ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΥΙΩΤΗ

Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα. Εκεί που η απογοήτευση ήταν κυρίαρχη στη σκέψη μου, πέφτω πάνω στα ποιήματα της κ. Κατερίνας Αγυιώτη, και κυριολεκτικά σπάω τα μούτρα μου από την έκπληξη που μου προξένησαν. Τα ποιήματά της είναι το αδιαμόρφωτο ακόμα μονοπάτι, που οδηγεί στη λεωφόρο της αληθινής  λογοτεχνίας. Είναι  η διαφορετική αντίληψη για τη λογοτεχνία, που έχει την δυνατότητα να αντιστρέψει τη προδιαγραμμένη πορεία της, που με τόσο πείσμα και ελαφρότητα καλλιεργούν εκδοτικοί οίκοι, περιοδικά,  επηρμένοι φεισμπουκιστές , οδηγώντας την μακριά από το τέλμα της θεματικής ομοιομορφίας. Αυτές οι πρωτότυπες ποιητικές προτάσεις,  πρέπει να αποτελούν παράδειγμα, για το που μπορεί να φτάσει η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, αν αποδεσμευτεί από την αναγκαιότητα να είναι αρεστή στη λογοκρατική ασφάλεια μιας κυρίαρχης, εξουσιαστικής γλωσσικής κατοχής, που δεν έχει τίποτα πια να προσφέρει, εκτός από επανάληψη και αφυδατωμένη συνεργατική μονομέρεια.

Ξαναδιορθωμένο Δευτέρα πρωί.


Ο πίνακας "Poema I"  είναι του Joan Miro