GEGEN DIE WAND

Έγραφα πριν λίγες μέρες για επιστροφή στις παλιές καλές ταινίες του Φατίχ Ακίν, μετά την τελευταία πομπώδη, συμβατική ταινία του "IN THE FADE".

GEGEN DIE WAND

"Η Σίμπιλ λίγο μετά από τον συμβατικό γάμο της με τον Τσάιτ φεύγει και πηγαίνει με το νυφικό να τα πιει στο bar. Κάνει έρωτα μ’έναν άγνωστο, γυρίζει το πρωί σπίτι, φορώντας ακόμα το νυφικό της. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει έρωτας, η συμφωνία μεταξύ τους δεν κινδυνεύει να διαρραγεί. Ο Τσάιτ συνεχίζει να κάνει έρωτα με την φιλενάδα του, ένα έρωτα βίαιο, άγριο, η Σίμπιλ συνεχίζει ν’ αναζητά εφήμερους εραστές της μιας βραδιάς . Όλα λειτουργούν όπως είναι συμφωνημένα. Η ζωή σου κι ή ζωή μου. 

-Τσάιτ, φεύγω, πάω για πήδημα, του λέει η Σίμπιλ, ανέκφραστα. Ο Τσάτ με την ίδια συναισθηματική αδιαφορία δέχεται τα λόγια της. Έλα όμως που η ζήλεια, ο εγωισμός είναι πάνω από μια προγραμματική συμφωνία. 

Ο Τσάιτ είναι ένας παγιδευμένος άνθρωπος, που θέλει να πνίξει στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά το παρελθόν του. Η Σίμπιλ είναι μια νέα κοπέλα, δίχως παρελθόν, με το μέλλον μπροστά της. Η Σίμπιλ θέλει να ζήσει, ν’απαλλαγεί από το καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, το προδιαγεγραμμένο μέλλον της πολιτιστικής παράδοσης. Ο Τσάιτ είναι ένας αυτοκατοστροφικός σαρανταπεντάρης, που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο για να πεθάνει. Πώς οι δυο αυτοί χαρακτήρες μπορούν να συναντηθούν; Μπορεί ο έρωτας να είναι επιδραστικός, ώστε ν’αλλάξει τις ζωές τους, να τις κάνει να συναντηθούν στον αισθηματικό πυρήνα της ζωής κι όχι στα παράγωγά της; Το επώδυνο παρελθόν τού Τσάιτ μπορεί να γιατρευτεί από την γοητεία και την αντισυμβατικοτητα της Σίμπιλ; Μήπως δεν έχει να δοκιμάσει να εξαγνίσει την ερωτική του απελπισία με την αδιέξοδη σχέση του με την κομμώτρια φίλη του; 

Η ελευθερία, η ατομικότητα, η προσωπική αναβάθμιση, που επιλέγουν να ακολουθήσουν τα δυο πρόσωπα της κινηματογραφικής ιστορίας δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα. Και οι δυο θα νικηθούν από τον έρωτα. Ο ομιχλώδης Τσάιτ και η ηλιότροπη Σίμπιλ θα συναντηθούν, συναισθηματικά, θα πετάξουν από πάνω τους τις ελκυστικές αλλά αδιέξοδες επιλογές τους και θα ερωτευθούν. Κι εκεί βρίσκεται το δράμα. Όταν ο Τσάιτ φωνάζει δημόσια, είμαι ερωτευμένος, με μάγεψε, αυτός ο παραιτημένος, ο μοναχικός εμμονικός ,έχει χάσει το παιγνίδι. Θα νικηθεί από τη ζήλια•τώρα είναι ένας συμμορφωμένος άνθρωπος, υποταγμένος σε μια αποκλειστικότητα που του ξεφεύγει, βασικό στοιχείο του ερωτικού πάθους, μέχρι να φτάσει στον φόνο. Σε μια έκρηξη οργής θα σκοτώσει τον εφήμερο εραστή της Σίμπιλ, που προσβάλλει δημόσια το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του και θα φυλακιστεί. 

Από την στιγμή εκείνη όλα έχουν χαθεί• όχι ως χρόνος, αλλά ως επικοινωνία και ανταλλαγή συναισθημάτων. Η Σίμπιλ «ο ο ακρωτηριασμένος που εξακολουθεί να τον πονά το κομμένο  του πόδι», με κίνδυνο της ζωής της περιμένει. Η άρνηση του εαυτού της την κάνει ν’ αψηφά τον κίνδυνο. Κινδυνεύει με βιασμό, ίσως με βίαιο θάνατο, αλλά η απελπισμένη αναμονή, η έξαρση της ερωτικής αφοσίωσης, είναι η επιλογή της. Ο χρόνος λειτουργεί ευεργετικά. Απορροφά τους κραδασμούς της αντισυμβατικότητας• δρα αποτρεπτικά σε οριστικά συμπεράσματα. Ο ερωτευμένος που περιμένει, δεν μπορεί να θυμάται συνέχεια, κινδυνεύει από «υπερκόπωση μνήμης». Ο συμβιβασμός, η συμμόρφωση της Σίμπιλ με την πραγματικότητα είναι αναπότρεπτη. Η ερωτική επανεύρεση με τον Καχίτ, μετά την αποφυλάκισή του δεν μπορεί να την απαλλάξει από την «αρχιτεκτονημένη ηρεμία» της οργανωμένης ζωής. Αυτό υποστηρίζει ο Ακίν, αφήνοντας τον Τσάιτ να επιστρέψει πίσω στη Γερμανία δίχως την Σίμπιλ.