180) Ενοχλούμαι όταν βλέπω ανθρώπους να παίρνουν αγκαλιά μια χελώνα, να χαϊδεύουν τρυφερά το καβούκι της, και να της μιλούν στοργικά στο αυτί.
Ο πίνακας "Bathers with a turtle" είναι του Henri Matisse
2 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Πειτε μου, αυτά τα μικρά αποσπάσματα είναι αληθινά; Δηλαδή όντως τα έχει αναφέρει κάποιος; Πολλά από αυτά είναι φοβερά, όπως πχ αυτό. Αναρωτιέμαι από τι ανθρώπους περιτριγυρίζεστε. Είστε τυχερός. Α
Αν οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου, που συνδιαλέγομαι καθημερινά μαζί τους,έλεγαν αυτά τα λόγια που διαβάζετε, θα ήταν οι πιο ανιαροί και βαρετοί άνθρωποι στον κόσμο. Γιατί η λογοτεχνία με όποια μορφή κι αν εκφράζεται, ανάλογα τις δυνατότητες του συγγραφέα, δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να μεταφέρει την πραγματικότητα στον γραπτό λόγο. Ο γραπτός λόγος λειτουργεί αυθύπαρκτα, δημιουργεί έναν καινούργιο κόσμο, αυτοτελή, αυτόνομο από τον κόσμο της πραγματικής ζωής, ακόμη κι αν μεταφέρει την πραγματικότητα με ακρίβεια φωτογραφικής αποτύπωσης. Βέβαια οι «ομιλητές» είναι αρκετοί , με ονοματεπώνυμο, όπως δηλώνουν οι ίδιοι. Αυτό θα φανεί στο τέλος της «αυτοβιογραφίας», γιατί κι αυτή κάποτε θα τελειώσει. Έρχονται και φεύγουν, και δεν γνωρίζω αν μου υπαγορεύουν αυτοί τι θα γράψω ή αν εγώ αποφασίζω τι θα μου ανακοινώσουν. Αυτό το παιγνίδι εναλλαγής ρόλων με γοητεύει, με τρόπο που τα σύνορα της πραγματικότητας και της φαντασίας να γίνονται δυσδιάκριτα.
2 σχόλια:
Πειτε μου, αυτά τα μικρά αποσπάσματα είναι αληθινά; Δηλαδή όντως τα έχει αναφέρει κάποιος; Πολλά από αυτά είναι φοβερά, όπως πχ αυτό. Αναρωτιέμαι από τι ανθρώπους περιτριγυρίζεστε. Είστε τυχερός.
Α
Αν οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου, που συνδιαλέγομαι καθημερινά μαζί τους,έλεγαν αυτά τα λόγια που διαβάζετε, θα ήταν οι πιο ανιαροί και βαρετοί άνθρωποι στον κόσμο. Γιατί η λογοτεχνία με όποια μορφή κι αν εκφράζεται, ανάλογα τις δυνατότητες του συγγραφέα, δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να μεταφέρει την πραγματικότητα στον γραπτό λόγο. Ο γραπτός λόγος λειτουργεί αυθύπαρκτα, δημιουργεί έναν καινούργιο κόσμο, αυτοτελή, αυτόνομο από τον κόσμο της πραγματικής ζωής, ακόμη κι αν μεταφέρει την πραγματικότητα με ακρίβεια φωτογραφικής αποτύπωσης.
Βέβαια οι «ομιλητές» είναι αρκετοί , με ονοματεπώνυμο, όπως δηλώνουν οι ίδιοι. Αυτό θα φανεί στο τέλος της «αυτοβιογραφίας», γιατί κι αυτή κάποτε θα τελειώσει. Έρχονται και φεύγουν, και δεν γνωρίζω αν μου υπαγορεύουν αυτοί τι θα γράψω ή αν εγώ αποφασίζω τι θα μου ανακοινώσουν. Αυτό το παιγνίδι εναλλαγής ρόλων με γοητεύει, με τρόπο που τα σύνορα της πραγματικότητας και της φαντασίας να γίνονται δυσδιάκριτα.
Δημοσίευση σχολίου