ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ! ΤΙ ΑΛΛΟ;

Τα τρέιλερ των ταινιών που αναρτώ αυτό το καλοκαίρι, δεν είναι μια αναφορά στην κινηματογραφική ιστορία ούτε αφορούν την καλλιτεχνική αξία τους. Είναι ταινίες μνήμης. Ταινίες που, πριν πολλά-πολλά χρόνια, προσπαθούσα να δω μαζί με τους φίλους μου, καλοκαιράκι, πάνω σε μάντρες κινηματογράφων, πίσω από τις χαραμάδες της σιδερένιας πόρτας που χρησιμοποιούνταν σαν είσοδος για τον εφοδιασμό του κυλικείου του κινηματογράφου, σε ταράτσες πολυκατοικιών, πάνω σε δέντρα, εικόνες λειψές, από χώρους που είχαν πρόσβαση, έστω και ελάχιστη, στην κινηματογραφική οθόνη. Σχεδόν παιδιά, τότε που παίζονταν σε καλοκαιρινούς κινηματογράφους, απαγορευμένες ταινίες για μας τους ανήλικους, αλλά παθιασμένους «κινηματογραφόφιλους», μετά από μια μέρα γεμάτη παιγνίδι όπου οι πρωταγωνιστές της ζωής ήμασταν εμείς, οι ταινίες αυτές, και κάποιες άλλες, ήταν η μαγευτική εκδοχή της ζωής που ούτε να ζήσουμε μπορούσαμε ούτε να την φανταστούμε, μια γλυκιά νυχτερινή ανταπόδοση στις περιπέτειες μας και τους εφηβικούς μας έρωτες. Αντιμέτωποι με κάθε λογής δυσκολίες, από τον στριφνό και δύστροπο ελεγκτή της εισόδου του κινηματογράφου, την υποκριτική απαγόρευση της παρακολούθησης ταινιών κάτω των 13 ετών, με την ανήθικη εκείνη επιγραφή «ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ», την ταφόπλακα των κινηματογραφικών ονείρων μας, την έλλειψη χρημάτων, εμείς με την επιμονή και την αγάπη μας για τους κινηματογραφικούς ήρωες, βλέπαμε κατακερματισμένες εικόνες από όποια ευρηματική γωνία είχαμε επιλέξει. Αυτή την ανάμνηση, που κουβαλώ χρόνια τώρα, παράξενο αλλά ο νους μου από αυτήν πολιορκείται όποια ταινία κι αν δω από τότε, την αφήνω εδώ πάνω στη λευκή οθόνη του υπολογιστή, μήπως ξεφύγω από τα κινηματογραφικά μου φαντάσματα. Αν και πολλές φορές το επιχείρησα, σε προηγούμενες αφηγήσεις μου, απέτυχα. Ευτυχώς!