(Ξαναγεννημένο κείμενο)
Βλέποντας τη ζωγραφική του Νίκου Κακουλίδη, ο ορατός κόσμος της πραγματικότητας αποσύρεται βίαια, σαν να μην έχει πια λόγο ύπαρξης, δίνοντας τη θέση του σ’έναν εικαστικό κόσμο, απρόσμενο και ευρηματικό, που κυριαρχεί αποκαλυπτικός των σκοτεινών ανθρώπινων εκκρεμοτήτων. Η ζωγραφική του υπονομεύει την ευδαιμονία της ακύμαντης πραγματικότητας, κινητοποιώντας αισθήσεις, βαθιά κρυμμένες κάτω από την «αβρότατη επιφάνεια» των ανθρώπινων διαπλέξεων. Ο κόσμος του αποκαλύπτει έναν καλλιτεχνικό ευεργετικό οικισμό, όπου όλοι μπορούμε να βρούμε στέγη, αρκεί ν' απαλλαχθούμε από τα μάτια της καλής μας σώφρονος καρδίας. Αυτόνομος, με δικούς του αρχιτεκτονημένους κανόνες, μας καλεί να τον επισκεφτούμε, κουβαλώντας το βαρύ διανοητικό φορτίο της καθημερινότητας. Οι εικόνες του υποδέχονται το βλέμμα μας απελευθερωτικά, η καλλιτεχνική συγκίνηση που μας προκαλεί, με τις παγιδευμένες, ακίνητες μορφές του, μας εμβαπτίζει σ'έναν αυτογενή κόσμο, δίνοντας τέλος στη νυχτική γαλήνη της μακάριας πραγματικότητας. Το ελλαμπές σκότος της ζωγραφικής του Νίκου Κακουλίδη μας προσφέρει τον δικό του εκπωματισμό της αλήθειας, ανάμεσα στις τόσες που προτείνονται και συνιστούν τον κόσμο μας. Μόνο που αυτή η αλήθεια, υπερούσια από τη μυστηριακή καταγωγή της, τα όριά της ανιχνεύονται πέρα από μουσειακά σύνορα της αποδεικτικής πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου