Σούρουπο Κυριακής το ουράνιο στερέωμα βαφόταν απ' την παλέτα των χρωμάτων ενός φιλάρεσκου ήλιου. Η νύχτα καθυστερούσε για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Βλέπω τον «πολυλογά» να τρώει παγωτό στο αίθριο του «Gelato”.
-Έλα κερνάω φίλε· να πούμε και καμιά κουβέντα, με προσκαλεί.
-Βιάζομαι «πολυλογά», ευχαριστώ. Με περιμένουν στο «Σιωπητήριο»*, απάντησα στην πρόσκλησή του, και συνέχισα τον δρόμο μου.
* «Σιωπητήριο»: Χώρος εξάσκησης της σιωπής. Οι θαμώνες στο «Σιωπητήριο» πίνουν τον καφέ, το αναψυκτικό τους ή οτιδήποτε προσφέρεται, σιωπηλοί. Όταν η ένταση της σιωπής φτάσει στο ακρότατο σημείο, κάθε πελάτης δικαιούται από τον κανονισμό, για να αποσυμφορηθεί ψυχολογικά, να πει μόνο μία λέξη: «Σιωπή». Η σιωπηλότητα τού καθενός εκρήγνυται μονολεκτικά, ο κατευνασμός της ομιλίας , που είναι το ζητούμενο, βρίσκει προσωρινή διέξοδο, η επάνοδος στην αλαλία επανέρχεται.
"Silent Night" 1964
Hans Hofmann
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου