Πέμπτη, Μαΐου 31, 2018

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΑΘΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ



1) Υπάρχουν τρεις εναλλακτικές επιλογές όταν δεν πετύχει το περπάτημά μας:

α) Το επαναλαμβάνουμε
β) Τον αντικαθιστούμε με άλλο
γ) Το ξεχνούμε

2) Ένα πετυχημένο περπάτημα είναι καλύτερο από ένα αποτυχημένο περπάτημα. 
Η απόφανση είναι οριστική, μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

3) Ένα αποτυχημένο περπάτημα δεν μπορεί να μετατραπεί σε πετυχημένο. Το τέλος του είναι οριστικό και αμετάκλητο.

4) Η αποτυχία ενός περπατήματος κρίνεται από την επιτυχία ενός, πιθανώς, πετυχημένου, που προηγήθηκε ή θα ακολουθήσει.

5) Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την επιτυχία ή την αποτυχία του περπατήματος.

6) Ένα πετυχημένο περπάτημα δεν αναιρεί ένα αποτυχημένο που έχει κριθεί τελεσίδικα ως αρνητικό από τον δημιουργό του.

7) Το μέλλον ενός αποτυχημένου περπατήματος κρίνεται από την προσμονή ενός πετυχημένου.

8) Η επιτυχία του περπατήματος εμπεριέχει, εν δυνάμει, τη μελλοντική αποτυχία του κι αντιστρόφως.

9) Ο περιπατητής δεν ξεκινάει το περπάτημά του αν σκέφτεται την αποτυχία.

10) Ο πετυχημένος περιπατητής είναι το πρότυπο των αποτυχημένων περιπατητών.

11) Ένας περιπατητής δεν παραιτείται από την προσπάθειά του όταν αποτύχει. Παλεύει να πετύχει τον στόχο του.

12) Η έπαρση του πετυχημένου περιπατητή είναι ο ναύλος για τη μελλοντική αποτυχία του.

13) Η αυτογνωσία τού αποτυχημένου περιπατητή είναι όρος για την μελλοντική επιτυχία του.

14) Ένας πετυχημένος περιπατητής δεν πρέπει να επαναπαύεται στην επιτυχία του. Η αποτυχία είναι ευρηματική .

15) Ο πετυχημένος περιπατητής μπορεί να κάνει δηλώσεις, εξηγώντας την επιτυχία του. Ο αποτυχημένος επιβάλλεται, για να ερμηνεύσει την αποτυχία του.

16) Η αποτυχία του περιπατητή δεν είναι το τέλος των περιπάτων του.

17) Ο αποτυχημένος περιπατητής πρέπει να διατηρεί την αισιοδοξία του, όπως ο Μάξιμος Ευδαίμων.

18) Ο πετυχημένος περιπατητής είναι ένας πραγματιστής. Ο αποτυχημένος είναι ένας ονειροπόλος

19) Αξιολόγηση ενός πετυχημένου κι ενός αποτυχημένου περιπάτου δεν υπάρχει. Αυτό δεν αναιρεί την αναγκαιότητά της.

20) Ο περιπατητής είναι η η μετακινούμενη μελαγχολία του καθιστικού ανθρώπου.


Διορθωμένο Σάββατο πρωί



Η φωτογραφία "A Line made by walking"  είναι του Richard Long







Σάββατο, Μαΐου 26, 2018

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΟΣΜΟ



Καθυστέρησα να φτάσω στον άλλο κόσμο.
-Άργησες, μου λέει η μητέρα μου. Πού ήσουν;
 Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ κι έβλεπε τηλεόραση.
-Στον άλλο κόσμο, της λέω.
-Θα φας;
-Όχι, έφαγα με τους φίλους μου, την καθησυχάζω.
-Καλά, αλλά πρέπει να με ειδοποιείς,  μην φτιάχνω φαγητό  όταν πρόκειται να φας αλλού. Αυτός ο άλλος κόσμος σ’έχει απορροφήσει..
-Να μ’εμπιστεύεσαι, της προτείνω, και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

Η μητέρα μου παραμένει προστατευτική, ακόμη και στην έκπληξη που της κάνω, προσποιούμενος ότι είναι ζωντανή.

Διορθωμένο Πέμπτη, νωρίς το πρωί.


Ο πίνακας "Man and woman in a large room" είναι του Richard Diebenkorn


Τετάρτη, Μαΐου 23, 2018

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΟΠΠΙΝΣ




Χθες βράδυ ήμουν καλεσμένος στο σπίτι της Μαίρης Πόππινς. Η βραδιά κύλησε υπέροχα. Όλα ήταν εξαίρετα. Ο κήπος, το φεγγάρι, τα φαγητά, οι εκλεκτοί καλεσμένοι, η ευγενική οικοδέσποινα, οι όμορφες συζητήσεις. Γύρω στα μεσάνυχτα, η Μαίρη Πόππινς, όταν η συνάντηση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, για την τιμή που της κάναμε να αποδεχθούμε την πρόσκλησή της, όπως μας είπε συγκινημένη, μας τραγούδησε το «A Spoonfull of sugar” Η φωνή της ήταν ίδια της Τζούλι Άντριους στην ομώνυμη ταινία. 

