ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Διάβασα τρία υπέροχα ποιήματα στο διαδίκτυο και τα αναρτώ γιατί, πρώτον, άν δεν τα γράψω θα με κυνηγούν σαν φαντάσματα ποιητικής ατμόσφαιρας, κατόπιν,για όσους δεν τα πρόσεξαν ή τα προσπέρασαν μέσα στη βιασύνη να προλάβουν……

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΕΝΟΣ

«αειθαλής ανάμνηση»
Πέρασα από τον πράσινο καιρό
Που ήσουν φύλλο άπεφτο
Μα ο άνεμος δεν ήταν πια ο ίδιος
Εγώ μου λέει του φθινοπώρου είμαι
Από άνοιξη δε θυμούμαι

Ύστερα πέρασε πίσω απ` το ταμείο των φθορών
Χρωστάτε μια διάρκεια πτώσης είπε
Και ολίγα παγωμένα άκρα

Δημοσιεύτηκε στο «Ποιείν»


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΔΟΡΥΦΟΡΟΥΜΕΝΗ
Φυλλομετρούσε περιοδικά ποικίλης ύλης
στο παλιατζίδικο – μιας άλλης εποχής, μιας άλλης
κουλτούρας. Κι είταν σάμπως ψήγματα στερεάς αιθάλης
να μπήγονταν στα νύχια της ματιάς μου, που με σμίλης

ελάξευε αφοσίωση το ψάξιμο της φίλης
μορφής στα εφήμερα δελτία του χρόνου. Θείας άλης
(ως λέγει ο Πλάτων) πόθος με άδραξε, και πεντοζάλης
παράσερνε το στόμα μου στο σώμα της ανθύλης

το λόγο ν’ απευθύνω, που εμβριθώς εμελετούσε
σ’ ένα Ρομάντσο του ’50 κάποιο του Τσιφόρου
ευθυμογράφημα. Μα δεν. Τη μοίρα δορυφόρου

ζηλώσας, γύρω απ’ τον πλανήτη του σκορπολογούσε
Ε κ ε ί ν η ο πόθος μου τα βέλη του. Πλην απλανώς
μ’ εκοίταξε – κι ευθύς το περιοδικό της κλείνει…

Δημοσιεύτηκε στο «Αλωνάκι της ποίησης»


ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ

ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ

Όχι μόνο δεν επέτρεψε
στο Νέρωνα
ν' απλώσει χέρι απάνω του
μα
ούτε στο Θάνατο δεν καταδέχτηκε να πάει.

Άλυπος, αόργητος, αρρενικός
κάλεσε γύρω του συμπότες
διέταξε: φώτα
εδέσματα
αυλούς
κ' ενώ οι παίδες γέμιζαν τους κύλικες
πήρε το μαχαίρι
το σίδερο δίστασε- εκείνος όχι
το νερό ταράχτηκε- εκείνος καθόλου
οι φίλοι είπαν μη- εκείνος δεν είπε τίποτα
με μια κίνηση έκοψε τις φλέβες
-δίχως να κόψει την κουβέντα-
και γύρεψε κρασί.

Το κύπελλο έκανε κύκλο
κάποιος πέταξε ένα πείραγμα,
εκείνος το γύρισε πίσω,
μάλωσε για κάτι ασήμαντο στον υπηρέτη
και
συνέχισε ν' ανοίγει και να κλείνει την πληγή
αφήνοντας το Θάνατο να περιμένει
σαν αχθοφόρος- έξω.

Κανείς δεν τόλμησε να προσέξει
τη χλωμάδα π' απλωνόταν σιγά- σιγά
στ' αγαπημένο πρόσωπο.
Φρούτα και γέλια ζωντάνευαν τα στόματα
κι όταν το αίμα σώθηκε
κι ο Πετρώνιος ανεχώρησε
και μπήκε ο Θάνατος
-να διεκδικήσει το κουφάρι-
μόνον οι φλόγες των πυρσών
δεν μπόρεσαν να κρατηθούν
κι άρχισαν να τρέμουν.

Το διάβασα στο ιστολόγιο του κ. Μουζάκη, ο οποίος το μετέφερε από το ιστολόγιο του κ.Μίχου.

