ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

10) Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 1984, ο  Νίκος Τριανταφυλλόπουλος, λιμενάρχης Ευρίπου,  καταβύθισε το σώμα του, με την βοήθεια της ερωμένης του Ελίζε Νταίηλυ, στα παγωμένα νερά του πορθμού Ευρίπου.
Οι αστυνομικές αρχές, μετά από μακρόχρονη έρευνα, ελλείψει στοιχείων που θα οδηγούσαν σε τυχόν εγκληματική ενέργεια, απέδωσε την εξαφάνισή του σε πνιγμό εξ αμελείας, στηριζόμενες στη μαρτυρία του μοναδικού αυτόπτη μάρτυρα, της Ελίζε Νταίηλυ, η οποία ισχυρίστηκε ότι είδε το Νίκο Τριανταφυλλόπουλο να βυθίζεται στα νερά του νύχτιου λιμανιού, το μοιραίο εκείνο βράδυ της Κυριακής, για να διαπιστώσει από πού προερχόταν το κλάμα που σαν βουβός θρήνος ταξίδευε στο βυθό των νερών. Στην ερώτηση των αστυνομικών πώς και γιατί βρέθηκε στην τοποθεσία αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, και πώς γνώριζε το λόγο της καταβύθισης τού αγνοούμενου, η Ελίζε Νταίηλυ ισχυρίστηκε  ότι ως εργαζόμενη στο λιμεναρχείο Χαλκίδας είχε αποκτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη του, μετά από αρκετά χρόνια επαγγελματικής συνεργασίας, εμπιστοσύνη που έφτανε μέχρι την εκμυστήρευση των πιο ενδόμυχων σκέψεων του Νίκου, έτσι αποκάλεσε τον αγνοούμενο σε μια αποστροφή του λόγου της. 

«Δεν εμφανίστηκε ποτέ στην επιφάνεια των νερών» έκλεισε την κατάθεσή της.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

9) Κάποιες απρόβλεπτες Κυριακές, εισβάλλουν απρόσκλητοι στο διαμέρισμά μου οι φίλοι μου, την ώρα που ασκούμαι στην ορθοφροσύνη.
- Έλα πάμε, μου λένε, αγνοώντας την εξάντλησή μου από την άσκηση.
- Για πού; ρωτάω, δήθεν έκπληκτος, γνωρίζοντας την απάντησή τους.
- Για τη Σάντα Λολίτα, απαντούν, συμμετέχοντας στον λεκτικό εορτασμό, σαν να με  αιφνιδιάζουν.
Φεύγοντας αφήνω στην αντίληψη του θεατή ένα δαγκωμένο μήλο.

Βράδυ 7 Νοεμβρίου 2022

Ένα κείμενό μου στο περιοδικό "Ασσόδυο"

http://1-2.gr/2020/02/04/vrady-7-noemvrioy-2022/

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

8) Σήμερα Κυριακή συναντάω τον Πέτρο αιωρούμενο μισό μέτρο πάνω από τη γη.Τα μαρμαρωμένα μάτια του κοίταζαν το άπειρο ή μάλλον τον δεύτερο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας, συγκεκριμένα το κλουβί με την καρδερίνα της κυρίας Νίτσας, το οποίο δεν είχε σταματήσει, όλη αυτήν την ώρα της παρατήρησης του αιωρούμενου σώματος, να κελαηδάει. Το πρόσωπό του είχε πάρει ένα χαλκοπράσινο χρώμα, ένα κορδόνι σάλιου κυλούσε στα χείλη του, το σώμα του στεκόταν άκαμπτο στον αέρα, εκτός από τα πόδια του που παλινδρομούσαν αμήχανα, σαν να προσπαθούσαν να πατήσουν την άβυσσο της αιωνιότητας.

-Τρελός είσαι; Τι κάνεις εκεί πάνω; του λέω, και με το σουγιά μου κόβω το αόρατο σκοινί που τον κρατούσε απομακρυσμένο από το έδαφος.



Η φωτογραφία δική μου 05,02.2020

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

7) Μου τηλεφωνεί ότι βρίσκεται στην είσοδο και με περιμένει. 

- Δεν θα ανέβεις επάνω; τη ρωτάω.

- Όχι, μου λέει. Έχω ραντεβού οχτώ η ώρα στο «Γκραν Γκινιόλ» και ξέρεις πώς γίνεται ο Μισέλ όταν δεν είμαι στην ώρα μου. Φρικάρει τόσο που μεταμορφώνεται σε ζόμπι.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και την βλέπω να κόβει βόλτες ανυπόμονη.

- Ζωή, της φωνάζω.

Σηκώνει το κεφάλι και μου πετάει το νυχοκόπτη.

-Πρόσεχε, με προειδοποιεί, κόβει.

Παρόλο που μένω στον τέταρτο όροφο, ο νυχοκόπτης φτάνει απαλά στην παλάμη μου, σαν φύλλο ροδακινιάς φερμένο από τον άνεμο.

- Τα φιλιά μου στον Μισέλ, την αποχαιρετώ.

Την παρακολουθώ μέχρι να φτάσει στο αυτοκίνητό της. Μπαίνω στο σαλόνι κι αρχίζω να κόβω τα νύχια μου προσεχτικά.


"The Tenement" 1942

Norman Lewis