ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ "ΜΥΘΟΜΑΝΙΕΣ"

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το βιβλίο του Στράτου Μυρογιάννη «Μυθομανίες» είναι ένα ιδιαίτερα κρυπτικό κείμενο. Αποτελείται από επτά ιστορίες γραμμένες βάσει ενός κώδικα, με κωδικοποιημένες πληροφορίες και γρίφους, τις οποίες καλείται ο αναγνώστης να αποκωδικοποιήσει, να αποκαλύψει και να ερμηνεύσει τα μυστικά τους, ώστε να γίνει γνωστό το πραγματικό περιεχόμενο του βιβλίου.

Ο αναγνώστης βέβαια δεν χρειάζεται να είναι ένθερμος οπαδός και γνώστης της κρυπτογραφίας για να φτάσει σε ένα επιθυμητό, ερμηνευτικό αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται να έχει τις ικανότητες του Adamante Coray στην κρυπτογραφία για το σπάσιμο του κώδικα. Ο κώδικας που είναι γραμμένο το βιβλίο αν είναι απροσπέλαστος θα κριθεί στο χρόνο. Η αποκάλυψη του νοήματος των ιστοριών εξαρτάται από την προθυμία των αναγνωστών να λάβουν υπόψη τους τις δαιδαλώδεις ταξινομήσεις, τον κομβικό ρόλο του υπομνηματισμού, της λεξικογραφικής καταγραφής, τους πίνακες ονομάτων και λέξεων, ώστε η αποκάλυψη  των ιστοριών να μη χρειαστεί την βοήθεια ενός τυφλού μουσικού.

Για διευκόλυνση του αναγνώστη κατέγραψα τα πρόσωπα του βιβλίου, τα έργα που αναφέρονται σε αυτό, και τους τόπους που συμβαίνουν τα γεγονότα. Βέβαια με λάθη, αβλεψίες και παραλείψεις. Θα ήμουν ευγνώμων στους αναγνώστες αυτού του κειμένου αν μου τις  υποδείξουν.

Συνεχίζεται

"εκεί που ζούμε" Χρίστος Κυθρεώτης

Ένα σχόλιο

Το μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη «εκεί που ζούμε» διακρίνεται για την αφηγηματική ωριμότητα του συγγραφέα, ο οποίος φαίνεται να έχει αφομοιώσει δημιουργικά την παράδοση του λογοτεχνικού είδους που ορίζει την πρόταξη του ιδιωτικού στοιχείου ως βασικού συντελεστή στη λογοτεχνική καταγραφή των κοινωνικών σχέσεων.  Τα χαρακτηριστικά του είδους ορίζονται  γλωσσικά από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όσον αφορά την αμεσότητα της αφηγηματικής ματιάς, τοποθετώντας το εγώ μοναδικό εκφραστή και διερμηνέα του κοινωνικού περιβάλλοντος, αφήνοντας εκτός  κάδρου το πολιτικό και ιστορικό πεδίο, με τη δυναμική που αυτό συμμετέχει στην  κατασκευή της μυθιστορηματικής πλοκής.

Η μυθοπλαστική καταγραφή του εγώ, δυστυχώς, στερεί από την αφήγηση τα νεωτερικά υλικά για την οικοδόμηση του αφηγηματικού σύμπαντος. Η τοποθέτηση του ατομικού ως κέντρο του μυθοπλαστικού κόσμου, όπως στην περίπτωση του Χρίστου Κυθρεώτη, περιοριορίζει την τροφοδότηση τού αφηγηματικού τοπίου από ανανεωτικά εκφραστικά στοιχεία που θα το απαλλάξουν από τον συντηρητισμό της υφολογικής επαναληπτικότητας και αναγνωρισιμότητας, θα διευρύνουν την αφηγηματική ματιά, δημιουργώντας λεκτικές  ιχνηλατήσεις που, υπό προϋποθέσεις,  μπορούν να οδηγήσουν στην πρωτοτυπία και την αποδέσμευση από τον εγκωβιτισμό του αφηγηματικού εγώ, το οποίο όσον αφορά τη ρεαλιστική εκδοχή του περιορίζει τον συγγραφέα  σε ένα συμβατικό τρόπο γραφής. 

