Ο Κοντοβασίλης
περνούσε, σκεφτικός, έξω από το ιχθυοπωλείο του Στρατή του Θαλασσινού.
-Ε, Βασίλη, μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω, τον χαιρέτησε ο Στρατής.
Ο Κοντοβασίλης συνέχισε το δρόμο του, δίχως να τον
αντιχαιρετήσει .
Τον είδα να έρχεται από την πλατεία με το κεφάλι σκυφτό,
συνοφρυωμένος, δύσθυμος.
-Βασίλη καλημέρα,τι έχεις; Δεν φαίνεσαι καλά, τον ρώτησα.
Δεν μου απάντησε, συνέχισε το δρόμο του με τον ίδιο βαρύ
βηματισμό.
Τον ακολούθησα.
-Ρε Βασίλη, γιατί δεν μιλάς;
- Άσε με, ρε Δίκαιε, έχω τα δικά μου, μου απάντησε, δίχως να
με κοιτάξει. Βάδισε το δρόμο του, φυσώντας τον καπνό τού τσιγάρου του με βαθύ
αναστεναγμό.
-Με ποιον μιλάς, με ρώτησε απ’ την κουζίνα η Βανέσα. Τα
χέρια της ήταν γεμάτα σαπουνάδες από το πλύσιμο των πιάτων και των ποτηριών.
-Με κανένα, αγάπη μου, την πληροφόρησα.
-Μα σε άκουσα να ρωτάς, κάποιον Βασίλη, αν είναι καλά,
επέμεινε.
-Τίποτα, τίποτα, αποκρίθηκα, προσπαθώντας να κλείσω τη
συζήτηση.
- Καλά, συγκατένευσε, η εύπιστη, ωτοκούστρια Βανέσα.
Με κίνδυνο να βρεθώ σε δυσχερέστερη θέση, απέναντι στην
ερωτηματική σύζυγό μου, δεν συνέχισα το διάλογο με τον Κοντοβασίλη. Τον άφησα
τη στιγμή που πετούσε αδιάφορα το τσιγάρο του στο πεζοδρόμιο και έμπαινε στο
καφενείο «Η τρελή ροδιά».
Έκλεισα το τετράδιο, άφησα το στυλό στο γραφείο, πλησίασα
αθόρυβα τη Βανέσα και τη φίλησα τρυφερά στο σβέρκο. Ανταπέδωσε με μια φωνούλα
έκπληξης και με μια κίνηση συμβιβασμού και αποδοχής.
Ο πίνακας "Head of a man" είναι του Joan Miro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου