Ο ΔΟΝ ΥΠΑΣΤΥΝΟΜΟΣ

Ο κ. Καρακίτσος παρασυρμένος από την αυταρέσκεια των ομολογουμένως ευρηματικών λεκτικών κατασκευών του,  εγκαταλείπει την αφηγηματική ροή της ιστορίας και περιορίζεται στην αυτοθαυμαστική επαναληπτικότητα ενός εύτολμου γλωσσικού παιγνιδιού, που τον οδηγεί σε ένα καθρέφτη, που η αντανάκλασή του εστιάζει στη φιλοπαίγμονα στύση των λέξεων, δίχως το βάθος μιας εμπνευσμένης λογοτεχνικής εξιστόρησης.

Οι σουρεαλιστικές γλωσσικές εξάρσεις, αν είναι το μόνο υλικό για την κατασκευή των αφηγηματικών πυλώνων, ακόμη κι αν αποτελούνται από  άφθονες ποσότητες ορειχάλκινων κορνέδων  ή άλικους κισσούς,  υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσουν μαζί με όλο το υδραυλικό μυθιστορηματικό οικοδόμημα.

Το μυθιστόρημα «Ο Δον υπαστυνόμος» έχει κέφι. Είναι ένα απολαυστικό λεκτικό πανηγύρι, που  πολλές φορές κατά την ανάγνωση του ήμουν  έτοιμος να σηκωθώ να χορέψω,  μαζί με τους ενθουσιασμένους αναγνώστες, αλλά όλο το ανέβαλλα. Κάτι με κρατούσε στη θέση μου, ίσως η πολυκοσμία της ομοφωνίας. Ούτε βέβαια παρασύρθηκα από το σιδερένιο βλέμμα της συμπεθέρας, που με καλούσε, όταν περνούσε από μπροστά μου, να μπω κι εγώ στο σωματικό γαϊτανάκι της  απόλαυσης και του κεφιού.