ΑΥΘΟΡΜΗΤΩΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΤΑΧΤΩΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΧΑΚ ΦΙΝ"

Υπάρχουν συμπτώσεις στην ζωή μας που τις προσπερνούμε αδιάφορα , δίχως να στεκόμαστε στα σημάδια τους, τα ίχνη τους, που αποτυπώνουν, ενδομύχως ίσως, τα μηνύματα που μεταφέρουν. Άλλωστε η ζωή έχει πάψει να σταματά, να συνδιαλλέγεται με μικρογεγονότα, προχωρά βιαστικά, καταπίνει τις μικρές στιγμές , κυριαρχώντας ισοπεδωτικά στον βίο, αλλοιώνοντας ουσιαστικά την ουσία του. Οι μικρές όμως αυτές στάσεις συνδιαμορφώνουν την ατομικότητα και την ιδιαιτερότητα του καθενός μας. Άρα η θέληση και η ανάγκη να οργανώσουμε τη ζωή μας κατά το δοκούν έχει από αρκετό καιρό απωλεσθεί. Έτσι κυριολεκτώντας, γεγονότα που τα ξορκίζουμε, τα προσπερνούμε αδιαφορώντας, έχουν σαν αποτέλεσμα να αφαιρούμε την μυστηριακή και απροσπέλαστη για μας ιδιαιτερότητά τους, αγνοώντας ότι σε εύθετο χρόνο θα κυριαρχήσουν στην ζωή μας, με άλλους όρους και μορφές, αλλά ουσιωδώς συνδεδεμένους με το παρελθόν μας.
Οι αυθαίρετες αυτές σκέψεις που μου έρχονται στο νου Σάββατο βράδυ, και καταγράφονται μεσημέρι Κυριακής, για να συγκροτήσουν μια παραδοχή, που φαίνεται απροκάλυπτη και ουσιωδώς αδικαιολόγητη, αρκετά όμως πιεστική για να επιβάλει την καταγραφή της, γίνεται μετά την τελείωμα της ανάγνωσης ενός σπουδαίου βιβλίου. Μιλώ για τις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» του Μαρκ Τουαίν. Ενός βιβλίου που η καθαρά τυχαία επιλογή του ανατρέπει τις υποχρεωτικές και αναγκαίες καταβολές , οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι ή συνεπής και οργανωμένη πορεία για την εκφρασμένη, τουλάχιστον, ολοκλήρωσή μας, όπως ερμηνεύεται εγωτικά από την ευνοούμενη αντιληπτικότητα μας, προσκρούει σε τυχαίες επιλογές. που ανατρέπουν τις καθιερωμένες αντιλήψεις και βεβαιότητές μας, και επαναφέρουν το αίτημα της επαναπρόσληψης της πραγματικότητας, με διαφορετικές αιτιάσεις, αποτρεπτικές και ανατρεπτικές απέναντι στην συμμορφωμένη αντίληψή μας. Εννοώ λοιπόν ότι τα γεγονότα δεν είναι αλληλουχία και επαναληπτικότητα προσδιορισμένων επιλογών, αλλά συνάντηση διαφορετικών οντοτήτων, που συνεργάζονται για την αποκατάσταση των ανθρωπίνων λειτουργιών και αιτιάσεων. Η επεξεργασία των γεγονότων είναι επαρκής λόγος για την στοιχειολόγηση επιλήσμονων καταβολών, που λιμνάζουν αναζητώντας διέξοδο στην παρατήρηση και αξιολόγησή τους. Όλα αυτά προαιρετικά συγκλίνουν στην άποψη ότι η απροσδόκητη επαφή με έργα , εν προκειμένω λογοτεχνικά, συμπεριλαμβάνει την επίκτητη αλλά λησμονημένη παραίτηση, και αναπάντεχη απομάκρυνση από έργα που επανέρχονται κατά καιρούς στο νου, αλλά εγκαταλείπονται από άλλες προτεραιότητες, που η φενάκη της γραμμικής συμμορφωμένης επιλεκτικότητα μας, τα απορρίπτει, τα αναβάλλει, με οδηγό την διαμορφωμένη και επεξεργασμένη συμμετρία μας, που θεωρείται, δυστυχώς, επαρκής, αλλά ουσιαστικώς είναι ατελής.
Ένα από αυτά τα έργα που εγκαταλείφθηκαν τόσα χρόνια,έφτασε στα χέρια μου συνειδητά βεβαίως, αλλά η ανάγνωσή του ήταν εντελώς τυχαία, και ελαφρώς επιβαλλόμενη, δικαιολογεί την ατελέσφορη και διαρκώς αποτυχημένη προσπάθεια συγκρότησης μιας εμπειρίας που φαντάζει αυτάρκης, αλλά ουσιαστικά ελλιπούς. Η συσσώρευση λοιπόν, και η διαρκής επανατοποθέτηση μιας συγκροτημένης και προστατευμένης, επικυρωτικής προσπάθειας είναι εμφανώς ανεπιτυχής, ουσιωδώς δε ανύπαρκτη.

