Μ'ΕΝΑ ΑΡΛΕΚΙΝ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ

Είχε μπει για καλά το καλοκαίρι. Απόγευμα, ένας ήσυχος δρόμος, περνούσε με τη μηχανή ο Δημήτρης από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, μαρσάροντας, κουραζόταν, φώναζαν οι γείτονες, είχαν ανοίξει τα παράθυρα για δροσιά, καθόταν σ’ένα καφενείο λίγο παρακάτω, δυο τρεις καρέκλες είχε μόνο κάτω από την τέντα, πράσινη, ξεβαμμένη. Κοίταζε από μακριά το ανοιχτό παράθυρο, η κουρτίνα έκρυβε το δωμάτιο που τόσο γνώριζε, έβαζε κι εκείνη το ράδιο δυνατά, έψαχνε , έβρισκε τραγούδια παραπονιάρικα, ούτε κι ή ίδια γνώριζε, για αυτήν ή για τον Δημήτρη. Η κουρτίνα τραβιόταν, πρόβαλε η Δέσποινα, χλωμή με την κίτρινη ρόμπα, κοίταζε τον δρόμο δεξιά-αριστερά, τον έβλεπε, έσπρωχνε την κουρτίνα με θόρυβο, σκίαζε το δωμάτιο. Τον Δημήτρη τον έπιανε πανικός, του φαίνονταν όλα ανόητα, έκανε και ζέστη, καβαλούσε τη μηχανή, κι ανηφόριζε για το σπίτι. Η Δέσποινα χαμήλωνε το ραδιόφωνο, λαχταρισμένη, τον άκουγε που έφευγε. Περίμενε ώσπου ο θόρυβος της μηχανής χανόταν, κατέβαινε, φώναζε το Χρήστο, ξάδελφός της ήτανε, τα λέγανε και ξεχνιότανε.