Πάνω στο γραφείο μου βρισκόταν το βιβλίο του Γκανά με τον τίτλο «Γυναικών». Το είχα δανεισθεί πριν δυο μέρες από τη βιβλιοθήκη. Το παίρνω στην τουαλέτα για να το διαβάσω. Απογευματάκι, καλή ώρα, χαλαρή. Έχω αυτή τη συνήθεια από μικρό παιδί όταν έπαιρνα το «Μικρό Σερίφη» και τον «Μικρό Ήρωα» και ξεχνιόμουνα να βγω. Η μάνα μου χτυπούσε την πόρτα, αδιάκριτα, έτσι ήταν πάντα, αδιάκριτη, ακόμα και τώρα που μεγάλωσα, γιατί ήταν μάνα μου. Ποιος ξέρει τι κακό έβαζε ο νους της πως έκανα κι αργούσα τόσο. Που λέτε, παίρνω το βιβλίο μαζί μου στην τουαλέτα, μικρές ιστορίες ήταν, το πολύ τρεις σελίδες, με διευκόλυνε. Είχα διαβάσει κανα δυο-τρεις ιστορίες, μου άρεσαν. Γκανάς ήταν αυτός, φτάνω στο «Σώ-σε-με" λέει συλλαβιστά», ο τίτλος. Το ψωμί από τον Αρχάγγελο μαζί με το μπρόκολο είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους και τελείωσα την αφόδευση πριν η μικρή αυτή ιστορία ολοκληρωθεί. Για να μπω σε λεπτομέρειες ακριβώς τη στιγμή που άρχιζε η παράγραφος «Περιμένω έναν αιώνα....». Μένω έκθαμβος από τη διήγηση και συνεχίζω την ανάγνωση ενώ δεν είχα κανένα λόγο να κάθομαι στη λεκάνη. Τελειώνω, αφήνοντας το χέρι μου κρεμασμένο, με το βιβλίο, να πέσει στο λυγισμένο πόδι μου. Τα μάτια μου ακίνητα, μαρμαρωμένα μπορώ να πω, πέφτουν κι αυτά, για συμπαράσταση στο χέρι μου, στον τοίχο απέναντι, στο τρίτο πλακάκι, όπως τα μετράς από τη μπανιέρα. Σκέφτομαι για λίγο την ιστορία, το μυαλό μου δεν έχει πάψει να λειτουργεί, σαν απόδειξη της ύπαρξής μου, όπως θέλετε πάρτε το, σκέφτεται λοιπόν, τη σύμπτωση να με λένε Σπύρο, αλλά να μην είμαι από τη Λευκάδα, ούτε να βρίσκομαι κοντά σε κάποια παραλία, αλλά στην τουαλέτα του σπιτιού μου. Το κυριότερο να μην βρίσκεται δίπλα μου μισοντυμένη, μισοπνιγμένη η «Ξανθούλα» του Σολωμού αν κι εγώ, άλλη μια σύμπτωση, τη γνωρίζω «παιδιόθεν». Το μόνο που μπορώ να κάνω, να νιώσω καλύτερα, να πλησιάσω τα συναισθήματα του αφηγητή, είναι να πλακωθώ στα τσίπουρα. Βγαίνω, όχι στην παραλία, αλλά στις "Αριστογεύσεις", κι αυτό κάνω.
Ο πίνακας είναι του Egon Schiele
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου