ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

«Ειδικός είναι αυτός που κατά κοινή παραδοχή έχει ειδικευτεί σε συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο ή είναι έμπειρος σε μια τέχνη ή τεχνική και θεωρείται αυθεντία στη δουλειά του» (Μπαμπινιώτης). Η ερμηνεία αυτή ενώ ταιριάζει απόλυτα σε διακριτούς κλάδους της επιστήμης,της τέχνης και του συνόλου της παραγωγικής διαδικασίας, παρουσιάζει, όμως, δυσκολίες όσον αφορά την εφαρμογή της στο χώρο της λογοτεχνίας. Εδώ ποιος μπορεί να θεωρηθεί ειδικός; Από που αντλεί την τεκμηρίωσή του ως ειδικός. Από την επικυρωμένη γνώση του και την αποτελεσματικότητα του έργου του, είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό. 
 Εξηγούμαι. Αν πάω σ’έναν χειρούργο ή οδοντίατρο δεν του ζητώ να δω το πτυχίο του, γιατί υπάρχουν κανόνες που απαγορεύουν τον οποιοδήποτε να εξασκήσει το επάγγελμά τους. Εντάξει, εδώ παίζει ρόλο ο ανθρώπινος παράγοντας. Κανείς δεν διακινδυνεύει να κάνει τον χειρούργο, τον οδοντίατρο ή τον φαρμακοποιό. Ας έρθω στον υδραυλικό ή τον ηλεκτρολόγο. Και δω δεν ζητώ τα πτυχία του πριν εκτελέσει κάποια εργασία στο σπίτι μου αλλά η κοινωνική του αποδοχή ως ειδικό με κάνει να νοιώθω ασφάλεια ως προς το αποτέλεσμα της εργασίας του . Γνωρίζω ή οι άλλοι γνωρίζουν το έργο του, την αποτελεσματικότητά του και τον εμπιστεύομαι. Τα ενδεικτικά αυτά παραδείγματα συμπυκνώνουν το πλήθος των ειδικοτήτων και των επαγγελμάτων που διαχειρίζονται τον καθημερινό μας βίο. Οι δυσκολίες αρχίζουν όταν ψάχνω να βρω από που ο κριτικός λογοτεχνίας αντλεί την ικανότητα να κρίνει ένα λογοτεχνικό έργο. Τι είναι αυτό που του δίνει ειδικότητα, τι είναι αυτό που τον τοποθετεί ως ξεχωριστή επαγγελματική κατηγορία. Το πτυχίο του, που δεν υπάρχει, αλλά κι αν υπήρχε ποιος θα του το ζητούσε; Η λογοτεχνική κριτική διδάσκεται ή είναι μια εμπειρία που αποκτάται από την διαρκή επαφή με το λογοτεχνικό έργο; Τι είναι αυτό που θα με κάνει τον άνθρωπο αυτό να τον εμπιστευτώ; Είναι ο καθένας που γράφει ή διαβάζει εν δυνάμει κριτικός και η εμπειρία του δίνει τη δυνατότητα να εκφράζει εκτός την αφηγηματική και την κριτική του ικανότητα; Είναι ένας συγγραφέας επαρκής κριτικός και το αντίστροφο; Πως είναι δυνατόν τα εργαλεία του ενός να χρησιμοποιηθούν για τη δουλειά του άλλου; Ποια είναι τα κριτήρια που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα του κριτικού έργου; 
Και γιατί στην τελική, κανείς δεν είχε γράψει πόσο υπέροχα είναι τα διηγήματα του Καπότε; Γιατί δεν μίλησαν για τον Ρούφους Μακφέρσον, τον Χαμουραμπί, τον κύριο Μάρσαλ, τον Απλσιντ και την Μίντ από το «Η κανάτα με το ασήμι» Την Μίριαμ και την κυρία Μίλερ. Την Μαρτζ, και την Ολίβια-Ανν από το «Η πλευρά του ζητήματος». Την δεσποινίδα Μπόμπιτ, την αδελφή Ροζάμπλα, τον Μπίλυ Μπομπ και τον Πρίτσερ. Τον κύριο Σέφερ και τον Τίκο Φέο, τον Μπάντυ και την Κουίνι, τον Άιβορ Μπελ και την Μαίρη Ο Μίγκαν(Ανάμεσα στα μονοπάτια προς την Εδέμ), τον Οντ και τη δεσποινίδα Σουκ, τον Τζώρτζ Σμιντ, την έρημο Μοχάβε, την Άιβορι, τον Τζωρτζ Ουαιτλόου.
Ε;