ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ

Οι λέξεις είναι ίχνη, που αφήνει ο συγγραφέας διασχίζοντας τα λευκά δάση του χαρτιού. Ίχνη που ακροβατούν στο γκρεμό της ανέφικτης αρμονίας. Κάτι αδιόρατο μας κάνει να παρακολουθήσουμε την πορεία της επικείμενης πτώσης. Οι υποθέσεις που κάνει ο συγγραφέας, γίνονται παραδοχές, κατανόηση, προθέσεις αλλά και απώλεια. Ο αναγνώστης οδηγημένος από τα ίχνη πάνω στο χαρτί, παρακολουθεί ασφαλής από τον ιδιωτικό χώρο του, την αγωνία του συγγραφέα να ξεφύγει από το λευκό δάσος. Από παρατηρητές οι αναγνώστες γινόμαστε συμμέτοχοι, οικείοι με τον συγγραφέα. Όχι όμως με τον ήρωα της ιστορίας. Τελειώνοντας το βιβλίο φτάνουμε στο ξέφωτο του πραγματικού κόσμου. Προσοχή όμως, όχι απαραιτήτως και αληθινού . Τους ήρωες τους αφήνουμε στην αδιάκοπη επαναλαμβανόμενη ουτοπία τους. Τα ίχνη λοιπόν που ακολουθήσαμε, μας οδηγούν στην εξαπάτηση. Γιατί το επαναλαμβάνουμε;