Αναχώρησα πλήρης ευωχίας, κρατώντας την ομπρέλα της, την οποία μου παραχώρησε πρόθυμα, γιατί είχε αρχίσει ψιχαλίζει.

Κυριακή, Μαΐου 20, 2018

ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ(1958)






(Ξαναγεννημένο κείμενο)

Βλέποντας τη ζωγραφική του Νίκου Κακουλίδη, ο ορατός κόσμος της πραγματικότητας αποσύρεται βίαια, σαν να μην έχει πια λόγο ύπαρξης, δίνοντας τη θέση του σ’έναν εικαστικό κόσμο, απρόσμενο και ευρηματικό, που κυριαρχεί αποκαλυπτικός των σκοτεινών ανθρώπινων εκκρεμοτήτων. Η ζωγραφική του υπονομεύει την ευδαιμονία της ακύμαντης πραγματικότητας, κινητοποιώντας αισθήσεις, βαθιά κρυμμένες κάτω από την «αβρότατη επιφάνεια» των ανθρώπινων διαπλέξεων. Ο κόσμος του αποκαλύπτει έναν καλλιτεχνικό ευεργετικό οικισμό, όπου όλοι μπορούμε να βρούμε στέγη, αρκεί ν' απαλλαχθούμε από τα μάτια της καλής μας σώφρονος καρδίας. Αυτόνομος, με δικούς του αρχιτεκτονημένους κανόνες, μας καλεί να τον επισκεφτούμε, κουβαλώντας το βαρύ διανοητικό φορτίο της καθημερινότητας. Οι εικόνες του υποδέχονται το βλέμμα μας απελευθερωτικά, η καλλιτεχνική συγκίνηση που μας προκαλεί, με τις παγιδευμένες, ακίνητες μορφές του, μας εμβαπτίζει σ'έναν αυτογενή κόσμο, δίνοντας τέλος στη νυχτική γαλήνη της μακάριας πραγματικότητας. Το ελλαμπές σκότος της ζωγραφικής του Νίκου Κακουλίδη μας προσφέρει τον δικό του εκπωματισμό της αλήθειας, ανάμεσα στις τόσες που προτείνονται και συνιστούν τον κόσμο μας. Μόνο που αυτή η αλήθεια, υπερούσια από τη μυστηριακή καταγωγή της, τα όριά της ανιχνεύονται πέρα από μουσειακά σύνορα της αποδεικτικής πραγματικότητας.

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2018

GEGEN DIE WAND




Έγραφα πριν λίγες μέρες για επιστροφή στις παλιές καλές ταινίες του Φατίχ Ακίν, μετά την τελευταία πομπώδη, συμβατική ταινία του "IN THE FADE".

GEGEN DIE WAND

"Η Σίμπιλ λίγο μετά από τον συμβατικό γάμο της με τον Τσάιτ φεύγει και πηγαίνει με το νυφικό να τα πιει στο bar. Κάνει έρωτα μ’έναν άγνωστο, γυρίζει το πρωί σπίτι, φορώντας ακόμα το νυφικό της. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει έρωτας, η συμφωνία μεταξύ τους δεν κινδυνεύει να διαρραγεί. Ο Τσάιτ συνεχίζει να κάνει έρωτα με την φιλενάδα του, ένα έρωτα βίαιο, άγριο, η Σίμπιλ συνεχίζει ν’ αναζητά εφήμερους εραστές της μιας βραδιάς . Όλα λειτουργούν όπως είναι συμφωνημένα. Η ζωή σου κι ή ζωή μου. 
-Τσάιτ, φεύγω, πάω για πήδημα, του λέει η Σίμπιλ, ανέκφραστα. Ο Τσάτ με την ίδια συναισθηματική αδιαφορία δέχεται τα λόγια της. Έλα όμως που η ζήλεια, ο εγωισμός είναι πάνω από μια προγραμματική συμφωνία. 
Ο Τσάιτ είναι ένας παγιδευμένος άνθρωπος, που θέλει να πνίξει στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά το παρελθόν του. Η Σίμπιλ είναι μια νέα κοπέλα, δίχως παρελθόν, με το μέλλον μπροστά της. Η Σίμπιλ θέλει να ζήσει, ν’απαλλαγεί από το καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, το προδιαγεγραμμένο μέλλον της πολιτιστικής παράδοσης. Ο Τσάιτ είναι ένας αυτοκατοστροφικός σαρανταπεντάρης, που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να πεθάνει. Πώς οι δυο αυτοί χαρακτήρες μπορούν να συναντηθούν; Μπορεί ο έρωτας να είναι επιδραστικός, ώστε ν’αλλάξει τις ζωές τους, να τις κάνει να συναντηθούν στον αισθηματικό πυρήνα της ζωής κι όχι στα παράγωγά της; Το επώδυνο παρελθόν τού Τσάιτ μπορεί να γιατρευτεί από την γοητεία και την αντισυμβατικοτητα της Σίμπιλ; Μήπως δεν έχει να δοκιμάσει να εξαγνίσει την ερωτική του απελπισία με την αδιέξοδη σχέση του με την κομμώτρια φίλη του; 
Η ελευθερία, η ατομικότητα, η προσωπική αναβάθμιση, που επιλέγουν να ακολουθήσουν τα δυο πρόσωπα της κινηματογραφικής ιστορίας δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα. Και οι δυο θα νικηθούν από τον έρωτα. Ο ομιχλώδης Τσάιτ και η ηλιότροπη Σίμπιλ θα συναντηθούν, συναισθηματικά, θα πετάξουν από πάνω τους τις ελκυστικές αλλά αδιέξοδες επιλογές τους και θα ερωτευθούν. Κι εκεί βρίσκεται το δράμα. Όταν ο Τσάιτ φωνάζει δημόσια, είμαι ερωτευμένος, με μάγεψε, αυτός ο παραιτημένος, ο μοναχικός εμμονικός ,έχει χάσει το παιγνίδι. Θα νικηθεί από τη ζήλια•τώρα είναι ένας συμμορφωμένος άνθρωπος, υποταγμένος σε μια αποκλειστικότητα που του ξεφεύγει, βασικό στοιχείο του ερωτικού πάθους, μέχρι να φτάσει στον φόνο. Σε μια έκρηξη οργής θα σκοτώσει τον εφήμερο εραστή της Σίμπιλ, που προσβάλλει δημόσια το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του και θα φυλακιστεί. 
Από την στιγμή εκείνη όλα έχουν χαθεί• όχι ως χρόνος, αλλά ως επικοινωνία και ανταλλαγή συναισθημάτων. Η Σίμπιλ «ο ο ακρωτηριασμένος που εξακολουθεί να τον πονά το κομμένο  του πόδι», με κίνδυνο της ζωής της περιμένει. Η άρνηση του εαυτού της την κάνει ν’ αψηφά τον κίνδυνο. Κινδυνεύει με βιασμό, ίσως με βίαιο θάνατο, αλλά η απελπισμένη αναμονή, η έξαρση της ερωτικής αφοσίωσης, είναι η επιλογή της. Ο χρόνος λειτουργεί ευεργετικά. Απορροφά τους κραδασμούς της αντισυμβατικότητας• δρα αποτρεπτικά σε οριστικά συμπεράσματα. Ο ερωτευμένος που περιμένει, δεν μπορεί να θυμάται συνέχεια, κινδυνεύει από «υπερκόπωση μνήμης». Ο συμβιβασμός, η συμμόρφωση της Σίμπιλ με την πραγματικότητα είναι αναπότρεπτη. Η ερωτική επανεύρεση με τον Καχίτ, μετά την αποφυλάκισή του δεν μπορεί να την απαλλάξει από την «αρχιτεκτονημένη ηρεμία» της οργανωμένης ζωής. Αυτό υποστηρίζει ο Ακίν, αφήνοντας τον Τσάιτ να επιστρέψει πίσω στη Γερμανία δίχως την Σίμπιλ.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2018

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ



Την Πρωτομαγιά του 2018, ο Σπύρος Παύλου διαβάζει τα διηγήματα του Βασίλη Γκουρογιάννη, εμπιστευόμενος τις εκπλήξεις του μυαλού του, εν μέσω φίλιων, συμμαχικών επετειακών υπερβολών και αυτονόητων υπενθυμίσεων. Διαφεύγει διαβάζοντας  από τη μονοφωνική επιφάνεια του παρόντος, εμπιστευόμενος τη διαρκή γοητεία της λογοτεχνικής παραμυθίας, υπότροπος του ανοίκειου, αντικαθιστώντας το θεολογίζον, τώρα πια, δούναι-λαβείν της καθημερινότητας,  με την ευτεχνία των ευρηματικών διηγήσεων, και νοιώθει όμορφα.

Σάββατο, Μαΐου 05, 2018

IN THE FADE



Δυστυχώς απογοητευτικό. Στυλιζαρισμένος κινηματογράφος, συμβατική κινηματογραφική γλώσσα, καταγγελτικός μέχρι αφέλειας λόγος, πολιτικά και ιδεολογικά αποδυναμωμένος.
Επιστροφή στις παλιές ταινίες του Φατίχ Ακίν που αγαπάμε.