ΤΡΙΑΝΤΑ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗ

 ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗ

1) Ο Γιάννης Ευσταθιάδης είναι ένας αλάνθαστος δοκιμαστής των θερμίδων του χρόνου.

2) ) Μπορεί να διακρίνει εύκολα, πίσω απ’ τα φυλλώματα του χρόνου, τη γεύση ακόμα του ανέμελου.

3) Προσπαθεί να θυμηθεί, σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης της μνήμης, επαναφέροντας αποσπάσματα ήχων, ριπές αρωμάτων, θρύμματα φωνών και τη συνηγορική αφή μέσα από αποξηραμένα αγγίγματα

4) Υπηρετεί την επίμονη θητεία της μοναξιάς, ασκείται κάθε μέρα στη μη λήθη και αποστηθίζει την παραδοχή του τετελεσμένου.

5) Από φωνές, τριξίματα μοναξιάς, σιωπές, κληρονομεί την θερμοκρασία των διαδοχικών μεταμορφώσεων, τη σύνοψη των ηλικιών, τους έρωτες, την πλήξη, τα πένθη και τις οδύνες, διατηρώντας το αρνητικό του σώματός του μέσα από τις πολλαπλές ακτινογραφίες του χρόνου

6) Αυτοβιογραφείται μέσα από στέρεα αντικείμενα και ρευστούς ήχους, που εξωραΐζονται και παίρνουν τη βλοσυρή ακινησία του ανεπίστρεπτου

7) Τα διηγήματα του Γιάννη Ευσταθιάδη δεν δηλώνουν τίποτα, δεν υπονοούν τίποτα, αδιαίρετα και απροσπέλαστα δεν παραπέμπουν πουθενά, δεν συμβολίζουν το παραμικρό· γεμίζουν απλώς ένα κενό στην καθημερινή περιήγηση του βλέμματος.

8)Έτσι είναι η μνήμη: σταγονομετρική, άχρωμη και αποξηραμένη.

Ένα ξερό λουλούδι σε φάκελο.

9) Ο Γιάννης Ευσταθιάδης είναι ένας βουλιμικός της αναδρομής που μπορεί να φτάσει κάποτε μέχρι το ψευδαισθητικό καρβέλι του Γιάννη Αγιάννη και να συναντήσει, ως ύστατη φαντασίωση, τον θαλερό Ουγκό, συνοφρυωμένο, με την πένα υγρή πάνω από το πορώδες χαρτί.

10) Προπονεί τη μνήμη του με επίμονες αναδρομές, πιστεύοντας ότι η αμνησία, ίσως να σημαίνει και αμνηστία.

11) Γράφει από μια παρωχημένη αίσθηση καθήκοντος προς τον μικρόκοσμό του, επιθυμώντας κατά βάθος να είναι μεταρρυθμιστής της κοινόχρηστης ερημίας που τον κυκλώνει.

12) Έχει την ψευδαίσθηση πως αποτυπώνει τον κόσμο (στον βαθμό που χρησιμοποιεί το σώμα σαν πειραματόζωο) και αποκωδικοποιεί τα συναισθήματά του, καταγράφει εντυπώσεις, έχοντας τη βεβαιότητα πως αυτές έπονται της γραφής-άρα αυθαιρετεί-, κι όταν καταθέτει μνήμες, θλίβεται γιατί τις παραδίδει στην τελεσιδικία της μελάνης.

13) Αυτά που γράφει ο Γιάννης Ευσταθιάδης δεν είναι μόνο μνήμη, αλλά και ονειροπόληση της επιθυμίας. Μέσα από τα κείμενα αντλεί τη διαρκή νεότητα του μη τετελεσμένου.

Αν η ζωή του είναι μια σειρά σβησμένα στιλό, προσπαθεί να ατενίσει τη φλόγα των αχρησιμοποίητων που δεν έγραψαν ακόμη.

14) Ξέρετε τι είμαι; ρωτάει. Ευμετάβλητος και δια βίου συνηρημένος-το «αω» της λύπης γίνεται «ω» της χαράς-, μικρογραφημένος στις ηλικίες, υψίκομος κατά στιγμές, ευθυτενής στη μελαγχολία, λεπτοφυής στη μοναξιά

15) Είναι ένας ερμηνευτής του λεξιλογίου των συναισθημάτων.

Το ομολογεί ως κύριος Πασκάλ.

16) Αισθάνεται πως βρίσκεται διαρκώς στο κέντρο ενός αόρατου στούντιο που τεχνητά αποψύχει τις αναμνήσεις και τεχνητά θερμαίνει τη συσκευασία των συνθετικών υλικών των ονείρων του.

17) Αισθάνεται ένοχος μνήμης, άτομο με ειδικές ανάγκες λησμονιάς, θέλει να ξεχάσει και να ξεχαστεί, θέλει να βαδίσει μόνος σε σιωπηλούς νεκρότοπους.

Θέλει όλος ο κόσμος να γίνει ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους, ένα λευκό κελί που να τον προστατεύει από την ακτινοβολία της ανάμνησης, που να τον κάνει να περπατήσει στη λευκή ρυμοτομία του τίποτα. Θέλει ένα δωμάτιο παντού.

18) Ομολογεί ότι δεν κατάφερε η ευσπλαχνία της γραφής να τον διασώσει. Τα αισθήματά του παραμένουν ατελή. Δειλιάζει μέσα στην επηρμένη μετριοφροσύνη του. Θα τολμήσει, ρωτά, ιδανικός αυτόχειρας, να πεθάνει μ'αυτές τις λέξεις;.

