ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ

Πάντα στη ζωή αναθεωρούμε τις λογοτεχνικές μας προτεραιότητες. Σ’αυτό, ελπίζω, να συμφωνούν οι ομοούσιοι αναγνώστες, ζηλωτές της αενάου έλξης της ευμορφίας. Διαβάζοντας μια ιστορία, εκείνο που μας προκαλεί ενδιαφέρον, εκτός αν είμαστε φιλόλογοι ή «επαγγελματίες» παντογνώστες, είναι οι αναγωγές  στη ζωή μας. Έτσι ένα βιβλίο που κρίνουμε εξαιρετικό, το κριτήριο της αξιολόγησής του δεν είναι η λογοτεχνική του αρετή, αλλά η συνάφεια του με την ιδιαιτερότητά μας. Ο αναγνώστης σαν εγωιστικό πλάσμα, την ώρα της ανάγνωσης, διαβάζει εκείνο που προσδοκά, που ορίζει η «δυσμορφία» της ιδιοτυπίας του, αδιαφορώντας για την έγκυρη αποτίμηση και την κατάταξη του βιβλίου στον «λογοτεχνικό κανόνα».
Ο ευδαιμονισμός των κριτηρίων τα οποία έχω προκρίνει για την ανάγνωση ενός βιβλίου, αρκετές φορές με εμποδίζει να βρω βιβλία, που θα αμφισβητούν και θα ανατρέπουν τα κριτήρια αυτά, που η πνευματική μου αυτογνωσία έχει κατατάξει στο απυρόβλητο. Το κακό είναι ότι η εμμονοληπτική αυτή στάση, με οδήγησε να διαβάσω αρκετά βιβλία για τα οποία έκλαιγα τα λεφτά μου και να μη διαβάσω άλλα που, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, θα βελτίωναν την κομψότητα της ευπρεπείας μου απέναντι στη ζωή.
Ευτυχώς που, κάπου-κάπου, ανακαλύπτω βιβλία που σαρκάζουν αλλά επανακαθορίζουν την "αναγνωστική μου ωριμότητα".