Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 04, 2008

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ

Τὰ τέκνα τριγύρου
Φθαρμένα καὶ μαῦρα,
Σὰν ἴσκιους ὀνείρου·
Λαλεῖ τὸ πουλάκι
῾Σ τοῦ πόνου τὴ γῆ,
Καὶ βρίσκει σπειράκι,
Καὶ μάνα φθονεῖ.

8 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Έστρωσ', εδέχθ' η θάλασσα ἄντρες ριψοκινδύνους,
κ' εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανὸ κι εκείνους.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

@γητεύτρια
Καλημέρα σας!
Ο Σολωμός είναι μέγας! Από τα λίγα που γνωρίζω για την ποίηση, τα ποιήματα του Σολωμού είναι οι σταθμοί που αναπαύομαι. Δημοσίευσα δε τους στίχους αυτούς, κουρασμένος από την συνεχή ανάγνωση, στο διαδίκτυο, κειμένων που απομακρύνουν τον αναγνώστη από την ανάγνωση παρά τον προσελκύουν. Και, είπα μέσα μου όπως περίπου ο ¨Εντυ, "τι πας ρε σκερβελέ και χώνεσαι σε μικρομάγαζα με κατιμέδες και μπακατελαρία, ενώ δίπλα ακριβώς στις "τρούηπες", όπου συχνάζεις, έχουν ανοίξει περικαλλείς ναούς του λόγου ο Σολωμός, ο Τολστόη, ο Λόρκα, ο Πιραντέλλο και χίλιοι άλλοι άρχοντες και χαρίζουν στον κόσμο αφειδώλευτα τζιτζιά και τεφαρίκια, και σε περιμένουνε μπας και δεήσεις;"
Σας καλημερίζω ξανά και εύχομαι μια εύηχη μέρα!

μαριάννα είπε...

Συμφωνώ εντελώς. Με καλύψατε. Εκτός από ένα. Στο ότι γνωρίζετε λίγα για την ποίηση. ;)

Καλή Κυριακή σας εύχομαι!

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Αγαπητή γητεύτρια
Θέλω να σας διαβεβαιώσω, γνωρίζοντας καλά τον ευατό μου, ότι γνωρίζω πολύ λίγο την ποίηση. Φταίει η εκπαίδευση, φταίνε οι φίλοι, φταίω εγώ που διαρκώς ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς έξω από το σπίτι, φταίει ο Χατζηπετρής, δεν ξέρω.
Ευτυχώς βέβαια ότι την ξεχασμένη παλιά αγάπη, υπηρετούν φροντισμένα αρκετοί διαδικτυακοί φίλοι, που αναφέρονται στους συνδέσμους της ιστοσελίδας μου, και με απανασύνδεσαν με τον ποιητικό λόγο. Κάποιοι απ'αυτούς μ'έκαναν να δω διαφορετικά την ποιητική παράδοση και τώρα τρέχω και δεν φθάνω.
Αυτά τα λίγα για την αποκατάσταση της αληθείας.
Σας ασπάζομαι!

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Ο Έντυ σε ευχαριστεί από καρδιάς. Χαίρε!

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

κ. καθηγητά
Να του μεταβιβάσετε τους ειλικρινείς χαιρετισμούς μου. Είστε τυχερός που τον γνωρίσατε. Το έργο που μας άφησε είναι βιβλίο αναφοράς. Αντλώ συνεχώς από τον πλούτο του. Ευτυχώς λίγοι το υποψιάζονται, ώστε νοιώθω χαρούμενος, που ο λεκτικός του πλούτος, κυρίως, αλλά και η μαστοριά του αποτελούν πλέον κτήμα μου. Τώρα δα έχω το βιβλίο δίπλα στο γραφείο μου, μαζί με τον «Μόμπι-Ντικ» που διαβάζω αυτές τις μέρες.
Σας χαιρετώ!

Γιωργος Κεντρωτης είπε...

Την καλημέρα μου και στον κ. Μέλβιλ. Χαίρε!

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

κ.καθηγητά
Το διάβασμα του "Μόμπι Ντικ" προχωρά αργά αλλά απολαυστικά. Ας είναι καλά ο Βικέντιος που μ'έκανε να αγαπήσω τον "Ερωτόκριτο" και βρίσκομαι να συγκρίνω τις δυο εκδόσεις, του "ΕΡΜΗ" με επεξεργασία του Γ.Π.Σαββίδη και της "ΕΣΤΙΑΣ", με επιμέλεια του Στυλιανού Αλεξίαυ. Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι λίγος αλλά χαρισματικός, σαν τον Γκαλέτι ας πούμε.
Σας εύχομαι καλό απόγευμα.