ΔΟΚΟΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

Κάπου κάπου κάνω  καμιά επίσκεψη σε φίλους. Αν με δεχθούν καλώς. Αν δεν με δεχθούν, πάλι καλώς. Σπίτι τους είναι, όποιον θέλουν φιλοξενούν. Έχω φάει πόρτα εγώ!

http://www.thraca.gr/2017/06/blog-post_61.html

Το κείμενο εδώ, ελαφρώς διορθωμένο.

"Εγώ, ο Μίλτος Δοκός, φαναρτζής στο επάγγελμα, οδός Δευκαλίωνος 10, πριν ανοίξω το συνεργείο μου, περνάω από το σπίτι του οδοντίατρου Γεράσιμου Λιβιτσάνου, και κάνω τις ασκήσεις μου στη δοκό ισορροπίας, για 1:30 λεπτά. Όσα δηλαδή έχει ορίσει η Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυμναστικής για την εκτέλεση του προγράμματος.

Το σπίτι, ένα δυόροφο κτίριο βρίσκεται λίγο έξω από το αστικό χώρο της πόλης, λίγα μέτρα από τον κεντρικό δρόμο, ανάμεσα σε πορτοκαλιές και λεμονιές που το στολίζουν περιμετρικά. Ο ιδιόκτητος χώρος ορίζεται από έναν τοίχο, που σε ορισμένα σημεία φτάνει τα 2,5 μέτρα ύψος, αλλά στην ανατολική πλευρά χαμηλώνει, εκεί που ο δρόμος γίνεται επικληνής, φτάνοντας στο τέρμα του μέχρι τα μάρμαρα του Πελαρδή. Ο τοίχος έχει περίμετρο 150 μέτρα, περίπου, αλλά εγώ έχω σημαδέψει, νοητά, τα πέντε μέτρα, εντός των οποίων επιτρέπεται να κάνω την άσκησή μου. Η άσκηση πρέπει να τηρεί τους κανόνες, διαφορετικά δεν έχει ενδιαφέρον και λόγο εκτέλεσης. Αυτό που δεν μπορώ να αλλάξω είναι το ύψος του τοίχου, ο οποίος σύμφωνα με τις προδιαγραφές πρέπει έχει ύψος 1,25μ. κι εδώ το ύψος φτάνει τα 1,60μ. Αυτό βέβαια κάνει την άσκησή μου να έχει βαθμό δυσκολίας γύρω στα 8,80. Εκεί που συμπίπτουμε με τις προδιαγραφές της Ομοσπονδίας στις διαστάσεις είναι το πλάτος. Στο σημείο αυτό ο τοίχος είναι δέκα εκατοστά. Αυτός είναι ο καθοριστικός λόγος για τον οποίο επέλεξα αυτόν τον τοίχο, μετά από ενδελεχή έρευνα στην γύρω περιοχή. Εδώ που τα λέμε δεν είναι πολλά τα σπίτια που διαθέτουν περιτοίχια περίφραξη.

Φτάνω στο τοίχο γύρω στις επτάμιση τα πρωί. Το χειμώνα φόρμα, το καλοκαίρι σορτσάκι και φανελάκι αθλητικό. Ξεκινώ το πρόγραμμά μου περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου, μέχρι το τέλος της δοκού. Κρατάω τα χέρια μου ανοιχτά και ψηλά, με τις παλάμες προς τα έξω, τη σπονδυλική μου στήλη όρθια. Μόλις φτάσω στο τέρμα της δοκού γυρίζω το σώμα μου. Περπατώ ισορροπώντας, και στο μέσο της διαδρομής λυγίζω τον κορμό μου προς τα εμπρός, επεκτείνω αργά το αριστερό μου πόδι πίσω, μέχρι τον κορμό μου, οριζόντια. Την ίδια στιγμή τεντώνω τα χέρια μου προς τα πλάγια. Επανέρχομαι σε κάθετη θέση, δίνω ένα μικρό άλμα για να αλλάξω τη θέση των ποδιών, επιστρέφω στην άκρη της δοκού και αναλαμβάνω θέση. Τώρα πια έχω φτάσει στην κορύφωση του προγράμματός μου. Δεν βαδίζω , αλλά τρέχω στη δοκό και την κατάλληλη στιγμή κάνω ανάποδο άλμα, περιστρέφοντας το σώμα μου 360ο και προσγειώνομαι στη δοκό, δονούμενος ελαφρά στην προσγείωση. Απόλυτη ησυχία. Είμαι έτοιμος για την έξοδό μου. Τρέχω με ταχύτητα στην τσιμεντένια δοκό, και κάνοντας διπλή περιστροφή στο αέρα, προσγειώνομαι με τα δύο πόδια ενωμένα, ακίνητος.

Το πρόγραμμά μου με τον καιρό έγινε γνωστό στην περιοχή, γι’αυτό όταν φτάνω με περιμένουν, αναλόγως καιρικών συνθηκών, αρκετοί συμπολίτες μου για να παρακολουθήσουν το πρόγραμμά μου. Όταν με ένα ζεστό χειροκρότημα επιβραβεύουν την προσπάθειά μου, τους χαιρετώ με μια μικρή υπόκλιση. Ντύνομαι με τα ρούχα της δουλειάς και παίρνω το δρόμο για το μαγαζί, για να είμαι εκεί στην ώρα μου, συνεπής στις επαγγελματικές υποχρεώσεις."