Ο κ. Ηλίας Κανέλλης, στην έγκριτη εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», Σάββατο 17.04.2010 αισθάνθηκε την ανάγκη να μας πληροφορήσει για την βιβλιοθήκη των υπό κατηγορία τρομοκρατών. Με τον γαργαλιστικό τίτλο «Με έναν Ζολά ξεχνιέσαι», γράφει ότι «Αν τα βιβλία καθρεφτίζουν την ταυτότητα των αναγνωστών τους», για φαντάσου να την καθρέφτιζαν, θα είμασταν όλοι ήρωες του Τζορτζ Ρομέρο, οι Ρούπα και Μαζιώτης «διάβαζαν με σύστημα». Συνεπώς οι «τρομοκράτες» είναι συγκροτημένοι πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά από λογοτεχνία τίποτα. Ισως η λογοτεχνία να τους απέτρεπε από τις πράξεις τους, λόγω του παιδευτικού χαρακτήρα της. Χάθηκε ο κόσμος, να διάβαζε κι ο Μαζιώτης περισσότερη λογοτεχνία, μπας και γλύτωνε η κοινωνία από τις επιθέσεις; Τι τον ήθελε τον Προυντόν, το Ροβεσπιέρο και το Μάρεϊ Μπούκτσιν; Δεν έμεναν στον Ζολά, τον Μπαλζάκ,τον Έκο, άντε και τον Γκαλεάνο. Ποιος είπε ότι η λογοτεχνία δεν διαπαιδαγωγεί και συμμορφώνει;
Εντάξει κ. Κουνέλι-συγγνώμη Κανέλλη ήθελα να πω- μακριά από μας η Λούξεμπουργκ, γιατί αναλύει «τους οικονομικούς νόμους της καπιταλιστικής παρακμής», "όπως γίνονταν κατανοητοί εκατόν τόσα χρόνια πριν", ο Κροπότκιν, Μπουχάριν, Τσόμσκι, Σαμίρ Αμίν, μέσα η λογοτεχνία, μα πολύ λογοτεχνία.
Ν’ανασάνει κι ο κόσμος από τις τρομοκρατικές επιθέσεις βρε αδελφέ!
12 σχόλια:
Συνήθως όσοι διαβάζουν πολλά λογοτεχνικά βιβλία (καλά) έχουν μια άλλου είδους ευαισθησία απέναντι στον άνθρωπο και τις αδυναμίες του.
Η πολιτική σκέψη υπάγεται στον αγώνα για επιβίωση, η λογοτεχνία είναι ένας ωραίος τρόπος για να πλησιάσεις το θάνατο λίγο πιο ήρεμα ή να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις.
ρ.
@ρ
Μακάρι να πλησιάζαμε το θάνατο με ηρεμία ή να τον καταλαβαίναμε. Έλα όμως που, ο πούστης, δεν πλησιάζεται ούτε γίνεται κατανοητός, εν ζωή.
Καλό βράδυ
Δεν μπορείς να πεις ότι τον πλησιάζουμε και κατατρομαγμένοι όμως. Ετσι δεν είναι;
ρ.
@ρ
Κοιτάξτε, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως αντιμετωπίζεται ο θάνατος από τους αυτούς που γράφουν γι'αυτόν. Γιατί άλλο να γράφεις για κάτι κι άλλο να το παθαίνεις. Πόσο μάλλον για τον θάνατο. Ποιος μου λέει πως τον αντιμετώπισαν αυτοί που διάβασαν ή έγραψαν γι'αυτόν. Είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα και δεν χρειάζεται να γενικεύουμε. Γνωρίζω όμως ανθρώπους που δεν άνοιξαν βιβλίο στη ζωή τους και βρέθηκαν στο κατώφλι των "σκοτεινών βουνών" όπως γράφει ο φίλος μου ο Τζίμης, με απόλυτη ηρεμία.
όλη η διαπλοκή σ' αυτόν τον χώρο γίνεται κ εσείς μιλάτε για λογοτεχνικές αξίες, την ιστορία την γράφουν οι χουντικοί όσο για τα ψάρια και τις ιδεολογίες που φουσκώνουν τα κεφάλια είναι μόνο τα συμφέροντα ρωτήστε εδώ τους φίλους σας πόσα κεφάλια έχουν πουλήσει.
Στιχομυθία ανάμεσα σ'έναν νεκρό και στον βαρκάρη του Αχέροντα...
-Φαντάζομαι με πόση αξιοπρέπεια θα πρέπει να αντιμετώπισαν τον θάνατο όλοι αυτοί οι ήρωες και οι σοφοί που πέρασαν απ'τη βάρκα σου.
-Μπα!..Αυτά τα έλεγαν όσο ζούσαν.Όταν πέθαναν άλλαξαν γνώμη...Ο Αχιλλέας,λόγου χάρη,μου έλεγε ότι ήταν βλακεία του που δε φορούσε κλειστά παπούτσια.Και ο Σωκράτης μου είπε ότι θα έπρεπε να κάνει ότι το πίνει και όταν δεν έβλεπαν,να το χύσει στη γλάστρα...
ΑΡΚΑΣ
Μιλάω για αυτούς που διαβάζουν κι όχι για αυτούς που γράφουν.
Και φυσικά υπάρχουν και μη αναγνώστες που είναι συμφιλιωμένοι με την ιδέα του θανάτου, ήρεμοι απέναντί του, για αυτό ίσως και δε χρειάστηκε και να διαβάσουν.
ρ.
@ανώνυμος χωρίς ρ
Δεν κατάλαβα τίποτα.
@Ετερώνυμος
Να δούμε εμείς τι δικαιολογία θα βρούμε. Και το κυριότερο αν θα πιάσει.
@ρ
Εγώ το μόνο που δεν σκέφτομαι όταν αποφασίσω να διαβάσω είναι ο θάνατος.
εγώ αντιθέτως τον σκέφτομαι συνεχώς, διαβάζω δε διαβάζω
ρ.
@ρ
Κακώς!
Δημοσίευση σχολίου