Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ(ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ)

 ΔΙΑΣΩΣΤΗΣ Α

-Τον βρήκαμε να κολυμπά στα ανοιχτά του λιμανιού, εξουθενωμένο. Εκτός από κάποιες μελανιές στα πλευρά, μάλλον από το πέσιμο στο νερό, εγώ δεν είμαι γιατρός για να κάνω διάγνωση, δεν είχε τίποτα άλλο σοβαρό.

Μας παραξένεψε, όμως, το γεγονός πως όταν τον ανασύραμε απ' το νερό, δεν ήταν βρεγμένος.

ΔΙΑΣΩΣΤΗΣ Β

-Τον βρήκαμε να κολυμπά ανοιχτά του λιμανιού, στην περιοχή που εμείς ονομάζουμε "Βαθιά νερά",   εξουθενωμένο. Εκτός από κάποιες εκδορές στα πλευρά, μάλλον από το πέσιμο στο νερό, γιατρός δεν είμαι για να το αποφασίσω, δεν είχε τίποτα άλλο σοβαρό.

Μας παραξένεψε, όμως, πως όταν τον τραβήξαμε
 απ' το νερό, δεν ήταν βρεγμένος. Πώς να το πω; Ήταν στεγνός.

ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΙΟΝΙΣΕ

Όταν χιόνιζε ο  παππούς συνήθιζε να λέει: «Χιονίζει». Μόνο αυτό. Σαν να μιλούσε στον εαυτό του, μονολεκτικά. Του άρεσε να πηγαίνει  στο παράθυρο της κουζίνας και να  κοιτά  το χιόνι που έπεφτε πυκνό. «Θα κρατήσει», έλεγε, σαν μετεωρολογικός σταθμός, δικής του έμπνευσης. Δεν έπεφτε ποτέ έξω στις προβλέψεις του. Όταν το χιόνι σταματούσε, την μέρα και ώρα που είχε προβλέψει, καθισμένος στην πολυθρόνα του,  μελαγχολικός , περίμενε  την επόμενη χιονόπτωση.
Τη χρονιά που δεν χιόνισε, ο παππούς, όρθιος, μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας, κοιτώντας απελπισμένος τον ουρανό, που τον είχε προδώσει εκείνη τη χρονιά,  άρχισε να λιώνει σιγά-σιγά. Το παγωμένο υγρό,  μαύρο  αποτύπωμα του θανάτου στο πάτωμα, κυλούσε αργά  προς την έξοδο.

Ο πίνακας "Four seasons, Winter" είναι του Hiro Yamagata

Η ΔΙΑΣΩΣΗ

                                                                 ,

ΔΙΗΓΗΣΗ

1)

Με ανέσυραν από τα νερά, ανοιχτά του λιμανιού, εξουθενωμένο. Εκτός από μερικές εκδορές στα πλευρά δεν είχα τίποτα άλλο σοβαρό. Μόνο ότι ήμουν στεγνός.

2)

Με βρήκαν να κολυμπώ, στα ανοιχτά του λιμανιού, εξουθενωμένος. Εκτός από κάποιες εκδορές στα πλευρά, μάλλον από το πέσιμο στη θάλασσα, δεν είχα κάτι σοβαρό. Μόνο ότι ήμουν στεγνός.

3)

Με βρήκαν να κολυμπώ, στα ανοιχτά του λιμανιού, εξουθενωμένος. Εκτός από κάποιες εκδορές στα πλευρά, μάλλον από το πέσιμο στη θάλασσα, δεν είχα κάτι σοβαρό. Μόνο ότι δεν ήμουν βρεγμένος.

4)

Με βρήκαν να κολυμπώ, στα ανοιχτά του λιμανιού, εξουθενωμένος. Εκτός από κάποιες εκδορές στα πλευρά, μάλλον από το πέσιμο στη θάλασσα, δεν είχα κάτι σοβαρό. Μόνο ότι  ήμουν στεγνός.

Έτσι ισχυρίστηκαν οι διασώστες  στην κατάθεση που έδωσαν στο Λιμεναρχείο.

5)

Με βρήκαν να κολυμπώ, στα ανοιχτά του λιμανιού, εξουθενωμένος. Εκτός από κάποιες εκδορές στα πλευρά, μάλλον από το πέσιμο στη θάλασσα, δεν είχα κάτι σοβαρό. Μόνο ότι δεν ήμουν βρεγμένος.

Έτσι ισχυρίστηκαν οι διασώστες,  στην κατάθεση που έδωσαν στο Λιμεναρχείο.

Όπως και να τα πω, σημασία έχει ότι σώθηκα.

Ο πίνακας  «Fishing on the Black Sea» 1900 είναι του Arkhip Kuindzhi (1842-1910)

Ο ΡΑΦΑΗΛ ΔΕΛΜΟΥΖΟΣ ΑΚΟΥΕΙ MENDELSSOHN

Ο Ραφαήλ Δελμούζος είναι καθισμένος στο γραφείο του και ακούει Mendelssohn. Συγκεκριμένα,  Songs Without Words Op.30 no.6 in F sharp Minor. Η γραμματέας του, η κυρία Βίβιαν, περιμένει υπομονετικά, να τελειώσει η μουσική για να σημειώσει τις εντολές του προϊσταμένου της. Ο Ραφαήλ Δελμούζος  δείχνει σαν να μην έχει αντιληφθεί την παρουσία της, αν και την έχει καλέσει, επειγόντως, στο γραφείο του. Ακολουθεί τον ρυθμό της μουσικής, χτυπώντας τα δάχτυλα τού δεξιού χεριού στο γραφείο του.

Μέχρι να τελειώσει η μουσική, μπορώ να σας πληροφορήσω, ότι ο Ραφαήλ Δελμούζος κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Όχι, δεν είναι από κάποια παράλυση των κάτω άκρων, αποτέλεσμα γενετικής ανωμαλίας ή από κάποιο ατύχημα. Ο Ραφαήλ Δελμούζος δεν έμαθε ποτέ να περπατάει. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν, από τους γονείς του, όπως είναι φυσικό ή από γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο Ραφαήλ Δελμούζος δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα βήμα. Το μόνο που μπόρεσε, ήταν να σταθεί όρθιος, με σχετική ευκολία, στην προβλεπόμενη ηλικία. Στεκόταν ακίνητος και κοίταζε τον κόσμο, που τον καλούσε να τρέξει στην αγκαλιά του. Ό,τι κατάφερε στη ζωή του, είναι αποτέλεσμα επίμονης δουλειάς, δικής του, δεν είναι λίγο να γίνει  πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας λιπασμάτων ΕΛΕΤΕΛ,  αλλά και της φαντασίας του αφηγητή.  Γιατί κανείς άλλος δεν μας διαβεβαιώνει,  ότι ο Ραφαήλ Δελμούζος βρίσκεται στο γραφείο του, είναι πρόεδρος της εταιρείας λιπασμάτων,  ακούει Mendelssohn, με τη γραμματέα του να περιμένει τις αποφάσεις που θα της ανακοινώσει.

Η μουσική τελειώνει, ο Ραφαήλ Δελμούζος, επιτέλους επιστρέφει από την ονειροπόληση, στρέφει τα μάτια στη γραμματέα του, κι αρχίζει να της  υπαγορεύει: «Προς το διοικητικό συμβούλιο...»

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΟΧΑΡΟΥΣ ΣΤΟ "LE MONDE"

Ο Γιώργος Δημοχάρους, μετά το μεσημεριάτικο, κατευναστικό ύπνο, έβαψε τα νύχια του με Nail Lacquer, σε απόχρωση hot coral, της Estee Lauder, ντύθηκε με T-shirt, μονόχρωμο μπλε, βερμούδα λευκή, καλοκαιράκι ήτανε,  φόρεσε τα  πατίνια του και βγήκε. 

Ανέβηκε με επιδέξιες, χορευτικές φιγούρες την Πέτρου Μαρτινίδη, αγόρασε τσιγάρα και εφημερίδα απ’ το περίπτερο, έριξε μια ματιά στα περιοδικά και συνέχισε μέχρι να φτάσει στο καφέ «Le Monde». Έκατσε σ’ ένα τραπεζάκι, με θέα την κίνηση του δρόμου, παράγγειλε macchiato freddo, άνοιξε την έφημερίδα του, διάβασε την είδηση που τον ενδιέφερε, ότι ο Ιωάννης Περαχωρίτης, βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη τού Γιώργου Δημοχάρους, βρέθηκε πνιγμένος σε ερημική παραλία της Ανατολικής Αττικής. “Τα  ακριβή αίτια του θανάτου του”, αναφερόταν στην είδηση,  “θα φανούν από τη διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής.  Έρευνα διεξάγει το αστυνομικό τμήμα της περιοχής”. 

Ένας-ένας φεύγουν, σκέφτηκε ο Δημοχάρους. Τελείωσε τον καφέ του, άφησε πέντε ευρώ  στο ποτηράκι του λογαριασμού, χαιρέτισε τη Ζίβκα από μακριά, δείχνοντας  με το βλέμμα του το λογαριασμό στο τραπέζι, και κατέβηκε  τη Δημητρίου Λάσκαρη,  στην επιστροφή του για το σπίτι, γλυστρώντας  ανάμεσα στους περαστικούς, με κινήσεις επαγγελματία πατινέρ.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΔΡΟ ΜΑΡΙΔΕΣ

«Τι σου έκανε το ζωντανό και το χτυπάς; Δεν ντρέπεσαι;»  του φώναξε η γυναίκα του, όταν τον είδε να χτυπάει την κότα, με μανία, στα πλευρά και στο κεφάλι. «Δεν βλέπεις πως έκανε την αυλή,  γεμάτη κουτσουλιές;» της έδειξε, με το βλέμμα,  την τσιμεντένια αυλή, ο Πέδρο Μαρίδες. «Εσένα τι σε νοιάζει; Τώρα σ’έπιασε η προκοπή; Καθάρισες, εσύ, ποτέ την αυλή;» του υπενθύμισε, με ρητορική επιδεξιότητα  αυτοσχέδιου εισαγγελέα, η γυναίκα του. «Είναι θέμα πειθαρχίας. Να μάθει να μη φεύγει από το χώρο της. Οι άλλες γιατί δεν το κάνουν;» συμπλήρωσε το ερωτηματολόγιο  ο Πέδρο.

Ο Πέδρο Μαρίδες, κρατώντας την κακοποιημένη κότα από τα φτερά, μετά το βίαιο πειθαρχικό έλεγχο, την άφησε ξανά  στο κοτέτσι. Εκείνη έκανε μερικά βήματα και σωριάστηκε, άψυχη, στο έδαφος.

Ο πίνακας "Peasant Woman with chicken" είναι της Marevna (Marie Vorobieff)

ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΟΒΑΣΙΛΗ

Ο Μιχοβασίλης έφτασε πρώτος στο σταυρό. Τον έπιασε, τον φίλησε και τον σήκωσε ψηλά να τον δουν όλοι οι πιστοί. Κατόπιν τον έφερε στο στόμα του και άρχισε να τον τρώει. Μετά την πρώτη έκπληξη, οι άλλοι βουτηχτάδες έτρεξαν να του τον αρπάξουν από το στόμα. Ο Μιχοβασίλης τον προστάτευσε με τα χέρια του και συνέχισε να τον μασάει με λαιμαργία. Ο παπα -Γιώργης, αφού συνήλθε από το απρόσμενο γεγονός, οργισμένος, τράβηξε το σκοινί, που είχε δεμένο το Σταυρό, για να τον αποσπάσει από τη μανία τού βέβηλου ενορίτη. Δεν τα κατάφερε. Επειδή κινδύνευε να βρεθεί στο νερό από την αντίσταση του Μιχοβασίλη, εγκατέλειψε την προσπάθειά του κι άφησε το σκοινί να πέσει στο νερό. Έκανε τρεις φορές τον σταυρό του, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και προσευχήθηκε “ Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισον με».

 Οι χριστιανοί, αλαφιασμένοι και προσβεβλημένοι από την ασεβή πράξη του Μιχοβασίλη, έκαναν κι αυτοί το σταυρό τους, παρακαλώντας τον Θεό να τον συγχωρέσει . Εκείνος αφού τελείωσε την αμαρτωλή πράξη του, ανέβηκε στο ύψωμα, με τα νερά να στάζουν από το σώμα του, σκουπίστηκε με την πετσέτα, πήρε τα ρούχα του και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο του. Μπήκε μέσα και ξεκίνησε με ταχύτητα. Έστριψε απότομα την στροφή και χάθηκε στο δρόμο που οδηγούσε στο χωριό, αφήνοντας τους θεατές του σκοτεινού θεάματος απορημένους  και έντρομους.

Ο πίνακας είναι του Lucian Freud