Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

-Γειά χαρά, χαιρέτησα.
-Καλησπέρα, ανταπέδωσε το χαιρετισμό μου, αφήνοντας τις σταγόνες από το συννεφάκι της καρδιάς της να κυλήσουν ελεύθερα.
Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της και, έσκασε δίχως αφρό, ραγίζοντας απαλά το σταρένιο πρόσωπό της, σαν την αμμουδιά που δέχεται απλόχερα στην αγκαλιά της, τους λυτρωμένους αναστεναγμούς της θάλασσας. Το πρόσωπο επανερχόμενο στη φυσική του κατάσταση, είχε απορροφήσει διακριτικά και ανεπαίσθητα το συναίσθημα της ευαρέσκειας, δίχως ίχνη.
Τώρα το υπέδαφος του πρόσωπου της, εμπεριέχει μια στιγμή του χρόνου που διαμορφώθηκε από την δική μου παρουσία, έστω ανεπιθύμητης. Κι αυτό δεν μπορεί να το ανατρέψει κανένας επόμενος χρονικός επαναπροσδιορισμός, αναπόδραστος ομολογουμένως, ούτε ο σκηνοθέτης του χρόνου, ακόμα κι όταν θα είμαι ανύπαρκτος.