29.04.2010

Αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε, της ανελέητης επίθεσης της άρχουσας τάξης ενάντια στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, που οδηγούν στην οικονομική εξαθλίωση την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να συνεχίζω αυτό το δρόμο που επέλεξα εδώ και τρία χρόνια, γράφοντας και σχολιάζοντας τη ζωή μου, που δεν μπορούσα να ακολουθώ σιωπηλός, είναι τουλάχιστον ουτοπία. Την στιγμή αυτή που ένας ολόκληρος λαός ζει σε καθεστώς οικονομικής ανασφάλειας, να γράφω, είναι τουλάχιστον εγωιστικό και ανεδαφικό. Η δημιουργία βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς, στους δρόμους, αλλά τώρα η ανάγκη γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.
Ευχαριστώ, όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά μου αυτά τα χρόνια της αθωότητας.

ΜΠΛΑ....ΜΠΛΑ....ΜΠΛΑ....ΜΠΛΑ

ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΟΙ κατά 30% έγιναν οι πλουσιότεροι Βρετανοί εν μέσω της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με δημοσίευμα των «Sunday Τimes». Μάλιστα το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο από τότε που άρχισε να δημοσιεύεται η σχετική λίστα (Sunday Τimes Rich List), εδώ και 21 χρόνια.
Αιτία για την πρωτοφανή αυτή αύξηση της περιουσίας των πλουσιότερων Βρετανών είναι η ανάκαμψη που σημείωσαν πέρυσι τα χρηματιστήρια και οι τιμές των ακινήτων, έπειτα από το πακέτο πολλών δισεκατομμυρίων λιρών που διέθεσε η βρετανική κυβέρνηση στις τράπεζες και σε μια σειρά από άλλους κλάδους προκειμένου να σταθεροποιήσει την οικονομία.
Η λίστα που δημοσιεύθηκε χθες αποκαλύπτει ότι οι 1.000 πλουσιότεροι άνθρωποι στη χώρα αύξησαν την περιουσία τους κατά 77 δισ. λίρες, ανεβάζοντας τον συνολικό τους πλούτο στα 333,5 δισ. λίρες, ποσό ίσο ή και περισσότερο από το ένα τρίτο του δημόσιου χρέους της Βρετανίας. Ειδικά οι δισεκατομμυριούχοι, από 43 σε αριθμό το 2008 έφθασαν τους 53 πέρυσι, με εννέα εξ αυτών να βλέπουν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 1 δισ. λίρες ή και περισσότερο. Τουλάχιστον 170 μέλη της λίστας των πλουσίων οφείλουν τη μεγάλη άνοδο της περιουσίας τους στον τραπεζικό τομέα, 246 στην αγορά ακινήτων και 229 από κεφάλαια που απέκτησαν μέσω κληρονομιών.

Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"  26.04.2010

ΣΧΟΛΙΟ

Ρε σεις, λαμόγια της εκδοτικής διαπλοκής, δεν βρήκατε κάποιον από μας, τους μπλογκτραφείς, τους χορτασμένους από επισκεψιμότητα, να προτείνετε για βραβείο; Η εξάρτησή σας από τα εκδοτικά καρτέλ, σας εμπόδισαν να στρέψετε τα μάτια σας εδώ που ακμάζουν τα ηθικά αναστήματα, η μετριοφροσύνη και η απέχθεια για χειροφιλήματα και κατουρημένες ποδιές; Η ματαιοδοξία σάς οδηγεί να βραβεύετε τις επιδοτούμενες πριμαντόνες, αγνοώντας το ήθος, το ταλέντο και την αρχοντιά που βασιλεύει στο διαδίκτυο; Δεν ξέρετε ότι οι διάδρομοι της δημοσιότητας, οδηγούν στους μηχανισμούς των υπουργείων και εμείς δεν θα γίνουμε τα πεινασμένα σκυλιά, φερόμενοι από τα σφυρίγματα της φήμης, αλλά θα παραμείνουμε θεματοφύλακες του ήθους, της σοβαρότητας και της αξιοπρέπειας;

ΜΕ ΕΝΑΝ ΖΟΛΑ ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ(του κ. Ηλία Κανέλλη)

Αφού συνομιλήσαμε με τους γείτονες των "τρομοκρατών", μάθαμε σε ποιο μήνα εγκυμοσύνης βρίσκεται η Παναγιώτα Ρούπα, διαβάσαμε τις συνομιλίες των «τρομοκρατών» στα κινητά τους, φιλοξενήσαμε τον αδελφό του Μαζιώτη, που ευτυχώς για μας, είναι παπάς, στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου, την σκυτάλη παρέλαβαν οι διανοούμενοι δημοσιογράφοι, αναλαμβάνοντας το μερίδιο που τους αντιστοιχεί για την ενημέρωσή μας. Επειδή ο ρόλος τους απαιτεί να είναι αντισυμβατικοί, παράλληλα όμως ελκυστικοί στο ευρύ ακροατήριό των μέσων που τους απασχολούν, η πνευματική συγκρότησή τους επιβάλει, να επιλέγουν το μέσο, όπου καταθέτουν τον στοχαστικό σχολιασμό τους, ώστε ο λόγος τους να αποκτά την εγκυρότητα του διαμεσολαβητικού μέσου.
Ο κ. Ηλίας Κανέλλης, στην έγκριτη εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», Σάββατο 17.04.2010 αισθάνθηκε την ανάγκη να μας πληροφορήσει για την βιβλιοθήκη των υπό κατηγορία τρομοκρατών. Με τον γαργαλιστικό τίτλο «Με έναν Ζολά ξεχνιέσαι», γράφει ότι «Αν τα βιβλία καθρεφτίζουν την ταυτότητα των αναγνωστών τους», για φαντάσου να την καθρέφτιζαν, θα είμασταν όλοι ήρωες του Τζορτζ Ρομέρο, οι Ρούπα και Μαζιώτης «διάβαζαν με σύστημα». Συνεπώς οι «τρομοκράτες» είναι συγκροτημένοι πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά από λογοτεχνία τίποτα. Ισως η λογοτεχνία να τους απέτρεπε από τις πράξεις τους, λόγω του παιδευτικού χαρακτήρα της. Χάθηκε ο κόσμος, να διάβαζε κι ο Μαζιώτης περισσότερη λογοτεχνία, μπας και γλύτωνε η κοινωνία από τις επιθέσεις; Τι τον ήθελε τον Προυντόν, το Ροβεσπιέρο και το Μάρεϊ Μπούκτσιν; Δεν έμεναν στον Ζολά, τον Μπαλζάκ,τον Έκο, άντε και τον Γκαλεάνο. Ποιος είπε ότι η λογοτεχνία δεν διαπαιδαγωγεί και συμμορφώνει;
Εντάξει κ. Κουνέλι-συγγνώμη Κανέλλη ήθελα να πω- μακριά από μας η Λούξεμπουργκ, γιατί αναλύει «τους οικονομικούς νόμους της καπιταλιστικής παρακμής», "όπως γίνονταν κατανοητοί εκατόν τόσα χρόνια πριν", ο Κροπότκιν, Μπουχάριν, Τσόμσκι, Σαμίρ Αμίν, μέσα η λογοτεχνία, μα πολύ λογοτεχνία.
Ν’ανασάνει κι ο κόσμος από τις τρομοκρατικές επιθέσεις βρε αδελφέ!

Η ΔΗΛΩΣΗ!!!!!!

«Τα αντανακλαστικά μας, κύριε Τσίπρα, ήταν πατριωτικά γιατί το βούλιαγμα της χώρας δεν θα χτύπαγε τον πλούτο, θα χτύπαγε τον μέσο Ελληνα, τον αδύναμο, τον συνταξιούχο. Πράγματι τα μέτρα πονάνε, αλλά αν η χώρα ερχόταν μπροστά στην αδυναμία να δανειστεί, τότε θα με ρωτάγατε πού είναι τα δικά μου τα αντανακλαστικά.
Τα αντανακλαστικά μου τα σοσιαλιστικά ήταν να προστατέψω την πατρίδα από τη χρεοκοπία και αυτό θα κάνω όσο μπορώ, όσο μπορούμε. Το βιος του ελληνικού λαού. Και από την εμπειρία μου έχω γίνει πιο σοσιαλιστής απ΄ ό,τι ήμουν πριν. Διότι ζω καθημερινά στο πετσί μου τις διεθνείς αγορές».


