Αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε, της ανελέητης επίθεσης της άρχουσας τάξης ενάντια στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, που οδηγούν στην οικονομική εξαθλίωση την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να συνεχίζω αυτό το δρόμο που επέλεξα εδώ και τρία χρόνια, γράφοντας και σχολιάζοντας τη ζωή μου, που δεν μπορούσα να ακολουθώ σιωπηλός, είναι τουλάχιστον ουτοπία. Την στιγμή αυτή που ένας ολόκληρος λαός ζει σε καθεστώς οικονομικής ανασφάλειας, να γράφω, είναι τουλάχιστον εγωιστικό και ανεδαφικό. Η δημιουργία βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς, στους δρόμους, αλλά τώρα η ανάγκη γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.
Ευχαριστώ, όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά μου αυτά τα χρόνια της αθωότητας.
15 σχόλια:
Μην εγκαταλείπετε....
Είστε ακόμα αθώος
@meril
Σας ευχαριστώ για την προτροπή . Είμαι τόσο οργισμένος μ'αυτή τη βάρβαρη καπιταλιστική κυριαρχία, που δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου, να κάνει κάτι άλλο εκτός να παλεύει, στο μέτρο του δυνατού, για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Νομίζω ότι ο λόγος που γράφω σ'αυτό το μπλογκ έχει πάψει να υπάρχει. Δεν μπορώ να γράφω, τη στιγμή που άνθρωποι δίπλα μου, δεν γνωρίζουν τι θα συναντήσουν αύριο, αν θα δουλεύουν, τι μισθό θα παίρνουν αν δεν απολυθούν, αν συνταξιοδοτηθούν, πως θα ζήσουν τις οικογένειές τους, πως θα χαρούν τη ζωή.
Όλα αυτά υπήρχαν και πριν αυτή την κατάσταση αλλά η ασύδοτη επιθετικότητα του κεφαλαίου, αγκαλιάζει πια όλα τα κοινωνικά στρώματα, που η ανάσα της έχει μπει μέσα στα σπίτια μας
Καλή σας νύχτα
Διαφωνώ, αλλά σας κατανοώ.
Γράφοντας ίσως προσφέρει κανείς κάτι... έστω ελάχιστο. Ίσως μια παρηγοριά ότι δεν είμαστε τόσο μόνοι σ' έναν απάνθρωπο κόσμο ή μια διαφυγή ή έστω μια απλή παρέα...
Καλό μήνα! Κι ελπίζω να σταματήσει ο κατήφορος πριν φτάσουμε στο βάθος του γκρεμού...
Όλοι είμαστε θυμωμένοι πιστέψτε με
Θυμωμένοι αλλά και μουδιασμένοι
Τα μέλη μας είναι παγωμένα κι ανίκανα να κινηθούν
κάτι αόρατο μας τυλίγει
Να μπορέσουμε να το πολεμήσουμε είναι ένα ζητούμενο
Μείνετε εδώ
Διάβασες τη "Μέρα της Μελάνης";
@μαριάννα
Καλό μήνα Μαριάννα!
Αλλά, ειλικρινά, πιστεύετε ότι δεν έχουμε πιάσει πάτο; Ένας μισθωτός με βασικό μισθό ή ένας άνεργος το έχουν αντιληφθεί αρκετό καιρό πριν. Καιρός να το μάθουμε και μεις.
@meril
Σας ευχαριστώ πολύ. Η εκτίμησή μου προς το πρόσωπό σας είναι διαρκής. Ελπίζω να διατηρηθεί αυτή η επικοινωνία έστω και διαδικτυακά.
Να'στε καλά πάντα.
@niovilyri
Όχι. Δυσκολεύομαι να διαβάσω μεγάλα κείμενα στο PC. Δεν μπορώ να στέκομαι στην ίδια θέση πολύ ώρα και να διαβάζω. Θέλω να διαβάζω το κείμενο την ώρα που φτιάχνω καφέ, ανακατεύω τις φακές, τα φασόλια, το ρυζόγαλο, γενικά όταν μαγειρεύω φαγητά κατσαρόλας, στο κρεββάτι, στην πολυθρόνα του σαλονιού, στη βεράντα, στην ουρά των δημόσιων υπηρεσιών, στα ταξίδια, όπου τελικά μπορώ να βρω χρόνο για ν'αυξήσω το χρόνο της ανάγνωσης, που δυστυχώς λιγοστεύει διαρκώς.
Γραφω για να ξεχάσω τη φτώχεια μου Edgar Allan Poe
ρ.
Σπύρο μου,
Συνέχισε να γράφεις και να δημοσιοποιείς τα γραπτά σου...Είναι 'μακρύς' ο δρόμος της 'καπιταλιστικής νύχτας'... Άλλωστε καμιά 'ανάσα' δεν έχει ενδιαφέρον παρά αυτή της γραφής.
Σε φιλώ,
από τους 'δρόμους'
@ανώνυμος
Βάζοντας το χέρι στην τσέπη μου θυμάμαι τη φτώχεια μου
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
@NIXIS
Δημήτρη, μπορεί να έχω άδικο, αλλά γράφοντας νοιώθω ότι απομακρύνομαι διαρκώς από την κοινωνία. Η ανάγκη επικοινωνίας βρίσκεται, περισσότερο επιτακτικά, στις υψωμένες γροθιές. Είσαι τυχερός που συμμετέχεις και δημιουργείς στις λεωφόρους του μέλλοντος. Τι έμπνευση θα αντλείς από την οργή και το πάθος αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σου!Και μεις στη μούχλα του διαδικτύου να συνεχίζουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Το άλλοθι της κοινωνικής μας θέσης.
Καλό, αλλά ποτέ η φτώχεια, ακόμη κι οι μεγαλύτερες κακουχίες, δεν εμπόδισαν τον άνθρωπο να γράφει ή να δημιουργεί. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τη συλλογιστική σας, αλλά εδώ δεν μπορώ να καταλάβω εμένα, οπότε ας μη ζητάω πολλά :)
Θα μας λείψετε
ρ.
@ρ
Θαυμάζω τους ανθρώπους που κατάφεραν σε εποχές ανέχειας τής κοινωνίας, προσέξτε της κοινωνίας και όχι της δικής τους, να γράφουν και να δημιουργούν.
Η δική μου στάση δεν είναι πολιτική στάση, σιγά ποιος είμαι εγώ, αλλά στάση προσωπική, συνειδησιακή, ας την ονομάσω, που δεν μου επιτρέπει, να συνομιλώ για πράγματα, με πέντε- δέκα φίλους, ενώ δίπλα μου η κοινωνία οδηγείται στην αθλιότητα.
Αν μας διάβαζε ένας εργαζόμενος, λέμε τώρα, παρηγοριά στον άρρωστο, με βασικό μισθό, ένας απολυμένος, ένας υπό απόλυση, γιατί αυτό είμαστε τώρα όλοι, και άλλοι και άλλοι, νομίζω ότι το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν η αδιαφορία και η έγγραφη επίπληξη. Ευτυχώς για μας μόνο αυτό.
Καλή μέρα και ευχαριστώ για όλη αυτή την επικοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου