Ο Τζον
Μόρτιμερ, πρωταθλητής Αγγλίας στο αγώνισμα 5000 μέτρων, στον τελικό του
αγωνίσματος, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Καράκας, εκατό μέτρα πριν τον τερματισμό, ενώ βρισκόταν στη δεύτερη θέση, τουλάχιστον 15 μέτρα πίσω από τον
προπορευόμενο Κενυάτη, Κινουσάου Αμπέλε, άρχισε, από την υπερπροσπάθεια στο ντεμαράζ, να πλησιάζει τον
αντίπαλό του, χωρίς πια να πατά στο
ταρτάν του στίβου, αλλά να ίπταται πάνω απ' το έδαφος, σαν δυο αόρατα φτερά να
τον ταξίδευαν, λίγο πάνω από τον αγωνιστικό διάδρομο,
και να τον έσπρωχναν, αβαρή, στην πρώτη θέση του αγωνίσματος.
8 σχόλια:
Επικεντρωμένη στο "ίπταται", δείτε τι βρήκα για τα σας:
...Και θα έλεγε κανείς ότι απλά μια πράξη ήτανε όπως όλες οι άλλες, κι είχε εμπειρίες αρκετές, όχι ότι δεν είχε, αλλά εδώ πέρα αμέσως ένιωσε αυτό το κάτι άλλο που κάνει την πράξη να ίπταται, να ανεβαίνει πάνω από το έδαφος και να γίνεται -πώς να το πει κανείς;- δοξαστική, πολλές σκάλες πιο πάνω από τις άλλες που είναι μόνο να χαίρεσαι και να νιώθεις μόνο τα μέσα να συσπώνται -όχι, εδώ συσπώνται τα μέσα των μέσων, τα τρίσβαθα...
ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, Το βιβλίο της βροχής
***
...Κλαίω με δάκρυα που γυαλίζουν κάπου αλλού, μακριά, σ' ένα χώρο κατοικημένο από πλάσματα υπέροχα, που ίπτανται λίγο πιό πάνω από την ίσαλο του θανάτου. Ποιος είμαι; Ποιος υπήρξα; ...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ – Τα δημόσια και τα ιδιωτικά
***
...νέος, όμορφος, υγιής, με πονεμένα μάτια, μα και μ' ένα γενναιόδωρο χαμόγελο, σκαρφαλωμένος στην κορυφή του κόσμου,να ίπταται μόνος, μέσα σ' ένα απέραντο, φωτεινό πρωινό, βουβό και γαλήνιο...
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ, Πρωινή γαλήνη
Καλά, είστε καταπληκτική! Που τα βρίσκετε όλα αυτά; Εντάξει, είστε βιβλιοφάγος, αλλά τι μνήμη!
Ορίστε, εγώ που δεν θυμάμαι τι έφαγα το μεσημέρι, αλλά διατηρώ διαρκώς εντός μου την εντύπωση που μου προκάλεσε κάτι που διάβασα αλλά δεν θυμάμαι πού και ποιος το έγραψε, θυμάται όμως η γκουγκλ σας προτείνω.
Γράφει, λοιπόν, ο Αντώνης Αντωνάκος:
"Ένας φίλος μου που επισκέφτηκε κάποτε το Άγιον όρος κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας άρχισε να ανυψώνεται στον αέρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια προσκυνητών και καλογέρων, ώσπου θυμήθηκε πως είναι άθεος και επέστρεψε στο έδαφος."
Εντάξει, δεν γράφει "ίπταται" αλλά αυτό εννοεί.
Καλό βράδυ!
Σιγά μη θυμάμαι. Γκουγκλίζοντας φτάνεις στην ...Πόλη.
Ο Αντωνάκος όμως όλα τα λεφτά, γιατί μας προσγείωσε κανονικά.
Μια λέξη και πόσους συνειρμούς μπορεί να φέρει. Αυτή είναι η μαγεία της λογοτεχνίας (πάντα συμπεριλαμβανομένης και της ποίησης).
Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, η πρώτη μου σκέψη ήταν η αξέχαστη Ωραία Ρεμέδιος που αναλήφθηκε στους ουρανούς στα Εκατό χρόνια μοναξιά. Αυτήν σκεφτόταν ο Αουρελιάνο Μπουενδία, στημένος μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Στην πορεία όμως ξέχασα να την αναφέρω, παρά την ...ελεφάντινη μνήμη μου.
Τώρα όμως άνοιξα το βιβλίο επί τούτου:
...ένιωσε ένα μυστηριώδες τρέμουλο στις δαντέλες των μισοφοριών της και προσπάθησε να πιαστεί από το σεντόνι για να μην πέσει, τη στιγμή που η ωραία Ρεμέδιος άρχισε να ανυψώνεται...
...την αποχαιρετούσε κουνώντας το χέρι της, μες το εκθαμβωτικό φτερούγισμα των σεντονιών που υψώνονταν μαζί της, που εγκατέπειπαν μαζί της τα σκαθάρια και τις ντάλιες και διέσχιζαν μαζί της τον αέρα, όταν ήταν πια τέσσερις τ' απόγευμα, και χάθηκαν μαζί της για πάντα ψηλά στην ατμόσφαιρα, εκεί που δεν μπορούσαν να την φτάσουν ούτε τα πιο υψιπετή πουλιά της μνήμης.
σελ. 224-225
Ωραιότατη η ωραία Ρεμέδιος. Ωραία ότι συμφωνούμε στις σελίδες του αποσπάσματος, άρα έχουμε την ίδια έκδοση του 1983. Κρατώ στα χέρια μου την έκδοση των διηγημάτων του. τέλος του 1915, όπου διαβάζω:"Το μεσημέρι το φως ήταν τόσο αδύναμο που όταν ο Πελάγιο γύριζε στο σπίτι, αφού είχε πετάξει τα καβούρια, με δυσκολία διέκρινε τι ήταν αυτό που κουνιότανε και βόγκαγε στο βάθος της μεσαυλής. Χρειάστηκε να πλησιάσει πολύ κοντά για ν'ανακαλύψει πως ήταν ένας γέρος πεσμένος μπρούμυτα μες στα λασπόνερα και παρ'όλες τις προσπάθειές του δεν μπορούσε ν'ανασηκωθεί γιατί τον εμπόδιζαν οι τεράστιες φτερούγες του."
σ.345
ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΓΕΡΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΚΑΤΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΦΤΕΡΑ
Εντελώς τυχαία έπεσα χτες στην ταινία "Η Οντέτ στ' άστρα", όπου η Οντέτ, μια καθημερινή γυναίκα, δεν έχει και πολλούς λόγους να είναι ευτυχισμένη, αλλά είναι. Και τότε τη βλέπουμε να ίπταται πάνω από τα σπίτια.
Τα φτερά του Πελάγιο με πάνε στο "Δωδεκάλογο του Γύφτου".
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ
Ο προφήτης (απόσπασμα)
...Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορµί,
ω Ψυχή παραδαρµένη από το κρίµα,
και δε θά' βρει το κορµί µια σπιθαµή
µες στη γη για να την κάµει µνήµα,
κι άθαφτο θαµείνει το ψοφίµι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός µέσα στους γύρους του τη µνήµη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξηµερώσει µιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωµός,
ω Ψυχή παραδαρµένη από το κρίµα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αµαρτίας το ντύµα,
και ξανά κυβερνηµένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν τον κόρφο το γυναίκειο, σαν το κύµα,
και µην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα, –
για τ' ανέβασµα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα µεγάλα!
ΥΓ. Επιβάλλεται:
André Rieu - Walking in the Air
https://www.youtube.com/watch?v=A1-41Memra0
Δεν πρόκειται να σας πιάσω. Αλλά με βοηθάτε να θυμηθώ.
Ιδού τι εννοώ.
https://www.youtube.com/watch?v=hAzzR2Uklok
Βιμ Βέντερς σε όλο του το μεγαλείο. Τι ωραίο που τον σκεφτήκατε.
Στο πιο ελληνικό τώρα, σε στίχους του Ηλία Κατσούλη:
ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=zh_8aYgscw4
Όλα είναι ωραία όταν συζητάς για ταινίες, βιβλία, μουσική!
Thank you!
Δημοσίευση σχολίου