Βάζει τα δάχτυλά της στο ποτήρι με το νερό· κρύβει το ένα μάτι της και μας τρομάζει· δαγκώνει τα κτίρια της φωτογραφίας· αλλάζει τις πετσέτες στο μπάνιο· η φυσική της υπόσταση αποκτά γυάλινη ποιότητα· μαχαιρώνει τα μαχαίρια· σφυρίζει πέναλτι· κόβει τα νύχια της με νυχτοκόπτη· αφήνει το μέλι να στάζει απ’ το στόμα της.
Όλα αυτά κάνει, αν και νεόνεκρη η Μικρολόλα, Κυριακή μεσημέρι, λίγο πριν το μνημόσυνό της.
"Head of dead woman" 1902
Pablo Picasso
Στο ίδρυμα που μας φιλοξενεί “Παρουσία” ονομάζουμε τη Νίκη Ρωμανού, μια λεπτοκαμωμένη, ψηλή κοπέλα με φεγγαρίσιο πρόσωπο, στεφανωμένο με σπαστά καστανά μαλλιά, η οποία είναι διαρκώς απούσα και κανείς από το διοικητικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτήν. Για μας τους νοσηλευόμενους είναι η παρηγοριά μας, η ελπίδα ότι θα έρθει να μοιραστεί μαζί μας τα πολυπόθητα και ευγενικά τραγούδια της, που θα μας απαλλάξουν, έστω και για λίγες στιγμές, από το άχθος της μοναξιάς και της απομόνωσης.
Δεν έρχεται όμως, κι εμείς μέχρι την επόμενη Κυριακή που την περιμένουμε, ντυμένοι με τις φρεσκοπλυμένες και καλοσιδερωμένες στολές μας, σιγοτραγουδάμε τα τραγούδια της, έστω κι αν απαγορεύεται ρητά από τη διεύθυνση.
"unknown title"
Pierre Tal-Coat
"ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΙΑΚΟΠΩΝ"
Τις Κυριακές του χειμώνα με ουρανό φορτωμένο βαριά γκρίζα σύννεφα, με αραιές σταγόνες της βροχής να εναλλάσσονται με νιφάδες χιονιού, ντυμένος με χοντρά προστατευτικά ρούχα, επισκέπτομαι το «Δωμάτιο διακοπών».
Το «Δωμάτιο διακοπών» στεγάζεται σ’ ένα πέτρινο κτίριο που βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη, με κεραμοειδή σκεπή και αψιδωτά παράθυρα. Αποτελείται από τέσσερεις αίθουσες, με θερμοκρασία σταθερή στους 28 βαθμούς κελσίου, στις οποίες οδηγούνται οι παραθεριστές, αφού παραδώσουν τα ρούχα τους στους υπαλλήλους υποδοχής, πάρουν πετσέτες και αντηλιακό, καταβάλλοντας το αντίστοιχο εισιτήριο κατά την είσοδο τους.
Ξαπλώνουμε σε αλουμινένιες ξαπλώστες παραλίας, φοράμε τη συσκευή εικονικής πραγματικότητας, και απολαμβάνουμε τον ήλιο, τη θάλασσα, την παραλία, παραθαλάσσια μπαρ, εστιατόρια, θαλάσσια σπορ, ποτά, μουσική, χορό. Μια ευχάριστη καλοκαιρινή μέρα, συμπυκνωμένη σε διάρκεια τριάντα λεπτών, στην καρδιά του χειμώνα.
Όταν επιστρέφω σπίτι, κάνω μπάνιο να χαλαρώσω από την ένταση των διακοπών, ξαπλώνω για την μεσημεριανή σιέστα, και το βραδάκι πίνω χαλαρός το ουίσκυ μου, μπροστά στο αναμμένο τζάκι, πλήρης οπτικής και σωματικής ευεξίας. Αναθυμάμαι την εξαίσια μελαχρινή με το τυχερό σώμα, που με κοίταζε αναζητώντας το βλέμμα μου στο μπαρ «Notorious”, πίνοντας καμπάρι-σόδα. Η έμφυτη συστολή μου απέτρεψε μια συνάντηση μαζί της, αλλά την επόμενη φορά, όταν την δω, είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθώ στην πρόκλησή της, προετοιμασμένος επικοινωνιακά και αισθησιακά.
Αυτές οι μικρολεπτομέρειες τονώνουν τη ματαιοδοξία μου, τη στιγμή που ένα άλλο βλέμμα, της γυναίκας μου, με παρακολουθεί με τρυφερότητα από την κουζίνα, ενώ ετοιμάζει τα κάστανα που θα ψήσουμε στο τζάκι. Στιγμές που επιβεβαιώνουν τη συντροφικότητα και εμπιστοσύνη μιας σχέσης που κρατάει τριάντα χρόνια.
*«τυχερό σώμα»
Manuel Vilas
«ΟΡΔΕΣΑ»
Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