Η λογοτεχνική τοποθέτηση του εγώ, του ατομικού στο επίκεντρο του αφηγηματικού σχεδιασμού, αντανακλάται στη μονοσημία της γλωσσικής εκδοχής ως επιτελικής εκφραστικής επιλογής, αγνοώντας τις πολιτικές, ιστορικές και ιδεολογικές σχέσεις που συγκροτούν την καθημερινότητα της ζωής.  Η λογοτεχνική απόδοση της ιδιωτικής σφαίρας, χωρίς την ενσωμάτωση της πολυπλοκότητας, των αντιφάσεων και της διαλεκτικής των κοινωνικών σχηματισμών στο μυθιστορηματικό οικοδόμημα, την αντιστοίχισή τους με γλωσσικούς εναλλακτικούς προσδιορισμούς, μοιραία οδηγεί σε αφηγηματικές συμβάσεις, οι οποίες πέρα από την παρελθοντική ευρηματικότητα και εμβέλεια τους έχουν πια ξεπεραστεί.

Αυτό που διασώζει το βιβλίο και το αξιολογεί ως ένα σημαντικό μυθιστόρημα είναι η εξαιρετική γλωσσική μανιέρα του που δεν αντιστέκεται ούτε προκαλεί την συμβατική αναγνωστική μέθοδο, προσφέρει οικείες αφηγηματικές αναδρομές στον αναγνώστη, συνοψίζοντας, με εξαιρετικό τρόπο ένα μεγάλο μέρος της πεζογραφικής παραγωγής που εκφράζεται με όμοιους γλωσσικούς  κώδικες.

Το βιβλίο λοιπόν του Χρίστου Κυθρεώτη είναι η κορύφωση και η επιτομή  αυτής της λογοτεχνικής περιόδου της ιδιωτικής περιοχής. Όσο γρηγορότερα κατανοηθεί η σημασία του τόσο καλύτερο για τη λογοτεχνία. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΘΡΕΩΤΗΣ
"εκεί που ζούμε"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

 

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 18η

 Σήμερα όλη μέρα ήμουν άφαντος. Κανείς όμως δεν με ενημέρωσε για την απουσία μου, ώστε το βράδυ όταν βρέθηκα στο υπνοδωμάτιό μου, έκπληκτος είδα το κρεβάτι μου ξέστρωτο, το κινητό μου στο κομοδίνο, τα παπούτσια μου στην παπουτσοθήκη, το παντελόνι και το πουκάμισο μου κρεμασμένα στην ντουλάπα, την κάτω οδοντοστοιχία μου στο πλαστικό ποτήρι με το νερό.

Η μικρή Λουλού  στην κουζίνα έφτιαχνε σαλάτα λαχανικών.  Φορούσε το κοντό, κόκκινο  φουστανάκι της και από πάνω ποδιά με λουλούδια. Οι μπούκλες των μαλλιών της στεφάνωναν τους γερτούς της ώμους.

-Ετοιμάζω σαλάτα, θέλεις να φτιάξω και για σένα; με ρώτησε.

Δεν της απάντησα, η αδιαφορία της με πλήγωσε. Ήμουν όλη τη μέρα άφαντος κι αυτή φερόταν σαν να μην είχα λείψει ούτε ένα λεπτό. Δεν ήθελα να δώσω συνέχεια στην απαράδεκτη συμπεριφορά της, ήξερα ότι είχε περάσει μια ακόμη δύσκολη μέρα, τόσο σκανδαλιάρα που ήταν. Άλλωστε οι σχέσεις μας δεν ήταν στην καλύτερη φάση τους.

Βγήκα, δίχως να της πω κουβέντα, να συναντήσω τους φίλους μου. Θα περνούσα από το "Δακρυδόχος"* να πιω τα ποτά μου, να κάνω μια έρευνα ματαιότητας. Ελπίζω να με ρωτήσουν γιατί δεν φάνηκα πουθενά όλη μέρα, μάλιστα σήμερα που είναι Κυριακή. Βέβαια δεν ξέρω τι να απαντήσω, να δικαιολογήσω την απουσία μου, γιατί κι εγώ δεν μπορώ να ερμηνεύσω αυτό που μου συνέβη, αλλά θα είναι μια παρηγοριά το ενδιαφέρον τους.

Στο ενδεχόμενο να μην με ρωτούσε κανείς θα τους χαστούκιζα, με όλες τις σωματικές και κοινωνικές συνέπειες.  

Τι συναισθηματικός και υπερβολικός γίνομαι όταν το έγκαυμα της μοναξιάς πλησιάζει επικίνδυνα τις ράχες του μυαλού μου!

υγ. Η λέξη "δακρυδόχος" είναι από τη ποιητική σύνθεση του Σαμψών Ρακά "Ούτις"

"The Invisible Man" 1932

Salvador Dali 

ΛΕΓΟΜΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΡΩΔΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ

Ευχαριστώ τα παιδιά που με εμπιστεύονται. Γεια σας παιδιά!

https://saligari.net/filoksenia/%ce%bb%ce%ad%ce%b3%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%81%cf%8e%ce%b4%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bb/

 
*Κείμενο μου στο αφιέρωμα του περιοδικού "Σαλιγκάρι", "Από την ανοιξιάτικη καραντίνα στο καλοκαίρι με τον ιό"

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 17η

Κυριακή πρωί κάνω τον περίπατό μου απολαμβάνοντας το όμορφο πρωινό. Ξαφνιάζομαι καθώς διασταυρώνομαι με τον Γιάννη Ζουγανέλη, συνθέτη, τραγουδιστή και περφόρμερ, ο οποίος έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, κρατώντας μια δερμάτινη τσάντα στο δεξί του χέρι. Παίρνω  θάρρος και του ζητάω να βγούμε μια φωτογραφία μαζί, να την ανεβάσω στο facebook , να σκάσουν από τη ζήλια οι φίλοι και οι φίλες μου. Τον σκοπό μου βέβαια δεν του του το ανακοινώνω.

«Κύριε Ζουγανέλη, καλημέρα σας. Επειδή εκτιμώ την καλλιτεχνική σας πορεία όλα αυτά τα χρόνια θα ήθελα να βγούμε μια φωτογραφία μαζί» του λέω.

Ο Ζουγανέλης δεν φαίνεται να αιφνιδιάζεται από την πρότασή μου, πρέπει να είναι συνηθισμένος σε τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης και ενθουσιασμού, από ένα κοινό που τον θαυμάζει και τον λατρεύει, και με την ευγένεια που τον διακρίνει, πληροφορία ευρέως διαδεδομένη στους καλλιτεχνικούς κύκλους, που επιβεβαιώνεται ευτυχώς, συναινεί:

“Μα δεν με λένε Ζουγανέλη, κύριε. Εκπλήσσομαι από την προσφώνησή σας, διότι δεν μοιάζουμε καθόλου φυσιογνωμικά. Αν θέλετε όμως να βγούμε φωτογραφία δεν έχω καμιά αντίρρηση, αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι κάνετε λάθος ως προς το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεσθε».

Ένοιωσα ντροπή για την ενόχληση που προκάλεσα στον κύριο με την δερμάτινη τσάντα, ας τον ονομάσω με αυτόν τον χαρακτηρισμό, λόγω της διάψευσης του ονόματος του, αν και δεν είχα πειστεί καθόλου πως δεν ήταν ο Γιάννης Ζουγανέλης. Ο λόγος να αρνηθεί την ταυτότητά του ήταν κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ίσως κορεσμένος  από την αναγνωρισιμότητα, όπως συνηθίζεται στις προσωπικότητες της τέχνης, ήθελε να αποφύγει έναν ακόμη ενοχλητικό θαυμαστή, που διέκοπτε απρόσκλητος μια ιδιωτική του στιγμή, άσχετα αν βρισκόταν σε δημόσιο χώρο. Συνεπώς έπρεπε να ενεργήσω γρήγορα , διότι δεν ήταν σωστό να τον καθυστερώ  κι αλλάξει την απόφαση του. Το βάδισμα, το ύφος του, κυρίως όμως η τσάντα που κρατούσε, έδειχνε έναν άνθρωπο που για κάποιο σπουδαίο λόγο βρισκόταν στον δρόμο, Κυριακή πρωί. Στάθηκα στα δεξιά του και βγήκαμε μια σέλφι. Αστραπιαία, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να βγάλω ακόμη μία, τοποθετημένος αριστερά του. Ο Ζουγανέλης δεν αρνήθηκε, αν και φαίνεται να δυσανασχέτησε με την πρόθεσή μου, την οποία δεν μπορούσε να ερμηνεύσει, για τους  λόγους που δεν μπορούσα να την ερμηνεύσω κι εγώ. Είπαμε όμως ότι ήταν ευγενικός και δέχτηκε την αδιανόητη ανάγκη μου. Ενθαρρυμένος από την υπομονή και την καρτερικότητά του, η φωτογραφική μου βουλιμία μου δημιούργησε την ανάγκη να του ζητήσω να βγάλουμε άλλη μία, αυτή την φορά παίρνοντας θέση μπροστά του, καλύπτοντας την οπτική παρουσία του, πράγμα που τον οδήγησε να ξεχάσει τη συγκαταβατικότητά του και να με αποπέμψει, λέγοντάς μου ότι δεν είναι πρέπον να καθυστερώ ένα κύριο, τον οποίο, αναιτίως, ταυτίζω με τον Γιάννη Ζουγανέλη, για λόγους που δεν τον αφορούν, έτσι ακριβώς το διατύπωσε, και με παρακαλεί να μείνω ικανοποιημένος με τις δυο φωτογραφίες, που είναι αρκετές να δικαιολογήσουν τον λόγο της λήψης τους, τον οποίο δεν ενδιαφέρεται να γνωρίζει. Εδώ άφησε να φανεί ένα ίχνος ειρωνείας στη φωνή του, αμαυρώνοντας την μέχρι τότε ευγενική και σεμνή συμπεριφορά του.

