δεν είναι άοσμο το φθινόπωρο, δεν είναι γεμάτο το φεγγάρι. ό,τι σας ακουμπά είναι αγάπη και μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, μέσα στη σιωπή της πόλης, μέσα στους κήπους, γυρίζουμε μονάχοι.
κ.κ Καλό σας μήνα! Αφού μιλάμε για ομορφιά, τι λέει ο Χιόνης γι'αυτήν στο διήγημά του "Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΤΑΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕ" "....Η ιστορία θα 'πρεπε να τελειώνει εδώ, γιατί που αλλού θα μπορούσε να πάει το επόμενο σποράκι; Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ ( και ίσως να μην τελειώνει και ποτέ), γιατί, την άλλη άνοιξη, μια παπαρούνα άνθισε επάνω σ'ένα συννεφάκι"
κ.κ Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξα τον Χιόνη. Ξέρω ότι σας αρέσει και βγήκα κερδισμένος. Μα είναι δυνατόν να μην τα είδα(τα γλυπτά); Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Τώρα, όμως θα δω το "Hannah Arendt", της παλιάς γνώριμης Margarethe von Trotta.
Αν είναι καλή η ταινία της Τρότα, πες μου να την δω κι εγώ... Γνωρίζω ότι η Θάλασσα του Μπάνβιλ σε απογοήτευσε, θα 'θελα όμως τη γνώμη σου γι' αυτά που γράφω στην πρόσφατη ανάρτησή μου για το βιβλίο. Συμφωνείς με κάποια απ' αυτά;
Αγαπητέ Ναυτίλε Η ταινία είναι πολύ καλή. Για μια φορά ακόμη τα έβαλα με τους κριτικούς. Διαβάζουν αυτά που δεν λέει η φον Τρότα. Η Σούκοβα καταπληκτική. Λέει κάπου η Άρεντ, στο τέλος της ταινίας, στην αποχαιρετιστήρια; Ομιλία της στους φοιτητές του πανεπιστημίου, μιλώντας για τον Άιχμαν: «Η προσπάθεια κατανόησης δεν είναι το ίδιο με τη συγχώρεση. Το βλέπω ως ευθύνη μου να καταλάβω.» Αλλά θα επανέλθω για την ταινία.
Το βιβλίο μου άρεσε. Αλλά δεν είναι από τα βιβλία που θα σταθώ, βιβλίο που θα μείνει στη μνήμη μου σαν κάτι σπουδαίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου, και όταν λέω ζωή μου εννοώ την κάθοδό μου στην καθημερινότητα, που μεταβάλλει την ελεγχόμενη αμηχανία της σε εξικείωση με τον ορθολογισμό κοινωνικής συνοχής(διάβασε, αν θέλεις, συνενοχής). Το βιβλίο δεν προσφέρει απόλαυση. Απόλαυση είναι ότι υπερβαίνει την προγραμματισμένη καθημερινότητά μας. Απολαμβάνω τον έρωτα, τη μουσική, το τραγούδι, το φαγητό , το ποτό, την παρέα κ.ο. κ. Το βιβλίο δεν είναι μέρος της καθημερινότητά μας, γιατί η αφηγηματική εξιστόρηση είναι ανοίκεια με την κοινωνικότητα. Είναι ένας κόσμος παράλληλος με τον κόσμο μας. Κόσμοι που δεν συγκλίνουν πουθενά. Ο άνθρωπος επικοινωνεί με τη ζώσα γλώσσα, με το βλέμμα, με το σώμα, το γέλιο, το κλάμα, την κραυγή, την όλα αυτά που ονομάζουμε ανθρώπινη συμπεριφορά. Το βιβλίο είναι ένας νεκρός κόσμος, που ο πυρήνας του, η ατομική πρόσληψή του, αναιρεί τον επικοινωνιακό του ρόλο. Γιαυτό η θάλασσα μου είναι καλύτερη από οποιαδήποτε χάρτινη θάλασσα.
8 σχόλια:
δεν είναι άοσμο το φθινόπωρο, δεν είναι γεμάτο το φεγγάρι. ό,τι σας ακουμπά είναι αγάπη και μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, μέσα στη σιωπή της πόλης, μέσα στους κήπους, γυρίζουμε μονάχοι.
@Θωμαή
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψή σας και τα ποιητικά λόγια σας!
Καλό σας βράδυ.
Μάλλον δεν είναι για μένα η υπενθύμιση, γιατί δεν καταλαβαίνω Χριστό. Ο πίνακας όμως...
Σας εύχομαι καλό μήνα -κι ας κυκλοφορούν ανάμεσά μας (ελεύθερα) τα τέρατα- με αυτά τα υπέροχα γλυπτά:
http://mh.vallade.sculpteur.free.fr/enfants.htm#Petite_lectrice
Το ωραίο παραμένει ωραίο ακόμα και αν δεν θέλει να το δει κανείς έτσι.