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ

Σε βορεινόν δωμάτιον ξενοδοχείου
Οι ερασταί παρομοιάζουν τα τελούμενα
Με τόμον χονδρόν της ιστορίας
Περιλαμβάνοντα πορίσματα και πεπραγμένα
Αναριθμήτων εποχών


Οι σπίθες των ματιών της νέας
Και πριν κατακλιθή ακόμη
Πριν εξομοιωθούν οι αναπάλσεις της
Με τα σκιρτήματα των νεαρών δορκάδων
Που έβλεπε η κορασίς στα δάση
Οι σπίθες των ματιών της νέας
Φωτίζουν το δωμάτιον απλέτως

Και ιδού που κατεκλίθη
Τώρα σκιρτούν οι σφαίρες των μαστών της
Σαν τόπια παιζόμενα με περιπάθειαν
Σαν μπάλες πιεζόμενες με ηδυπάθειαν
Εν μέσω ζωηρών παλμών καρδίας
Εν μέσω αναφωνήσεων λαγνείας
Εν μέσω αλληλουχίας πράξεων
Που ισοδυναμούν με περιδέραιον του οποίου
Εκάστη χάνδρα αντιστοιχεί σ’ένα κεφάλαιον
Των γεγονότων που περιλαμβάνουν οι ιστορίες
Οι πλούσιες σε πράγματα σαφή ή και ακαθόριστα
Με περιπέτειες παντοειδείς
Με εκπλήξεις σαν στόματα ανοικτά
Με πράγματα σαν σπίτια ονειρικά
Γιομάτα από μυστήριον και προσδοκίαν
Ας πούμε πύργοι σκωτικοί στο Balmoral
Στο Braemar ή κάπου αλλού κοντά στα «Lochs»
Σπίτια νεοκλασσικά της Βιργινίας
Σπίτια παρισινά του «art moderne»
Ή αρχαικά στις όχθες της Αχερουσίας
Σπίτια των Ηλυσίων φωτεινά
Ή τρώγλες των slums στις λαικές της Λόντρας συνοικίες.



Τώρα στον δρόμο του ξενοδοχείου περνά
Παρέλασις στρατού με τμήματα ποικίλα
Με τμήματα διαβιβάσεων
Με άρματα βαρέα μάχης
Τα τηλεβόλα των είναι μακρά
Και είναι τα σκέλη της νέας πολύ ανοικτά
Παρά την ζήλεια των αντεραστών
Που σε άλλα σημεία της πόλεως την γυρεύουν
Είναι η στιγμή της αγαλλιάσεως ποταμός
Κ’ οι στεναγμοί της νεάνιδος νέφη ελαφρά
Νέφη λευκά σαν πούπουλα της ευφροσύνης
Καθώς προ του ξενοδοχείου περνά
Με εμβατήρια με μπάντες
Στιλπνός στρατός των εθνικών εορτών
(Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου στην Ελλάδα
Quatorze Juillet της Γαλλικής Δημοκρατίας
7 Νοεμβρίου στις πλατείες της ΕΣΣΔ
4 Ιουλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες)
Και όλο ξεσπούν χειροκροτήματα και επευφημίες
Με κάτι στην ατμόσφαιρα που ενθυμίζει
Την έξαρσιν των ταυρομαχιών όταν ο ταύρος πίπτει
Με «κοραθόν»
Με «μπαντερίλλος»
Με παραλήρημα σφοδρόν του πλήθους
Ιδίως την ώραν που περνούν τα τάνκς
Με στρατιώτας όρθιους να χαιρετούν εις τους πυργίσκους


Έτσι περνά η ώρα και ο στρατός
Η νέα βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιον
Τα δυο παράθυρά του μένουν ανοικτά
Όπως τα σκέλη της και η ψυχή της
Παρά την ζήλεια των αντεραστών
Παρά την επαγρύπνησιν της αυστηρής μητρός της
Που θα μπορούσε κάλλιστα μάνα των Γράκχων νάναι
Ή σύζυγος καθηγητού ρωμαικού δικαίου
Κ’ενώ το ρίγος επεκτείνεται
Και ο ήλιος λάμπει και πλαταγίζουν οι σημαίες
Αεροσκάφη σε πυκνούς σχηματισμούς
Διασχίζουν τον αιθέρα
Την ώρα που εκτοξεύονται αι θηλαί
Και ενδυναμώνουν αι γαμικαί ωθήσεις
Και αγάλλονται οι ερασταί στας στοναχάς των
Και ακούονται οι ερπύστριες των αρμάτων
Και διαδίδεται παντού η φήμη
Ότι ο νέος στρατός αήττητος κατέστη.


Και ιδού καθώς
Επάνω από τας κεφαλάς των θεατών
Και το διάπυρον σύμπλεγμα των λαγνουργούντων
Σκάνε τα ρόδια των ζητοκραυγών
Κ’εντείνονται οι στεναγμοί των ηδονιζομένων
Επιταχύνονται οι κινήσεις των σωμάτων
Και ενώ αντηχεί ως ρυθμικόν στακάττο
Το ποδοβολητό του διερχόμενου πεζικού
Και ακούονται ευκρινώς οι ερπύστριες των βαρέων αρμάτων
Αίφνης με ορμήν το σπέρμα αναβλύζει
Και ενώ σείει τα σώματα σεισμός
Ο ίμερος χύνεται πυκνός
Μέσα στον δίαυλον τον ανοικτόν που τον προσμένει
Στον δίαυλον που τον δέχεται
Όπως η διψασμένη γη τον όμβρον.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Η ΚΙΑΡΑ(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ "ΒΗΜΑGASINO")

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ
Η Κιάρα ετοιμάστηκε να μπει στο μπάνιο. Είχε περάσει μια κουραστική μέρα στο γραφείο. Είχε παραδώσει την ύλη για τη στήλη της, στον διευθυντή. Σχόλια μικρά, πως είναι να ζει κανείς σε μια πόλη σαν την Αθήνα .Είχε συμμετάσχει το μεσημέρι στη σύσκεψη για το κλείσιμο της ύλης του περιοδικού, και αποδέχτηκε την πρόταση της Λένας για φαγητό στο «Cosmos». Η φοβία της για τα επικίνδυνα βακτήρια στο πιάτο της, Salmo-nella, Listeria, E.coli 157, μέχρι να βγει στην αγορά η μηχανή Immuno Flow, και ο έλεγχος να γίνεται επί τόπου, μέσα σε 10-15 λεπτά, την ανάγκαζαν να ακολουθεί τις γαστριμαργικές προτάσεις των συναδέλφων, Μαρίας Χαραμή, Κώστα Δαβία, των οποίων οι γαστρονομικές γνώσεις ήταν αναμφίβολα αποδεκτές στον ανερχόμενο κόσμο της γευσιγνωσίας. Ήταν δύσκολο να βρεθεί στο «Tanti Baci», στη Νέα Υόρκη, που με τόσο κολακευτικά λόγια της είχε μιλήσει ο συνάδελφος, Αυγουστίνος Ζενάκος. Καταχώρησε όμως στην ηλεκτρονική της ατζέντα τη διεύθυνση : 10th Street between 7th and 8th Avenue, New York. Πήρε τη διαβεβαίωση ότι στην παρέα δεν θα υπάρχουν δημοσιογράφοι, διότι όλοι διαθέτουν και από μια άποψη, η οποία διαφέρει των απόψεων των άλλων. Όταν συγκεντρώνονται κάπου όλοι μαζί συζητούν για τη συζήτηση και όχι για το θέμα της συζήτησης. Ως εκ τούτου δεν καταλήγουν πουθενά. Σνομπάρουν ο ένας τον άλλον, ενώ δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αφού όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι και πάνω κάτω τα ίδια επιθυμούν. Την αναγνώριση, το scoop, την επιτυχία. Ήταν έτοιμη λοιπόν να αναρωτηθεί: Παραμένει ο ίδιος barman που της είχε γεννήσει το αφελές ερώτημα: Πόσες μέρες είχε να λουστεί; ή μήπως το έκανε για μόδα;
Είχε αρκετή ώρα μπροστά της. Ένα ζεστό μπάνιο με αφρόλουτρο Dune του Christian Dior θα χαλάρωνε το σώμα της και η κούραση θα έφευγε μαζί με τον στρόβιλο νερών που χυνόταν στη λευκή μπανιέρα του Moda Bagno.
Στέγνωσε τα μαλλιά της, καστανόξανθα, κομμένα ασύμμετρα, ίσια, που τώρα έλαμπαν μεταξένια, άπλωσε το Gel της L' Oreal και τους έδωσε λάμψη και όγκο, αφήνοντας τις μύτες να ξεφεύγουν σε μικρές τούφες από τα πρόχειρα «σινιόν». Άπλωσε την κρέμα σώματος Sheiseido στο σώμα της και ένοιωσε τη χαλαρότητα να την κυριεύει. Φόρεσε τα εσώρουχα που αγόρασε από το Carpe diem της οδού Καλαμακίου, και άρχισε να μακιγιάρεται. Ήθελε σήμερα το μακιγιάζ να είναι αόρατο, με ελάχιστα τονισμένα τα μήλα του προσώπου της, ελαφρώς βαμμένα χείλη ροζ περλέ, ως το δραματικό. Λάτρευε τα άψογα ζωγραφισμένα φρύδια της Ντίνα Αβέρωφ, το βαθύ βλέμμα της Αμαλίας Μεγαπάνου, την κλασική κομψότητα της Λόλα Ρίτσου- Ζολώτα, την γαλάζια ματαιοδοξία των ματιών της Μαρία Ραγκούση Τζανετάκη, το κόκκινο κραγιόν της Δάφνης Σημίτη. Αλλά όλα αυτά ήταν πρότυπα που την ενέπνεαν να καταγράψει τον θαυμασμό της. Ήταν αρκετά νέα για να υιοθετήσει αυτό το στυλ. Δεν ήταν άλλωστε ούτε 35 χρονών. Ζωγράφισε την εξωτερική γωνία των ματιών με το eye liner της Max Factor, έδωσε ανεπανάληπτη καμπύλη και όγκο στις βλεφαρίδες της, με μια μόνη κίνηση, με την illusionist maximum curling mascara της Estee Lauder.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Το suractif της Lancaster είχε κάνει το θαύμα της.
Βγήκε από το μπάνιο πήγε στο στερεοφωνικό Super Audio CD της Sony και το έβαλε σε λειτουργία. Η μουσική από το Modjo πλημμύρισε το δωμάτιο. Η μουσική αυτή την ηρεμούσε. Η νύχτα που είχε μπροστά της ήταν απαιτητική . Είχε αφομοιώσει τον δεκάλογο της Μπριτζετ Τζόουνς, ερμηνευμένο από τη Γαλάτεια Λασκαράκη, προσπαθώντας να αποστηθίσει το Νο 04 και η επιλογή ρούχων ήταν ζήτημα τόσο μείζον και καθοριστικό όσο και η μεσημεριανή σύσκεψη. Απλώνοντας το χέρι της προς τα μαλακά, εξαιρετικής ποιότητας υφάσματα τα άγγιξε όλα που ήταν κρεμασμένα κατά χρωματικές ενότητες και θαύμασε για μια άλλη μια φορά την ανεκτίμητη συλλογή της. Φορέματα Fendi, Prada, Max Mara, Armani, Valentino, Jean Colana(το αγαπημένο της) . Θυμήθηκε με αυταρέσκεια την ιστορία κάθε ρούχου, πότε και που το απέκτησε. Άλλοτε σε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό, Ρώμη, στους δρόμους γύρω από τη Βία Κοντότι, Λονδίνο, και άλλοτε εδώ. Ειδικά το φόρεμα του Valentino όταν σε μια άτυχη στιγμή, 7 Νοεμβρίου, γύρω στις επτάμιση , η κάρτα ανάληψης Alfabank ξέφυγε από τα χέρια της και έπεσε μέσα σ΄ένα φρεάτιο. Ευτυχώς βρέθηκε ένας άνθρωπος που σήκωσε το μέταλλο του φρεατίου και βάζοντας το χέρι της μέσα , πήρε την κάρτα και απόκτησε το φόρεμα που τόσο αποζητούσε.
Το απαλό, αέρινο, μαύρο φόρεμα της Anne Tyler της τόνωσε την αυτοπεποίθηση. Προχώρησε προς το έπιπλο της τουαλέτας, άναψε το φωτιστικό σε λευκό χρώμα «Bloody Mary» της εταιρείας Luminaza, και τα είδε εκεί, μέσα στο κρυστάλλινο μπολ, να την φωνάζουν σχεδόν να τα φορέσει. Τα Μeli Melo την κοιτούσαν με τα διάφανα, ρομαντικά μάτια τους. Ένα ντελικάτο δέσιμο από πλατίνα αγκάλιαζε τις εξωτικές πέτρες. Πέτρες λαμπερές και πολύχρωμες, καθεμιά με τη γεύση της. Οι πέτρες έμοιαζαν να επιπλέουν και η σύνθεση, αέρινη και ευέλικτη, θύμιζε έναν χορό φρούτων σε μια ιεροτελεστία της άνοιξης. Άγγιξε απαλά , όπως αρμόζει σε κάτι τόσο σπάνιο, το δακτυλίδι. Ύστερα έπιασε διστακτικά κάτι σαν κύμα που πάλλεται και περνά όμοια με ανατριχίλα την αλυσίδα από κρίκους των οποίων το σχέδιο αντιγράφει το μοτίβο ενός φύλλου. Τότε τα μαργαριτάρια, τα ήσυχα και τρελά μαργαριτάρια, χόρεψαν μια παράσταση για εκείνη. Σαν σχοινοβάτες επάνω σε χρυσαφένιο κρίκο στριφογυρνούσαν αγνοώντας την έννοια της ισορροπίας, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο εξωτικά. Τα χρώματα, κίτρινο, μπλε, φούξια, μοβ, γαλάζιο και πορτοκαλί, αναπήδησαν σαν τις τροχιές από ανταριασμένους πλανήτες ώσπου έγιναν μια λάμψη λευκή που την τύφλωσαν με το φως τους. Ήταν η Collection Delice de Cartier.
Μάζεψε από το κομοδίνο το «Σκοτεινά Διηγήματα» του Παπαδιαμάντη, που διάβαζε ταυτόχρονα με το «Μανία για τον Καραβάτζο» του Oliver Banks.. Της το είχε συστήσει ο φίλος της Νίκος Πιπέρης, ο οποίος το «ανακάλυψε»μέσα στο ρητορικό και ανεπίκαιρο «Ο δολοφόνος» του Γιώργου Αριστηνού, και πέρασε στο σαλόνι. Η συμμετρία, η απλότητα, και η πρωτοτυπία ολοκλήρωναν την ταυτότητα του σπιτιού. Ο χώρος γεμάτος με φυσικό φως, ευθείες γραμμές , γεωμετρικές φόρμες και χρώματα, χρώμα σιελ, ένα καθαρά ρομαντικό χρώμα, προέκτεινε την μπλε αίσθηση του ουρανού μέσα στο σπίτι. Η ματιά της έπεσε στη δερμάτινη κορνίζα Tubinocuio με την φωτογραφία πάνω στη νοικιασμένη βέσπα όταν έκανε το γύρο του Βατικανού. Έδιωξε τις σκέψεις , απεχθανόταν τις αναπολήσεις . Τις θύμιζαν μελοδραματισμούς.