Ο τρόπος του επιβεβαίωσε τη γνώμη που είχα πάντα για τους καλλιτέχνες. Η ματαιοδοξία δεν  τους επιτρέπει να στέκεται κάποιος μπροστά τους, καλύπτοντας την εικόνα τους στο κοινό, ακόμη κι αν αυτός ήμουν εγώ.  

"L'Homme qui marche I" 1960
Alberto Giacometti

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ

Δεν βλέπω συχνά όνειρα, αλλά το χθεσινό, όσο ευπρόσδεκτο κι αν ήταν, παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία. Κάποιος με κυνηγούσε με μια τσιμπίδα τζακιού, αν και στο σπίτι δεν έχω τζάκι, σκέψη την οποία δεν έκανα βέβαια εκείνη τη στιγμή του πανικού, προσπαθώντας να με κτυπήσει. Θα  ήταν κάποιος κλέφτης προφανώς, ο οποίος είχε μπει στο σπίτι να με ληστέψει, εγώ ξύπνησα και του χάλασα τα σχέδια. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό του, μην πω και τη σωματοδομή του και φανεί υπερβολικό, αν και στα όνειρα όλα είναι πιθανά, άρα δεν θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω στους καταλόγους των υπόπτων που θα μου έδειχνε η αστυνομία κατά την διερεύνηση της υπόθεσης, αλλά ο διώκτης μου δεν γνώριζε τι μπορούσα να διακρίνω και τι όχι, βασιζόμενος σε όρους πραγματικότητας κι όχι ονείρου, στο οποίο, πιθανόν, δεν γνώριζε ότι έπαιρνε μέρος, ως πρωταγωνιστής μάλιστα. 
Πρόλαβε να μου δώσει κάποια χτυπήματα στα πόδια, αλλά εγώ, αν και πληγωμένος, κατάφερα να φτάσω στην εσωτερική αποθήκη του σπιτιού, να ανέβω, μετά από πολύ προσπάθεια, στον χαρταετό που είχα φτιάξει, γιατί σε δυο μέρες ήταν Καθαρή Δευτέρα, και το έθιμο του πετάγματος του χαρταετού το τιμούσα παιδιόθεν ανελλιπώς, να ανυψωθώ μαζί του, ωθούμενος από μια αόρατη και ευεργετική δύναμη, πετώντας στα δωμάτια του σπιτιού, ενώ ο διώκτης μου κατέβαλε απεγνωσμένες προσπάθειες να με φτάσει, δίχως αποτέλεσμα. 
Τώρα που ξύπνησα περιμένω, πετώντας ακόμη πάνω στον χαρταετό, τους διασώστες να με βοηθήσουν να κατέβω, παρότι πληγές στα πόδια μου δεν υπάρχουν, το ύψος όμως είναι αρκετό ώστε να επιχειρήσω να πηδήξω κάτω, με τον χαρταετό σε διαρκή κίνηση, ακούγοντας τους γείτονες, που ειδοποίησα με τις κραυγές μου για βοήθεια, να προσπαθούν να καταλάβουν το λόγο που δεν μπορώ να τους ανοίξω την πόρτα.

"The Child's Dream"

Richard Lindne