα, που θύμιζαν ακακία, λεμόνι και ξηρούς καρπούς σε διακριτικό φόντο φρυγανισμένου ψωμιού, ώσπου μια εντυπωσιακή σερβιτόρα με εντελώς απωανατολίτικο πρόσωπο που μιλούσε μια χαρά τα ελληνικά τους έφερε την παραγγελία . Τα μανιτάρια ήθελαν λίγο ακόμη πιπέρι. Ζήτησαν από τη σερβιτόρα να τους προσθέσει λίγο πιπέρι. Όπερ και έπραξε, πλην ο μύλος διαλύθηκε καθώς τον έστριβε, με αποτέλεσμα να πέσουν στο πιάτο όλοι οι κόκκοι πιπεριού μαζί με τον μεταλλικό μηχανισμού του μύλου. Η Κιάρα περίμενε ότι αμέσως θα άλλαζε το πιάτο ζητώντας «συγγνώμη». Έσφαλε όμως. Αντ’ αυτού τους συμβούλευσε να παραμερίσουν το πιπέρι και μάζεψε τα μεταλλικά μέρη του μηχανισμού( βίδες κτλ.) από το πιάτο λέγοντας: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτε άλλο μέσα». Υπήρχε όμως μια τελευταία βίδα ....την οποία εντόπισαν λίγο προτού απομακρυνθεί και της την έδωσαν . Εκείνη χαμογέλασε ευγενικά και τους ευχήθηκε : «Καλή όρεξη».


* Το παρόν στάλθηκε πριν από χρόνια για δημοσίευση στο "ΒΗΜΑGASINO". Φυσικά πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, δίχως καμμιά απάντηση για την ακαταλληλότητά του.
Βρέθηκε στα χαρτιά μου και σαν ελεύθερος πλέον και μοναχικός το μπλοκάρω.