Έβαλε ένα Dry Martini στο ποτήρι Kosta Boda άναψε ένα τσιγάρο Davidoff, και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά. Τα παιδιά του πάνω διαμερίσματος εκτονώνονταν παίζοντας κυνηγητό, τρέχοντας σαν αγέλη αφηνιασμένων ελεφάντων. Δεν ήταν βέβαια ώρα κοινής ησυχίας για να αξιώσει δικαστικώς σύμφωνα με τις διατάξεις των 989 και 997 του ΑΚ την ποινική τους δίωξη. Το αίτημα για παιδεία, ησυχία και πειθαρχία θα αντιμετωπιζόταν από τον γείτονα με περιφρόνηση, αν όχι με υστερία. Έριξε μια ματιά γύρω της. Το αντίγραφο του Κασεμίρ Μάλεβιτς «Αεροπλάνο που πετάει», η flat TV Philips, το τετράγωνο τραπέζι σαλονιού Technal Plazza, ο δερμάτινος καναπές του οίκου Cassina, που ευτυχώς ξέφευγε από το γούστο των έξη διαφορετικών τύπων ανθρώπων, το φωτιστικό του P. Starck, βρίσκονταν σε αντιστοιχία με την προσωπική της ερμηνεία του κόσμου. Άφησε να φανεί ένα χαμόγελο αυταρέσκειας στα καλοσχεδιασμένα χείλη της. Το χτύπημα του κουδουνιού την επανέφερε στην πραγματικότητα. Κατεβαίνω αμέσως, απάντησε, άπλωσε το άρωμα του Chivanchy στο σώμα της με μικρές απαλές πινελιές, φρεσκαρίστηκε με την πούδρα της Lancome, φόρεσε τα παπούτσια αγορασμένα από το «Tod’s Boutique», Βουκουρεστίου 13, άρπαξε την τζάντα της, ρίχνοντας μέσα βιαστικά το Nokia 8310 και βρέθηκε στο αυτοκίνητο της Λένας, ένα ασημί Toyota Yaris Sport.
Το CD της Pioneer έπαιζε το «Budda Rary» από τον d.j Ravin. Η οδήγηση ήταν προβλέψιμη, καί όλες οι φυλές της ασφάλτου παρούσες. Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά η διεισδυτική ματιά του Μάκη Μηλάτου.
Ανέβηκαν την Μεσογείων και μετά το Στρατιωτικό Νοσοκομείο έστριψαν αριστερά τη Ξενοπούλου, βγήκαν στην Βασιλείου και μετά από μια μικρή παράκαμψη βρέθηκαν στην Ομήρου. To «Cosmos» ήταν ένας χώρος λειτουργικός, ευχάριστος, με κυρίαρχα στοιχεία το λευκό και το ξύλο, με απαράμιλλη κομψότητα, ξεχωριστό design, με την εικαστική παρέμβαση του Jeff Koons. Η παρέα περίμενε κάτω από ένα πίνακα του Νίκου Κακουλίδη.
Ο chef Χρήστος Τζιέρας τους πρότεινε:
Ορεκτικό: Σαλάτα με μαριναρισμένο σολομό με πιπέρι και άνηθο, κέικ πατάτας, βινεγκρέτ γλυκιάς μουστάρδας.
Κυρίως πιάτο: Λαβράκι ψημένο σε κρούστα αλατιού με βινεγκρέτ βασιλικού, κολοκυθάκια και ντομάτες σχάρας.
Επιδόρπιο: Σουφλέ πικρής σοκολάτας με παγωτό και σάλτσα από φυστίκια Αιγίνης.
Παράγγειλαν κρασί και η πρόταση της Κιάρα για ένα πιάτο μανιτάρια έγινε αμέσως αποδεκτή. Γεύτηκαν ένα Chardonnay Κτήμα Χατζημιχάλης, βραβευμένο στο International Wine and Spririt Competitition 98 με αργυρό μετάλλιο, χρυσόξανθο, λαμπερό, με ελκυστικά αρώματα, που θύμιζαν ακακία, λεμόνι και ξηρούς καρπούς σε διακριτικό φόντο φρυγανισμένου ψωμιού, ώσπου μια εντυπωσιακή σερβιτόρα με εντελώς απωανατολίτικο πρόσωπο που μιλούσε μια χαρά τα ελληνικά τους έφερε την παραγγελία . Τα μανιτάρια ήθελαν λίγο ακόμη πιπέρι. Ζήτησαν από τη σερβιτόρα να τους προσθέσει λίγο πιπέρι. Όπερ και έπραξε, πλην ο μύλος διαλύθηκε καθώς τον έστριβε, με αποτέλεσμα να πέσουν στο πιάτο όλοι οι κόκκοι πιπεριού μαζί με τον μεταλλικό μηχανισμού του μύλου. Η Κιάρα περίμενε ότι αμέσως θα άλλαζε το πιάτο ζητώντας «συγγνώμη». Έσφαλε όμως. Αντ’ αυτού τους συμβούλευσε να παραμερίσουν το πιπέρι και μάζεψε τα μεταλλικά μέρη του μηχανισμού( βίδες κτλ.) από το πιάτο λέγοντας: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτε άλλο μέσα». Υπήρχε όμως μια τελευταία βίδα ....την οποία εντόπισαν λίγο προτού απομακρυνθεί και της την έδωσαν . Εκείνη χαμογέλασε ευγενικά και τους ευχήθηκε : «Καλή όρεξη».


* Το παρόν στάλθηκε πριν από χρόνια για δημοσίευση στο "ΒΗΜΑGASINO". Φυσικά πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, δίχως καμμιά απάντηση για την ακαταλληλότητά του.
Βρέθηκε στα χαρτιά μου και σαν ελεύθερος πλέον και μοναχικός το μπλοκάρω.

ΣΙΓΑ ΜΗ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΩ

Μια και μόνη προσπάθεια, ελπίζω, για ένα μοναδικό τραγούδι.
Ως γνωστόν, νέοι είμαστε, παρασυρόμαστε!

ΚΑΛΑ, ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ;

Ίσως προλάβω τα μάτια σου

Τα ευτυχισμένα απογεύματα

Όταν το δάχτυλο θ'αντανακλά

Την πτώση

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΡΩΩΝ

Διαβάζοντας μετά από αρκετό καιρό ξανά το κεφάλαιο που αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές του Κουέντιν πριν από την αυτοκτονία του, στο μυαλό μου ήρθε η αυτοκτονία δύο άλλων μυθιστορηματικών ηρώων: του Σέυμουρ και του Κύριλωφ.
Φυσικά και οι τρεις διατηρούν τη λογοτεχνική μοναδικότητά τους. Μπορούν όμως να αξιολογηθούν, επειδή είναι μυθιστορηματικοί ήρωες, φτιαγμένοι δηλαδή με γλωσσική ύλη. Θα τους κρίνουμε λοιπόν με λογοτεχνικά κριτήρια, δηλαδή ουσιαστικά θα κριθεί ο συγγραφέας, κι ας το κρύβουμε.
Αυτό που με απασχόλησε ήταν όχι τι σκέφτονται οι ήρωες τις τελευταίες στιγμές τους, αλλά η συμπεριφορά τους απέναντι σ’αυτό που δηλώνεται ώς εξωτερικός κόσμος. Εδώ η κυριαρχία του Σέυμoυρ είναι απόλυτη, γιατί δεν αποκαλύπτεται γιαυτό που θα επακολουθήσει τίποτα. Αυτό καταρχήν κάνει το διήγημα του Σάλιντζερ μοναδικό στην λογοτεχνική ιστορία που γνωρίζω εγώ. Η αυτοκτονία του Σέυμουρ δεν γίνεται για να στηρίξει την ιστορία, για να δικαιολογήσει την ανάγκη γραφής του διηγήματος, όπως γίνεται πχ στην «Μαντάμ Μποβαρύ» ή στην «Άννα Καρένινα». Το διήγημα κυλά παράξενα, ο Σεύμορ είναι στην παραλία, η γυναίκα του στο δωμάτιο 507 και μιλά με την μητέρα της. Από τη συνομιλία λαμβάνουμε κάποιες πληροφορίες για τον Σέυμορ, αλλά όχι αρκετές για να δικαιολογήσουν την πράξη του. Ο Σέυμορ γνωρίζει στην παραλία ένα κοριτσάκι που το λένε Σύμπιλ. Προτείνει στη Σύμπιλ να ψαρέψουν μπανανόψαρα. Της εξηγεί ότι τα μπανανόψαρα ζουν μια τραγική ζωή.
Μετά ανεβαίνει στο δωμάτιό του που μυρίζει καινούργιες δερμάτινες βαλίτσες και υγρό που ξεβάφουν τα νύχια, βλέπει την γυναίκα του να κοιμάται, τραβάει ένα Όρτζις αυτόματο, σηκώνει τον κόκορα και φυτεύει μια σφαίρα στο δεξί του κρόταφο.
Απίστευτο, μοναδικό, καταπληκτικό, μεγαλειώδες!!! Η ομορφιά της αυτοκτονίας του Σέυμουρ στηρίζεται στο ότι δεν δικαιολογείται, ούτε ερμηνεύεται. Αυτό κάνει την αυτοκτονία του λογοτεχνικά άρτια. Γνωρίζουμε γιατί αυτοκτόνησε η Μποβαρύ, η Καρένινα, ο Κύριλωφ, ο Κουέντιν. Η γνώση της αιτίας αποδυναμώνει την πράξη. Βέβαια καλά κάνουν και αυτοκτονούν, γιατί αν δεν αυτοκτονούσαν, δεν θα είχαμε αυτά το μεγάλα έργα. Μπορούμε να φανταστούμε την «Μαντάμ Μποβαρύ» αν η Έμμα δεν έπαιρνε το δηλητήριο;