19) Αναπολεί τη χαμένη ικανότητα να πλάθει ιστορίες · την ευκολία να στήνει μύθους και, το κυριότερο, να γεννά ήρωες. Ομολογεί ότι δεν ξέρει αν έμαθε ποτέ να φτιάχνει χαρακτήρες, τουλάχιστον να μπορεί να τους προσδώσει ψυχή και οντότητα

Ξέρει, όμως, να δημιουργεί εφέ. Έχει την ικανότητα να επινοεί. Να εφευρίσκει. Μπορεί να προχωρεί με τεχνάσματα που εντυπωσιάζουν. Κάτι σαν φακίρης των λέξεων. Σαν Παγκανίνι των συναισθημάτων. Ξέρει την τέχνη της κλιμάκωσης – αλίμονο!-του πάθους.

20) Άραγε στην υπεριώδη συννεφιά του χρόνου που διέρρευσε να βρήκε στη ζωή του δείκτη προστασίας ο Γιάννης Ευσταθιάδης; Το δραστικό αντίδοτο για την γκρίζα σαν τέφρα βροχή της μοναξιάς, την αφήγηση για τις εσωστρεφείς καταιγίδες ή μάλλον τις λιτές εξομολογήσεις που απλώνει με κινήσεις πανικού κατά των δακρύων, ώστε όταν η σταγόνα κυλά να μην απορροφάται από το δέρμα, αλλά από ένα παχύ στρώμα σιωπής;

21) Μία επιλεκτική μνήμη εξαφανίζει διακριτικά, με φαιά αχλύ, πρόσωπα, συμβάντα, στιχομυθίες, πόλεις και τοπία, και συντηρεί μόνο το γαλάζιο άπλετο φως των ματιών σου, τις εκτάσεις του δέρματός σου και τα χιλιόμετρα που επάνω του έχω διανύσει, το σάλιο σου που ευλαβικά έχω μεταλάβει.

Με αυτά τα λόγια επιλέγει να απευθυνθεί στο απόν ερωτικό αντικείμενο του πόθου του, ο αυτουργός μοναξιάς Γιάννης Ευσταθιάδης, καταδικασμένος σε ποινή στείρας αναδρομής.

22) Θέλει να θυμάται αλλά μην νοσταλγεί. Αγαπά τη μνήμη αλλά μισεί τη νοσταλγία. Εγκλωβισμένος σε μια ιδιότυπη απομόνωση, επιθυμεί κάποια χρονοκτόνο απασχόληση που να τον ανακουφίζει.

23) Ξέρει να θυμάται. Γνωρίζει άριστα όλους τους μηχανισμούς της αναδρομής, την τεχνική να γυρίζει πίσω στον χρόνο, σαν ανάποδο γύρισμα ταινίας, να επαναφέρει εικόνες, να ανασυνθέτει χώρους, και να ξανακούει φωνές, να μηρυκάζει διαλόγους και επιφωνήματα.

24) Μικροσκοπεί τον χρόνο.

Ασυναισθήτως, ονειρεύεται μια ράφτρα μνήμη που θα φέρει επιτέλους την κλωστή.

25) Μεθοδικά ανακαλεί τις παλιές εικόνες, και με στρατιωτική πειθαρχία ανασκαλεύει τις αναμνήσεις του. Ζητά απ' τους παλιούς του έρωτες να κάνουν ένα βήμα μπροστά, διατάζει τα θλιβερά συμβάντα να εξαφανιστούν. Ανασυνθέτει την θαλπωρή των χώρων, την ιδιαιτερότητα των ενδυμάτων, ανακαλύπτει το συμβολισμό των αντικειμένων. Κερματίζει τις εικόνες σε εποχές και καιρικές συνθήκες. Ακριβοδίκαια κατανέμει το φως του ήλιου και τη θλιμμένη όψη της σελήνης σε μνήμες. Κάνει τα χρόνια και τις μέρες ώρες και στιγμές. Μα πιο πολύ, ταξινομεί φωνές.

26) Θέλει μια μνήμη χωρίς τεχνητά βοηθήματα, χωρίς εικονική υποστήριξη, χωρίς τεκμήρια. Θέλει μια μνήμη σαν δύσκολη άσκηση αναδρομής με κλειστά μάτια.

27) Καταθέτει την όσφρηση παρελθόντων ετών, την επικράτεια τετελεσμένων ερώτων, και εκλιπαρεί για περισσότερες λέξεις.

Αντιλαμβάνεται βέβαια ότι είναι ψευδαίσθηση πως με τις λέξεις θα καλύψει το αυτάρεσκο κενό, αλλά επιμένει.Ευτυχώς.

28) Έχει επιλέξει την ενικότητα της σιωπής, τη μη αντήχηση των άδειων δωματίων, την έσχατη περισυλλογή της λήθης. Χρειάζεται μόνο έναν μονόλογο μοναξιάς.

Αν βέβαια συμφωνούμε να επικοινωνήσουμε αβοήτως μαζί του, με μια τρυφερή αγλωσσία, τότε ναι, θα μας καλέσει αμέσως.

Μετά τον ήχο της απόγνωσής του μπορούμε να αφήσουμε το μήνυμα μας στον αυτόματο τηλεφωνητή του.

29) Αναζητεί την ορθή σύνταξη των συναισθημάτων, τον ενικό της μοναξιάς, τον δυϊκό του έρωτα, τον πληθυντικό της θλίψης. Πετά σαν αστροναύτης του νοήματος και προσπαθεί ακόμα να ανακαλύψει πώς γράφεται ένα φιλί.Ζητά χρόνο να του δώσουμε. Από τη μεριά μου έχει απεριόριστο.

30) Ο Γιάννης Ευσταθιάδης αρνείται να γίνει η μνήμη εύκολη υπόθεση.

Ανέβηκε στο facebook σαν σήμερα το 2024