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ

"Συχωρᾶτε καὶ πάψτε.- Ἀμέτε πέρα·
δὲν εἶναι ἀκόμα Παρουσία Δευτέρα!"

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Η ΤΣΟΝΤΑ

Για να κάνω έρωτα πρέπει να βλέπω τσόντα. Βέβαια είναι μια διέξοδος, διότι η ερωτική πράξη χρειάζεται ανανέωση. Κι εγώ που δεν έχω την πολυτέλεια για εξωσυζικές σχέσεις, συμβιβάζομαι με το τετριμμένο, το σίγουρο. Που καιρός τώρα για αλλαγές. Άλλωστε η αγάπη για τη γυναίκα μου παραμένει αυτονόητη, άσχετα με τις σκέψεις που περνούν κατά καιρούς από το μυαλό μου.
Όταν είχαμε video club στο χωριό η απόκτηση πορνοκασέτας ήταν εύκολη. Πήγαινα στο ράφι, αγχωμένος αλλά με σταθερό βήμα, διάλεγα την κασέτα, την έβαζα σε μια σακκούλα που μου έδινε ο ιδιοκτήτης με συνένοχο ύφος και, δίχως να βγάλω μιλιά έφευγα, αφού το όνομά μου το γνώριζε ο συμπάσχων ιδιοκτήτης, από τις ποιοτικές ταινίες που νοίκιαζα συχνά.
Είχε όμως ένα μειονέκτημα αυτός ο τρόπος. Ήξερε ο αλιτήριος και οι άλλοι που διιέφευγαν της προσοχής μου, και με έβλεπαν να ψάχνω εναγωνίως στο σκονισμένο ράφι, τον τίτλο που θα συνόψιζε το περιεχόμενο, ότι σήμερα ή τουλάχιστον αύριο θα έκανα έρωτα. Η ενοικίαση ήταν ακριβή για δανεισμό περισσότερων ημερών, άσε που για ταινίες τελευταίας παραγωγής, επειδή υπήρχε ζήτηση, ο βιντεοκλαμπατζής έδινε όριο δύο ημερών. Θα έφευγα λοιπόν σαν στιγματισμένος.
Η αγορά από το περίπτερο είναι μια λύση. Κατά αρχήν αποφεύγω τα περίπτερα της περιοχής μου.Tο ένα βρίσκεται στην πλατεία στο κεντρικό σημείο της, ώστε η κίνηση είναι διαρκής, στο άλλο ιδιοκτήτης είναι ο Βαγγέλης, ξάδελφος της πεθεράς μου, που άμα σε πιάσει στο στόμα του ποιος σε ξεπλένει. Προσπαθώ με λίγα λόγια να διατηρήσω τη δημόσια εικόνα μου. Μην ξεχνάμε ότι είμαι στέλεχος μεγάλης τουριστικής επιχείρησης και αυτό αντανακλάται στην ιδιωτική μου ζωή. Έχω την εντύπωση ότι αυτός που αγοράζει τσόντα, ακυρώνει την εικόνα του αξιοπρεπούς, του αξιόπιστου, κυρίως, αυτάρκους παραλλήλως σεξουαλικού συμβόλου, με τις ισχυρές επιδόσεις. Υπάρχει ο κίνδυνος να αντιμετωπίσω και την πιο απρόβλεπτη αμφισβήτηση σχετικά με τα ατομικά μου προσόντα, που είναι για να μην περιαυτολογήσω, μοναδικά, επικυρωμένα μάλιστα με μαρτυρίες των, κατά καιρούς, συντρόφων μου. Τα αναμφισβήτητα προσόντα τους διακηρύσσουν νηφάλια δίχως ίχνος καταισχύνης, στις διψασμένες για σεξουαλικές εκμυστηρεύσεις συντροφιές, οι έμπειροι συνάδελφοι και φίλοι. Αναγκασμένος κι εγώ να υπηρετώ το αντρικό πρότυπο, αναζητώ μυστικά τρόπους, που αν αποκαλυφθούν, θα βρεθώ γυμνός, χωρίς επιχειρήματα, μαζί με τους ανυπόληπτους της παρέας, με κίνδυνο την δημόσια διαπόμπευσή μου. Έγραψα λοιπόν «αγοράζει» γιατί πολλοί βλέπουν τσόντα από τα συνδρομιτικά κανάλια ή δανείζονται από φίλους. Εμένα με ενοχλεί ο έλεγχος, η παραβίαση της ιδιωτικής μου ζωής. Ο χρόνος και τρόπος που κάνω έρωτα είναι αποκάλυψη της προσωπικότητάς μου.
Πρώτα ανιχνεύω το χώρο. Όσο πιο κεντρικός τόσο πιο απρόσωπος. Μετά διαλέγω την ώρα. Η ώρα δεν πρέπει να είναι έντονης κυκλοφορίας, δηλαδή βράδυ αργά, ή μεσημέρι. Ακολούθως με ενδιαφέρει το πρόσωπο που συναλλάσομαι. Αν είναι γυναίκα νέα ή γρια την αποφεύγω και απομακρύνομαι.Νοιώθω μια συστολή, μια ευγένεια στο γυναικείο φύλο που ακυρώνεται από την πράξη μου, κατάλοιπο του μικροαστισμού μου. Πρέπει να αποκτήσω οικειότητα με το πρόσωπο αλλά ταυτόχρονα να είμαι απόμακρος. Απεχθάνομαι τις διαχύσεις που μπορούν να φτάσουν μέχρι και σε προτάσεις τίτλων. Σκοπός μου είναι να διατηρήσω μια συνεχή παρουσία, να γίνω πελάτης δηλαδή, για να μη φαίνεται ότι το μόνο που με ενδιαφέρει και με συντηρεί είναι η τσόντα. Πράγμα που είναι και αληθές.
Όταν λοιπόν ο χώρος τηρεί τις προδιαγραφές βάζω σε εφαρμογή το σχέδιό μου. Αγοράζοντας την εφημερίδα, τα τσιγάρα μου, σκύβω και διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στους τίτλους των πορνοκασετών, που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στους πάγκους των περιοδικών σε ειδικό χώρο. Οι πανέξυπνοι ιδιοκτήτες έχουν προβλέψει την συστολή και ντροπή των πελατών και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τους περιορισμούς της κοινωνίας, τοποθετούν το εμπόρευμα τους σε θέση, που δεν θα δυσκολέψει τον υποψήφιο πελάτη να προβεί στην αγορά, δίχως να χρειαστεί να διασυρθεί, ψάχνοντας εναγωνίως το προιόν. Η επανάληψη της ενέργειας αυτής με εξοικιώνει με το χώρο, ώστε την επόμενη φορά να παρατηρώ τις φωτογραφίες με λιγότερο άγχος και δεκτικότητα. Όταν λοιπόν εξοικιωθώ με το χώρο, αρπάζω βιαστικά την κασέτα, την δίνω στον περιπτερά, ανέκφραστος, την τυλίγω μαζί με τις εφημερίδες και φεύγω.
Βασικό για την αγορά είναι η επαγγελματικότητα του περιπτερά. Η διακριτικότητα είναι το βασικό προσόν κάθε επαγγελματία, ειδικά σε τέτοιες υπεύθυνες θέσεις. Ένα απλό μειδίαμα έστω μπορεί να με αποδιοργανώσει, και να χρειαστεί να ψάξω για άλλο χώρο, χάνοντας χρόνο και ίσως την υπομονή μου.
Τότε είναι που ζηλεύω εκείνους τους αγέρωχους και ευθυτενείς πελάτες, που δίχως ίχνος δισταγμού, απλώνουν το χέρι τους, πιάνουν την κασέτα και, δίχως προφυλάξεις, μεταφέρουν το απόκτημά στο αυτοκίνητό τους, φανερά δηλώνοντας την σεξουαλική απελευθέρωσή τους με αυτόν τον χοντροκομμένο τρόπο.
Ο απρόβλεπτος κίνδυνος παραμονεύει όταν έχω πάρει την απόφαση να αγοράσω την κασέτα και παρουσιαστεί πελάτης, ο οποίος αδιάκριτα σταθεί δίπλα μου και, αρχίζει κι αυτός να ψαχουλεύει τις κασέτες, να διαβάζει το μικρό κείμενο στο πίσω μέρος με μια αίσθηση ότι γνωρίζει τους πρωταγωνιστές ή προσπαθεί να βρει μια μορφή ιστορίας, που της περισσότερες φορές έχει τόσο σχέση με το περιεχόμενο, όσο το κείμενο στα οπισθόφυλλα των λογοτεχνικών βιβλίων με το κείμενο που διαβάζουμε. Aν και υποψιάζομαι ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι μικρές φωτογραφίες που αποτελούν το ρεζουμέ της ιστορίας, αν και και ομιλώ εκ πείρας, γιατί κατά καιρούς στηρίχτηκα σε αυτές, δεν έχουν καμμιά σχέση με το περιεχόμενο. Τότε η παρουσία μου είναι δίχως νόημα και, με τον φόβο να γυρίσω για μια ακόμη φορά ταπεινωμένος σπίτι μου, αρπάζω μια στην τύχη, εμπιστευόμενος τους ειδικούς, αφήνοντας σύξυλο τον ειδήμονα, που θα νομίζει ο καημένος, ότι είμαι κανένας έμπειρος τσοντάκιας που δεν με απασχολεί και τόσο η πρωταγωνίστρια ούτε η ιστορία της ταινίας. Αλλά εγώ μόνο γνωρίζω, ότι η πείρα με έχει κάνει να ξεχωρίζω τον ψύλο από τα άχυρα.
Η ανατροπή των συμβάσεων, που τόσο πολύ ταλανίζουν τη ζωή μου, είναι ένα μικρό βήμα για να ξεπετάξω οριστικά από πάνω μου τη μιζέρια, τον συμβιβασμό, να φτάσω κάποτε σε κείνο το ιδανικό το οποίο ο μπατζανάκης μου υπηρετεί με σεβασμό.
Όχι μόνο να αγοράζω τσόντες ελεύθερα, αλλά να κάνω και προτάσεις, ανερυθρίαστα, απαξιώνοντας κιόλας τους ανελεύθερους μικροαστούς με τον πουριτανισμό τους.

ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ο Σολωμός δεν γράφει μόνο για «νερά χαριτωμένα» αλλά και για «βρύσες χαριτωμένες»
Το απόσπασμα του ποιήματος:

«Ἄγγελε, μόνο στ᾿ ὄνειρο μοῦ δίνεις τὰ φτερά σου;

Στ᾿ ὄνομ᾿ Αὐτοῦ ποὺ σ᾿ τά ῾πλασε, τ᾿ ἀγγειὸ τσ᾿ ἐρμιᾶς τὰ θέλει.

Ἰδοὺ ποὺ τὰ σφυροκοπῶ στὸν ἀνοιχτὸν ἀέρα,

χωρὶς φιλί, χαιρετισμό, ματιά, βασίλισσές μου!

Τὰ θέλω γώ, νὰ τά ῾χω γώ, νὰ τὰ κρατῶ κλεισμένα,

ἐδῶ π᾿ ἀγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες.

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΩΣ!

Γράφοντας χθες για τους χαριτωμένους φίλους του Εγγονόπουλου, μου ήρθαν στο νου τα «χαριτωμένα» νερά του Σολωμού.

Ὁ Πειρασμός
Ἒστησ᾿ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη,

Κι᾿ ἡ φύσις ηὗρε τὴν καλὴ καὶ τὴ γλυκιά της ὥρα,

Καὶ μὲς στὴ σκιὰ ποὺ φούντωσε καὶ κλεῖ δροσιὲς καὶ μόσχους

Ἀνάκουστος κιλαϊδισμὸς καὶ λιποθυμισμένος.

Νερὰ καθάρια καὶ γλυκά, νερὰ χαριτωμένα,

Χύνονται μὲς στὴν ἄβυσσο τὴ μοσχοβολισμένη,

Καὶ παίρνουνε τὸ μόσχο της, κι᾿ ἀφήνουν τὴ δροσιά τους,

Κι᾿ οὖλα στὸν ἥλιο δείχνοντας τὰ πλούτια της πηγῆς τους,

Τρέχουν ἐδῶ, τρέχουν ἐκεῖ, καὶ κάνουν σὰν ἀηδόνια.