Επανέρχομαι όμως στον Κουέντιν. Τι κάνει λοιπόν ο Κουέντιν την τελευταία μέρα της ζωής του; Γιατί η μέρα αυτή είναι ξεχωριστή, πέρα φυσικά από το γεγονός της αυτοκτονίας; Ξυπνά το πρωί , σπάει το ρολόι του, άν και αυτό συνεχίζει να δουλεύει, πηγαίνει στο ταχυδρομείο, ταχυδρομεί ένα γράμμα, πηγαίνει στο ρολογάδικο για να φτιάξει το ρολόι του, το παίρνει ξανά πίσω γιατί δεν μπορεί να περιμένει μέχρι το απόγευμα να το διορθώσει ο ρολογάς, αγοράζει σίδερα που θα τον βοηθήσουν να πνιγεί στο ποτάμι, γυρίζει πίσω στην πλατεία, βρίσκει τον Ιεροδιάκονο και του δίνει ένα γράμμα για τον Σρηβ, τονίζοντας να του το παραδώσει αύριο, λέγοντάς του ότι ο Σρηβ έχει ένα δώρο για κεινον. Παίρνει το λεωφορείο ξανά και γυρίζει στη γέφυρα, όπου βρίσκει τα παιδιά να προσπαθούν να ψαρέψουν μια πέστροφα, κρύβει τα σίδερα στην άκρη της γέφυρας, γυρίζει στην πόλη, μπαίνει σ’ένα φούρνο, όπου συναντά ένα κοριτσάκι, ψάχνει να βρει τους γονείς του για να το παραδώσει. Όταν βρίσκει τους γονείς του κοριτσιού, ο αδελφός της του επιτίθεται και τον χτυπά. Συλλαμβάνεται για απαγωγέας του κοριτσιού, εξαγοράζει την ποινή του για έξη δολάρια, τον βοηθάνε οι φίλοι του να συνέλθει, γυρίζει σπίτι αλλάζει ρούχα, πλένει τα δόντια του, παίρνει το καπέλο του και βγαίνει. Προφανώς δεν πρόκειται να του συμβεί καινούργια ιστορία και αυτοκτονεί. Είναι λοιπόν μια ξεχωριστή ιστορία, γιατί ενώ έχει προαποφασιστεί μια τέτοια πράξη, η ζωή ακολουθεί τη φυσιολογική της ροή και ο ήρωας αν και την έχει ουσιαστικά απαρνηθεί, συμπεριφέρεται φυσιολογικά και αδιάφορα, παραμένει ενσωματωμένος στους ρυθμούς της και τη λογική της. Όμως ενώ λοιπόν οι εξωτερικές συνθήκες είναι εξαιρετικές και πρωτόγνωρες, γιατί δεν προδιαθέτουν ότι θα επακολουθήσει, η εσωτερική ζωή δεν συμβαδίζει με τα γεγονότα. Αυτό αποδυναμώνει την ιστορία, γιατί δικαιολογεί την πράξη. Ερμηνεύοντας, υπαινιχτικά έστω, την πράξη της αυτοκτονίας, πλησιάζει στον Κύριλωφ και απομακρύνεται από τον Σέυμορ.
Ο Κύριλωφ εξυπηρετεί την ανάγκη του Ντοστογιέφσκι για ήρωες που η δράση τους στηρίζεται στην «ιδέα». Γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι θα αυτοκτονήσει, γεγονός που αποδυναμώνει την μαγεία της πράξης. Είναι σύμφωνα με τον Καμύ υπέρμαχος της λογικής αυτοκτονίας. Η λογική ποτέ δεν είναι μαγευτική. Η διαδοχή των πράξεων του Κυρίλωφ είναι καθαρά ιδεολογική. Ένας ήρωας που ερμηνεύει μια ιδέα που έρχεται απ΄έξω, είναι ένας ήρωας αποδυναμωμένος. Εξυπηρετεί τον συγγραφέα και όχι τις ανάγκες της αφηγηματικής ιστορίας. Είναι, πάλι σύμφωνα με τον Καμύ, μια παιδαγωγική αυτοκτονία. Ο Κύριλωφ είναι ένας τραγικός ήρωας. Η αυτοκτονία του δεν είναι μια πράξη μοναχική όπως του Σέυμουρ και του Κουέντιν. Εξυπηρετεί τις συμβάσεις του συγγραφέα, τον ιδεολογικό του κόσμο, και γιαυτό δεν θα φτάσει το μεγαλείο του Σέυμορ ούτε ακόμα του Κουέντιν. Ο Κύριλωφ αγκαλιάζει τον κόσμο και αρνείται τον ευατό του. Αυτός είναι ο λόγος που δεν προκρίνεται η πράξη του σαν η έσχατη ροχάλα στη καλοκουρδισμένη ευζωία μας.

Η ΒΟΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ(ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΛΑΣ)

Έριξα μια ματιά στις μεταφράσεις του Νίκου Μπακόλα και του Παύλου Μάτεσι. Επειδή νομίζω ότι δεν συμπίπτουν οι δυο μεταφράσεις, και γιατί άλλωστε, προτείνω στους ενδιαφερόμενους το κέιμενο του Faulkner για να γίνουν οι αναγκαίες συγκρίσεις. Ένα ενδιαφέρον site http://www.usask.ca/english/faulkner/main/index.html που θα λύσει πολλές απορίες όσον αφορά την προσέγγιση του έργου. Αν και ο Μάτεσις έπρεπε να πλεονεκτεί, γιατί κοιτάζει το έργο αρκετά χρόνια αργότερα, η ματιά, η ερμηνεία, η αντίληψη του Μπακόλα φαίνεται πιο φρέσκια.
Για να τελειώνω, το έργο το αγάπησα από τη γλώσσα του Μπακόλα. Ευτυχώς, γιατί αν το γνώριζα από τον Μάτεσι, δεν θα το τελείωνα, όπως δεν τελείωσα το "Καθώς ψυχορραγώ" στην μετάφραση του Κουμανταρέα.

Η ΒΟΥΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Αδέρφια!!!!! Μην ξεχάσουμε ότι αύριο κυκλοφορεί από το "Βήμα" το παραπάνω βιβλίο.
Αποφύγετε οποιαδήποτε εισαγωγή και βουτήξτε στις σελίδες του. Μια αρχή που θα μας κάνει ν'αγαπήσουμε ή να ξαναγαπήσουμε τον μεγάλο αυτό συγγραφέα, που η αναφορά στο όνομά του σπανίζει στις μέρες μας(Ας είναι καλά ο Χεμινγουαίη).


Υ.Γ. (Εις ευατόν).-Και ποιος είσαι εσύ, ρε, που θα μας πεις τι θα διαβάσουμε;

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΝΩΜΗΣ

Συνεχίζω με τον πεζογράφο Χρήστο Χρυσόπουλο!
Από το εισαγωγικό σημείωμα μαθαίνουμε ότι ο προκριθείς πεζογράφος "πειραματίζεται με τη φόρμα(και καλά κάνει!!!) και έχει φιλοσοφικές ανησυχίες. Όπα, όπα!!! Δηλαδή;
-Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
- Το "Τractatus-Logico- Philosophicus" του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν.
Θαύμα! Θαύμα!
Συνεπώς:
-Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
"Να μην υπάρχει γύρω σου τίποτα ενοχλητικό. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Να μην αισθάνεσαι το σώμα σου".