«ΤΑ ΝΕΑ» 17.04.2010

Η ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ

Ο Πολυλάς σημειώνει"Δεν υπάρχει εις τα χειρόγραφα, αλλά ετυπώθηκε ακριβέστατα εις το περιοδικό  φύλλο Η Πανδώρα (έτος 1857), όπου την έστειλα τότε με την άδεια και υπαγόρευση του ποιητή"

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ "ΠΟΙΗΜΑΤΑ"

Επιμέλεια - Σημειώσεις 

ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

σ. 347

ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΕΡΜΗΓΚΙ

Ένα λευκό μερμήγκι εμφανίστηκε στο πρεβάζι του παραθύρου μου. Αμέριμνο, καθώς ήταν, περπατούσε σαν κάτι να έψαχνε. Έκανε μερικά βήματα πάνω κάτω, προχώρησε προς τη μεριά του λευκού αλουμίνιου, προσπάθησε και τελικά τα κατάφερε να διασχίσει το πλάτος του αλουμίνιου, έφτασε στο τζάμι που, ευτυχώς, είχα καθαρίσει την προηγούμενη μέρα, κοίταξε έξω τον δρόμο, όπου τη συγκεκριμένη στιγμή τον διέσχιζε ένα αυτοκίνητο Audi, με τον οδηγό να μιλά στο κινητό, μάλλον απογοητεύτηκε από το θέαμα, και άρχισε να κατηφορίζει το παράθυρο, ακολουθώντας, ακριβώς, την ίδια διαδρομή της ανόδου του, ώσπου έφτασε στον,  ας τον ονομάσω οικείο, χώρο του, όπου το είχα αντιληφθεί. Φαινόταν εκτός από αναποφάσιστο, και κουρασμένο, ίσως απογοητευμένο από την ατελέσφορη προσπάθειά του, έτοιμο να εγκαταλείψει την προσπάθειά  του. Βάδισε αργά προς τη γωνιά του παραθύρου, την οποία, άγνωστο πως, είχε εντοπίσει για προστασία του από την αχτίδα του ήλιου, που φώτιζε το σημείο εκείνο σαν προβολέας θεατρικής σκηνής.

Σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής γύρισε το κεφάλι του προς τη μεριά μου. Πρέπει να ένοιωσε κάποια έκπληξη, χλώμιασε,  ίσως γιατί δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου, κοντοστάθηκε για λίγο αναποφάσιστο, σαν να ζύγιζε αν έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του ή να σταθεί να με παρατηρήσει καλύτερα. Αποφάσισε να συνεχίσει  αλλά μετά από δυο τρία βήματα εξαφανίστηκε. Πλησίασα στο παράθυρο για να δω καλύτερα. Δεν μπορεί να μην το βλέπω, με τόσο βελτιωμένη όραση και με τους φακούς επαφής να εφαρμόζουν τέλεια στα μάτια μου. Η χλωμή του όψη σε αντιστοιχία με το χρώμα του ίσως ήταν η αφορμή που δεν μπορούσα πια να το διακρίνω. Έσκυψα πάνω από το πρεβάζι του παραθύρου, τόσο κοντά ώστε η εστίαση του βλέμματός μου είχε φτάσει στα 400℅ ζουμ, αλλά δεν μπόρεσα να διακρίνω τίποτα. Απομακρύνθηκα λίγο μακριά για να έχω καλύτερα αποτελέσματα. Έριξα μια  panoramic ματιά στο χώρο ευθύνης μου. Τίποτα, καμιά διέξοδος διαφυγής. Δεν μπορούσα να επιμείνω περισσότερο, τα ρούχα για σιδέρωμα περίμεναν στοιβαγμένα στη λεκάνη, το βίντεο από τη γιορτή μου περίμενε ανυπόμονο στη βιντεοκάμερά μου,  να εκτεθεί στη δημοσιότητα, με την εγγραφή του στο pc, χώρια που τα έπιπλά μου είχαν πιάσει ένα δάχτυλο σκόνη.

Άρχισα να κάνω τις δουλειές μου κατά σειρά προτεραιότητας, όπως τις περιγράφω παραπάνω, και κάπου-κάπου έριχνα ματιές στο παράθυρο. Δυο πράγματα κλωθογύριζαν στο μυαλό μου. Πρώτον, αν έπρεπε ν’αναφέρω το περιστατικό στους φίλους που εμπιστευόμουν ότι δεν θα με αποπέμψουν μετά βδελυγμίας, και, δεύτερον, γιατί το λευκό μερμήγκι χλώμιασε μόλις με είδε με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί.

Κατ’αρχήν, σκέφτηκα, κανείς δεν χλωμιάζει μόλις με δει η τουλάχιστον δεν το δείχνει μπροστά μου. Αυτό μου λέει η πείρα από τότε που έχω συνείδηση του κόσμου. Άλλωστε δεν το επιτρέπει η εν γένει παρουσία μου, η οποία είναι αξιοπρεπέστατη.

Μπορεί, πάλι, να φοβήθηκε ότι θα μείνει φυλακισμένο σ’ αυτόν τον αφιλόξενο χώρο για πάντα, πανικοβλήθηκε, με αποτέλεσμα να χάσει το ανύπαρκτο χρώμα του.

Ελπίζω κάτι οργανικό να του συνέβη, κάποια δυσπεψία ίσως, να μην αισθάνθηκε καλά την στιγμή, ακριβώς, που γύρισε και με είδε. Λέω ελπίζω, γιατί θέλω ν’ απαλλάξω το μυαλό μου από δυσάρεστες σκέψεις. Αν κάτι προφητικό διέβλεψε, το λευκό, επαναλαμβάνω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, μερμήγκι, για μένα, ελπίζω να διαψευστεί η ακατανόητη μελλοντολογία του.

Το δύσκολο ήταν πως θα  αναφέρω το γεγονός  της ύπαρξής του, κατ’αρχήν, και της εξαφάνισής του, ακολούθως, στους φίλους μου και σε ποιους. Ο Βασίλης θα με αποπέμψει αμέσως με το που θα ξεκινήσω τη φράση μου «δεν ξέρεις τι μου συνέβη χθες το μεσημέρι…..» και θα γυρίσει να κοιτάξει γλυκά τη καινούργια συμβία του, την Ελεωνόρα, όχι Ζουγανέλη ούτε καν Μελέτη, δυστυχώς γι’αυτόν, αλλά και για όλη την παρέα, αλλά Βασιλειάδη,  ο Γιάννης θέλει να με ακούει να του λέω ιστορίες αλλά δεν θέλω εγώ, η Λυδία με βαριέται αφάνταστα, η Μαρία δεν συζητάει μαζί μου, κατ’ιδίαν, παρά μόνο παρουσία τρίτων, ο Βαγγέλης με προσέχει μόνο όταν είναι μεθυσμένος και μετά δεν θυμάται τίποτα,  η Νίτσα δεν πάει πουθενά χωρίς το αμόρε της το Θάνο, που ούτε να τον δω δεν θέλω, η Ρένα όταν την πάρω τηλέφωνο θα νομίζει, πριν αρχίσω να της μιλάω, ότι θέλω να την γαμήσω.

Κάτι τέτοια μου συμβαίνουν και με οδηγούν σε αδιέξοδα, με αποτέλεσμα ν’αναρωτιέμαι αν μπορώ ακόμα να τα αφηγούμαι ή να πάρω μια σκούπα, και να διώξω από μέσα μου, τον άλλο κόσμο που με βαραίνει.