Ἔξ᾿ ἀναβρύζει κι᾿ ἡ ζωή, σ᾿ γῆ, σ᾿ οὐρανό, σὲ κύμα.

Ἀλλὰ στῆς λίμνης τὸ νερό, π᾿ ἀκίνητό ῾ναι κι ἄσπρο,

Ἀκίνητ᾿ ὅπου κι᾿ ἂν ἰδῆς, καὶ κάτασπρ᾿ ὡς τὸν πάτο,

Μὲ μικρὸν ἴσκιον ἄγνωρον ἔπαιξ᾿ ἡ πεταλούδα,

Ποῦ ῾χ᾿ εὐωδίσει τς ὕπνους της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο.

Ἀλαφροΐσκιωτε καλέ, γιὰ πὲς ἀπόψε τί ῾δες·

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Χωρὶς ποσῶς γῆς, οὐρανὸς καὶ θάλασσα νὰ πνένε,

Οὐδ᾿ ὅσο κάν᾿ ἡ μέλισσα κοντὰ στὸ λουλουδάκι,

Γύρου σὲ κάτι ἀτάραχο π᾿ ἀσπρίζει μὲς στὴ λίμνη,

Μονάχο ἀνακατώθηκε τὸ στρογγυλὸ φεγγάρι,

Κι᾿ ὄμορφη βγαίνει κορασιὰ ντυμένη μὲ τὸ φῶς του.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ

Διαβάζοντας τις «Σημειώσεις» του Νίκου Εγγονόπουλου, στο τέλος του Α’ τόμου των ποιημάτων του, σκέφτηκα ότι εδώ και πενήντα ένα χρόνια δεν έχω κανένα χαριτωμένο φίλο.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Άνθη φυτρώνουν σαν κερασένια μαλλιά
Προσμένοντας ψηλά το χέρι
Θεσπέσιων ενδόξων κυριών
Το λίκνισμά τους ελαφρύ σαν θρόισμα αγέρα
Εξιστορώ ονειροφόρος επισκέπτης σε κήπο
Χορευτριών στο μέλι της αιθρίας
Ο ζέφυρος στάζει το χάδι του
Ηλιοφλεγή φτερά λογχίζουν ατέρμονα
Σαρκώδεις ουρανούς
Φλέβες πάλλουσες πλήρους ακμαζούσης φωτοχυσίας
Συνοδοί τ’άστρα φωνούλες τ’ουρανού
Όλα λευκά σαν ένστικτα στουθοκαμήλου καθώς
Αμέριμνος τσιμπά το χιόνι απόμακρων κορυφών
Άλογα αχαλίνωτα δαγκώνουν τους κλώνους της θαλάσσης
Ελεύθερα, εαρινά, στη στέγη εκνόμου κόρης
Τα πόδια τους κεριά ευώδους εκκλησίας
Το μολυβένιο μου πρόσωπο δροσίζει ο κορυδαλλός
Στ’αφρισμένα ακροδάχτυλα ελαφροκυμάντου ποταμού
Όταν στο στόμα μου μπροστά σκάζουν
Κρυστάλλων ανύπαρκτων οι χρυσαλλίδες

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ

Τὰ τέκνα τριγύρου
Φθαρμένα καὶ μαῦρα,
Σὰν ἴσκιους ὀνείρου·
Λαλεῖ τὸ πουλάκι
῾Σ τοῦ πόνου τὴ γῆ,
Καὶ βρίσκει σπειράκι,
Καὶ μάνα φθονεῖ.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ

"Το τρίτο στεφάνι" ως γνωστόν δεν διαβάζεται, ακούγεται. Ευκαιρία, λοιπόν, για όσους δεν το άκουσαν το 78 ή προφανώς έχουν ξεχάσει την ατμόσφαιρα του προφορικού λόγου, να το απολαύσουν ακούγοντας την ερμηνεία των μοναδικών ηθοποιών, Ρένας Βλαχοπούλου και Σμάρως Στεφανίδου, πέντε ώρα το απόγευμα στο Γ Πρόγραμμα!
Ήδη βρισκόμαστε στην 8η συνέχεια. Τα καλύτερα όμως έρχονται!