κ.κ.
κ.κ
Καλό σας μήνα!
Αφού μιλάμε για ομορφιά, τι λέει ο Χιόνης γι'αυτήν στο διήγημά του "Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΤΑΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕ"
"....Η ιστορία θα 'πρεπε να τελειώνει εδώ, γιατί που αλλού θα μπορούσε να πάει το επόμενο σποράκι; Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ ( και ίσως να μην τελειώνει και ποτέ), γιατί, την άλλη άνοιξη, μια παπαρούνα άνθισε επάνω σ'ένα συννεφάκι"
Και μόνο που μου απαντήσατε με Αργύρη Χιόνη, μου πήρατε την ψυχή. Και σας συμπάθησα ακόμη περισσότερο.
Και για να το συνεχίσω:
Επιμύθιο Ι:
Αν δεν σηκώνετε, πότε πότε, το βλέμμα σας στον ουρανό, υπάρχει κίνδυνος να χάσετε θαύματα που συμβαίνουν εκεί πάνω.
Επιμύθιο ΙΙ:
Αν περπατάτε κοιτώντας συνεχεία ψηλά, υπάρχει κίνδυνος να πατήσετε κάποια παπαρούνα που θάλλει στο πεζοδρόμιό σας.
(Αργύρης Χιόνης)
ΥΓ. Μην ξεχάσετε να δείτε τα γλυπτά.
κ.κ.
κ.κ
Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξα τον Χιόνη. Ξέρω ότι σας αρέσει και βγήκα κερδισμένος.
Μα είναι δυνατόν να μην τα είδα(τα γλυπτά); Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Τώρα, όμως θα δω το "Hannah Arendt", της παλιάς γνώριμης Margarethe von Trotta.
Αν είναι καλή η ταινία της Τρότα, πες μου να την δω κι εγώ...
Γνωρίζω ότι η Θάλασσα του Μπάνβιλ σε απογοήτευσε, θα 'θελα όμως τη γνώμη σου γι' αυτά που γράφω στην πρόσφατη ανάρτησή μου για το βιβλίο. Συμφωνείς με κάποια απ' αυτά;
Αγαπητέ Ναυτίλε
Η ταινία είναι πολύ καλή. Για μια φορά ακόμη τα έβαλα με τους κριτικούς. Διαβάζουν αυτά που δεν λέει η φον Τρότα. Η Σούκοβα καταπληκτική.
Λέει κάπου η Άρεντ, στο τέλος της ταινίας, στην αποχαιρετιστήρια; Ομιλία της στους φοιτητές του πανεπιστημίου, μιλώντας για τον Άιχμαν:
«Η προσπάθεια κατανόησης δεν είναι το ίδιο με τη συγχώρεση.
Το βλέπω ως ευθύνη μου να καταλάβω.»
Αλλά θα επανέλθω για την ταινία.
Το βιβλίο μου άρεσε. Αλλά δεν είναι από τα βιβλία που θα σταθώ, βιβλίο που θα μείνει στη μνήμη μου σαν κάτι σπουδαίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου, και όταν λέω ζωή μου εννοώ την κάθοδό μου στην καθημερινότητα, που μεταβάλλει την ελεγχόμενη αμηχανία της σε εξικείωση με τον ορθολογισμό κοινωνικής συνοχής(διάβασε, αν θέλεις, συνενοχής).
Το βιβλίο δεν προσφέρει απόλαυση. Απόλαυση είναι ότι υπερβαίνει την προγραμματισμένη καθημερινότητά μας. Απολαμβάνω τον έρωτα, τη μουσική, το τραγούδι, το φαγητό , το ποτό, την παρέα κ.ο. κ. Το βιβλίο δεν είναι μέρος της καθημερινότητά μας, γιατί η αφηγηματική εξιστόρηση είναι ανοίκεια με την κοινωνικότητα. Είναι ένας κόσμος παράλληλος με τον κόσμο μας. Κόσμοι που δεν συγκλίνουν πουθενά. Ο άνθρωπος επικοινωνεί με τη ζώσα γλώσσα, με το βλέμμα, με το σώμα, το γέλιο, το κλάμα, την κραυγή, την όλα αυτά που ονομάζουμε ανθρώπινη συμπεριφορά. Το βιβλίο είναι ένας νεκρός κόσμος, που ο πυρήνας του, η ατομική πρόσληψή του, αναιρεί τον επικοινωνιακό του ρόλο.
Γιαυτό η θάλασσα μου είναι καλύτερη από οποιαδήποτε χάρτινη θάλασσα.
Δημοσίευση σχολίου