"Αιωνιότητα και πάλι αιωνιότητα, ρε κουφάλες", φώναξε. Το ζοφερό του βλέμμα καρφώθηκε πάνω μου και στους γύρω, όσοι, τουλάχιστον, βρίσκονταν στο οπτικό του πεδίο και συνωστίζονταν, περιέργως, δίπλα μου. Προσπάθησα να τον αποφύγω, αλλά το μετάνοιωσα. "Δίκιο έχει", σκέφτηκα. Συνέχισα να τον παρακολουθώ, όσο αυτός συνέχιζε να επαναλαμβάνει την επιτυχημένη του ατάκα, γεγονός που τον γέμιζε, σιγά-σιγά, αυτοπεποίθηση. Σιγουρεύτηκα ότι τον άφηνα σε καλά χέρια και του γύρισα την πλάτη με αποφασιστικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου